Το καλοκαίρι στα προκριματικά, 24 ματς. Αλλα 24 ύστερα, στους ομίλους. Εξι, μετά τους ομίλους. Τέσσερα μπροστά μας, τώρα. Μας κάνουν, Ιούλιο με Απρίλιο, το όλον 58 ματς (των ομάδων του top-5 της Σούπερ Λιγκ) στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός, 16. Ο ΠΑΟΚ, 16. Ο Παναθηναϊκός, 12. Η ΑΕΚ, 10. Ο Αρης, τέσσερα. Και, για Ολυμπιακό+ΠΑΟΚ, βλέπουμε. Η εξηντάρα, είναι εντός βεληνεκούς. Ενας ογκώδης αριθμός. Σημαίνει, άφθονη "δουλειά για το σπίτι". Ολοι δηλαδή, κάτι πήραν για ανάλυση. Ολοι, κάτι έμαθαν, ή θα ωφελήσει να μάθουν, προτού επιστρέψουν στο ανταγωνιστικό πεδίο (αλλά θα επιστρέψουν, όπως είναι τα πράγματα σήμερα, οι τέσσερις στους πέντε) την επόμενη χρονιά.
Το πλέον εποικοδομητικό ολοχρονίς, η εκτίμησή μου είναι ότι το (δίδαξε και συγχρόνως το) διδάχθηκε ο ΠΑΟΚ. Ποιο είναι αυτό; Προσαρμόστηκε, και συμβαίνει για πρώτη φορά στην εποχή Ιβάν Σαββίδη, να ζήσει σε ένα υψηλό ποσοστό αυτάρκειας. Πέρασε ο ΠΑΟΚ, από τον εφησυχασμό ετών ότι και τρύπες να ανοίγουν θα τις καλύπτει ο ιδιοκτήτης που "έχει λεφτά", σε ένα τελείως διαφορετικό modus operandi. Μπήκε σε ένα τρόπο λειτουργίας, αυξημένης οικονομικής υπευθυνότητας θα έλεγα. Αν θέλετε, ισορροπίας. Πρώτα δημιουργούμε όσα περισσότερα έσοδα είναι εφικτό, και με αυτά έπειτα διαχειριζόμαστε όσα έξοδα μπορούμε να σηκώσουμε. Ανεκτίμητο!
Priceless, που λέει κι η διαφήμιση. Ο Ντάγκλας Αουγκούστο, ο Ινγκασον, ο Νάρι. Ο Νέλσον Ολιβέιρα, ο Ελ Καντουρί, ο Μπίζεσβαρ. Πωλήσεις. 'Η/και κοστοβόρα συμβόλαια που βγαίνουν εκτός pay-roll. Οπως Ντίναμο Ζάγκρεμπ, μετά τον αποκλεισμό τον Αύγουστο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν θα έχω έσοδα από όμιλο, δεν θα πεθάνω, θα έχω έσοδα από ποδοσφαιριστές. Σούταλο, Ιβάνουσετς, Λιβάκοβιτς. Και ο Λιούμπιτσιτς, τον χειμώνα. Μία σαραντάρα! 'Η, όπως Μπρούχε που ξεκίνησε και εκείνη από τον δεύτερο προκριματικό γύρο, μαζί με τον ΠΑΟΚ, του Κόνφερενς Λιγκ. No Champions League, δεν είναι απαραίτητο να σημαίνει no party. Πήρε, και η Μπρούχε, μία σαραντάρα για τρεις παίκτες. Εδωσε τα 25 από τα 40, για να αποκτήσει τρεις. Της έμειναν και ρέστα, να υπάρχουν. Και πάμε! The show must go on.
Αν μας πέφτει εντελώς πρωτόγνωρο, στην πραγματικότητα είναι ο υγιής μονόδρομος. Η ΑΕΚ, πώς εκταμίευσε 14 εκατομμύρια για τρεις (Πινέδα, Πόνσε, Λιούμπιτσιτς) λουξ αγορές; Απλώς προϋπολογίζοντας, τα πάσης φύσεως (υπερ)έσοδα της ΑγιαΣοφιάς. Αλλιώς, τέτοια νούμερα θα ήταν ανέφικτα. Το εποικοδομητικό στο κλαμπ-ΠΑΟΚ είναι ότι κατάφεραν και τα έφεραν σε λογαριασμό, ακόμη και δίχως την πυραυλική ώθηση ενός καινούργιου γηπέδου. Απέδειξαν στον εαυτό τους ότι, και έτσι, πάλι είναι εφικτό. Το κυριότερο. Απέδειξαν στον εαυτό τους ότι είναι εφικτό δίχως να πληγεί, ίσα-ίσα έγιναν και σε αυτό καταφανή βήματα προόδου, η αγωνιστική επίδοση της ομάδας.
