Ο Παναθηναϊκός ήταν ο θριαμβευτής του πρώτου ντέρμπι της φετινής αγωνιστικής περιόδου, επικρατώντας απόλυτα δίκαια της ΑΕΚ με 2-1.
Εκτός από τα δύο γκολ που πέτυχε κατέγραψε επτά κραυγαλέες υποσχόμενες ευκαιρίες, μεταξύ των οποίων και δύο δοκάρια, πιστοποιώντας με εμφατικό τρόπο προς πάσα κατεύθυνση ότι αυτήν την περίοδο ο Παναθηναϊκός είναι η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος, η πιο δεμένη, αλλά κι αυτή που φέρει ξεκάθαρα την ταυτότητα του προπονητή της, Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Είμαστε αναγκασμένοι, ωστόσο, να επισημάνουμε κάποια δεδομένα που έχουν προκύψει μετά το ντέρμπι, όχι τίποτα άλλο, μην μας περνούν και για αφελείς.
Το πρώτο δεδομένο είναι ότι γίνεται μία προσπάθεια μετατόπισης της συζήτησης, συντονισμένου αποπροσανατολισμού και σπίλωσης του θριάμβου του Παναθηναϊκού από πλευράς ΑΕΚ με άξονα τις διαιτητικές αποφάσεις του ντέρμπι.
Λογικό είναι να επιθυμούν στην ΑΕΚ τη μετατόπιση των αγωνιστικών τους προβλημάτων σε φανταστικές εύνοιες και δήθεν «παράγκες».
Κάτι πρέπει να πουν, κάποιον να βρουν να χρεώσουν για το -6 και τη νέα τους ήττα στο πρωτάθλημα, παρότι ακόμη είμαστε μόλις στην 4η αγωνιστική.
Ο Ματίας Αλμέιδα, όπως και ο εκάστοτε προπονητής της Ενωσης τα τελευταία χρόνια, (θα) έχει ακόμα κάποια… κανονάκια μέχρι να αρχίσει το χρέωμα. Προς το παρόν δεν υφίσταται καμία κριτική σε κανέναν, παρά μόνο «σφαγή».
Αυτό επικρατεί παντού γύρω μας, ανάμεσά μας και είναι κάπως οξύμωρο να συμβαίνει από τη συγκεκριμένη ομάδα διότι θυμίζει πρακτικές άλλων συλλόγων που υιοθετούν απόψεις του τύπου «νίκη με κάθε τίμημα - προπαγάνδα κι άγιος ο Θεός».
Ακούμε και διαβάζουμε απίστευτα πράγματα και αδιανόητες υπερβολές, λες και υπάρχει όντως (όχι ως… ανέκδοτο) «παράγκα» από τον Αλαφούζο (sic).
Δεν διαβάζουμε ούτε ακούμε λέξη για το ποιος έχει το πάνω χέρι στην ΕΠΟ, για το ποιοι δίνουν κάθε φορά… μάχες για τον έλεγχο των Ενώσεων και φυσικά όλοι έχουν ξεχάσει το πραξικόπημα που πήγε να γίνει με τον Σιδηρόπουλο αλλά η μανέστρα χάλασε στο 90’.
Τότε, βέβαια, έπρεπε να γίνουμε χωματερή και να καταπιούμε αμάσητο ότι ένας Αγγλος αρχιδιαιτητής ονόματι Στιβ Μπένετ, ξύπνησε με μία φαεινή ιδέα ένα πρωί και πήρε από μόνος του την πρωτοβουλία να στηρίξει τα εγχώρια διαιτητικά φυντάνια.
Τώρα, ασφαλώς, φταίει ο Βούλγαρος διαιτητής, επειδή έδωσε τρία πέναλτι και μία κίτρινη κάρτα για θέατρο, στον Τσέριν. Το VAR τις τσέκαρε όλες, αποφάνθηκε ότι ήταν σωστά τα δύο πέναλτι, ότι στο ένα είχε προηγηθεί οφ σάιντ και ότι ο Σλοβένος έκανε όντως θέατρο.
Και πώς να μην δικαιώσει το VAR τον διαιτητή στα δύο πέναλτι που δόθηκαν, όταν φαίνεται καθαρά σ’ όλα τα ριπλέι πως ο Χατζησαφί εκβιάζει το επιθετικό φάουλ και σηκώνει τα χέρια ψηλά λες και έχει πάθει ηλεκτροσόκ για να τα καταφέρει, ενώ ο Σπόραρ απλώς τον ακουμπά ανεπαίσθητα.
