Το έχουν αυτό οι ομάδες που... παντρεύονται έναν προπονητή. Το μετατραυματικό σοκ από το τέλος αυτής της σχέσης κρατάει χρόνια. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην πραγματικότητα δεν έχει ξεπεράσει ποτέ τον Σερ Άλεξ. Η Οσέρ έφτασε να παίζει στο τοπικό δίχως την εμβληματική μορφή του Γκι Ρου. Στην Άρσεναλ χρειάστηκε κοντά μία δεκαετία παρακμής για να έρθει ο Μίκελ Αρτέτα και να διώξει το φάντασμα του Αρσέν Βενγκέρ.
Έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε που ο Ευγένιος Γκέραρντ έφυγε από τον ΟΦΗ και σχεδόν έξι από τότε που έφυγε από την ζωή, όμως η μορφή του πλανάται καθημερινά γύρω από οτιδήποτε αφορά τους Κρητικούς. Είναι παντού, υπάρχει παντού, θαρρεί κανείς πως η έλευση του στην Κρήτη σηματοδοτεί και την γέννηση του συλλόγου, λες και δεν υπήρχε πιο πριν.
Η σκιά του έπεσε και καταπλάκωσε τους πάντες, που τον διαδέχθηκαν. Ο ΟΦΗ πέρασε χοντρά ζόρια, υποβιβάστηκε, τσαλακώθηκε, κινδύνεψε με χρεοκοπία, δεν έπαιξε άλλο τελικό Κυπέλλου, βγήκε μόλις μία φορά Ευρώπη, δίχως τον Ολλανδό. Παρήκμασε.
Το περσινό φθινόπωρο το συμπαγές οικοδόμημα που προσπάθησε να χτίσει ο Μιχάλης Μπούσης άρχισε να εμφανίσει τριγμούς, ρήγματα. Λίγο μετά την εντός έδρας ήττα από τον Παναιτωλικό ο Γιάννης και ο Γιώργος Σαμαράς παραιτήθηκαν, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τον προβληματικό μεταγραφικό σχεδιασμό. Ένα ισχυρό σοκ.
Μερικές εβδομάδες μετά παραιτήθηκε και ο Νίκος Νιόπλιας, μετά από 5 ήττες στις πρώτες 8 αγωνιστικές που δημιούργησαν την αίσθηση ότι οι Κρητικοί θα δυσκολευτούν πολύ να σώσουν την κατηγορία.
Η Λιθουανία δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε…. ποδοσφαιρομάνα, όμως έχει βγάλει έναν προπονητή που κέρδισε τίτλους σε όποια χώρα κι αν δούλεψε. Πήρε 8 εγχώριους τίτλους με την Ζαλγκίρις μόλις σε τρία χρόνια, πήρε πρωτάθλημα στην Λετονία και την Βουλγαρία, πήρε Κύπελλο στην Κροατία, απέκλεισε τον Ολυμπιακό με την Λουντογκόρετς σε καλοκαιρινά προκριματικά Champions League.
Βαρύ βιογραφικό για έναν 45άρη τεχνικό, ο οποίος έμοιαζε να αναλαμβάνει μία αποστολή αυτοκτονίας. Να σώσει μία ομάδα που έμοιαζε κακοφτιαγμένη και βαλτωμένη. Αυτον επέλεξε ο ΟΦΗ. Έκανε διάνα.
Του πήρε περίπου έναν μήνα και τρία-τέσσερα παιχνίδια για να την καταλάβει. Η διακοπή για το Παγκόσμιο Κύπελλο τον βοήθησε για να την στρώσει.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μορφοποιήσει το γκρουπ. Να του δώσει κατεύθυνση, ταυτότητα, ύφος στο γήπεδο. Ο ΟΦΗ δεν ξανάπαιξε ποτέ με τετράδα στην άμυνα. Κι ούτε πρόκειται.
Λίγο μετά τα περσινά Χριστούγεννα πήγε στην «Λεωφόρο Αλεξάνδρας» απέναντι στον Παναθηναϊκό που κέρδιζε τους πάντες τότε και παρότι έμεινε με παίκτη λιγότερο από το δεκάλεπτο, έχασε το διπλό από γκολ στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων!
Κάποιοι, το είπαν ταμπούρι.Τύχη. Δεν ήταν, όμως, τόσο απλό. Μερικές εβδομάδες αργότερα πήγε στην Τούμπα. Ο ΟΦΗ έμοιαζε με πολεμική μηχανή, έβγαλε τα συκώτια του ΠΑΟΚ, με ανάγκασε να γράψω για την καλύτερη ομάδα που είχε περάσει μέχρι τότε από την Τούμπα.
Κλείνοντας, έγραφα επί λέξη: «Ο τρόπος που έπαιξε, το ύφος του στο γήπεδο, το θάρρος και η προσέγγιση του στο ματς θύμισαν κάτι από τα παλιά. Τότε που οι Κρητικοί είχαν για μπροστάρη τους στον πάγκο τον Ευγένιο. Αυτός ο Νταμπράουσκας έχει... κάτι. Έχει σίγουρα κάτι».