Το δικό του εποικοδομητικό μάθημα, ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη θεωρώ ότι το πήρε...από τη σπόντα των μικρών! Το Youth League, το ίδιο όπως και το να κατακτήσει κανείς μία διεθνή διάκριση σε επίπεδο νέων με την Εθνική της πατρίδας του, είναι φανταστική ανάμνηση ζωής. Σαν εκδρομή Γ' Λυκείου. Ο αληθινός βίος ωστόσο, ξέρουμε ότι αρχίζει αμέσως μετά. Οταν βγεις, εκεί έξω. Ηδη τη στιγμή της όποιας διάκρισης, συνήθως οι καλύτεροι του νεανικού γκρουπ δεν είναι παρόντες διότι τους έχουν κιόλας προβιβάσει στο επίπεδο ανδρών. Του συλλόγου ή της Εθνικής.
Η φυσιολογική θέση ενός ή δύο παικτών της κόκκινης Κ-19, ήταν στην αποστολή για τις αναμετρήσεις με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Οχι, στο Μόναχο. Δεν είναι ότι αυτόν τον καιρό βλέπουμε να κάνουν ακριβώς αυτό, η Μπαρσελόνα ή η Λίβερπουλ. Μονάχα είναι ότι, όλον τον καιρό, πρόκειται για τη νορμάλ πρακτική παντού στον κόσμο. Η εμπιστοσύνη στη διαδικασία, trust the process που λένε, αξίζει όσο δέκα νεανικές διακρίσεις. Διότι, τελικό κριτήριο είναι το εξής. Σε βάθος χρόνου να ανατρέξεις στην όποια φανταστική ανάμνηση, και τότε να δεις το "ποσοστό επιτυχόντων" στο επόμενο level.
Με τόσους Ισπανούς+Πορτογάλους προπονητές και αθλητικούς διευθυντές που έχουν παρελάσει στον Ολυμπιακό, το αναφέρω διότι κατ' εξοχήν οι Ιβηρες είναι απολύτως εξοικειωμένοι με αυτό, θα περίμενε κανείς το κλαμπ να έχει ενστερνιστεί (δίχως αστερίσκους και φοβίες) την, όχι φοβερή αλλά μόνον αυτονόητη, φιλοσοφία. Να έχει εδραιωθεί αυτή η φιλοσοφία, στο γίγνεσθαι του κλαμπ. Μακρυά βέβαια, όσο πιο μακρυά τόσο πιο καλά, από την υπεραπλούστευση "βάλε τους μικρούς να γουστάρουμε" του παραδοσιακού ελληνικού καφενέ του ποδοσφαίρου. Μακρυά ωστόσο, και από το να γίνεται υπερπολύπλοκο. Να συζητάμε τώρα, εάν το καλοκαίρι στην προετοιμασία των ανδρών χωρέσουν κανα-δυο μικροί.
Αυτοί οι "κανα-δυο μικροί" εννοείται πως συμμετέχουν στην προετοιμασία των μεγάλων, εννοείται πως προπονούνται όλη την εβδομάδα με τους μεγάλους, εννοείται πως "μπαίνουν αποστολή" το Σαββατοκύριακο με τους μεγάλους. Επίσης εννοείται πως, σε μία σεζόν περίπου 60 αγώνων, δεν υπάρχει περίπτωση να μη δίνεται δυνατότητα να γράψουν, δεν λέω πολλές, ίσαμε δέκα (ας είναι, κατά μέσον όρο, εικοσάλεπτες) συμμετοχές στους μεγάλους. Και οι δέκα συμμετοχές τη μία χρονιά, να γίνονται είκοσι την επόμενη. Ετσι λειτουργεί, το έργο. Δυσκολεύομαι εφέτος να κατανοήσω, γιατί στον Ολυμπιακό ο Κωστούλας να μη γράφει έστω το 50% των stats του Τζίμα στον ΠΑΟΚ.
Αλλά και "εκτός αποστολής" κάποια Σαββατοκύριακα, η εναλλακτική οδός είναι να πηγαίνουν και να παίζουν στη βήτα ομάδα. Αν και εδώ, επιτρέψτε μου, με κατακλύζει η αμφιβολία τι στ' αλήθεια ωφελεί τους μικρούς να συμμετέχουν σε παιγνίδια της πιο οικτρά φτωχοποιημένης κατηγορίας στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η Σούπερ Λιγκ 2, δεν είναι "Το Χάος" που είδαμε στην ταινία του συνδικάτου των ποδοσφαιριστών. Είναι, κάτι χειρότερο. Είναι το πραγματικό πένθος "όλων των εποχών" του ποδοσφαίρου στη χώρα. Αν προσμένουμε αυτή η κατηγορία να αναδείξει τους Ελληνες ποδοσφαιριστές που απεγνωσμένα χρειαζόμαστε, είμαστε τρελοί. Και είναι ήρωες όσοι, παρά ταύτα, επιτύχουν να αναδειχθούν.
