Παρουσιάστηκα στην Τρίπολη μία Δευτέρα, στα μέσα Μαΐου το 2005. Σχεδόν καλοκαίρι. Μέχρι να παραλάβω όλο τον εξοπλισμό, έχασα δύο κιλά σε ιδρώτα από την ζέστη. Το ίδιο βράδυ ένιωσα την υγρασία να μου τρυπάει τα μηνίγγια, τουρτούριζε όλο μου το είναι.
Μερικές ημέρες αργότερα, ως βοηθός περιπολάρχη σε γερμανικό νούμερο, νόμιζα ότι περπατάω μέσα στα σύννεφα, μπορούσες να κόψεις την ομίχλη με το μαχαίρι και να την φας, δεν έβλεπες στο μισό μέτρο.
Μου πήρε λίγο καιρό να προσαρμοστώ σε αυτό το ιδιαίτερο κλίμα, μα όταν το συνήθισα, στο τέλος μου άρεσε κιόλας.
Δεν ξέρω κανέναν νεοσύλλεκτο που χαίρεται, όταν παρουσιάζεται. Δεν ξέρω, επίσης, κανέναν ποδοσφαιριστή που χαίρεται όταν πρέπει να προσγειωθεί από την αίγλη, το πρεστίζ και τον αλλιώτικο αέρα που έχει ένα ευρωπαϊκό ματς ομίλων, στην εγχώρια πραγματικότητα.
Πόσω μάλλον, όταν αυτό πρέπει να γίνει 68 ώρες μετά το τελευταίο σφύριγμα του αγώνα της Πέμπτης -αλήθεια γιατί να μην παίξει και ο ΠΑΟΚ την Δευτέρα, όπως οι υπόλοιπο Ευρωπαίοι που είχαν ή έχουν εγχώριο ή μη ταξίδι;
Πόσω μάλλον, όταν πρέπει να παίξει στην έδρα μιας ομάδας που αποτελεί τον κακό του δαίμονα, πολύ περισσότερες φορές έχει χάσει στο «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» (10) από όσες έχει κερδίσει (6)! Και σε ένα άδειο, κρύο, παγερό γήπεδο.
Πόσω μάλλον, όταν απέναντι του έχει έναν μετρ της αμυντικής οχύρωσης, τον Μίλαν Ράσταβατς και χρειάζεται να παίξει δίχως τον πρώτο του σκόρερ (Ζίβκοβιτς) και πιθανώς τον πιο επιδραστικό του παίκτη. Θυμίζω ότι οι δύο φετινές ήττες του ΠΑΟΚ είχαν μία κοινή συνισταμένη: τον Τάισον εκτός ενδεκάδας.
Μπήκε κάπως κρύος στο γήπεδο. Του πήρε λίγη ώρα να διαβάσει και να αποκωδικοποιήσει τον αλγόριθμο του συγκεκριμένου παιχνιδιού και είναι αλήθεια ότι θα μπορούσε να μείνει πίσω στο σκορ στο πρώτο τέταρτο.
Σάμπως, το ίδιο δεν έγινε όμως και με την Ελσίνκι (δις), με την Αμπερντίν (δις), η Αϊντραχτ δεν τον ισοφάρισε δύο φορές πριν υποταχθεί κι αυτή στην ασπρόμαυρη φούρια; Ο συγκεκριμένος ΠΑΟΚ δημιουργεί την σιγουριά, ότι ακόμα κι αν στραβώσει κάποιο ματς θα βρει τρόπο να το ξεκλειδώσει.
Μία ομάδα μπορείς να την διαβάσεις από τους πανηγυρισμούς της. Ο ΠΑΟΚ σκόραρε τέσσερις φορές στην Τρίπολη, δεν το είχε ξανακάνει ποτέ στο συγκεκριμένο γήπεδο. Κι όμως, οι παίκτες του πανηγύρισαν κάθε γκολ σαν να μπήκε σε προπονητικό δίτερμα. Καμία εξαλλοσύνη, καμία έκπληξη, καμία έκρηξη, καμία ανακούφιση. Σαν να έγινε κάτι απλό. Αυτονόητο.
Ο ΠΑΟΚ έβαλε τέσσερα γκολ, άλλα δύο του ακυρώθηκαν ως οφσάιντ. Και στα έξι από αυτά, οι παίκτες του μπήκαν με την μπάλα στα δίχτυα, είτε μετά από οργανωμένο συνδυασμό είτε μετά πρέσινγκ ψηλά και άμεσο τρανζίσιον! Η απόλυτη ονείρωξη κάθε προπονητή!
Η τελική προσπάθεια να γίνεται από θέση που… δεν χάνεται.
Κάπως έτσι, δεν έχει σημασία ποιος παίζει και ποιος λείπει. Δεν έχει σημασία ποιος μπαίνει και ποιος ξεκουράζεται. Ο «ποιος Μουργκ» είναι πια δεύτερος σκόρερ σε όλο το πρωτάθλημα! Ο Σαμάτα ήταν μέσα σε τέσσερα γκολ, έφτιαξε δύο, του ακυρώθηκαν άλλα δύο!
Ο Ντεσπόντοφ, ο οποίος δεν έχει βρεθεί ακόμα με την υπόλοιπη ομάδα, μετρά αισίως 5 γκολ και 4 ασίστ, πάει για double-double! O Τζήμας μπήκε σε τελειωμένο ματς για μερικά λεπτά και πρόλαβε να πιστωθεί μία υπέροχη ασίστ.
Ο ΠΑΟΚ πρέσαρε ψηλά σαν να κρίνεται η ζωή του από αυτό και στο 1-3 και στο 1-4 και στις καθυστερήσεις, έμοιαζε να έχει δυνάμεις για ακόμα ένα ημίχρονο κι έπαιξε Πέμπτη βράδυ.
Ένα αποτέλεσμα δεν μπορεί να κάνει την διαφορά. Η σωστή νοοτροπία, μπορεί…
