Αυτό που κατάφεραν οι δύο Ελληνίδες αθλήτριες της σπάθης είναι κατ' αναλογία ένας ελληνικός τελικός σε αγώνα γκραν σλαμ στο τένις, προτού όμως το αναλύσουμε ας ξεκινήσουμε από τα βασικά.
Η σπάθη, είναι το όπλο που χρησιμοποιούσε το ιππικό στις μάχες πίσω στο μεσαίωνα και τα χτυπήματα ήταν αυστηρά από τη μέση και πάνω. Απαράβατος κανόνας της έφιππης μονομαχίας ήταν να μην τραυματιστούν τα άλογα. Άλογα πια δεν υπάρχουν, η μύτη του σπαθιού στρογγύλεψε και η λάμα έγινε πιο εύκαμπτη, ενώ τα χτυπήματα μετρούν αυτομάτως, είτε με τη μύτη, είτε με την κόγχη της σπάθης, όταν ακουμπήσουν τη βέστα του αντιπάλου, χάρη στο ηλεκτρονικό σύστημα καταγραφής, εξ ου και το καλώδιο που είναι συνδεδεμένος κάθε αθλητής.
Με δεδομένο ότι ο αγώνας της Δέσποινας Γεωργιάδου και της Δώρας Γκουντούρα, σηματοδότησε μία νέα εποχή για την ελληνική ξιφασκία, πραγματικά ίσως να μην είχε απολύτως καμία σημασία ποια από τις δύο αθλήτριες στέφθηκε νικήτρια, εκτός κι αν ήξερες ότι η Δέσποινα αγωνιζόταν με λάμα στο πόδι, λόγω του πρόσφατου χειρουργείου, που υποβλήθηκε τον περασμένο Ιούνιο, λόγω τραυματισμού την ώρα της προπόνησης, όπως και ότι είχε μείνει δύο μήνες εκτός προπονήσεων, λόγω κορωνοϊού νωρίτερα, τον Μάρτιο...
Μία σεζόν που σημαδεύτηκε από φοβερές δυσκολίες, οι οποίες συνοδεύτηκαν από τον μακρύ και δύσβατο δρόμο της επιστροφής, έχει ως επιστέγασμα μία νίκη που δικαιώνει όχι μόνο τους κόπους της φετινής χρονιάς, αλλά τους κόπους μίας ζωής.
Παρακολουθώντας κανείς τον συγκλονιστικό τελικό αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή ότι η μαχήτρια του Παναθηναϊκού βρισκόταν εκεί μόνο για τη νίκη. Μπήκε δυνατά, εξασφαλίζοντας προβάδισμα εξ' αρχής, είδε την Δώρα να την ισοφαρίζει δύο φορές και κατάφερε στο χτύπημα να εξασφαλίζει το χρυσό, με 15-14. Το γεγονός ότι η Γεωργιάδου είναι πιο μικρόσωμη από την αθλήτρια της ΑΕΚ, την κάνει πιο ευέλικτη, πιο εκρηκτική και φοβερά θεαματική στο παιχνίδι της.
Η επικοινωνία μας ήταν τηλεφωνική, αφού η προετοιμασία της στην Ορλεάνη συνεχίζεται ως τις αρχές Δεκεμβρίου. Πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι και τον συγκλονιστικό τελικό, αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι το ήθος της Δέσποινας και της Δώρας, όπως και των προπονητών τους, του Χρήστου Σαΐνη, και του Θανάση Δελενίκα, αντίστοιχα.
Ας τα πάρουμε από την αρχή γιατί ξιφασκία και γιατί σπάθη;
«Στον αθλητισμό ήμουν από μικρή, αλλά άλλαζα συνεχώς αθλήματα. Στα 10 με ρώτησαν “τι θέλεις να κάνεις φέτος;” και είπα «μοντέρνο πένταθλο». Ένα από τα πέντε αθλήματα που περιλαμβάνει είναι η ξιφασκία και συγκεκριμένα το ξίφος μονομαχίας. Δύο χρόνια αργότερα, αποφάσισα να αφοσιωθώ αποκλειστικά σε αυτήν. Πράγματι είχα βρει το άθλημα που με είχε κερδίσει. Έως το 2015 ασχολήθηκα με το ξίφος μονομαχίας. Τότε αποφάσισα ότι το όπλο δεν μου ταίριαζε. Είναι πιο αργό, πιο υπομονετικό, τα χτυπήματα μετρούν με την μύτη, σε όλο το σώμα και πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός.
Αντίθετα, η σπάθη είναι πιο γρήγορο, πιο εκρηκτικό όπλο. Ταιριάζει περισσότερο με τον χαρακτήρα μου. Αυτό είναι το όμορφο με την ξιφασκία ότι στα τρία όπλα θα βρεις κάποιο, που σίγουρα θα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου, που θα ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία σου».