Πράγμα που μας πηγαίνει (το ότι απεγνωσμένα χρειαζόμαστε Ελληνες ποδοσφαιριστές) στη "δουλειά για το σπίτι", όχι του Ολυμπιακού, όχι του ΠΑΟΚ, όλων των top ομάδων. Ας κοιτάξουν όλες, λίγο πιο προσεκτικά, τους...Τσιλούληδες του οικοσυστήματος! Κι όταν η όποια ομάδα μας, αποκτά τον όποιο Τσιλούλη, να μη το παίρνουμε για κάτι το παρακατιανό. Να το ενθαρρύνουμε, αντί να το αποδοκιμάζουμε. Ο ΠΑΟΚ για παράδειγμα, οι Ελληνες ποδοσφαιριστές του, αυτοί που είναι στο ρόστερ και αυτοί που είναι δανεικοί, όλοι ήλθαν από την ακαδημία. Αγορασμένο Ελληνα, έτοιμο επαγγελματία, από άλλη ομάδα, δεν έχει ο ΠΑΟΚ κανένα! Θαυμάσιο, αλλά και ανεπαρκές για την όλη στελέχωση. Δεν μπορεί, να μη υπάρχει στο μεϊντάνι κανείς Ελληνας που να "κάνει" να τον πάρουν.
Είναι άμεση ανάγκη, και προτεραιότητα, οι top ομάδες να απαλλάξουν δύστυχους προπονητές από το γελοίο μαρτύριο, να πρέπει να αφήνουν εκτός λίστας στην Ευρώπη ποδοσφαιριστές επειδή περισσεύουν. 'Η και "εκτός αποστολής" πλεονάζοντες ξένους, στους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο Μπακασέτας θα μπορούσε να είναι ένας σημαιοφόρος, η περίπτωσή του, σε μια πανστρατιά επαναπατρισμού Ελλήνων διεθνών ποδοσφαιριστών. Ναι, προφανώς δεν είναι ρεαλιστικό σήμερα να επαναπατρίσουμε τον Τσιμίκα, τον Παυλίδη, τον Μαυροπάνο, τον Μανδά.
Δεν με πείθει κανείς ωστόσο, ότι με σωστή προσέγγιση "δεν επιστρέφουν στην Ελλάδα" ο Παπανικολάου, ο Γιαννούλης, ο Νικολάου, ο Κούτρης, ο Λυκογιάννης, ο Σιώπης, ο Μπάρκας, ο Σβάρνας, ο Κυριακόπουλος, ο Πέλκας, ο Φούντας, ο Διούδης, ο Γιακουμάκης, ο Κουλούρης, ο Χατζηγιοβάνης, ο Γούτας, ο Σταυρόπουλος, ο Κίτσιου, ο Χαρίσης, ο Γιαννιώτης. Εγώ λέω και το επιπλέον. Οτι με τη σωστή "α λα Μπακασέτας" προσέγγιση γίνεται να επιστρέψουν ως και ο Βλαχοδήμος, ο Δουβίκας, ο Σάλιακας, ο Τζόλης, ο Μπουχαλάκης, ο Κουρμπέλης, ο Χατζηδιάκος.
Η Ευρώπη είναι όπως η Σούπερ Λιγκ. Ενα top-5, κι από κάτω ο λοιπός πληθυσμός. Εφέτος η πρώτη υπό το top-5, η έκτη χώρα στο ranking, η...Λαμία της Ευρώπης ας το πούμε, είναι η Τσεχία. Τι έχει η τσεχική λίγκα; Συνολική market value, σχεδόν τη μισή σε σχέση με την ελληνική (246 εκατομμύρια έναντι 456). Αλλά ξένους ποδοσφαιριστές, τρεις στους δέκα (όταν στην ελληνική λίγκα οι ξένοι είναι έξι στους δέκα). Και μέση ηλικία, 26 χρόνια (όταν στην ελληνική λίγκα η μέση ηλικία ξεπερνά τα 27,5 χρόνια). Δεν είναι δύσκολο, το συμπέρασμα από τη "δουλειά στο σπίτι".
Μας λείπουν Ελληνες, νέοι, πρωταγωνιστές. Εχουμε, θέλουμε κι άλλους. Οι top-6 σκόρερ της τσεχικής λίγκας αυτή τη στιγμή, είναι πέντε Τσέχοι (και ένας "πρωτοξάδελφος" Σλοβάκος). Οι top-6 σκόρερ της ελληνικής λίγκας αυτή τη στιγμή, είναι...κανένας Ελληνας. Και στους top-11 σκόρερ της ελληνικής λίγκας αυτή τη στιγμή, Ελληνας είναι μόνον ο Ιωαννίδης.
