Ας είμαστε ειλικρινείς. Το σκέφτηκες. Κι αν δεν το είπες δυνατά, το σκέφτηκες.
Βαγιαννίδη ρε Γιοβάνοβιτς; Τρελός είσαι;
Ήταν έτοιμο και το σεντόνι. Ή το tweet. Ή το status στο facebook. Ή στο story στο instagram. Όπου, τέλος πάντων, θα ξεσκούσε ο καθένας την οργή του για τον κολλημένο Ιβάν που κάνει τα ίδια λάθη, παίρνει την ομάδα στο λαιμό της και πού το είδε πάλι το όνειρο με τον Βαγιαννίδη και πώς τολμάει όταν κρίνεται μια πρόκριση να επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος. Ίδιο λάθος; Ναι, έτσι είχε κριθεί και πέρυσι η απόφασή του να βάλει βασικό τον νεαρό άσο στο ματς με την Σλάβια Πράγας, με τον Παναθηναϊκό να μένει στο 1-1 και να αποκλείεται από την Ευρώπη. Κι αν ήταν πέρυσι λάθος, δε θα ήταν φέτος; Απέναντι στην Μαρσέιγ; Στο πρώτο ματς; Δεξί μπακ; Ο Βαγγιανίδης ο Γιώργος, 22 ετών, που πέρυσι δεν έπαιξε σε κανένα ματς των πλέι οφ, έπαιξε τρία παιχνίδια στο κύπελλο Ελλάδας, μπήκε βασικός στη Νίκαια και ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε, που έπαιξε συνολικά τέσσερα 90λεπτά στο πρωτάθλημα;
Βαγιαννίδη ρε Γιοβάνοβιτς; Στημένος είσαι;
Δηλαδή πόσο μπορεί να βελτιώθηκε μέσα σε ένα καλοκαίρι; Ο Βαγιαννίδης που ούτε στην ειδησεογραφία δεν τον βρίσκεις, πόσο μάλλον να σκεφτείς να τον ξεκινήσεις και βασικό με την Μαρσέιγ. Ο Γιώργος, ο Βαγιαννίδης που δεν έπαιξε ούτε δευτερόλεπτο στα ματς με την Ντνίπρο. Εντάξει, πάλι καλά που ήταν στην αποστολή θα μου πεις, αλλά και πάλι.
Βαγιαννίδη ρε Γιοβάνοβιτς; Άμπαλος είσαι;
Και να που ο Βαγιαννίδης έπαιξε 90 λεπτά. Και σου άρεσε ρε γαμώτο. Και σε άφησε με ανοικτό το στόμα σε εκείνη την επέλαση που έκανε στο πρώτο ημίχρονο. Και ένιωσες σιγουριά με την παρουσία του στο δεξί άκρο της άμυνας. Και στο τέλος… «Είδες τα νιάτα», είπες στον διπλανό σου. «Τρέχει πάνω-κάτω 90 λεπτά και τα καθάρισε τα γαλλάκια», συμπλήρωσες γιατί πάντα στην κερκίδα βγάζεις έναν πατριωτισμό παραπάνω.
- «Ρε, τον πιτσιρικά, τι κάνει!».
- «Το νιώθει, το πανηγυρίζει».
Ναι ρε Γιοβάνοβιτς άρχοντα! Με τον Βαγιαννίδη!!
Ε,ναι… Πάντα το έλεγες. Κι αν δεν το είπες, το σκεφτόσουν!
Μια φορά κι έναν καιρό!
Το παραμύθι είναι γνωστό όσο παλιό είναι και ο κόσμος. Ο προ Χριστού κόσμος. Η πεντάμορφη και το τέρας, για παράδειγμα, θεωρείται σχεδόν 4.000 χρόνων. Το παιδί και το ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο σύγχρονο… «Στην ακαδημία πραγματοποιήθηκαν διάφορα δοκιμαστικά όπως γίνονται και σήμερα. Μάλιστα, πήγα δύο φορές, όχι μια. Την πρώτη δε με πήραν όταν ήμουν πιο μικρός, τον επόμενο χρόνο όμως με δέχτηκαν. Την πρώτη φορά ήμουν 8 ετών, δηλαδή πιτσιρικάς και μετά την δεύτερη με αξιολόγησαν , πήγα εκεί στα 9 μου».
Πιτσιρικάς στα οκτώ, ώριμος άντρας στα εννέα του χρόνια, όμως στο παραμύθι ο Γιώργος Βαγιαννίδης – όπως και αργότερα ο αδερφός του Αιμίλιος – ήξερε τι ήθελε. Να γίνει ποδοσφαιριστής! Όσο ήθελε και η πεντάμορφη το τέρας και το τέρας να μην είναι τέρας για να μπορεί να αποδεχτεί ο κόσμος τη σχέση του με την πεντάμορφη. Τα χρόνια πέρασαν και ο μικρός άρχισε να μεγαλώνει. Τον έβλεπαν οι προπονητές στην ακαδημία, τον πρόσεχε η οικογένεια στο σπίτι, τον βοηθούσε η ατομική προπόνηση σε κάθε δοθείσα ευκαιρία, και ήρθαν έτσι οι συγκυρίες, ώστε να μην αργήσει το παραμύθι να περάσει από την αφήγηση στη δράση.
