Είναι νωρίς ακόμη να πούμε το οτιδήποτε ασφαλές για τις ομάδες και οι λόγοι είναι γνωστοί: ξεκίνημα σεζόν, πανδημία και τα συναφή. Μην επαναλαμβανόμαστε και κουράζουμε. Στα παιχνίδια του Ολυμπιακού, που είχαμε παρακολουθήσει πριν από το τζάμπολ του ματς με την Αρμάνι εκεί, που άρεσε και προφανώς ήταν βγαλμένος από τις προσδοκίες του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν σε δύο ημίχρονα: στο πρώτο μέρος του δεύτερου φιλικού με την Αλμπα (όπου εν τέλει έχασε με 75-69, ενώ προηγήθηκε στο 20’ με 38-24) και στο δεύτερο ημίχρονο του φιλικού με την Μπάγερν στην Βαλένθια. Εκεί, όπου στο ημίχρονο οι Πειραιώτες έχαναν με 32-31 και στο τέλος νίκησαν εύκολα με 82-68.
Σε αυτά, λοιπόν, τα δύο εικοσάλεπτα ο Ολυμπιακός ήταν ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Ξεκινούσε την προσπάθειά του από τα μετόπισθεν, είχε ένταση και ταχύτητα, μέσω της καλής άμυνας βρήκε τον δρόμο για το αντίπαλο καλάθι και είχε τον Κώστα Σλούκα σε κάτι παραπάνω από ικανοποιητική μέρα.
Ε, ό, τι είχαμε δει, λοιπόν, στα δύο αυτά ημίχρονα, είδαμε χθες στο ΣΕΦ, στο δεύτερο μέρος του παιχνιδιού με την πανάκριβη και άκρως φιλόδοξη Αρμάνι. Εναν Ολυμπιακό να βγάζει φωτιές, να παίζει εξαιρετική άμυνα, να έχει τον Σλούκα στην καλύτερη του εμφάνιση από τότε, που επέστρεψε στον Πειραιά, και την ίδια ώρα να παίρνει βοήθεια από πολλούς παίκτες του. Κάπως έτσι ξεπεράστηκε το πρώτο ημίχρονο υπεροχής της Αρμάνι με τον Σακίλ ΜακΚίσικ, πάντως, να ήταν εκείνος, που έδωσε το σύνθημα αντεπίθεσης στο ξεκίνημα της επανάληψης. Ο ΜακΚίσικ ήταν ο παίκτης, που άναψε την φλόγα στην ομάδα του, η οποία στο πρώτο ημίχρονο έπαιζε για να παίζει ή κάπως έτσι. Περισσότερο σε αυτό το διάστημα κοιτούσε τους αντιπάλους της παρά προσπαθούσε επίμονα να τους ανακόψει με τον Σέρχι Ροντρίγκεθ να στήνει πάρτι με 15 πόντους.
Το τσιπάκι, όμως, άλλαξε και άλλαξε την ώρα, που έπρεπε, ακριβώς, δηλαδή, με το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου. Και από κει και πέρα με συνέπεια και σοβαρότητα άρχισε να χτίζεται η δεύτερη νίκη στην Ευρωλίγκα. Μία νίκη σπουδαία για τον Ολυμπιακό, γιατί δόθηκε συνέχεια στο «διπλό» του ΟΑΚΑ, γιατί σβήστηκε ένα μικρό κομμάτι από την «πατάτα» της πρεμιέρας με την Ζαλγκίρις. Η ήττα από τους Λιθουανούς θα σβηστεί τελείως με νίκη απέναντι σε ένα από τα μεγαθήρια της διοργάνωσης, η οποία, βεβαίως, ακόμη καλά καλά δεν ξεκίνησε. Και βέβαια για να χαρεί ο Ολυμπιακός τη νίκη επί της Ζαλγκίρις ή αν θέλετε την δυάδα νικών, που προηγήθηκε, πρέπει να κερδίσει αύριο την Μακάμπι, γιατί αλλιώς δεν θα έχει ουσία. Και πως να έχει όταν στα τέσσερα πρώτα ματς θα έχεις χάσει τα δύο από τα τρία στην έδρα σου.
Στην Ελλάδα βιαζόμαστε. Θέλουμε να φάμε την θάλασσα με ένα κουτάλι, όπως λέει ο Αργύρης Πεδουλάκης. Δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα. Και μιας και ο λόγος για τον Ολυμπιακό, θέλει κι αυτός την δική του πίστωση χρόνου, γιατί μπορεί να έχει τον ίδιο προπονητή με πέρυσι, καθώς και την «παλιά φρουρά», έχει, όμως, και ορισμένους κομβικούς παίκτες, που είναι στο στάδιο εκμάθησης. Όπως ο Χάρισον και ο Μάρτιν. Ακόμη και τον Ελις με τον ΜακΚίσικ σε αυτή την κατηγορία θα τους βάζαμε, παρότι είναι από τα μέσα της περυσινής σεζόν στο ΣΕΦ. Ο Χάρισον έπαιζε στην Γαλατά, ο Μάρτιν στην Μπουντούτσνοστ, ο Ελις στον Προμηθέα και ο ΜακΚίσικ στην Μπεσίκτας. Με όλο τον σεβασμό σε αυτές τις ομάδες, είναι κάτι διαφορετικό να βρίσκεσαι στον Ολυμπιακό. Είναι κάτι άλλο να παίζεις στην Ευρωλίγκα. Όχι ακριβώς η μέρα με την νύχτα, αλλά όντως υπάρχει σημαντική διαφορά. Και χρειάζεται χρόνος, ώστε να γίνει η μετάβαση. Και αν θα γίνει. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος.
Πάντως, αυτό, που λέγαμε και περιμέναμε, αυτό, που λέμε και περιμένουμε από τον Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα, είναι η εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου του χθεσινού αγώνα. Οσο πιο μεγάλο κάνει αυτό το διάστημα σπουδαίας απόδοσης, τόσο περισσότερες θα είναι οι πιθανότητές του να πετύχει αυτά, που έχει βάλει στο μυαλό του. Με μας, πάντως, να επιμένουμε ότι χρειάζεται ένας ακόμη γκαρντ. Αν τα καταφέρει χωρίς τον έναν ακόμη γκαρντ, εμείς εδώ θα είμαστε να το παραδεχτούμε. Εννοείται αυτό.