Ο Λιθουανός έσωσε πανεύκολα την κατηγορία και κέρδισε το δικαίωμα να χτίσει το καλοκαίρι την ομάδα, όπως την ήθελε. Ο ΟΦΗ ξεσκάρταρε πολύ πράγμα, έχασε όμως και πολλά βασικά κομμάτια, όπως ο Μανδάς, ο Ντιουσέ, ο Διαμαντής και ο Μπαλογιάννης.
Όσοι ήρθαν, αποκτήθηκαν με ένα και μόνο κριτήριο. Να ταιριάζουν σε αυτό το πολεμικό 3-5-1-1, που γίνεται 3-5-2 ή 3-4-3 ανάλογα με τα κέφια και τον αντίπαλο.
Στα μέσα του Αυγούστου, ο ΟΦΗ πήγε κι έπαιξε ένα φιλικό στην Φλωρεντία με την πανίσχυρη Φιορεντίνα. Έπαιξε στα ίσα τους βιόλα μέσα στο Αρτέμιο Φράνκι, πήρε τίμια το 1-1, ίσως και να άξιζε κάτι περισσότερο. Ήταν το προειδοποιητικό σήμα, μιας ομάδας που έρχεται. Μιας ομάδας, που απέναντι στους μεγάλους θα καταθέτει σκληράδα, αγριάδα, τσαμπουκά και μαγκιά.
Σε λιγότερο από ένα χρόνο, ο Λιθουανός κατάφερε να κάνει πράξη τους στίχους από το πιο διάσημο σύνθημα των οπαδών του ΟΦΗ, με τον ρυθμό από τα «Μαλαματένια λόγια». Τους άναψε μια φωτιά που δυναμώνει.
Ο ΟΦΗ είναι μία ομάδα που μέσα στο γήπεδο μυρίζει Κρήτη. Είναι τραχύς, σκληρός, ευθύς, ωμός και υπερήφανος.
Απέναντι στην ΑΕΚ η ενδεκάδα είχε τρεις κλασικούς στόπερ, δύο μπακ-χαφ που πρώτιστα είναι αμυντικοί, δυο καθαρούς κόφτες, δύο οχτάρια και τον Λουίζ Φελίπε μπροστά. Όλοι όμως «δάγκωναν». Όλοι έτρεχαν σαν να μην υπήρχε αύριο. Μία πολεμική μηχανή.
Η ΑΕΚ δεν βρήκε ούτε τετραγωνικό εκατοστό ελεύθερου χώρου, τελείωσε το ματς δίχως καθαρή ευκαιρία, ηττήθηκε πολύ καθαρά μετά από 17 αήττητα παιχνίδια στο πρωτάθλημα.
Ο φετινός ΟΦΗ θα ζοριστεί (ζορίζεται ήδη) με όλους τους μικρομεσαίους που θα κλειστούν πίσω. Δεν έχει εξτρέμ, δεν έχει δεκάρι, ο υπέροχος Νέιρα «γέρασε» πόσο να αντέξει κι αυτός πια; Φτιάχτηκε όμως για να αφοπλίζει όλους τους μεγάλους. Ο ΠΑΟΚ έμεινε στο μηδέν. Η ΑΕΚ το ίδιο. Δίκαια. Ποδοσφαιρικά. Στα ίσα. Όχι, κατά τύχη.
Βράδυ Δευτέρας και το Γεντί Κουλέ θύμιζε κάτι από τα 90’s σε παλμό, συνθήματα, ντεσιμπέλ. Τότε, που σχεδόν κανείς δεν περνούσε από το Ηράκλειο, όποιος κέρδιζε εκεί ήταν σαν παράσταση κατάκτησης πρωταθλήματος. Ο ΟΦΗ επέστρεψε για τα καλά, έγινε ξανά το θέμα συζήτησης για όλη την Κρήτη.
Λίγο πριν πάει στην συνέντευξη τύπου, ο Νταμπράουσκας έκανε χέρια μαζί με όλους τους παίκτες του, μπροστά από το πέταλο, έμοιαζε περισσότερο με θερμόαιμο Κρητικό, παρά με κάποιο ψυχρό τύπο από την Βαλτική. Δείγμα ότι… νιώθει.
Μετά από δύο δεκαετίες (και βάλε) ο ΟΦΗ φαίνεται πως βρήκε κάποιον που μπορεί να ζήσει με το βάρος αυτής της παχιάς σκιάς του Ευγένιου που θαρρεί κανείς ότι θα βρίσκεται αιώνια εκεί.
Αυτός ο παράξενος τύπος με τα γυαλάκια και το ύφος καθηγητή προσφέρει μία υπέροχη ποδοσφαιρική πρόταση, σύμφυτη και ταιριαστή με τον τόπο και την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση της Κρήτης.
Είθε να ριζώσει. Να γίνει… Νταμπραουσκάκης. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από έναν πανίσχυρο ΟΦΗ...
