Οι τρεις άξονες πάνω στους οποίους συνήθως βασίζεται η ιστορία της ζωής κάθε ανθρώπου είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Δεν πρέπει ποτέ να κρίνεις κανέναν για το τι του συνέβη στο παρελθόν, τι κάνει στο παρόν και τι ονειρεύεται για το μέλλον. Μπορείς μόνο να τους καταλάβεις, αναγνωρίζοντας πώς διαχειρίστηκαν την κάθε κατάσταση. Ουριέλ Αντούνα, λοιπόν. Το παιδί με το κοκαλάκι της νυχτερίδας, όπως ίσως σπεύσουν να σου περιγράψουν στο Μεξικό. Το παιδί που πέτυχε χατ-τρικ στο πρώτο επίσημο ματς που έπαιξε ποτέ με την Εθνική ομάδα, το παιδί που σφράγισε την πρόκριση του Μεξικού στο παγκόσμιο κύπελλο του Κατάρ, το παιδί που κατέκτησε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο, το παιδί που έπαιξε στο μουντιάλ, το παιδί που ξέφυγε από τη φτώχεια, το παιδί που όταν έκανε χατ-τρικ είδε τη μάνα του να γίνεται έξαλλη…
«Έι», έγραφε το μήνυμα και κανένα καλό νέο δεν ήρθε ποτέ με ένα «έι» να το προλογίζει! «Νομίζω ότι σου έχω πει αρκετές φορές να μην κάνεις τέτοια κόλπα. Στο είπα, βρες έναν άλλο τρόπο να πανηγυρίσεις. Αυτός είναι άσχημος». Ναι, ο Αντούνα είχε μόλις κάνει χατ-τρικ απέναντι στην Κούβα στο πρώτο του ποτέ επίσημο ματς με την Εθνική Μεξικό. Δεν περίμενε καν ότι θα ξεκινήσει, αλλά ο τραυματισμός του Χόρχε Σάντσεθ τον έφερε στους βασικούς έντεκα του Τίτο Μαρτίνο για το Gold Cup. Πέτυχε γκολ μετά από τέσσερα λεπτά στο ματς, πέτυχε δύο ακόμα εκείνη την βραδιά, έδωσε και μια ασίστ, ήταν η αποκάλυψη του Μεξικό στο τουρνουά και τι έκανε; Μια ρόδα και μια τούμπα όταν άνοιξε το σκορ απέναντι στην Μαρτινίκα. Θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα από το θυμώσει την Μπέρθα Ρομέρο…
«Τα χαρακτηριστικά μου; Είμαι ταπεινός διότι ξέρω από πού έρχομαι πού πάω. Δουλεύω σκληρά. Δεν τα παρατάω ποτέ. Και πάντα ονειρεύομαι». Κι όταν τα ξεχνάει, έρχεται η μητέρα του για να του θυμίσει με τον τρόπο της να έχει πάντα το μυαλό του στο κεφάλι και τα πόδια του στη γη. Μια γη που κάποτε ήταν γεμάτη χώμα και κάποτε γέμιζε τα πόδια του πληγές…
Το παραμύθι επιβίωσης!
Παραμύθι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μεταφορικά διότι τέτοιο μοιάζει να καταφέρνεις να ξεφεύγεις από την τύχη που φαίνεται να έχει προετοιμαστεί για σένα. Κυριολεκτικά, διότι για κάθε ένα τέτοιο παραμύθι με ανατροπές και «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», υπάρχουν δεκάδες ιστορίες που δεν έχουν καλό τέλος. Κοκκινοσκουφίτσες που τις τρώει ο λύκος, κοντορεβιθούληδες που ξεμένουν στο δάσος και δολοφονούνται από serial killer, σταχτοπούτες που απλώς συνεχίζουν τη ζωή τους μέσα στην ενδοοικογενειακή βία. Ασχημόπαπα που αυτοκτονούν από το bullying που δέχτηκαν πριν ανακαλύψουν ότι θα μπορούσαν στην πραγματικότητα να γίνουν κύκνοι.
O Ουριέλ Αντούνα ήταν από τους τυχερούς. Όπως και τα αδέρφια του. Όπως και οι γονείς του ακόμα-ακόμα. Πάλεψαν για να ξεφύγουν από τη φτώχεια που συχνά καθορίζει τη ζωή των ανθρώπων στο κεντρικό Μεξικό, αλλά δεν σου εγγυάται ποτέ κανείς ότι αν παλέψεις θα τα καταφέρεις. Ο Ουριέλ γεννήθηκε στο Λέρδο. Σε ηλικία έξι μηνών η οικογένεια μετακόμισε στο Σιουδάδ Χουάρες, μια πόλη μόλις εννέα μίλια μακριά από τη… Γη της Επαγγελίας (σ.σ. εκτός αν σε πετύχουν στα σύνορα, οπότε η Γη της Επαγγελίας αλλάζει στάτους) και μια πόλη που είναι διάσημη για λόγους που καμία πόλη δε θέλει να είναι διάσημη. Και κανένα παραμύθι, δε θα ήθελε να τοποθετηθεί εκεί. Εκεί έζησαν για δέκα χρόνια. Στα όρια της φτώχειας και χάρη στη βοήθεια μιας οικογένειας, η οποία τους στήριζε με όποιο τρόπο μπορούσε.
