Έπιασε τα ταβάνι του ο Παναθηναϊκός στο φετινό Challenge Cup καθώς όπως αποδείχθηκε στην πράξη έχει ακόμα βήματα μπροστά του ώστε να φτάσει ακόμα ψηλότερα. Η ομάδα αυτή έχει επανέρθει στην κανονικότητα τα τελευταία χρόνια, μια κανονικότητα που συνοδεύεται από εγχώριους τίτλους και αξιόλογες πορείες στην Ευρώπη αφού την τελευταία τριετία έφτασε δύο φορές στα προημιτελικά και μία στους 16 του Challenge Cup. Όχι άσχημα αλλά όχι και ικανοποιητικά καθώς οι άνθρωποι του συλλόγου στοχεύουν στην κορυφή αλλά αυτό είναι κάτι που σίγουρα θέλει χρόνο.
Δεν είναι εύκολο να αποκλείσει κανείς τη Ναντ σε αυτή τη χρονική περίοδο σε διπλά παιχνίδια καθώς η γαλλική ομάδα δείχνει όλη τη σεζόν πως έχει υψηλό ταβάνι και μεγάλη ποιότητα. Η περσυνή πρόκριση του Παναθηναϊκού επί της Ναντ δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κριτήριο ακόμα και αν ήταν μια σπουδαία στιγμή της περασμένης σεζόν. Ο Παναθηναϊκός είχε καλύτερη εικόνα σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι, πήρε το πρώτο σετ και έφτασε κοντά στο να κάνει το 0-2 κάτι που θα άλλαζε πλήρως τα δεδομένα του αγώνα. Εκεί φαίνεται, όμως, η διαφορά καθώς η Ναντ δεν επέτρεψε στις πράσινες να πιστέψουν στην πρόκριση.
Μετά το 1-1 ο Παναθηναϊκός δεν τα παράτησε αλλά όπως ήταν αναμενόμενο δέχτηκε μεγάλη πίεση στην υποδοχή του. Οι παίκτριες του Σέσαρ Ερνάντεζ εστίασαν στις αδυναμίες του τριφυλλιού, πίεσαν την Καρκάσες ξανά και ξανά και αυτό το αξιοποίησαν με μπλοκ. Ήταν γνωστό εξαρχής πως η Ναντ διαθέτει μια πολύ καλή λίμπερο αλλά και μία κεντρικό ικανή να κάνει τη διαφορά. Η Κούρταγκιτς με τα 5 μπλοκ της ήταν, όπως και στο παιχνίδι της Αθήνας, κυρίαρχη πάνω στο φιλέ. Με προβληματική υποδοχή η ανάπτυξη του παιχνιδιού γίνεται πάντα πιο δύσκολη και δεν είναι τυχαίο που ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε κάποιο σημείο αναφοράς στην επίθεση με εξαίρεση τη σταθερή Χατζηευστρατιάδου.
Ο Παναθηναϊκός καθιερώνεται σε αυτό το επίπεδο και αυτό είναι σίγουρα θετικό αλλά η πρόκληση είναι να κάνει βήματα προς τα επάνω. Ο αποκλεισμός αυτός σίγουρα φέρνει στεναχώρια αλλά δεν αποτελεί καταστροφή πόσω μάλλον όταν ο αντίπαλος αποδεικνύεται ανώτερος. Για να έρθει μια διάκριση σε αυτό το επίπεδο χρειάζονται υπερβάσεις και ενίοτε και λίγη τύχη αλλά κυρίως χρειάζεται υπομονή και χτίσιμο της ομάδας. Ο Καλμαζίδης είναι ο ιδανικότερος άνθρωπος για να βασιστεί η ομάδα και να προσθέτει το ένα λιθαράκι πάνω στο άλλο αφού πέρα από ικανός προπονητής είναι και ο κατάλληλος ώστε να τον εμπιστευτούν οι αθλήτριες. Όλα αυτά, βέβαια, γίνονται φανερά σε βάθος χρόνου και όχι από τη μία μέρα στην άλλη. Οι εγχώριες διοργανώσεις είναι πλέον ο μεγάλος στόχος, και κυρίως στόχοι που είναι πέρα για πέρα στα μέτρα της ομάδας. Όσο για την ευρωπαϊκή διάκριση μπορεί να περιμένει λίγο ακόμα και σε ένα χρόνο από τώρα ίσως ο Παναθηναϊκός να είναι ακόμα πιο «ψημένος» και έτοιμος για ένα βήμα ψηλότερα.
