Το ποδόσφαιρο είναι σαν το τάνγκο. Θέλει δυο. Και υπάρχουν κάποιες φορές που ένας αυτοσχεδιασμός στα βήματα, ακόμα και μία ανεπαίσθητη αλλαγή μπορεί να αλλάξει όλο το αποτέλεσμα.
Οι ίδιοι 11 που ξεκίνησαν για τον ΟΦΗ στην Τούμπα ανήκαν στο δυναμικό του και στον πρώτο γύρο, όταν οι Κρητικοί βολόδερναν μέσα στο γήπεδο, δεν θύμιζαν ομάδα.
Αρκούσε μία αλλαγή στον πάγκο, ώστε να μεταμορφωθούν σε κάτι άλλο. Σε μία ομάδα με στρατιωτική πειθαρχεία στο γήπεδο, σκληρή σαν ατσάλι, που αρνείται να παραδοθεί ακόμα κι αν το σενάριο στραβώσει από νωρίς στο γήπεδο.
Σε μία ομάδα που πήρε αποτέλεσμα στο «Κλεάνθης Βικελίδης», που έχασε στην τελευταία φάση το διπλό στην «Λεωφόρο Αλεξάνδρας», παρότι έπαιζε με παίκτη λιγότερο από το 8ο λεπτό, σε μία ομάδα που πήγε στο Αγρίνιο και ισοπέδωσε τον Παναιτωλικό με 0-4.
Στα χαρτιά μπορεί να εμφανίζεσαι με 5 αμυντικούς πίσω, να τελειώνεις το πρώτο ημίχρονο μόλις με 25% κατοχή μπάλας, κι όμως να μην παίζεις αμυντικά ή να είσαι κλεισμένος στο καβούκι σου.
Το πρώτο ημίχρονο του ΟΦΗ είναι το καλύτερο που έχει κάνει φέτος ομάδα που επισκέφτηκε την Τούμπα. Διότι είχε θάρρος, θράσος, πλάνο και μία τεράστια τακτική έκπληξη.
Οι Κρητικοί επέλεξαν να πρεσάρουν λυσσαλέα και την πρώτη και την δεύτερη πάσα του ΠΑΟΚ από το πρώτο κιόλας λεπτό. Επέλεξαν να ανεβάσουν την άμυνα τους στην σέντρα και να πιέζουν ακόμα και με 7 παίκτες στο πρώτο μισό του γηπέδου!
Το έκαναν με πλάνο, με σκληράδα (14 φάουλ μόνο στο πρώτο μέρος), με πολύ τρέξιμο, με παντελή απουσία φόβου και με την αυτοπεποίθηση μιας ομάδας που παίζει αυτό το στιλ παιχνιδιού εδώ και χρόνια!
Ο Δικέφαλος δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Αιφνιδιάστηκε. Είδε έναν αντίπαλο να τον πιέζει στο όριο από το πρώτο λεπτό, να τον τεντώνει, να τον δέρνει ποδοσφαιρικά. Σπατάλησε το πρώτο ημίχρονο, προσπαθώντας να βρει λύσεις σε ένα πρόχειρο διαγώνισμα, στο οποίο έπεσαν θέματα αντί-sos.
Δεν ήταν μία τυχαία τακτική επιλογή του ΟΦΗ, που ήξερε ότι το καλό ημίχρονο του ΠΑΟΚ είναι σχεδόν πάντα το πρώτο. Οι Κρητικοί σπατάλησαν πάρα πολλές δυνάμεις στο πρώτο 45λεπτο -φάνηκε αυτό όταν έχασαν μέτρα στην επανάληψη- αλλά με αυτή την τακτική κατάφεραν κάτι πολύ πιο σημαντικό: «χάλασαν» το μυαλό των παικτών του Δικεφάλου.
Όταν ο Λουτσέσκου δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει πως «ακόμα φτιάχνουμε ομάδα» εννοεί ακριβώς το σενάριο που παίχτηκε το Σάββατο. Οι έτοιμες, οι δοκιμασμένες, οι τοπ ομάδες έχουν το χάρισμα να παίρνουν αυτό που θέλουν στο τέλος, σε παιχνίδια που στραβώνουν. Έχουν τον τρόπο να επιβάλλουν τον νόμο τους, να προκαλούν δέος, φόβο, ηττοπάθεια στον αντίπαλο. Ο συγκεκριμένος ΠΑΟΚ δεν το έχει ακόμα αυτό.