Αποφάσισαν να επιστρέψουν στο Ντουράνγκο και στην μικρή πόλη του Λέρδο. Από τα 2,5 εκατομμύρια κατοίκων στις 70.000. Οι συνθήκες ήταν σχεδόν ίδιες. Και όσο πιο μικρός ο πληθυσμός, τόσο πιο άμεσος ο κίνδυνος… «Υπήρχαν παντού προκλήσεις, ναρκωτικά και ζούσαμε σε μια πολύ, πολύ δύσκολη γειτονιά. Σε τέτοιες συνθήκες μαθαίνεις να ζεις μέρα με τη μέρα. Η ανασφάλεια που νιώθεις για τη ζωή σου, δε σε αφήνει να σκέφτεσαι το μέλλον. Αυτό έγινε βίωμα στον Ουριέλ κι έμαθε να ζει τη στιγμή και να έχει μια πολύ ευχάριστη προσωπικότητα», διηγείται ο πατέρας του, Κάρλος Αλμπέρτο, ο οποίος έκανε όποια δουλειά μπορούσε για να φέρνει φαγητό στο τραπέζι. Αλλά δεν τα κατάφερνε πάντα, γεγονός που είχε επιπτώσεις στην ανάπτυξη των τριών παιδιών του. Δεν είχε, όμως, στη νοοτροπία του.
«Οι γονείς μου και οι παππούδες μου με μεγάλωσαν με ταπεινότητα. Να μην ξεχάσω ποτέ από πού προέρχομαι. Θέλω να βοηθάω όσους με βοήθησαν, να δίνω εκεί που μου έδωσαν, να είμαι το κίνητρο για κάποια παιδιά, να τα βοηθήσω να πετύχουν όσα πέτυχα», λέει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ο Ουριέλ και το αποδεικνύει εμπράκτως. Δεν υπάρχει καλοκαίρι που να μην επιστρέψει στο γήπεδο όπου ανατράφηκε, δεν υπάρχει χρονιά που να μην προσφέρει ό,τι μπορεί: Εμφανίσεις, ρούχα, παπούτσια, εξοπλισμό προπόνησης, ποδοσφαιρικό εξοπλισμό, λεφτά για φαγητό και ταξίδια. Ό,τι κάποτε του προσφέρθηκε. Και δεν ήταν καν το πλάνο να προσφερθεί σε εκείνον! Στόχος, όπως θα πουν όλοι όσοι θυμούνται εκείνες τις μέρες, ήταν ο Κέβιν.
«Η ακαδημία έχει στόχο να μαζέψει παιδιά που έχουν ελάχιστα μέσα για να επιβιώσουν, ώστε να τα βοηθήσουμε. Θέλουμε να βοηθάμε τα παιδιά για να κυνηγήσουν το όνειρό τους». Ο Κάρλος Αλμπέρτο Εσκαντόν δε διαφέρει σε πολλά από τους γονείς του Ουριέλ. Δουλεύει σκληρά, έχει οικογένεια να θρέψει, ωστόσο τα απογεύματα είναι στο γήπεδο με τα παιδιά. Σε ένα χωμάτινο γήπεδο στην ακαδημία που ο ίδιος εμπνεύστηκε. Και για αυτή την ακαδημία πήγε να μιλήσει στην οικογένεια Αντούνα.
«Όταν πήγα να μιλήσω με την οικογένεια για να έρθει ο Κέβιν μαζί μας, τους είδα έκπληκτους. Νόμιζαν ότι είχα πάρει για τον μεγάλο τους γιο, ο οποίος ήταν ο σταρ της οικογένειας και της γειτονιάς. Η μαμά του, μου ανέφερε ότι όλοι μιλούν για εκείνον, ότι είναι σαν μάγος με τη μπάλα». Ο Κάρλος αποκαλύπτει ότι παρά τις νουθεσίες της οικογένειας, αρχικά αρνήθηκε. Ο Ουριέλ ήταν μεγάλος σε ηλικία. «Όταν είδα τον αδερφό μου να προπονείται ζήτησα άδεια και να μπορέσω να προπονηθώ κι εγώ», θυμάται ο Ουριέλ και κάπως έτσι ξεπεράστηκαν οι αμφιβολίες. Μόλις δύο χρόνια μετά, μόλις δύο χρόνια έπειτα από την εγγραφή του στο «Charly Soccer School», η Santos Laguna είχε ανακαλύψει το ταλέντο του. Ο Αντούνα ήταν, τότε, 15 ετών και ήταν ο μοναδικός για τον οποίο έγινε μια μικρή εξαίρεση.
