Κάθε απόσταγμα λαϊκής και οπαδικής έμπνευσης στην ιστορική του διαδρομή κρύβει μέσα του ένα κομμάτι παράνοιας. «Ήρθαμε σκαστοί από την κλινική», λέει.
Τι είναι άραγε αυτό που κάνει τόσο κόσμο να το σκάσει από μία κλινική για να τραγουδήσει «χιλιόμετρα κάναμε πάλι»;
Σίγουρα είναι η καψούρα η πιο μεγάλη, αλλά τι είναι αυτό που κάνει τον μέσο οπαδό του να πιστεύει πως είναι μια ουτοπία;
Γιατί να αποκαλεί την ομάδα του «το καλύτερο σιρόπι» και γιατί της ζητάει να παίζει τόπι, ώστε να παραμιλάει όλη η Ευρώπη (και όχι η Ελλάδα);
Τι είναι αυτό που τον κάνει να φωνάξει καθ’ υπερβολή πως «σκότωσε για ένα εισιτήριο», τι είναι αυτό που τον κάνει να αδιαφορεί για μία πιθανή «χρεοκοπία» της χώρας, να σκαρώνει στιχάκια για επιστροφή στην δραχμή, με ολίγη από Μέρκελ και Σαρκοζί, αρκεί να είναι μαζί της «σε κάθε πέταλο σ’ όλη τη γη»;
Τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο σίγουρο πως «τον τρόμο θα σκορπάς»;
Τι δημιουργεί αυτή την αίσθηση του ατρόμητου;
Τι είναι αυτό που δημιουργεί μία τέτοια αυτοπεποίθηση που κινητοποιεί 7.000 κόσμο να πάει στην άλλη άκρη της Ευρώπης για να κάνουν ασπρόμαυρη κατάληψη μιας γερμανικής πόλης, έχοντας την απόλυτη σιγουριά πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην φύγουν από το γήπεδο νικητές;
Τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτό το ιστορικά ανεξήγητο «ΠΑΟΚ είσαι», που περιστοιχίζεται από μερικούς ανεξήγητους όρους όπως «αμπαλαέα» και «αμπαλουτσακέ», κωδικές λέξεις αρκετές για να βγει άκρη για όσους είναι ταγμένους σε αυτή την κοινότητα;
Τι είναι αυτό που κάνει τον ΠΑΟΚ να νιώθει κάθε φορά σαν στο σπίτι του στην Γερμανία; Τι είναι αυτό που τον κάνει να μένει αήττητος στο Μόναχο απέναντι στην Μπάγερν, δύο φορές στο Γκελσενκίρχεν απέναντι στην Σάλκε;
Τι είναι αυτό που τον κάνει να κερδίζει στην Βεστφαλία την Ντόρτμουντ και να αναρωτιέται φωναχτά για το προσεχές ματς με τον Λεβαδειακό, αφού αυτούς τους γράφουμε στα… φρύδια μας τα δυο;
Τι είναι αυτό που κάνει σκόρπιους οπαδούς του να εγγράφονται στο σάιτ της Αϊντραχτ Φρανκφούρτης για να τσιμπήσουν ένα εισιτήριο σε οποιοδήποτε μέρος του γηπέδου για να κάνουν κερκίδα μόνοι τους;
Τι είναι αυτό που κάνει τον Δικέφαλο να αλώνει την έδρα μιας ομάδας που πριν δυο χρόνια σήκωσε το Europa League και έπαιζε με λύσσα για να πάρει εκδίκηση για την ήττα στην Τούμπα;
Τι είναι αυτό που κάνει τα στόπερ των Γερμανών να κουτουλάνε για να στρωθεί η μπάλα στον Κεντζιόρα στην φάση του πρώτου γκολ και τι είναι αυτό που έκανε τα χέρια του πολύπειρου Τραπ να τρέμουν, στρώνοντας την μπάλα κουτί στον Ζίβκοβιτς για το 1-2;
Τι είναι αυτό που έκανε τον Μαρμούς να στείλει την μπάλα στα πουλιά σε κενή εστία στις καθυστερήσεις, τι είναι αυτό που έκανε το τρίτο φαβορί για την κατάκτηση του Conference League σύμφωνα με τους μπουκ να μην μπορεί να (δια)σπάσει τον ασπρόμαυρο τσαμπουκά;
Τι είναι αυτό που κάνει τον γέρο-Τάισον να σπριντάρει σαν τον Μπολτ στις καθυστερήσεις, τι είναι αυτό που κάνει τον Αντρέ να παίζει όπως τότε που κατέκτησε το Euro με την Πορτογαλία;
Τι είναι αυτό που κάνει τον Αντρίγια να είναι φέτος σχεδόν πάντα εκεί που πρέπει, τι είναι αυτό που κάνει τον Ράζβαν να βλέπει σχεδόν πάντα με διαύγεια, όταν όλα μοιάζουν θολά και θαμπά;
Για όσους άντεξαν να φτάσουν ως εδώ, απάντηση δεν υπάρχει. Ο ΠΑΟΚ είναι ανεξήγητο κοινωνικό κίνημα, που δεν εξηγείται ούτε ερμηνεύεται. Απλώς, πορεύεται μέσα σε μία καθημερινή παράνοια, σε ένα οικοσύστημα που δεν μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο, διέπεται από φυσιολογικούς όρους και κανόνες.
Να, εγώ ένας εγκρατής και ρεαλιστής άνθρωπος τόλμησα εδώ και καιρό να εκφέρω δημόσιο λόγο, που έλεγε πως: «Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αν με ρωτούσε κάποιος αν ο ΠΑΟΚ έχει περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει την φετινή Super League ή το Conference League, θα έγνεφα προς… το δεύτερο».
Δεν μπορώ να το εξηγήσω, με επιχειρήματα, δεν υπάρχει και λόγος. Αρκεί κάποιος να διαβάσει ξανά το κείμενο από την αρχή και ίσως καταλάβει…