Όσο άδειαζε η άμμος στην κλεψύδρα και το 0-0 έμενε κολλημένο, όλα τα χτυπήματα, όλες οι τελικές προσπάθειες είχαν άγχος, πίεση, τσαπατσουλιά. Πολλά σουτ στα… πουλιά, κακές σέντρες, πιεσμένα τελειώματα, τίποτα από τις στατικές φάσεις, νεύρα και αχρείαστες μανούρες. Συμπτώματα μιας ομάδας που δεν ξέρει ακόμα να διαχειριστεί προς όφελος της παιχνίδια που στραβώνουν.
Ο ΠΑΟΚ έχει αναπτύξει ήδη υπερβολικό βαθμό δημιουργικής εξάρτησης από τα κέφια ενός 19χρονου ρούκι και στην πρώτη του αθόρυβη βραδιά του Γιάννη Κωνσταντέλια, δεν κατάφερε να βρει εναλλακτικές λύσεις. Η επιλογή του Λουτσέσκου να προδώσει τα «πιστεύω» του και να παίξει για πρώτη φορά φέτος με δίδυμο επιθετικών από το 60ό λεπτό, με τον Αντρίγια Ζίβκοβιτς σε ρόλο αριστερού μπακ μαρτυρούσε το αδιέξοδο που έφερε η απόδοση του αντιπάλου.
Το παράδοξο είναι πως ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε να κερδίσει, δεν κατάφερε να σκοράρει, λίγο έλειψε στις καθυστερήσεις να χάσει, κι όμως έπαιξε καλά / σωστά. Δεν έφυγε από το πλάνο του, έψαξε με υπομονή τις «τρύπες» είτε κάθετα είτε στα άκρα, πήρε πολλές δεύτερες μπάλες, είχε εξαιρετικό repress, απλώς η τελική του ενέργεια, η τελική του απόφαση ήταν σχεδόν πάντα απογοητευτική. Ο Τάισον θα ήταν μία κάποια λύσις, αλλά ο Βραζιλιάνος ήταν στο γήπεδο με πολιτικά.
O ΠΑΟΚ δεν έκανε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από παιχνίδια τα οποία κέρδισε. Μένει πιστός στο πλάνο του, είναι καλά, μα θα ζει και θα πεθαίνει από την ευστοχία των… μπροστινών του. Τα τρία κολλητά παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό είναι πολύ πιθανό να καθορίσουν όλη την φετινή του σεζόν.
Όσο για τον ΟΦΗ; Αυτός είναι δημοσιογραφικά το θέμα από το παιχνίδι του Σαββάτου. Ο τρόπος που έπαιξε, το ύφος του στο γήπεδο, το θάρρος και η προσέγγιση του στο ματς θύμισαν κάτι από τα παλιά. Τότε που οι Κρητικοί είχαν για μπροστάρη τους στον πάγκο τον Ευγένιο. Αυτός ο Νταμπράουσκας έχει... κάτι. Έχει σίγουρα κάτι.
ΥΓ. Μπορεί ο τίτλος να φαντάζει λίγο οξύμωρος, ο Παναθηναϊκός κέρδισε στην Τούμπα, ο ΟΦΗ όχι. Θα πρέπει όμως στην ζυγαριά να βάλουμε πολλά άλλα πράγματα. Τα όπλα κάθε ομάδας. Την βαθμολογική της θέση. Το όνομα και την φανέλα της. Την φόρμα της. Τα κυβικά που έχει κάθε μία. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε χάρη στην ατομική ποιότητα των παικτών του, κάνοντας ένα στρατηγικό παιχνίδι ανάγνωσης και στόχευσης. Ο ΟΦΗ ρίσκαρε απείρως πιο πολύ, έπαιξε πιο ψηλά από οποιαδήποτε άλλη ομάδα, αφόπλισε τον ΠΑΟΚ -κυρίως στο πρώτο μέρος- με ένα τρόπο που καμία άλλη ομάδα δεν το έκανε φέτος. Κι αυτό πρέπει να το πιστωθεί…