«Παρότι γνωρίζαμε ότι υπήρχαν δυσκολίες στην οικογένεια δε θέλαμε να τον πάρουμε εσωτερικό, γιατί ήταν μια πολύ δεμένη οικογένεια. Οπότε φροντίζαμε να είναι στην ακαδημία όλη μέρα: Να τρώει πρωινό, να προπονείται, να κάνει μαθήματα, και να πηγαίνει σπίτι του ξανά το βράδυ», εξηγεί η Λορέν Φουέντες για τον Ουριέλ, ο οποίος χάρη στην καλύτερη διατροφή στην Σάντος κατάφερε να πάρει βάρος και να αναπτυχθεί σωματικά. Η εξέλιξή του έφερε τις κλήσεις στις μικρές ηλικιακές εθνικές ομάδες του Μεξικό, οι κλήσεις έφεραν τους scouts και οι scouts έφεραν την Μάντσεστερ Σίτι.
Η ταχύτητα συχνά προκαλεί ίλιγγο…
Η πρόκληση της Ευρώπης!
Στις 5 Ιουνίου του 2017 στην Κορέα, το Μεξικό θα αντιμετώπιζε την Αγγλία στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου κάτω των είκοσι ετών. Κάτι τέτοιες διοργανώσεις μοιάζουν να είναι ό,τι κοντινότερο στο ντραφτ του ΝΒΑ. Scouts, μάνατζερ, τηλεφωνήματα, διεργασίες, παρασκήνιο, τρέξιμο, ίντριγκα – show me the money και show me the talent. Η Αγγλία κέρδισε με 1-0. Η Μάντσεστερ Σίτι κέρδισε τον Ουριέλ Αντούνα. Ούτε ένα μήνα μετά, η μεταγραφή είχε ολοκληρωθεί.
«Δεν ήξερα απολύτως τίποτα. Μου το είπαν το προηγούμενο βράδυ και το πρωί έφευγα για την Αγγλία. Δεν πήρα καν ρούχα μαζί μου, ό,τι είχα στο ξενοδοχείο που έκανα προετοιμασία με την ομάδα. Ένιωθα περηφάνια και ανταμοιβή για τη δουλειά που είχα κάνει με την Σάντος». Ο Ουριέλ ήταν 20 ετών όταν έφυγε από το Μεξικό. Έφυγε από την οικογένειά του, έφυγε από όλα όσα γνώριζε. Και από την Αγγλία βρέθηκε στην Ολλανδία. «Ήταν δύσκολη η προσαρμογή. Από τη ζέστη βρέθηκα στο χιόνι. Στην προπόνηση μου φώναζαν, μου μιλούσαν ολλανδικά και δεν καταλάβαινα τίποτα. Σίγουρα χρειαζόμουν χρόνο προσαρμογής, δεν είχα παίξει καλά-καλά στην πρώτη κατηγορία στο Μεξικό, δεν είχα καμία εμπειρία».
Η εμπειρία στην Ευρώπη δεν ήταν η καλύτερη. Δεν κατάφερε να παίξει στην Χρόνινγκεν ή τουλάχιστον να παίξει βάσει τον προσδοκιών. Για την Μάντσεστερ Σίτι έμοιαζε ως ένα πείραμα που απλά απέτυχε – ξέρετε, σαν εκείνα τα παραμύθια που δεν μας λένε. Στην Αμερική βρήκε τον εαυτό του, στο Μεξικό ήταν περισσότερο παρεξηγημένος, παρά αναγνωρισμένος και ο Παναθηναϊκός είναι εκείνο που περιμένει για να εκτοξεύσει εκ νέου στην καριέρα του. Το είχε πει, άλλωστε, ο πρώτος του προπονητής…
«Ο Ουριέλ έχει καταφέρει να ακουστεί το σχολείο του Τσάρλι σε όλο τον κόσμο… Είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψει στην Ευρώπη. Και θα τα καταφέρει».
Μόνο μην του έρθει και κάνει πάλι καμιά τούμπα σε πανηγυρισμό…
Διαβάστε επίσης: «Βελτιωμένη πρόταση του Παναθηναϊκού για τον Αντούνα»