16 χρονών επαγγελματικό συμβόλαιο, 18 και λίγων μηνών ντεμπούτο, 18 και λίγων μηνών παραπάνω συμμετοχή στο πρωτάθλημα, ασίστ και γκολ. 19 παρά κάτι μηνών και φεύγει για την Ιταλία. Κάτσε, και ενδιάμεσα; Δεν υπήρχε ενδιάμεσα. Το παραμύθι είχε αρχή και είχε τέλος. Πριν προλάβει να αποθεωθεί αρκετά, ο Γιώργος Βαγιαννίδης αποτέλεσε παρελθόν για τον Παναθηναϊκό. Δηλαδή, δεν προλάβαμε ούτε να τον βγάλουμε νέο Γιούρκα. Ούτε να βάψει τα μαλλιά του, να κάνει τατουάζ, να αφήσει μουστάκι, να πάρει louis Vuitton τσαντάκι, να βγει με μοντέλο, να συνάψει σχέση με μοντέλο, να χωρίσει με μοντέλο, να βγαίνει τα βράδια, να κάνει άστατη ζωή, να κάνει τον κύκλο του βρε άνθρωπε. Τίποτα…
Έφυγε. Άκουσε, σου λέει, την Ντόρτμουντ, την Μπαρτσελόνα, τη Μάντσεστερ Σίτι, τη Μονακό και κάτι ακόμα… λιμά, που δε τα αναφέρουμε έτσι απλά για να γεμίζουμε λέξεις το άρθρο, και έφυγε. Αδιαφόρησε για τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ, άκουσε τον Παναθηναϊκό, αλλά έφυγε. Έκλαψε λίγο, αλλά έφυγε. «Ο Παναθηναϊκός μου έδωσε πολλά. Ο ιδιοκτήτης προσπάθησε πολύ να με κρατήσει, αλλά είχα αποφασίσει να φύγω γιατί ήξερα πως το να μετακομίσω στο εξωτερικό, ήταν η κατάλληλη επιλογή για την καριέρα μου», εξηγούσε και ήταν και εκείνος ο καταραμένος ο κορωνοϊός που τότε πιστεύαμε ακόμα ότι γρίπη είναι θα περάσει που τα έκανε μπάχαλο. Όταν θα έπαιζε διακόπηκε το πρωτάθλημα και όταν το πρωτάθλημα ξεκίνησε ξανά, είχε διακοπεί ο Βαγιαννίδης.
Στις 3 Ιουνίου του 2020 ανακοινώθηκε η μεταγραφή του στην Ίντερ και άφηνε το σπίτι που τον μεγάλωσε. Το χέρι που τον τάιζε. Τον πατέρα που τον ανέθρεψε. Εντάξει, αρκετά με το δράμα. Για την Ίντερ έφυγε το παιδί, τι να έκανε δηλαδή; «Η οικογένεια μου επέμενε να μείνω Αθήνα για να ξέρετε. Ήθελαν να είμαι πιο κοντά λόγω ηλικίας. Κοιτάξαμε, όμως, το καλό της καριέρας μου, το μέλλον μου. Ζυγίσαμε αρκετά πράγματα στην παραμικρή λεπτομέρεια, που δεν μπορεί κάποιος να συνυπολογίσει πρόχειρα στο μυαλό, επιδερμικά. Και φτάσαμε σε αυτή τη πολύ δύσκολη απόφαση, πιστέψτε με».
Το σκέφτηκε κιόλας, δηλαδή. Να σου δίνεται, έστω και θεωρητικά η δυνατότητα να πας campionato και να λες μήπως να παίξω Super League; Για μια στιγμή, ναι, αναρωτήθηκε για να αφήσει τον Παναθηναϊκό. «Πραγματικά ευχαριστώ τη διοίκηση για την άκρως τιμητική πρόταση της. Ήθελα απλά να κάνω αυτό που ένιωθα σε συνάρτηση με το μέλλον μου. Δεν σημαίνει ό,τι δεν λατρεύω τον Παναθηναϊκό που είναι τεράστιο brand. Ούτε ό,τι δεν αντιλαμβάνομαι την εκτίμηση στο πρόσωπο μου και είναι αμοιβαία. Αμφιταλαντεύτηκα μόνο για τον Παναθηναϊκό! Διότι το κλίμα ήταν πολύ καλό στην ομάδα. Επειδή είναι η οικογένεια μου. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που είχα να πάρω ποτέ μου (συναισθηματικά και επαγγελματικά) καθώς είμαι από μικρό παιδί στον Παναθηναϊκό. Μεγάλωσα εδώ και αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής μου».
Και τελικά τι έγινε; Δεν πήγε και τόσο καλά αυτό, θα λέγαμε. Δανεισμοί, τραυματισμοί, συμφέροντα και ένας σκληρός, επαγγελματικός χώρος, ο οποίος δεν είναι αγγελικά πλασμένος για παίκτες που χρειάζονται ακόμα ανάπτυξη. Ο Γιώργος που έφυγε από τον Παναθηναϊκό, επειδή μεταξύ άλλων, δεν πήρε όσες ευκαιρίες φανταζόταν, επέστρεφε το 2021 μετά από μία συμμετοχή σε 14 μήνες. Δύο αγωνιστικά λεπτά. Η χρυσόσκονη, αν την κοιτάξεις από μακριά, μοιάζει απλώς με σκόνη. Κι όταν, αφού έχεις λουστεί με εκείνη, τη δεις να αποχρωματίζεται, καταλαβαίνεις ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να επιστρέψεις εκεί όπου τα πράγματα είναι όπως φαίνονται. Δεν είναι χρυσά, αλλά δεν είναι και γκρι. Εκεί πάντα κάποιος θα σε περιμένει, γιατί μπορούσε να δεχτεί το χρυσό όνειρο και τη μουντή εξέλιξή του.
Και αυτός ο κάποιος θα είναι τρελός, στημένος κι άμπαλος! Και θα ρισκάρει και θα τον δικαιώσεις. Είναι προφητεία… Είναι το ποδόσφαιρο!
