Αποτέλεσμα με τον ΠΑΟΚ, για την τοποθέτηση στην ακριβή διάσταση, πήρε ο ΟΦΗ. Αποτέλεσμα στην ΑΕΚ, πήρε ο Πανσερραϊκός. Εδώ, σε αυτή την πρώτη Κυριακή της Σούπερ Λιγκ με ντέρμπι, κανείς δεν "πήρε αποτέλεσμα" από κανένα. Ολοι (οι συμμέτοχοι στα ντέρμπι) πήραν από ένα πόντο, και η συζήτηση τελειώνει εκεί. Ενας πόντος, με απειροελάχιστη μετέπειτα επιρροή στη λεγόμενη οικονομία του πρωταθλήματος.
Και στα δύο γήπεδα αν θέλετε να το δούμε έτσι, ποιος έπαιξε για να κερδίσει την παρτίδα ή ποιος έπαιξε για να μη τη χάσει, ναι, ήταν ολοφάνερο να το αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε για να κερδίσει, ο Αρης έπαιξε για να μη χάσει. Η ΑΕΚ έπαιξε για να κερδίσει, ο Ολυμπιακός έπαιξε για να μη χάσει. Καθένας ανά πάσα στιγμή, πηγαίνει σε ό,τι νομίζει πως είναι το συμφέρον για τη δική του ομάδα. Συνήθως οι ομάδες που είναι μαθημένες να παίζουν για να κερδίζουν, στο τέλος κάνουν το καλύτερο χαίρι. Δεν θυμάμαι πολλούς, να έφτιαξαν προίκα με το να παίζουν για να μη χάσουν.
Η οικονομία, έτσι κι αλλιώς σώφρον είναι να μας απασχολήσει πολύ αργότερα. Κατά τον Ιανουάριο, μετά τις Γιορτές. Τίποτα δεν κρίνεται στον μαραθώνιο, στα πρώτα χιλιόμετρα. Ολα κρίνονται στον μαραθώνιο, στα τελευταία χιλιόμετρα. Στα πρώτα χιλιόμετρα, σημασία έχει μόνο το ποδόσφαιρο. Το παιγνίδι του καθενός. Η οικονομία, έπεται. Η πιο εύστοχη κουβέντα της βραδυάς, ανήκει στον προπονητή του Ολυμπιακού. Χρειαζόμαστε τέτοια ματς για να γνωριστούμε, είπε. Οι ομάδες πράγματι, ακόμη "γνωρίζονται". Οχι, η μία με την άλλη. Καθεμιά, με τον νέο εαυτό της. Σε ένα μήνα, τα πάντα θα είναι διαφορετικά. Σε δύο μήνες, τα πάντα θα είναι πολύ διαφορετικά.
Το παίξιμο της ΑΕΚ ας πούμε, το μοτίβο, οι αρχές, η ταυτότητα, όλο αυτό χαίρει υγείας. Ο προπονητής διασφαλίζει την υγεία. Φυσικά ο τρόπος, είναι κάτι άλλο. Ο τρόπος της ΑΕΚ, δύσκολα υποστηρίζεται δίχως τον Γκαρσία στο νούμερο-εννιά και με τον Αραούχο στο νούμερο-εννιάμισι όχι στο 100%. Εξίσου, ο τρόπος της ΑΕΚ δύσκολα υποστηρίζεται με ελλειμματική συγκέντρωση. 'Η με αμφίβολη διάρκεια, στην ένταση. Πρώτη φορά αυτή την Κυριακή, η ΑΕΚ εκκίνησε στα κόκκινα. Πρώτη φορά έβαλε η ΑΕΚ, το πρώτο γκολ της αναμέτρησης. Η διάρκεια μετά, τρόπον τινά το ακύρωσε. Στη δε λογική "να γνωριστούμε", ήδη γνωριστήκαμε με την άμεση υποψηφιότητα Πρωτοεμφανιζόμενου της Χρονιάς. Η εκρηκτικότητα του Ζίνι, στα μάτια μου τον έκανε κιόλας ένα Ράσφορντ των φτωχών.
Ο Ολυμπιακός ό,τι κάνει, το κάνει πατώντας σε στέρεη βάση. Διακρίνει κανείς την επιθυμία, διακρίνει κανείς το κριτήριο, διακρίνει κανείς την εσωτερική δικαιοσύνη, διακρίνει κανείς την ισορροπία, διακρίνει κανείς την απαίτηση απόδοσης σε υψηλά στάνταρντ. Τίποτα λιγότερο, τίποτα κάτω από αυτό, δεν είναι αρκετό. Πρώτα μαχητές, ύστερα χορευτές. Ακόμη και ο υπ' αριθμόν ένα χορευτής του σχήματος, ο Φορτούνης, χορεύει...μαχητικά. Και, ένα χιτ που φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά, η επινοητικότητα του προπονητή. Ο Μασούρας, στη θέση που αντιστοιχεί στο προφίλ του. Εννιάμισι. Πρεσάρει, χωρίς αύριο! Ενας κόκκινος Αραούχο. 'Η, ένας Πέλκας του 2018-19.
