Η επιλογή του Φατίχ Τερίμ, αποδεικνύεται μία απ’ τις χειρότερες του Παναθηναϊκού. Ο Τούρκος τεχνικός ήταν ουσιαστικά η κίνηση… βάζω τα χεράκια μου και βγάζω τα ματάκια μου. Ακυρώνοντας την μεγάλη προσπάθεια που είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια για να φτάσει το «τριφύλλι» στο επίπεδο διεκδίκησης τίτλων, μετά από τα «μαύρα» χρόνια της οικονομικής δυσχέρειας και των περιορισμών.
Δεν μπορεί να φταίει κάτι άλλο στους «πράσινους», πέρα απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό. Με την αλλαγή προπονητή και κυρίως με την εμπιστοσύνη στον Τερίμ, φτάνουν στο σημείο να πληρώνουν τις επιλογές τους. Το ζήτημα πλέον είναι πόσο ακριβά θα πληρωθεί. Γιατί ο κίνδυνος είναι μεγάλος να βρεθούν και… χρεωμένοι για το άμεσο μέλλον, παίρνοντας στην πλάτη μια πιθανή καταστροφική απώλεια της ευρωπαϊκής εξόδου.
Όσο σπουδαίο όνομα κι αν υπήρξε/είναι ο Φατίχ Τερίμ, η παρουσία του στον πάγκο του Παναθηναϊκού υπήρξε το απόλυτο… μπουρλότο. Διάλυση όσων «έχτιζε» για 2,5 χρόνια το «τριφύλλι». Με κάθε λογική να πηγαίνει περίπατο, απλά και μόνο για να πιστωθεί πιθανή επιτυχία στον ίδιο. Ήρθε δηλαδή όχι για να πετύχει ο Παναθηναϊκός, αλλά για να πετύχει το όνομά του πρώτα απ’ όλα. Γι’ αυτό και η… σφαλιάρα είναι ηχηρή.
Ακόμη κι αν κάποιοι θεωρούν πως πρέπει να κριθεί με επιείκεια καθώς ανέλαβε ομάδα στα μέσα της σεζόν, η αλήθεια είναι πως δεν παρέλαβε… καμένη γη σε καμία περίπτωση. Αντίθετα οι κινήσεις που ο ίδιος επέλεξε αποδεικνύονται τέτοιες (Ακαϊντίν, Βίτορ Ούγκο), τη στιγμή μάλιστα που χάλασε και το κλίμα στα αποδυτήρια. Με παίκτες να έχουν «καεί» και την όποια εμπιστοσύνη να πηγαίνει… περίπατο λόγω της λογικής του παραλόγου που επικράτησε ποδοσφαιρικά. Με τους τρεις επιθετικούς, τις διαρκείς αλλαγές συστήματος και προσώπων, τις θέσεις που ουσιαστικά δεν υπήρχαν και το… γιούρια κι ας γίνει ό,τι θέλει πίσω.
Μια παρουσία χωρίς το παραμικρό πλάνο, χωρίς έστω να δίνει αυτό που έμοιαζε να είναι το μεγάλο του ατού: Την ψυχολογική ώθηση που ήθελε ο Παναθηναϊκός. Το αίσθημα της ανωτερότητας στους παίκτες. Αρχικά συνέβη σε μερικά ματς, μετά πήγε… περίπατο ακόμη κι αυτό. Όταν οι κινήσεις του έγιναν ξεκάθαρες και «άδειασαν» τους πάντες εντός ομάδας.
Αν κάτι είχε το «τριφύλλι», ήταν σοβαρότητα, σταθερότητα και συνέπεια. Στοιχεία που με τις αδυναμίες που έπρεπε να βελτιωθούν, έδιναν έναν μπούσουλα στην ομάδα. Ο Τερίμ αντί να ενισχύσει και να προσθέσει τα δικά του στοιχεία, «γκρέμισε» τα υπάρχοντα και άφησε το καράβι να αρμενίζει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Αυτή η διαδικασία τράβηξε σε κάποια ματς μέσω των ανατροπών του «τριφυλλιού», ή της τύχης που έπαιξε ρόλο όπως στη ρεβάνς κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ. Όμως μέχρι εκεί.
