Όταν κοντράρονται δύο μεγάλες ομάδες είναι αναμενόμενο να προσφέρουν θέαμα, ανατροπές και ένα χορταστικό ντέρμπι. Τα τελευταία χρόνια που ο Παναθηναϊκός έχει ανακάμψει και στέκεται στο ύψος του τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό είναι ξανά απολαυστικά.
Το νικηφόρο 3-1 των πρασίνων έχει μια απλή εξήγηση, που έχει να κάνει με το πάθος, την ψυχή και τη δύναμη της έδρας, αλλά και μια πιο τεχνική η οποία λέει πως οι παίκτες του Παναθηναϊκού τα έκαναν όλα πολύ καλά. Αρχικά, ο Παναθηναϊκός ήταν εξαιρετικά πιεστικός από το σερβίς του. Δεν είναι μόνο οι 12 άσσοι, εκ των οποίων οι μισοί από τον Βουλκίδη, αλλά το γεγονός ότι κράτησαν τον Ιντάλγκο στο 13% στην υποδοχή και τον Τζιάβρα στο 36%. Δύο από τους τρεις υποδοχείς, δηλαδή, ήταν σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα κάτι που είναι το πρώτο βήμα για την αντίπαλη πλευρά ώστε να χτίσει τις συνθήκες που θέλει.
Παρόλα αυτά, μια ομάδα με την ποιότητα του Ολυμπιακού δεν είναι εύκολο να πέσει κάτω ακόμα και στην κακή της μέρα. Αυτό φάνηκε κυρίως από την σταθερή απόδοση του Κουμεντάκη και του Στερν που κράτησαν τον Ολυμπιακό όρθιο αλλά κυρίως από τη συμβολή του Τζούριτς. Ο κεντρικός των ερυθρολεύκων χάλασε πολλές επιθέσεις του Παναθηναϊκού, έδωσε λίγες αλλά κομβικές λύσεις στην επίθεση και ήταν ένα από τα στοιχεία που έδωσαν ώθηση στους Πειραιώτες τόσο στο δεύτερο σετ όσο και σε μεγάλο μέρος του τέταρτου.
Ο Ολυμπιακός δεν είχε την ίδια αποτελεσματικότητα όπως συνήθως από το σερβίς του και αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του αγώνα. Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα με ταλέντο στην επίθεση αλλά ταυτόχρονα και με καλούς υποδοχείς κάτι που αντιμετώπισε σε μεγάλο βαθμό ένα από τα δυνατά χαρτιά της αντίπαλης πλευράς. Επιπλέον, όμως, ο Ολυμπιακός έκανε τη ζωή του δυσκολότερη όταν έβαλε στο παιχνίδι τα νεύρα και τη γκρίνια. Οι πράσινοι ανέβασαν την απόδοσή τους όταν βρέθηκαν στο -5 στο τέταρτο σετ αλλά όλη αυτή η νευρικότητα και η ένταση της ομάδας του Καστελάνι ήταν ένα μπόνους για τον Παναθηναϊκό που δεν το άφησε αναξιοποίητο.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να μην έκανε υπέρβαση στην Ευρώπη, μπορεί σε όλη τη διάρκεια της σεζόν να κυνηγούσε στη βαθμολογία και μπορεί να είχε χάσει στο Ρέντη χωρίς να παίξει καλά αλλά η ομάδα αυτή έχει χαρακτήρα και ποιότητα. Η ανατροπή που έκανε στο τέταρτο σετ μπορεί να μην είναι κάτι πρωτοφανές ή κάτι που βλέπουμε πρώτη φορά ωστόσο είναι ένα δείγμα της πραγματικής ταυτότητας της ομάδας.
Σαφώς και η εικόνα του Ερνάντες και του Βουλκίδη έκριναν πολλά στο παιχνίδι, όπως και ο κομβικός ρόλος του Πρωτοψάλτη. Το γεγονός, όμως, ότι υπάρχει η δυνατότητα να έρθει ο Πετρέας από τον πάγκο για να αλλάξει τη ροή του αγώνα και να πιέσει από το σερβίς, όπως και ο Κασαμπαλής που σέρβιρε και έβγαλε και μια κρίσιμη άμυνα δείχνουν πως ο Ανδρεόπουλος έχει… άσσους στο μανίκι.
Ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε μόνο το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ αλλά κάτι περισσότερο. Νικώντας έναν αντίπαλο πλήρη και σε πολύ καλή αγωνιστική κατάσταση αποδεικνύει πως δεν είναι κομπάρσος αλλά διεκδικεί το ρόλο του πρωταγωνιστή. Το παιχνίδι του πρώτου γύρου ήταν σημαντικό, αυτό ενδεχομένως να ήταν λίγο πιο σημαντικό και ενδεχομένως να ακολουθήσουν ακόμα πιο σημαντικά στη συνέχεια. Το θέμα, λοιπόν, είναι ποιος θα είναι έτοιμος την κατάλληλη στιγμή και ο Παναθηναϊκός τώρα αρχίζει να δείχνει το καλό του πρόσωπο, τώρα που τα παιχνίδια αρχίζουν να… καίνε.
