Όσο κυλούν οι εβδομάδες και όσο ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος επιχειρούν να πατήσουν το κουμπί του restart μετά από μια αυτοκαταστροφική σεζόν για τον Ολυμπιακό, τόσο περισσότερο διαφαίνεται στον ορίζοντα ο μεγαλύτερος αντίπαλος που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν: Κι αυτός δεν είναι άλλος από το… άδειο παρκέ του ΣΕΦ που οι ίδιοι επέλεξαν να εκκενώσουν με τις αποφάσεις των τελευταίων μηνών.
Αντί ο Ολυμπιακός να είναι αυτή τη στιγμή ένας οργανισμός σε πλήρη επαγρύπνηση (προετοιμαζόμενος για τους τελικούς της Basket League) επέλεξε από μόνος του να τραβήξει την πρίζα από το ρεύμα και να αδρανοποιηθεί. Κάποιοι χαρακτήρισαν τη συγκεκριμένη κίνηση επανάσταση! Μπορεί και να έχουν δίκιο. Στα δικά μου μάτια οι επαναστάσεις στον αθλητισμό πραγματοποιούνται πάντα μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, ποτέ έξω απ’ αυτούς! Ή, αν προτιμάτε, συνδέονται πάντα με δράση στα παρκέ, στο χορτάρι, στα γήπεδα, στα κλειστά γυμναστήρια. Δεν γίνεται να πιστεύεις ότι θα βγεις κερδισμένος σε μία μάχη που απενεργοποιείς τους ίδιους τους στρατιώτες σου, δηλαδή τους αθλητές.
Ας μείνουμε, όμως, στο σήμερα. Ούτως ή άλλως, οι αποφάσεις των ιδιοκτητών του Ολυμπιακού είναι δεδομένες, δεν έχει πλέον καμία σημασία να συζητάμε αν είναι σωστές ή λανθασμένες. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο επηρεάζουν το σχεδιασμό της αντεπίθεσης των «ερυθρόλευκων».
Ελάτε λίγο στη θέση των αθλητών με τους οποίους διαπραγματεύεται ο Ολυμπιακός, είτε λέγονται Σλούκας, είτε Χάντερ. Οποιοσδήποτε αθλητής διαπραγματεύεται τη μεταγραφή του σε ένα σύλλογο θέτει επί τάπητος συγκεκριμένα δεδομένα για να λάβει την καλύτερη δυνατή απόφαση. Ποιες φιλοδοξίες μπορεί να καλύψει το κλαμπ που συζητά σε επίπεδο κατάκτησης τίτλων, ποιες διοργανώσεις μπορεί να διεκδικήσει, πως θα καταβάλλονται τα χρήματά του, αν είναι μια οργανωμένη ομάδα που τηρεί της εργοδοτικές εγγυήσεις της προς τους αθλητές – υπαλλήλους.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος έχουν αποκτήσει ξανά την οικονομική ρευστότητα που θα διασφαλίζει την ομαλότητα της καθημερινότητας του Ολυμπιακού και δεν θα επιτρέψει να εμφανιστούν ξανά φαινόμενα αφερεγγυότητας και κάκιστης οικονομικής διαχείρισης σαν αυτά που ταλαιπώρησαν τους «ερυθρόλευκους» τους τελευταίους μήνες. Σε αυτονόητες ερωτήσεις όπως «αφεντικά, σε ποια διοργάνωση θα παίζουμε», «πόσα παιχνίδια την εβδομάδα θα έχουμε», «πόσα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό θα παίξουμε», δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να δώσει τη δεδομένη στιγμή σαφείς απαντήσεις. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προσπάθεια αναγέννησης του Ολυμπιακού.
Μη γελιέστε! Το αίμα των αθλητών με φιλοδοξίες βράζει! Διψούν για αγώνες, διψούν για ντέρμπι, ανεξαρτήτως συνθηκών. Δεν υπάρχει αθλητής στον κόσμο που να προτιμά τις προπονήσεις από τα παιχνίδια. Ναι, η Ευρωλίγκα είναι μια διοργάνωση που εξιτάρει (ειδικά όταν μπορείς να συμμετέχεις σε αυτή φορώντας τη φανέλα ενός κλαμπ όπως ο Ολυμπιακός), αλλά ένας αθλητής με φιλοδοξίες δεν αρκείται μόνο στη συγκεκριμένη συμμετοχή.
Δεν υπάρχει αθλητής που θα περιορίσει τις φιλοδοξίες του σε μία και μοναδική διοργάνωση, γνωρίζοντας ότι το Σαββατοκύριακο θα… ξεκουράζεται! Ρωτήστε τους ίδιους τους παίκτες του Ολυμπιακού. Ρωτήστε τον ίδιο τον Μπλατ: Τι θα προτιμούσαν να κάνουν αυτή τη στιγμή; Να προετοιμάζονται για τους τελικούς της Basket League με τον Παναθηναϊκό (ακόμη και με δεδομένο ότι θα είχαν απέναντι τους μια εχθρική διαιτησία), ή να βρίσκονται καθηλωμένοι στις τηλεοράσεις του σπιτιού τους και να βλέπουν τον «αιώνιο» αντίπαλο να κατακτά έναν ακόμη τίτλο σε ρυθμό… προπόνησης;
Μακάρι να βρεθεί τρόπος τις επόμενες εβδομάδες και ο Ολυμπιακός να βρει ξανά το δρόμο της λογικής! Μακάρι να επιχειρηθεί με επιτυχία το πολυπόθητο restart και να περιοριστούν οι ζημιές από τον παραλογισμό των τελευταίων μηνών. Οι λύσεις στα αδιέξοδα του αθλητισμού βρίσκονται πάντα μέσα στους αγωνιστικούς χώρους! Ποτέ μακριά από αυτούς…
