Ήταν στον πρώτο του μήνα στη δουλειά. Ένας ανειδίκευτος, ασκούμενος φέρελπις δημοσιογράφος, το παιδί για να φέρνει τους καφέδες το πρωί, το παιδί για να φέρνει τους καφέδες το μεσημέρι - ένα gen z παιδί που ανυπομονεί να γίνει πλούσιος και πετυχημένος για να ζει όπως το instagram feed και μη με ζορίζετε πολύ γιατί δεν το έχω και σε τίποτα για να παραιτηθώ. Σε μια άλλη εποχή θα είχε την ευθύνη να γράφει τις αγγελίες γάμων. Τους επικήδειους. Μπορεί καμιά-δύο ειδήσεις στα κοσμικά. Θα έπρεπε να έχει Ιώβεια υπομονή για να ανέβει την ιεραρχία και να πάρει την πρώτη του κανονική ιστορία. Στη σύγχρονη εποχή, εκείνη του διαδικτύου, της άμεσης πληροφορίας, της εικόνας και των social media το μόνο που έχει μείνει ίδιο είναι ο μισθός του ασκούμενου. Αρκετός για να βγαίνει η μετακίνηση με τα μέσα – όχι αρκετός για να αρνείται έναν κερασμένο καφέ, μαζί με τους υπόλοιπους που φέρνει κάθε πρωί.
Θα τον χαρακτήριζες έναν ανιαρό μήνα. Γεμάτο συγκινήσεις από τη γνωριμία με το νέο περιβάλλον στη δουλειά, τους συναδέρφους του - κάποιοι μύθοι στο χώρο, κάποιοι πιο γήινοι και καθημερινοί – αλλά ανιαρό. Το επιβλητικό κτήριο που φωλιάζει χιλιάδες αποκλειστικά, αφορά εκατομμύρια αναγνώστες και φωτίζει καθημερινά την ειδησεογραφία, έμοιαζε συχνά με νεκροταφείο ονείρων. Σαν το στρυμωγμένο σε μια γωνία υπολογιστή που τον περίμενε καθημερινά για την ίδια καθημερινή αγγαρεία. Εδώ δεν ήταν αγγελίες και επικήδειοι. Παρά μόνο το «Σαν σήμερα» και το πρόγραμμα της ημέρας. Ό,τι πιο βασικό για να έχει ο αρχισυντάκτης το κεφάλι του ήσυχο, και ό,τι πιο βασικό για να νιώθει ο ασκούμενος ενεργός. Να δείχνει ότι κάτι έκανε, όπου κάπου βρίσκεται, με την ελπίδα ότι κάπου πάει.
Το ημερολόγιο σήμερα γράφει 25 Νοεμβρίου του 2022. Είναι για εκείνον μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Θα πάρει τα μέσα, θα πάρει τους καφέδες, θα φτάσει στη δουλειά και θα ξεκινήσει τη ρουτίνα του. Εκείνο που δεν υπολόγιζε ήταν ότι δεν ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Στο πρόγραμμα έχει μουντιάλ: Ουαλία-Ιράν και ποιος νοιάζεται; Κατάρ-Σενεγάλη και το στοίχημα είναι πότε θα αποχωρήσουν από το γήπεδο οι μισθοφόροι οπαδοί; Ολλανδία-Εκουαδόρ και εντάξει κάτι κάνουμε, αλλά και πάλι… Αγγλία-ΗΠΑ! Ξέρει ότι είναι σπουδαία υπόθεση αυτό το ματς. Θα το προτάξει. Θα προσπαθήσει να φτιάξει κάτι από το τίποτα. Προχωράει στο «Σαν Σήμερα». Είναι μικρός σε ηλικία, ούτε είκοσι ακόμα, και δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς αυτό που θα διαβάσει. Γνωρίζει προφανώς, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να το νιώθει. Ξέρει ότι είναι η ευκαιρία του. Ξεκινάει…
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. 30 Οκτωβρίου 1960-25 Νοεμβρίου 2020… Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια. Σαν σήμερα. Σαν πέρυσι. Σαν πρόπερσι. Σαν του χρόνου. Σαν σε δύο χρόνια. Σαν το 2026. Σαν και πάντα. Ποτέ δε θα σταματήσει να είναι σημείο αναφοράς. Ο Ντιέγκο έφυγε από τη ζωή. Τρέχει να διαβάσει τα tweets. Να παρακολουθήσει reels. Να βάλει βίντεο στο youtube. Κάνει skip στις διαφημίσεις, δυσανασχετεί και βιάζεται, το βίντεο ξεκινάει. Πατάει play. Stop. Play. Stop. Πιάνει τον εαυτό του να χαζεύει, γιατί δεν είχε δει περισσότερο για τον Μαραντόνα τόσα χρόνια; Βλέπει τα γκολ του το 1982. Το 1986. Το 1990. Την κραυγή του το 1994. Εκείνη η κραυγή ήταν τόσο δυνατή που μπορεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες να ακουστεί ως το Κατάρ!
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. 30 Οκτωβρίου 1960-25 Νοεμβρίου 2020… Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια. Σαν σήμερα. Σαν πέρυσι. Σαν πρόπερσι. Σαν του χρόνου. Σαν σε δύο χρόνια. Σαν το 2026. Σαν και πάντα. Σαν το 1982. Τότε έπαιξε για πρώτη φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Σαν το 1986. Τότε ξεπέρασε τα ανθρώπινα όρια και έγινε ΜΥΘΟΣ. Μύθος 11,1 εκατομμυρίων ευρώ, όσο αθροιστικά πωλήθηκαν η φανέλα του από εκείνο το ματς και η μπάλα με την οποία πέτυχε το γκολ της Αργεντινής απέναντι στην Αγγλία. Σαν το 1990, όταν επέστρεψε σε τελικό για να διεκδικήσει το τρόπαιο μόνο και μόνο για να ηττηθεί από την Δυτική Γερμανία. Σαν το 1994, όταν το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αμερική σημαδεύτηκε από την κραυγή του στην κάμερα μετά το γκολ απέναντι στην Ελλάδα και από το σκάνδαλο ντόπινγκ για εφεδρίνη. Πόσο λείπει μια κραυγή του Μαραντόνα στο Κατάρ; Τι θα έλεγε αν ζούσε; Τι είχε πει πριν φύγει από τη ζωή;
«Το Κατάρ πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι το ποδόσφαιρο, ειδικά ένα παγκόσμιο κύπελλο, δεν πρέπει να εξαγοράζεται με δωροδοκίες. Ελπίζω το ποδόσφαιρο να επιστρέψει στη αρχή του να είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι, μακριά από δωροδοκίες και διαφθορά».
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. 30 Οκτωβρίου 1960-25 Νοεμβρίου 2020… Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια. Σαν σήμερα. Σαν πέρυσι. Σαν πρόπερσι. Σαν του χρόνου. Σαν σε δύο χρόνια. Σαν το 2026. Σαν και πάντα. Σαν το 1998, όταν για πρώτη φορά από το 1980 έλειψε από μουντιάλ. Δεν βρέθηκε στα γήπεδα της Γαλλίας, διότι η καταδίκη του σε 58 μήνες φυλάκισης με αναστολή για επίθεση σε δημοσιογράφο, του είχε προκαλέσει κατάθλιψη. Σαν το 2002, όταν έκανε πλάκα με τους Άγγλους ενόψει του αγώνα του ομίλου. Ήταν ακόμα υπό την απαγόρευση να ταξιδέψει στην Ιαπωνία, λόγω του παρελθόντος του με τα ναρκωτικά. Η κυβέρνηση της Ιαπωνίας, εντέλει, όπως και εκείνη της Ν. Κορέας τού χορήγησε ειδική βίζα λόγω της θρυλικής του υπόστασης στο ποδόσφαιρο και της επιρροής του στα Παγκόσμια Κύπελλα. Σαν το 2006, όταν αναμείχθηκε με όλο τον κόσμο της Αργεντινής και χοροπηδούσε στις εξέδρες με ένα κασκόλ στο χέρι. Σαν το 2010, όταν ήταν προπονητής της ομάδας στη Νότιο Αφρική. Σαν το 2014, όταν σχολίαζε το μουντιάλ της Βραζιλίας για την τηλεόραση της Βενεζουέλας και επισκέφτηκε την ομάδα στο ξενοδοχείο μόνο την παραμονή του τελικού. Σαν το 2018 στην Ρωσία, όταν η αμφιλεγόμενη παρουσία του ίσως και να μαρτυρούσε ένα προδικασμένο φινάλε. Αλλά ποιος θα ήθελε να το πιστέψει…;
Σαν το 2022, όταν… Όχι, εδώ δεν υπάρχει όταν. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα λείπει. Έφυγε σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια από τη ζωή. Είναι το πρώτο μουντιάλ – με εξαίρεση της Γαλλίας – στο οποίον δεν δίνει το παρόν. Το δεύτερο μουντιάλ εδώ και 40 χρόνια, στο οποίο ο απόλυτος θρύλος του ποδοσφαίρου δε θα είναι εκεί.
Απόψε, στο εμπορικότερο από τα τρία παιχνίδια, 22 ποδοσφαιριστές θα παραταχθούν στον αγωνιστικό χώρο. Από τους έντεκα της Αγγλίας, ουδείς ζούσε το 1986. Μόνο ο Χάρι Κέιν και ο Τζόρνταν Πίκφορντ είχαν γεννηθεί το 1994. Για εκείνους ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είναι μια φθίνουσα προσωπικότητα για την οποία διάβαζαν, και μια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα, την οποία μόνο να παρακολουθήσουν μπορούσαν. Από τους έντεκα των Ηνωμένων Πολιτειών, τρεις ποδοσφαιριστές από όσους αναμένονται να ξεκινήσουν είχαν γεννηθεί το 1994. Ήταν κι εκείνοι πολύ μικροί για να καταλάβουν τι σήμαινε εκείνη η κραυγή στην κάμερα στις 21 Ιουνίου του 1994.
Ίσως όλοι να είμαστε μικροί για να την καταλάβουμε.
Ίσως αν μπορούσαμε να καταλάβουμε εκείνη την κραυγή, να μην ζούσαμε σήμερα την ακολουθία σκανδάλων και λογοκρισίας του Κατάρ.
Ίσως αυτή η κραυγή να είναι ο πίνακας ζωγραφικής των μουντιάλ.
Ίσως αυτή η κραυγή να είναι όλο το ποδόσφαιρο.
Ο Ντιέγκο Μαραντονά σίγουρα ήταν.
Ήταν όλο το ποδόσφαιρο, ήταν ό,τι πιο συμβολικό υπάρχει σε Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. 30 Οκτωβρίου 1960-25 Νοεμβρίου 2020… Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια. Σαν σήμερα. Σαν πέρυσι. Σαν πρόπερσι. Σαν του χρόνου. Σαν σε δύο χρόνια. Σαν το 2026. Σαν και πάντα.