Στον τελικό αγωνίστηκες με λάμα στο πόδι. Πραγματικά αν δει κανείς το βίντεο του τελικού, είναι αδύνατον να το πιστέψει...
«Τον Ιούνιο είχα έρθει για προετοιμασία στην Ορλεάνη, για να βρω τα πατήματα μου μετά την δύσκολη διαδικασία ανάρρωσης μου από κορωνοϊό. Πάτησα άσχημα, έσπασε η περόνη και έπαθα εξάρθρωση στον αστράγαλο. Χρειάστηκε ένα πολύωρο δύσκολο χειρουργείο, στο οποίο ευτυχώς ο γιατρός έκανε εξαιρετική δουλειά και κατάφερα να επιστρέψω. Πολλές αθλήτριες από άλλες χώρες, όταν με είδαν να αγωνίζομαι δεν το πίστευαν. Προσπάθησα πολύ σκληρά για να καταφέρω να επανέλθω. Δεν σκέφτηκα ποτέ όμως να τα παρατήσω. Το αντίθετο! Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να επιστρέψω, όχι στο 100%, αλλά παραπάνω. Δεν κρύβω ότι υπήρχαν στιγμές που με έπαιρνε από κάτω όταν έβλεπα ότι δεν έβγαινε η προπόνηση όπως ήθελα, αλλά είχα βάλει στόχο να τα καταφέρω και δεν σταμάτησα ούτε μία μέρα να παλεύω γι' αυτό. Νομίζω ότι το μυστικό ήταν ότι δεν εστίαζα τόσο στα εμπόδια, αλλά στον στόχο».
Πέρασες όλο αυτό, έχοντας νωρίτερα μείνει εκτός λόγω κορωνοϊού... Θέλει απίστευτη δύναμη να μένεις όρθια μετά από τέτοια ψυχική και σωματική ταλαιπωρία. Ο κορωνοϊός πότε σε βρήκε;
«Ήταν τον περασμένο Μάρτιο, ήμουν στη Βουδαπέστη, στον αγώνα που έκρινε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Την πρώτη μέρα αγωνίστηκα κανονικά, την επομένη βρέθηκα θετική και τέθηκα εκτός αγώνων, φυσικά. Μπήκα σε ξενοδοχείο καραντίνας περίπου μία εβδομάδα, όμως η κατάσταση της υγείας μου επιδεινώθηκε πολύ και νοσηλεύτηκα για δύο εβδομάδες με βαριά πνευμονία. Παρέμεινα συνολικά στην Ουγγαρία ένα μήνα, γιατί αφότου πήρα εξιτήριο έπρεπε να παραμείνω για ακόμη μία εβδομάδα στο ξενοδοχείο καραντίνας. Όταν επέστρεψα ήταν ίσως ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, φοβήθηκα ότι ίσως δεν μπορέσω ποτέ να επιστρέψω ξανά. Είχα ταχυκαρδία και δυσκολία στην αναπνοή. Οι γιατροί μου είχαν απαγορεύσει οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα για ένα μήνα, διότι όπως μου είπαν ξεκάθαρα υπήρχε φόβος ανακοπής!
Όλο αυτό ήταν πραγματικά τρομακτικό και για μένα και για τους αγαπημένους μου, οι οποίοι ήταν δίπλα μου με όποιον τρόπο μπορούσαν, εκτός από την φυσική τους παρουσία. Η οικογένεια, οι φίλοι και η ομοσπονδία έκαναν τα πάντα για να μην αισθάνομαι μόνη και να γυρίσω πίσω υγιής».
Οι αθλητές που προετοιμαζόσασταν για Ολυμπιακούς Αγώνες είχατε εμβολιαστεί;
«Δυστυχώς όχι, γιατί τότε δεν ήταν ακόμα διαθέσιμο το εμβόλιο για τις δικές μας ηλικίες... Πάντως έχοντας περάσει πολύ δύσκολα εξαιτίας αυτής της αρρώστιας, θέλω να ελπίζω ότι πια έχουμε φτάσει σε ένα επίπεδο, που πλέον αντιλαμβανόμαστε όλοι τη σημαντικότητα του εμβολιασμού, χωρίς βεβαίως να παύουμε να είμαστε προσεκτικοί! Δεν θα ήθελα να διακινδυνεύσω τη ζωή κάποιου δικού μου ανθρώπου και ή κάποιου αγνώστου, γιατί δυστυχώς το να είσαι εμβολιασμένος δεν διασφαλίζει απολύτως ότι δεν μεταδίδεις».