Για κακή του τύχη όμως υπήρξε έλεγχος από το VAR και η κεφαλιά του Σλοβένου σταμάτησε στο χέρι του. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο.
Στη φάση του Γκάνεα με τον Λιβάι, ο Ρουμάνος πλάγιος αμυντικός του Παναθηναϊκού έχει καταφέρει να αποκτήσει πλεονέκτημα έναντι του μεσοεπιθετικού την ΑΕΚ στην υπέροχη μπαλιά του Αϊτόρ.
Δεν υπάρχει «τζατζ», φυσικά, δεν είναι μονομαχία «ώμος με ώμο», έχει αποκτήσει σαφές πλεονέκτημα ο Γκάνεα και σπρώχνεται από τον Λιβάι ενώ πατάει ήδη τη γραμμή της μεγάλης περιοχής, χάνοντας την ισορροπία του και πέφτοντας, ενώ έχει μπει τουλάχιστον μισό μέτρο μέσα στο «κουτί».
Ο έλεγχος από το VAR δικαίωσε όσα είδαν τα μάτια μας.
Με την ευκαιρία καλό είναι να το αντιληφθούν άπαντες (ακόμη και όσοι ευαγγελίζονται ότι αποκλειστικά και μόνο χάρη στις δικές τους ενέργειες ήρθε επιτέλους το VAR στο δύσμοιρο και βάναυσα κακοποιημένο ελληνικό πρωτάθλημα) ότι στην εποχή του VAR δεν μπορείς να βγάλεις τα… τανκ στους δρόμους και να κάνεις το άσπρο μαύρο.
Δηλαδή κάπου ώπα!
Εχουν αλλάξει, κυρίες και κύριοι, οι εποχές σε αυτόν τον (παρασκηνιακό) τομέα. Υπάρχουν άλλοι τομείς που γίνεται... παιχνίδι, πλην όμως στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι όπως παλιά που το κάθε «κοράκι» δρούσε ανεξέλεγκτα και οργίαζε χωρίς αναισθητικό.
Εκείνες τις πραγματικά σκοτεινές περιόδους, άλλωστε, ο Παναθηναϊκός τις έχει βιώσει όσο κανένας άλλος στο πετσί του τα τελευταία χρόνια, με τα απανωτά χειρουργεία που έχει υποστεί, για αυτό (πραγματικά και όχι… φαντασιακά) πρωτοστάτησε για το VAR. Για να προστατευτεί όχι για να ελέγξει.
Σφαγή και αλλοίωση για το αν ήταν άουτ ή κόρνερ μία φάση ή λανθασμένη μία κίτρινη κάρτα είναι κωμικοτραγικό και μόνο να το συζητάμε.
Κατανοητά τα συμφέροντα αλλά να κρατάμε και μία σοβαρότητα, δεν απευθυνόμαστε σε ουραγκοτάγκους.
Αμιγώς αγωνιστικά θα έπρεπε κανονικά να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση, αλλά καλώς ή κακώς ζούμε στην Ελλάδα. Θα αρκεστούμε στα πιο ουσιαστικά.
Τακτικά, ο Αλμέιδα είχε πολύ καλό σχέδιο στην άμυνα χώρου πίσω από τη μπάλα. Εκλεισε τις πάσες στους τρεις κεντρικούς χαφ του Παναθηναϊκού και δη στον Πέρεθ και έδωσε άπλετο χώρο στον Πούγγουρα να κάνει παιχνίδι.
Ο Πούγγουρας ήταν εξαιρετικός αμυντικά, αλλά απέφυγε τα ρίσκα και τις ευθύνες στη δημιουργία με συνέπεια να μην περνάει εύκολα η μπάλα στο μεσαίο και επιθετικό τρίτο.
Ο Παναθηναϊκός έβγαλε τις πιο πολλές φάσεις του μετά από κλεψίματα ψηλά, με βάση το οργανωμένο του πρέσινγκ, τις (πολύ περισσότερες) κερδισμένες προσωπικές μονομαχίες που ήταν 50%-50% και τις δεύτερες μπάλες, δείγμα του πάθους και του χαρακτήρα των παικτών του στο ντέρμπι, αλλά και της παρακίνησης από την φανταστική εξέδρα.
