Αυτό, που τα προηγούμενα χρόνια (και όχι μόνο τα προηγούμενα, αλλά και φέτος) δεν πίστευαν πολλοί, είναι πλέον πραγματικότητα. Οι Μιλγουόκι Μπακς είναι πρωταθλητές ΝΒΑ μετά από 50 χρόνια, στα 26 του ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πήρε το πρώτο του δαχτυλίδι και ελπίζουμε να μην είναι το τελευταίο. Είναι κάτι, που άξιζαν βάσει της συνολικής τους παρουσίας στην σεζόν και κυρίως στην τελική ευθεία αυτής. Οι Σανς ήταν άξιοι αντίπαλοι, κάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν πάρει αυτοί το πρωτάθλημα, χάνοντας στις λεπτομέρειες το τέταρτο και το πέμπτο παιχνίδι. Ατύχησαν όμως. Ατύχησαν γιατί βρήκαν μπροστά τους έναν Γιάννη, ο οποίος δεν ήθελε με τίποτα να χαθεί αυτή η ευκαιρία. Έναν Γιάννη, που πραγματοποίησε εμφάνιση Μάικλ Τζόρνταν πριν από λίγες ώρες και έκανε όλο τον μπασκετικό κόσμο να υποκλιθεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο μεγαλείο του. Βρήκαν μπροστά τους επίσης οι Σανς μία ομάδα, που ήταν απόλυτα αποφασισμένη να σηκώσει την κούπα. Αποφασισμένη, αλλά και έτοιμη από κάθε πλευρά. Κυρίως από την πλευρά του ρόστερ, καθώς έγιναν οι κινήσεις, που έπρεπε να γίνουν, ώστε ο Γιάννης να μην είναι μόνος του ή σχεδόν μόνος του. Κινήσεις, που τις εξηγήσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας.
Είναι τεράστια η χαρά και η υπερηφάνεια μας, που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο (και ο Θανάσης βέβαια) πήρε το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Είχε προηγηθεί πέρυσι ο Κώστας με τους Λέικερς, αλλά όπως καταλαβαίνει ο καθείς, μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Μιλάμε για ένα παιδί, τον Γιάννη, που πήγε το 2013 στην Αμερική σχεδόν από το πουθενά και κατάφερε μέσα σε 8 χρόνια να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Το πρωτάθλημα, που πήρε, είναι η ακόμη μεγαλύτερη καταξίωση. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δύο φορές βγήκε MVP της κορυφαίας λίγκας του κόσμου, έχει παίξει πέντε φορές σε ολ σταρ γκέιμ, ενώ έχει λάβει κι άλλες διακρίσεις, όπως του καλύτερου αμυντικού το 2020.
Ολοι αυτοί οι τίτλοι τιμής είναι τεράστια υπόθεση, δεν το συζητάμε. Το θέμα, όμως, είναι ότι καταξιώνεσαι, παίρνεις μεγαλύτερη αξία και χώρο στην ιστορία του αθλήματος, κατακτώντας τίτλους. Υπήρξαν αρκετοί παικταράδες, που θαυμάζαμε στο ΝΒΑ. Παίκτες, που έβαζαν την μπάλα στο καλάθι όπως ήθελαν ή κάπως έτσι. Δεν τους έχουμε ξεχάσει και ούτε πρόκειται να τους ξεχάσουμε, κάθε άλλο, αλλά η ιστορία δεν τους καταγράφει έτσι, όπως θα έπρεπε να τους καταγράφει ακριβώς επειδή δεν πήραν πρωτάθλημα. Πρόχειρα θυμόμαστε τον Ρέτζι Μίλερ και τον Πατ Γιούιν.
Χαρήκαμε επίσης τρομερά για όσα έγιναν πριν από λίγες ώρες, ειδικά εμείς οι παλιότεροι. Ελληνας παίκτης να είναι ο κορυφαίος του κόσμου; Να παίρνει μία ομάδα του ΝΒΑ από το χεράκι και να την οδηγεί στην κούπα; Αν μας το έλεγε κάποιος πριν από 20 χρόνια, θα γελάγαμε. Ακόμη και πριν από 15 χρόνια. Μάχη δίναμε (και όταν η τεχνολογία βέβαια δεν ήταν όπως είναι τώρα) να δούμε κάποια στιγμιότυπα από την παρουσία του Φώτση στους Γκρίζλις και του Ρεντζιά στου Σίξερς. Ακόμη και πιο μετά του Σπανούλη στους Ρόκετς. Και όταν βλέπαμε δίλεπτα και τρίλεπτα τους, πανηγυρίζαμε σαν τρελοί. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως νοιώθουμε τώρα, που έγινε αυτό, που έγινε.
Και βέβαια βλέποντας τον Γιάννη να θυμίζει μπασκετικό σούπερμαν, το μυαλό μας πάντα θα πηγαίνει στο τελευταίο του παιχνίδι στην Ελλάδα. Στο κλειστό της Κηφισιάς, στις Αδάμες, όταν η τοπική ομάδα νίκησε τον Φιλαθλητικό του Γιάννη και του Θανάση, και πήρε το εισιτήριο για την Α1. Τότε ο Γιάννης είχε σημειώσει 4 πόντους και ο συμπαίκτης του, Μπάμπης Σαμοθράκης, «πιστόλι» της εποχής, 24 περισσότερους.
Ποιος αλήθεια να περίμενε τότε ότι θα ακολουθήσει αυτό, που ακολούθησε. Οι σκάουτς του ΝΒΑ εκείνες τις εποχές έρχονταν στην Ελλάδα ο ένας μετά τον άλλον για να δουν ποιος είναι αυτός ο Ελληνας αστέρας, που έρχεται με φορά. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι αυτά, που βλέπουμε να γίνονται, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι έλεγαν ακριβώς οι κοντινοί στον Γιάννη άνθρωποι εκείνη την εποχή. Αν πίστευαν, δηλαδή, ότι θα κάνει αυτή τη μυθική πορεία. Θεωρούμε ότι ουδείς περίμενε το έπος, που παρακολουθούμε. Αν το πίστευε κάποιος ή κάποιοι τεράστια τους μαγκιά. Όπως και να έχει, όμως, η ιστορία γράφεται με χρυσά γράμματα και η συνέχεια πιστεύουμε ότι θα είναι ακόμη πιο λαμπρή. Γιατί ο Γιάννης ζει για αυτό, που κάνει, είναι απόλυτα συγκεντρωμένος, δουλεύει ακατάπαυστα. Και όπως λένε το θέμα είναι να γίνει η αρχή. Απαξ κι έγινε….