Πόσο σημαντική είναι η προετοιμασία στο εξωτερικό και πώς αντεπεξέρχεσαι οικονομικά;
«Θα ξεκινήσω με την στήριξη. Νομίζω ότι το ζητούμενο για κάθε αθλητή είναι να μπορεί αναπόσπαστος συγκεντρωθεί στην προπόνηση του, χωρίς να ανησυχεί για το πώς θα βιοποριστεί. Αυτό τα τελευταία χρόνια εμένα μου το εξασφάλισε ο ΟΠΑΠ, το Υγεία και η Sword Hellas.
Τα προηγούμενα χρόνια επιβαρύνθηκε η οικογένεια μου, όμως όσο αυξάνεται το επίπεδο, τόσο αυξάνονται και οι υποχρεώσεις. Αν θες να πρωταγωνιστείς πρέπει να πηγαίνεις σε αγώνες στο εξωτερικό και σε προετοιμασίες. Η ομοσπονδία βοηθά όσο μπορεί, αλλά αν δεν έχεις χορηγούς δεν μπορείς να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο.
Τα καμπ προετοιμασίας είναι καίριας σημασίας για την εξέλιξη σου, γιατί μπορείς να εστιάσεις απόλυτα στην προπόνηση. Δεν υπάρχει τίποτα εκτός από σπίτι και γυμναστήριο. Όταν είμαι στην Αθήνα, που έχω κι άλλες υποχρεώσεις αναγκαστικά αναπροσαρμόζω το χρόνο μου, όμως και αυτό είναι σημαντικό γιατί σε κάνει καλύτερο αθλητή, πιο συνειδητοποιημένο. Μαθαίνεις να λες όχι, για παράδειγμα στους φίλους σου...
Προσπαθούμε να βρούμε ισορροπίες, γιατί είναι κάτι καινούριο όλο αυτό. Παλιότερα ζήτημα να πηγαίναμε δύο εβδομάδες το χρόνο για προετοιμασία, ενώ τώρα θα μείνω έξι εβδομάδες στην Ορλέανη.
Στο διάστημα αυτό θα δουλέψω με περισσότερα, διαφορετικά είδη αθλητριών. Το ζήτημα δεν είναι να «διαβάσεις» τις αθλήτριες που θα συναντήσεις σε προσεχείς διοργανώσεις, αλλά να αποκωδικοποιήσεις τα στυλ. Στη ξιφασκία υπάρχουν διαφορετικές «σχολές», κάθε χώρα έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στην τακτική του παιχνιδιού. Οι Ρωσίδες για παράδειγμα έχουν δυνατό ξεκίνημα κάθε φάσης και αυτό δυσκολεύει να διαμορφώσεις την τακτική σου στο κέντρο για να επικρατήσεις. Οι Κορεάτισσες δεν είναι ψηλές, αλλά είναι γρήγορες και εκρηκτικές. Η Ουγγαρία έχει αμυντικό προφίλ με αποτέλεσμα να μην μπορείς να επιτεθείς και να βρεις τρόπο να πάρεις χτύπημα».
Εδώ με τις εγκαταστάσεις που έχουμε και με δεδομένο το υψηλό επίπεδο γιατί δεν διοργανώνονται καμπ προετοιμασίας;
«Αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαμε, αλλά δεν συμβαίνει. Ελπίζω οι αρμόδιοι να αρχίσουν σιγά σιγά να το οργανώνουν, γιατί αυτό θα συνέβαλε στον να ανέβει πολύ πιο γρήγορα το επίπεδο στη χώρα μας. Έχουμε υποδομές, έχουμε προπονητές, υπάρχει θέληση, ελπίζω να γίνει πραγματικότητα, όπως συμβαίνει τόσο χρόνια σε τόσες χώρες, Ρωσία, Ιταλία, Κορέα, Γαλλία κτλπ. Εγώ ας πούμε στη Γαλλία νοικιάζω διαμέρισμα airbnb, εδώ έχουμε τόσους ξενώνες...»
Πόσες ώρες προπόνησης αφιερώνεις καθημερινά;
«Γύρω στις 7-8 ώρες. Δουλεύουμε ταχυδύναμη, καλό έλεγχο στα πόδια, ταχύτητα και συναρμογή στο σώμα, φυσική κατάσταση και φυσικά τεχνική: βήματα, προβολές. Από εκεί και πέρα υπάρχει και το τακτικό κομμάτι. Η στρατηγική στο παιχνίδι είναι είναι πάρα πολύ σημαντική».
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού είναι μακριά;
«Ναι, και γι' αυτό εστιάζω σε κάθε αγώνα ξεχωριστά. Κάθε αγώνας είναι ένα μικρό βήμα που θα καταλήξει στον τελικό προορισμό, το Παρίσι. Τα βήματα πρέπει να είναι προσεκτικά και χωρίς άγχος για να μην χαθώ στο δρόμο.
Είσαι απόφοιτος Παντείου συνεχίζεις τις σπουδές σου;
«Είχα ξεκινήσει μεταπτυχιακό στο sports marketing και sports managment, όμως αναγκάστηκα να σταματήσω λόγω των δυσκολιών που προέκυψαν φέτος. Φυσικά στόχος μου είναι να συνεχίσω, γιατί όσο παράδοξο κι αν ακουγεται, η πίεση που είχα με βοηθουσε να οργανώσω το χρόνο μου και να παραμείνω συγκεντρώμενη».
Παρακολουθείς άλλα αθλήματα;
«Μπάσκετ και βόλεϊ. Ειδικά μπάσκετ, που φιλοξενούμαστε στην ίδια εγκατάσταση όταν είμαι εδώ πηγαίνω και παρακολουθώ αγώνες της ευρωλίγκα και μεγάλα event. Όμως δεν είμαι φανατισμένη. Αγαπώ τον αθλητισμό! Όταν υπάρχει ένας ωραίος αγώνας θα τον παρακολουθήσω και ιδιαιτέρως αν παίζει ελληνική ομάδα στο εξωτερικό, όπου πάντα θα είμαι με την ελληνική ομάδα.
Άφησα τελευταίο τον τελικό, ήταν από τους πιο θεαματικούς τελικούς που έχω παρακολουθήσει, ήταν κάτι που επισημάνθηκε άλλωστε και από τους σχολιαστές, πες μου πώς ήταν;
«Ήταν απίστευτο! Όλη η μέρα ήταν απίστευτη. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι ήμασταν στο βάθρο και οι δύο. Λίγο προτού ανεβούμε για την απονομή βλέπαμε τις ελληνικές σημαίες στα αριστερά μας και κοιταζόμασταν, ρωτούσαμε η μία την άλλη “το πιστεύεις;”
Οι προπονητές μας προτού ανέβουμε για να παίξουμε μας είπαν δεν μας νοιάζει ποια θα κερδίσει. Πηγαίντε παίξτε, απολαύστε το και εμείς θα είμαστε από κάτω και θα σας καμαρώνουμε!
Εδώ να πω ότι σε όλη την πορεία μας προς τον τελικό η μία ήταν τρομερά υποστηρικτική προς την άλλη. Όταν έπαιζε η Δώρα, φώναζα εγώ για εκείνη με τον προπονητή μου και το αντίθετο. Ήμασταν ομάδα. Καταλαβαίνουμε και υποστηρίζουμε η μία την άλλη και σεβόμαστε η μία την προσπάθεια της άλλης. Δεν μπορείς να δεις ανταγωνιστικά έναν αθλητή, με τον οποίο ζεις τις ίδιες δυσκολίες. Δεν γίνεται να πολεμήσεις εκείνον με τον οποίο ο καθημερινός αγώνας σου είναι κοινός...»
Θα επιμείνω πες μου τι θυμάσαι από τον αγώνα...
«Προτού βάλουμε τη μάσκα έβλεπα τη συναθλήτρια μου, τη Δώρα. Όταν κατέβηκαν οι μάσκες και ξεκίνησε το παιχνίδι το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η νίκη. Ήμουν μπροστά στο ματς, όμως η Δώρα κατάφερε, ισοφάρισε και πήρε προβάδισμα και βρεθήκαμε ισόπαλες με 14-14. Εκείνη την ώρα δεν σκέφτηκα το τελικό αποτέλεσμα, αν κερδίσω ή αν θα χάσω το ματς. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να καταφέρω να βρω την τακτική για να επιβάλω την στρατηγική μου. Βρήκα τη λύση και έτσι κέρδισα τον αγώνα. Η αλλαγή τακτικής αλλάζει σε κλάσματα δευτερολέπτου. Μόλις έληξε το παιχνίδι βγάλαμε τη μάσκα και αγκαλιαστήκαμε. Αμέσως σκεφτήκαμε ότι θα ακούσουμε τον εθνικό ύμνο και αλήθεια ξεχάσαμε τον τελικό».
Αυτός ο αγώνας είναι σταθμός για την ελληνική ξιφασκία...
«Μακάρι να αλλάξει το ρου της ελληνική ξιφασκίας, να καταλάβει ο κόσμος το μέγεθος αυτής της επιτυχίας και να προσελκύσει περισσότερα παιδιά. Σε ότι αφορά εμάς, νομίζω μας κάνει να δουλεύουμε με την ίδια ένταση και το ίδιο πείσμα για να ξανακάνουμε αυτό το όνειρο πραγματικότητα».
Τελικά τα εμπόδια που πέρασες φέτος ήταν για καλό...
«Σίγουρα αυτές οι δυσκολίες έβαλαν το λιθαράκι τους. Ήταν από τις ωραιότερες στιγμές που έχω ζήσει στον αθλητισμό, έπειτα από μία χρονιά που δοκιμάστηκα πολύ, αλλά δεν το έβαλα κάτω και αυτό ήταν ένα μάθημα και για μένα...»