Ο ΠΑΟΚ έφερε ένα 0-0, όπως το 0-0 με τη Μπεϊτάρ. Μηδέν-μηδέν μεν, υποσχόμενο ποδόσφαιρο δε. Τότε...έπεσαν όλοι να σκάσουν, και η θετικότητα του Λουτσέσκου έμοιαζε παράταιρη. Τώρα, η συνεχιζόμενη θετικότητα του Λουτσέσκου μάλλον βρίσκει ένα κάποιο έδαφος. Εισακούεται. Ο ΠΑΟΚ επιμένει, να κάνει στο χορτάρι τα πράγματα σωστά και ωραία. Θα πει κανείς, πάλι τράκαρε επάνω στον τοίχο. Προς απάντησιν, λοιπόν. Το γκολ που δεν μέτρησε, επιβεβαίωσε ποιότητα για να περνά πλέον η μπάλα και από χαραμάδα του τοίχου. Στην πραγματικότητα, δεν έλειψε κάτι άλλο. Την επόμενη φορά, η μπάλα θα ξαναπεράσει. Και γκολ, θα μετρήσει.
Η πυκνή τοποθέτηση των γραμμών του Αρη "εναντίον της μπάλας", κάτι τρομερά κοπιαστικό για να το καταφέρνεις επί μιάμιση ώρα με συνέπεια, έκανε να μη περνά από πουθενά η τελευταία μπάλα του ΠΑΟΚ. Ως και οι κίτρινοι εξτρέμ, υπήρχαν στον αγωνιστικό χώρο για να κάνουν ευθύς εξαρχής άμυνα. Μπακ, μπροστά από τους μπακ. Περίπου όπως έκλεισε ο Ολυμπιακός την παρτίδα με την ΑΕΚ, στην αριστερή πλευρά του. Μπακ πίσω, μπακ μπροστά. Η παρουσία του Μάντζιου, τουλάχιστον τώρα στην αρχή, σίγουρα διευκολύνει. Δεν χρειάζεται να πείσει, κανένα. Πείθει, ότι υπήρξε ο προπονητής με το καλύτερο αποτέλεσμα της ιστορίας του Αρη στα τελευταία 40+ χρόνια.
Γενικώς ο κανόνας είναι ότι ο καλός παίκτης μπαίνει και παίζει, το ίδιο όπως ο καλός προπονητής "μπαίνει" και χαράσσει μικρά-μικρά αποτυπώματα εδώ κι εκεί. Ωσπου να διαμορφωθεί στον χρόνο, το συνολικό αποτύπωμα. Μιλώντας για γνωριμίες, η γνωριμία με τον Βερστράτε έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Δεν είναι, άλλο ένα νούμερο-έξι στη χρόνια θέση-ζήτημα του Αρη. Είναι, ένα άλλο νούμερο-έξι στη χρόνια θέση-ζήτημα του Αρη. Ούτε μία εβδομάδα ποδοσφαιριστής στην ομάδα, και έπαιξε σαν να είναι ο παλαιότερος στο γκρουπ. Μετρονόμος με μυαλό και σκληράδα, πληθωρική προσωπικότητα, ένας Ακης Ζήκος που απλώς ομιλεί φλαμανδικά.
Η οικονομία συνεπώς, Σεπτέμβριο με Δεκέμβριο δεν είναι για τη Σούπερ Λιγκ. Η οικονομίστικη προσέγγιση, τι πήρα, τι άφησα, τι έχασα, εδώ και τώρα αντιστοιχεί στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη όντως, στους ομίλους, ό,τι περνά δεν ξανάρχεται. Τα 24 θερινά παιγνίδια, μας έδωσαν (τα επόμενα) 24 παιγνίδια σε φάση ομίλων. Αρχίζουμε, την Πέμπτη. Θεωρώ, με σοβαρή βλέψη και από τις τέσσερις ομάδες. Δεν νοείται, πάμε κι όπου βγει. Με πάμε-κι-όπου-βγει, αποδεδειγμένα θρηνείς νεκρούς στο τρένο, στην πυρκαγιά, στην πλημμύρα, νεκρό στη θάλασσα, νεκρό στον δρόμο έξω από το γήπεδο.
Πέρα από την επιμέρους στόχευση καθεμιάς από τις τέσσερις ομάδες, κάπου πρέπει να προκύπτει ένας μέσος "εθνικός" στόχος. Στόχος, ρεαλιστικός. Το ύψος της μπάρας. Θα πρότεινα για μίνιμουμ εάν συμφωνείτε, τρίτες θέσεις (ΑΕΚ, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός) στους ομίλους Γιουρόπα Λιγκ, δεύτερη θέση (ΠΑΟΚ) στον όμιλο Κόνφερενς Λιγκ. Εφικτό, εκ πρώτης όψεως. Δηλαδή, τα 24+24 ματς να μας δώσουν άλλα οκτώ ματς στα νοκ-άουτ του Φεβρουαρίου. Από κει και πέρα, ίσως χωρεί ένα πάμε-κι-όπου-βγει.
