Αθλητικός διευθυντής για να δείξει τη δουλειά του, όταν παραλαμβάνει ένα θερινό χάος όπως αυτό στον Ολυμπιακό, χρειάζεται τουλάχιστον δύο με τρία παράθυρα (προσθαφαιρέσεων ανθρώπινου δυναμικού). Προπονητής που επελέγη από αυτόν τον αθλητικό διευθυντή για να υποστηρίξει το προκείμενο σχέδιο, αποκλείεται να έχει δείξει τη δική του δουλειά μέσα σε τέσσερις μήνες. Είναι βασικά πράγματα, αυτά. Δεν λειτουργούν ποτέ, εάν δεν περιβάλλονται από στοιχειώδη εμπιστοσύνη.
Εδώ, άλλη μία φορά πατήθηκε άκαιρα εκείνο το καταραμένο κουμπί του πανικού. Στα καλά καθούμενα, ο προπονητής έμαθε ότι ήλθε άλλος αθλητικός διευθυντής. Οι ποδοσφαιριστές αφέθηκαν, να πάνε για το παιγνίδι στον Βόλο με προπονητή για τον οποίο διάβαζαν αριστερά και δεξιά ότι (κυριολεκτικά) σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Ενας dead man walking. Είναι απλό. Σε περιβάλλον εμπιστοσύνης, έχεις τον Ρέτσο. Σε περιβάλλον πανικού, έχεις τον περσινό Ρέτσο.
Το κλαμπ-Ολυμπιακός είναι σαν το τοπίο του Πανθεσσαλικού την Κυριακή. Στην ομίχλη. Μες στην περιρρέουσα ομίχλη, το γκρουπ-Ολυμπιακός έβγαλε αξιοσέβαστο επαγγελματισμό. Ποδοσφαιριστές, σήκωσαν ευθύνες. Η επιθυμία να το κάνουν (με τον όποιον τρόπο, ακόμη και να παίξουν με το μυαλό του διαιτητή αν έπρεπε...) ήταν εκεί για να την ψηλαφήσει οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος.
Το ίδιο το ποδόσφαιρο στον Βόλο, δεινοπάθησε. Γανιάσαμε. Πιο πολλήν ώρα βλέπαμε βίντεο, παρά real time δράση. Ψοφάμε βέβαια, να γίνονται τέτοια ματς. Η χαρά μας! Η χαρά του καφενέ. Εν πάση περιπτώσει, το ματς κατέληξε σε μία σωστή ισοπαλία. Ο Βόλος, σιγά-σιγά ανατάσσεται. Με τις εκλογές και με τις πλημμύρες, υποχώρησε η ομάδα στις προτεραιότητες. Πέρασαν, και οι εκλογές και οι πλημμύρες. Η ομάδα επανέρχεται.
Δεν προκύπτει από την ισοπαλία, κάποιου είδους καταστροφή του Ολυμπιακού. Καταστροφή θα ήταν, να διακοπτόταν εις βάρος του Ολυμπιακού (και αυτός) ο αγώνας. Δύο αγώνες, σε μόλις ένα γύρο κανονικής περιόδου. Ευτυχώς, αυτός έληξε. Στο να λήξει και να γλιτώσει το πρωτάθλημα όσα γλίτωσε, ο Αχιλλέας (ας πει ο καθένας ό,τι θέλει...) φέρθηκε σπαθί. Είναι η φτιάξη του, έτσι. Δεν έχει να κάνει, με ποιον έπαιζε.
Ο αγώνας έληξε με μία, ολιγόλεπτη μεν δικαιολογημένη δε, "λευκή απεργία" των ποδοσφαιριστών. Και με τη ντε φάκτο συναίνεση της ομάδας διαιτησίας, σε αυτήν. Αν ορθώς μεθερμηνεύω τη σημειολογία, τουλάχιστον εγώ αυτό εισέπραξα, το μήνυμα ήταν ευδιάκριτο. Φυσικά δεν νοείται να έχετε την απαίτηση να παίξουμε αληθινό ποδόσφαιρο, κάντε μας τη χάρη, υπό την επήρρεια χημικών. Με συναδέλφους, να υποφέρουν. 'Η, να νιώθουν ανασφάλεια για τις οικογένειές τους στην κερκίδα.
Η τηλεοπτική πολιτική "δεν τα δείχνουμε" (τα επεισόδια), μια φορά κι ένα καιρό ήταν συζητήσιμη. Μπορούσε, να είναι debate. Υπέρ και κατά. Οπως το, δημοσιεύουμε ή δεν δημοσιεύουμε στην εφημερίδα την προκήρυξη. Σήμερα, όλο αυτό είναι απλώς πασέ. Ενα thing of the past. Δεν υπάρχει πλέον, debate. Χάθηκε, το νόημα της αντιμαχίας. Κάμερες, είναι τα κινητά. Μίντια, είναι τα σόσιαλ. Και να μη τα δείξεις, όποιος θέλει θα τα δει σε δέκα λεπτά. Διαχυμένα, στην παγκόσμια δεξαμενή.
Βόλος-Ολυμπιακός, είναι ένα διδακτικό ματς. Ο Καλογερόπουλος (2004) που φυσιολογικά θα ήταν στο rotation των σέντερ-μπακ του Ολυμπιακού...έπαιζε για τον Βόλο. Ο δε Ολυμπιακός, κατέληξε να παίζει με δίδυμο στους σέντερ-μπακ ένα δεξιό μπακ (Μπιανκόν) και ένα κεντρικό χαφ (Ιμπόρα). Ο Κίτσος (2003) που φυσιολογικά θα ήταν στο rotation των αριστερών μπακ του Ολυμπιακού...κι αυτός έπαιζε για τον Βόλο.
Στον Ολυμπιακό παίζουν αριστερά ο Ορτέγα, ο Κίνι και ένας φαντομάς που τον έχουμε μόνον ακουστά, ονόματι Ρίτσαρντς. Μια τέτοια συζήτηση θα μπορούσε να ανοίξει, ως τον Βρούσαϊ και τον Ανδρούτσο σε αντιδιαστολή με τον Σολμπάκεν ή τον Μπρνιτς και τον Ζοάο Καρβάλιο. Εύχομαι να μη φτάσει ο Ολυμπιακός μια μέρα των ημερών, να ζήσει κάτι τέτοιο και με το ανεκτίμητο πρότζεκτ-Τζολάκης.
Ενα παραπάνω, ότι αυτή την εποχή ο Ολυμπιακός διαθέτει μία έξοχη U-19 ομάδα που ήδη κάνει θαυμάσια πράγματα στο Youth League, δηλαδή στο Τσάμπιονς Λιγκ Νέων. Την κατεύθυνση, δεν μπορεί να τη δώσει κανείς αθλητικός διευθυντής και κανείς προπονητής. Την κατεύθυνση, τη δίνει ο ιδιοκτήτης. Πρότζεκτ, παράγονται. Υποστηρίζονται; Επείγει, να ξεδιαλύνει η ομίχλη. Και να δούμε, τι πραγματικά θέλουμε. Αν θέλουμε Πορόσο και Φρέιρε, κάνουμε χαρούμενους μονάχα τους Ζορζ Μέντες αυτού του κόσμου.