Μόλις το πράγμα άρχισε να… καίει, οι ήττες και οι διασυρμοί ήρθαν να αποδείξουν σε όλους πως ο Τούρκος προπονητής ουσιαστικά διαλύει τον Παναθηναϊκό και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να του προσφέρει ούτε το ελάχιστο προς την κατεύθυνση για την οποία ανέλαβε το ρόλο αυτό μετά τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς: Την κατάκτηση του τίτλου.
Και για τον ίδιο τον έμπειρο τεχνικό, απ’ την αρχή το ζητούμενο ήταν αυτό όχι να «χτίσει» κάτι σταθερό και ισχυρό. Ο ίδιος ο Τερίμ είχε μιλήσει για πρωτάθλημα που ήρθε να πάρει. Στους παίκτες στην πρώτη του ομιλία είχε πει πως θα είναι αποτυχία οτιδήποτε άλλο πλην της κορυφής. Στα λόγια του ερχόμαστε λοιπόν για να αποδειχθεί πως απέτυχε παταγωδώς.
Το θέμα δεν είναι μόνο αυτό όμως. Κάθε μέρα παρουσίας του οδηγεί προς την διάλυση τον Παναθηναϊκό που έτσι κι αλλιώς μοιάζει να είναι έρμαιο της μοίρας του πλέον. Το διακύβευμα στους δύο τελευταίους αγώνες, δεν κρίνει απλά την αποτυχία του σήμερα που είναι δεδομένη. Κρίνει το αν θα υποθηκευτεί και το όποιο αύριο του Παναθηναϊκού.
Αν ο Φατίχ Τερίμ οδηγήσει στο απόλυτο κάζο της μη συμμετοχής στην Ευρώπη (μη νίκη με Ολυμπιακό και απώλεια Κυπέλλου με Άρη δηλαδή) τότε θα έχει «θάψει» και τα επόμενα χρόνια των «πράσινων». Βάζοντάς τους σε ένα πρόβλημα που κανείς δεν είχε φανταστεί πως θα υπάρξει, ακόμη και σε ενδεχόμενη αποτυχία του Τερίμ.
Αποτυχημένες επιλογές έχουν υπάρξει πολλές στο παρελθόν για τον Παναθηναϊκό. Από τον Φάμπρι μέχρι τον Πογιάτος και τον Μπόλονι. Όμως τώρα η διαφορά είναι πως η ομάδα δεν ήταν εντελώς διαλυμένη και απλά συνεχίστηκε να πορεύεται στη διάλυσή της. Τώρα ο Παναθηναϊκός είχε ισχυρά θεμέλια, είχε ποδοσφαιρικές αρχές, είχε ρόστερ που χρειαζόταν κάποιες κινήσεις ενίσχυσης και απόσταση ενός βαθμού απ’ την κορυφή.
Μέσα σε πέντε μήνες, ο Φατίχ Τερίμ ως άλλος Νέρωνας «έκαψε» τα πάντα. Χάνοντας το πρωτάθλημα, χάνοντας τη δεύτερη θέση και με τους Παναθηναϊκούς να προσεύχονται για νίκη στο ντέρμπι προκειμένου να ανέβει ξανά η ομάδα τους 3η. Ενώ παράλληλα δεν μπορούν να αισιοδοξούν ακόμη και για τον τελικό κυπέλλου με αντίπαλο τον Άρη.
Φυσικά ο Τερίμ θα γυρίσει κάποια στιγμή στην πατρίδα του, θα λατρεύεται ως… αυτοκράτορας από τους οπαδούς της Γαλατά και η ζωή συνεχίζεται. Τα πολύ δύσκολα είναι πλέον για τον Παναθηναϊκό, που πρέπει να βρει τους τρόπους αρχικά να γλιτώσει το απόλυτο της καταστροφής και εν συνεχεία να ξαναρχίσει απ’ το-σχεδόν-μηδέν την προσπάθεια να είναι εκ νέου ομάδα με αρχές, δυνατότητες που θα διεκδικεί στα ίσια τους τίτλους.
