Σκέφτομαι αρκετές φορές πόσο άδικοι μπορούμε να γίνουμε, όλοι, με τους αθλητές. Και το χειρότερο να μην παραδειγματιζόμαστε. Τύπος και κόσμος. Κάποτε ο Λουκάς Βύντρα συγκέντρωσε επάνω του όλο το «μένος». Όποιος θέλει να είναι ειλικρινής με τον καθρέφτη του αποκλείεται να μη θυμηθεί έστω μια στιγμή, ένα γραπτό, μια σκληρή δημόσια τοποθέτηση εις βάρος ενός αθλητή ο οποίος δεν μιλούσε αλλά μόνο δούλευε. Χρησιμοποιήθηκε πολλάκις ως αντι-παράδειγμα για τις σέντρες του, όμως κάποια στιγμή άπαντες άρχισαν να αναρωτιούνται για το λάθος τους όταν έβλεπαν πως με όλους τους προπονητές ο Βύντρα έπαιζε βασικός. «Δεν βρίσκεις τέτοιο αθλητή, με παρόμοια προσήλωση στη δουλειά. Γι αυτό μη σε παραξενεύει που όλοι οι προπονητές του τον είχαν στην 11αδα» μου είχε πει κάποτε ένας σημαντικός άνθρωπος του χώρου. Με τα χρόνια η αξία του Λουκά Βύντρα αναγνωρίστηκε, αλλά μια «συγνώμη» απ’ όλους μας δεν φτάνει για όσα ειπώθηκαν εναντίον του.
Ευτυχώς ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης δεν… πρόλαβε να γίνει Βύντρα. Μία σεζόν ακόμη να είχε τα περσινά χάλια ο Παναθηναϊκός και θα κινδύνευε άμεσα να «βιώσει» ανάλογες καταστάσεις. Κάθε φορά που επιχειρούσε σουτ, ειδικά τρίποντο, ένιωθες την «απαξίωση» στον αέρα. Στις συζητήσεις, στα γραπτά, στα λόγια, παντού το ίδιο.
Πολλοί απόρησαν για ποιο λόγο ο Εργκίν Αταμάν τον κράτησε σε ένα ρόστερ γεμάτο σταρ και ακριβοπληρωμένους. Ένας παίκτης των 150.000 ευρώ ανάμεσα σε εκατομμυριούχους.
Σήμερα πλέον ουδείς απορεί για την επιλογή του Τούρκου αναμορφωτή του Εξάστερου. Ούτε… κλείνει τα μάτια όταν σουτάρει ο Καλαϊτζάκης ούτε απαξιώνει ούτε σιχτιρίζει. Σήμερα το ΟΑΚΑ σηκώνεται στον αέρα και παραληρεί σε κάθε άμυνα του Παναγιώτη Καλαϊτζάκη. Σε κάθε μπάλα που παλεύει σαν να είναι η τελευταία στην καριέρα του. Σε κάθε κλέψιμο, σε κάθε μπάσιμο, σε κάθε σουτ.
Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, με μότο τρεις λέξεις «δουλειά, δουλειά, δουλειά», εξελίσσεται από τον πιο ταπεινό στρατιώτη του Εργκίν Αταμάν, σε ένα πολύτιμο «λοχία». Έτοιμος ανά πάσα στιγμή να πέσει στη φωτιά για την ομάδα. Είτε χρειαστεί να αγωνιστεί δέκα δευτερόλεπτα είτε να μπει σε παιχνίδι «χαμένο» κόντρα στη Μακάμπι και να παλεύει να το γυρίσει μόνος του με απίθανα τρίποντα.
Όσο ο Καλαϊτζάκης ήταν στον πάγκο, ο Νικ Καλάθης και η Φενέρ έκαναν πάρτι. Μόλις ο «λοχίας» πάτησε παρκέ, η… πλάκα τελείωσε. Κόλλησε σα βδέλλα, άρχισε να βγάζει συκώτια και μαζί με τον Χουάντσο άλλαξαν όλο το παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός προσπέρασε και δεν ξανακοίταξε ποτέ πίσω.
Όποιος άκουσε τον Παναγιώτη στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι κατάλαβε γιατί αυτό το παλικάρι δεν θα σταματήσει ποτέ να εξελίσσεται. Με αθλητική ωριμότητα στα 25 του, έχει συνειδητοποιήσει το ρόλο, λατρεύει να παίζει γι αυτή την ομάδα έστω και λίγα δευτερόλεπτα, μπαίνει μέσα σαν καμικάζι και τελικά έχει εξελιχθεί σε πολύτιμο λίθο της!
Σε αυτή τη ζωή υπάρχουν «Οι Ναν» υπάρχουν όμως και «Οι Καλαϊτζάκηδες». Ο πρώτος (άπειρα κιλά ταλέντο!) κόβει τα εισιτήρια και... βασανίζει τα διχτάκια! Ο δεύτερος όμως είναι ΤΟ παράδειγμα για κάθε νέο παιδί στα σπορ.
Μικρέ, εσύ εκεί έξω που στεναχωριέσαι γιατί δεν σου δείχνει εμπιστοσύνη ο προπονητής, γιατί παίζεις ελάχιστα, γιατί βλέπεις το ξινισμένο και απαξιωτικό βλέμμα του θεατή σε κάθε προσπάθειά σου, μην απογοητεύεσαι. Δούλεψε. Δούλεψε ακατάπαυστα, σωματικά και πνευματικά. Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης είναι το παράδειγμά σου.
