Για την ακρίβεια δεν είχε καμία σχέση το παιχνίδι στην Κροατία με το παιχνίδι της Θεσσαλονίκης.
Αποφεύγω να γράψω για τον κόσμο του ΠΑΟΚ, τη δύναμη της Τούμπας και άλλες τέτοιες κλισέ φράσεις. Δεν αποτελεί είδηση, ούτε έκπληξη, η στήριξη που παρέχει ο κόσμος στην ομάδα. Το βράδυ της Πέμπτης όμως, ήταν κάτι παραπάνω.
Λες και ο κόσμος γνώριζε πόσο πολύ χρειάζεται την θετική του ενέργεια η ομάδα και φρόντισε να την μεταδώσει. Εχω παρακολουθήσει εκατοντάδες παιχνίδι στην Τούμπα. Αμέτρητα και κυριολεκτώ. Την Πέμπτη ήταν αλλιώς.
Ο κόσμος πήγε στο γήπεδο για να συμμετέχει στην διαδικασία. Δεν πήγε στην Τούμπα για να πανηγυρίσει ή να ασκήσει κριτική. Πήγε για να… παίξει μπάλα και έπαιξε. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε ξεσήκωνε την ομάδα. Ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Όταν η μπάλα… έκαιγε και ο ΠΑΟΚ βρέθηκε σε δύσκολη θέση, ο κόσμος ήταν εκεί για να στηρίξει.
Ούτε γκρίνια, ούτε μίρλα, ούτε κριτική. Μόνο θετική ενέργεια και φωνή για να επιτευχθεί ο στόχος. Φωνή από όλο το γήπεδο. Είχα πολύ καιρό να δω την Τούμπα τόσο ζωντανή σε όλες τις κερκίδες. Συμμετείχε όλο το γήπεδο στην προσπάθεια της ομάδας του Ράζβαν Λουτσέσκου να προκριθεί στην επόμενη φάση της διοργάνωσης.
Και όλοι μαζί τα κατάφεραν, όλοι μαζί το γιόρτασαν. Γιατί κακά τα ψέματα, η πρόκριση επί της Χάιντουκ, ήταν μια επιτυχία για τον ΠΑΟΚ. Εχω εξηγήσει τους λόγους. Η Κροατική ομάδα αποτελείται από ένα συμπαγές σύνολο που το διακρίνει η ομοιογένεια και ο ενθουσιασμός, απέναντι στον ΠΑΟΚ που ψάχνει την ταυτότητα του λόγω των θεμάτων που είναι γνωστά και δεν θα μπω στον κόπο (γιατί κόπος είναι πλέον και συγγνώμη που το γράφω) να εξηγήσω.
Αυτός ο ΠΑΟΚ λοιπόν, ο ελλιπής και αγχωμένος μέχρι το κόκαλο, σκόραρε 3 φορές και πέτυχε μια μεγάλη πρόκριση απέναντι στην φιλόδοξη Χάιντουκ. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ο Δικέφαλος είχε και την τύχη με το μέρος του. Απέφυγε το γκολ στο ξεκίνημα της αναμέτρησης και όσο περνούσε η ώρα, έβρισκε ρυθμό και ψυχολογία.
Τον πραγματικό ΠΑΟΚ, τον είδαμε όταν οι παίκτες του, απαλλάχθηκαν από το άγχος που τους βάραινε. Ήταν εμφανές ότι η ομάδα του Λουτσέσκου ήταν επηρεασμένη από το άγχος. Έγιναν απίστευτα (σχεδόν παιδαριώδη) λάθη και είναι ευτύχημα το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ δεν τα πλήρωσε.
Αυτό που κρατώ εκτός από την πρόκριση, είναι η απόδοση της ομάδας στο τέλος του αγώνα. Δεν ήταν αποτέλεσμα της κόπωσης ή της απογοήτευσης των Κροατών. Ήταν αποτέλεσμα της απελευθέρωσης των παικτών του Δικεφάλου από το άγχος και θα το διαπιστώσετε στη συνέχεια της σεζόν.
Είδαμε ένα σπουδαίο παιχνίδι από τον Αντρίγια Ζίβκοβιτς. Τόσο επιθετικό όσο και ανασταλτικά. Πέρα από τα δυο γκολ, η προσφορά του όταν μετατέθηκε δεξιά, ήταν αψεγάδιαστη. Εξουδετέρωσε τον Λιβάγια, δίνοντας ανάσες στον Κετζιόρα που δεινοπάθησε λόγω (και) της αδυναμίας του Νάρει να τον καλύψει, προσφέροντας ανασταλτικές βοήθειες.
Στο ίδιο επίπεδο η απόδοση του Ντομινίκ Κοτάρσκι όπως επίσης και του Κώστα Κουλιεράκη. Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας είναι μια κατηγορία μόνος του όπως είδαμε και την Πέμπτη. Με τον καιρό θα βελτιώσει ένα – δυο θέματα στο παιχνίδι του και είμαι βέβαιος (και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος), πως θα αποτελέσει το δυνατό όπλο της ομάδας στη συνέχεια της περιόδου.
Αυτό που επίσης κρατώ, είναι η επιβεβαίωση πως ο χρόνος κυλά υπέρ του ΠΑΟΚ. Θέλουν χρόνο παίκτες όπως ο Νάρει, ο Ενκονγκ, ο Σαμάτα για να φτάσουν σε ικανοποιητικό επίπεδο απόδοσης. Ο Λουτσέσκου το ξέρει καλά και πορεύεται ανάλογα. Πρόσωπο στο οποίο πιστώνω την εμφάνιση – νίκη – πρόκριση του ΠΑΟΚ επί της Χάιντουκ. Ήταν σε μεγάλη φόρμα το βράδυ της Πέμπτης ο Ρουμάνος κόουτς. Αν αποφασίσουν (είμαι σίγουρος ότι θα το κάνουν) να τον στηρίξουν με δυο ποιοτικά χαφ (απαραίτητα για να χαρακτηριστεί το ρόστερ πλήρες) και ένα εξτρέμ (επίσης απαραίτητο), θα αλλάξει το αφήγημα για τον ΠΑΟΚ της νέας περιόδου.