Και ήταν πολύ επικίνδυνος (και καλοδουλεμένος) στις στατικές φάσεις, με τα εξαιρετικά χτυπήματα του Τσέριν στα κόρνερ από αριστερά να ξεχωρίζουν.
Η ΑΕΚ ήταν επικίνδυνη όταν έβγαινε στο επιθετικό τρανζίσιον, αλλά δεν βρήκε κλεψίματα. Δείγμα του ότι υπήρχε η κατάλληλη προετοιμασία από τον Γιοβάνοβιτς για το σπάσιμο του πρέσινγκ της Ενωσης, που είναι αρκετά ικανή στο συγκεκριμένο τομέα επί Αλμέιδα.
Ακόμη και το γκολ του Πινέδα δεν ξεκίνησε από πρέσινγκ, αλλά από ένα ανοιχτό κοντρόλ του Πέρεθ που συμβαίνει μία φορά στις εκατό φάσεις. Συνέβη όμως και η ποιότητα των Γκατσίνοβιτς, Αραούχο και Πινέδα, το μετουσίωσαν σε γκολ, με την άμυνα του Παναθηναϊκού να βρίσκεται (μία από τις ελάχιστες φορές ίσως και η μοναδική) σε ανισορροπία.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Γιοβάνοβιτς τροποποίησε την τακτική του μετά το 2-1 του πρώτου μέρους. Εδωσε χώρο και τη μπάλα στην ΑΕΚ και η χτύπησε ανελέητα στο επιθετικό τρανζίσιον, ειδικά μετά τις τέσσερις αλλαγές (!) και την απουσία αμυντικού μέσου των φιλοξενούμενων από το 58’ και μετά, ασχέτως εάν χάθηκαν ένα τσουβάλι ευκαιρίες για ένα τρίτο γκολ που θα κλείδωνε το τρίποντο.
Ο Σέρβος έριξε όταν έπρεπε και υπήρχαν πολλοί χώροι προς εκμετάλλευση στον άξονα, τον Μπερνάρ, που αν και ανέτοιμος έδωσε με το καλησπέρα μία πρόγευση για τις ομορφιές που θα ακολουθήσουν, πόνταρε στην ταχύτητα του Παλάσιος και έκανε ένα ακόμα υποδειγματικό κοουτσάρισμα.
Οι πράσινοι θα μπορούσαν να τιμωρηθούν για τις πολλές χαμένες ευκαιρίες που ανεπίτρεπτα σπατάλησαν, στην κεφαλιά του Λιβάι Γκαρσία, αλλά για καλή τους τύχη δεν το πλήρωσαν και πανηγύρισαν μία ακόμη δίκαιη νίκη, την τέταρτη συνεχόμενη σε ισάριθμα ματς πρωταθλήματος.
Ακόμη είναι πολύ νωρίς για περισσότερα συμπεράσματα, ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει χαρακτήρα, προσωπικότητες, στέρεη δομή και ταυτότητα, αλλά και συσπείρωση εντός και εκτός αποδυτηρίων, σημάδια που δείχνουν πρωταθλητισμό.
Το κυριότερο είναι ότι έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης ως ομάδα. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι ήταν εκτός αποστολής, δεν έπαιξαν ή αγωνίστηκαν λιγότερο από μισή ώρα οι Χουάνκαρ, Σένκεφελντ, Μάγκνουσον, Βέρμπιτς και Μπερνάρ ενόσω εκκρεμούν δύο ακόμα μεταγραφικές προσθήκες.
Με την ευκαιρία έναν έξτρα έπαινο για το ντέρμπι, τον αξίζουν τρεις παίκτες. Ο Κώτσιρας, ο Πούγγουρας και ο Αϊτόρ. Ο Ισπανός, ειδικά, πέραν της ποιότητάς του έχει αρχίσει να βγάζει και ηγετικά χαρακτηριστικά.
Για φινάλε, μία ξεχωριστή αναφορά στον Σέρχιο Αραούχο. Οι πράξεις του, διότι τα λόγια είναι σε άμεση συνάρτηση με το περιβάλλον που βρίσκεσαι, έχουν κριθεί στη συνείδηση του κόσμου.
Είναι ένας αθλητής με ήθος και μπράβο στους φίλους του Παναθηναϊκού που απέδειξαν ότι δεν είναι κομπλεξικοί και ξέρουν να αναγνωρίζουν αθλητές με αξίες και ήθος ανεξαρτήτως τη φανέλα που φοράνε.
