Παράδειγμα πρώτο: η Εμμανουέλα Καντζουράκη. Μπήκε στον τελικό του σκιτ με την κορυφαία επίδοση και προς στιγμήν μας γέμισε με ελπίδα για ένα μετάλλιο. Αλλά και με προβληματισμό, αφου πλην ΕΡΤ, δεν υπήρχε ούτε ένας απεσταλμένος στη Γαλλία που να βρέθηκε στο Σατορού, όπου διεξήχθη η σκοποβολή. Ο τελικός έγινε την ώρα που περιμέναμε τον Λευτέρη Πετρούνια για τις δηλώσεις του, δηλαδή την ώρα που η Ελλάδα πανηγύριζε ηδη το πέμπτο της μετάλλιο σε αυτήν την διοργάνωση. Τελικά η Εμμανουέλα έμεινε στην 5η θέση, μια αναμφισβήτητα μεγάλη επιτυχία, που αφήνει όμως το «αχ» και το «κρίμα» για αυτό το κορίτσι που σώθηκε πέρυσι από το δυστύχημα στα Τέμπη και δόξασε την Ελλάδα στο Παρίσι. Και θα συνεχίσει να την δοξάζει, καλά να είναι.
Παράδειγμα δεύτερο: Η Τατιάνα Γκούσιν που μέχρι πριν λίγο καιρό δούλευε σε γηροκομείο (ως γραμματέας) για να βγάλει τα προς το ζην και έπαιρνε τις κανονικές της άδειες για να πάει να συμμετάσχει σε αγώνες, αναδείχθηκε 9η στον ιστορικό τελικό του ύψους. Κατάφερε να διεκδικεί μετάλλιο ένα κορίτσι που έκανε μισές προπονήσεις και φυσικά δεν έχει λυμμένο το βιοποριστικό της πρόβλημα, όπως οι πιο πολλές από τις αντιπάλους της. Αν δεν είχε να σκέφτεται πού θα ξαναπιάσει δουλειά από τον Σεπτέμβρη, γιατί με αυτήν την αγωνία ζει εδώ και χρόνια, είναι σίγουρο ότι θα είχε καλύτερες συνθήκες ώστε και να προπονείται ποιοτικότερα και να διαθέτει τα εχέγγυα να μπει με περισσότερες πιθανότητες σε αυτόν τον τελικό.
Παράδειγμα τρίτο: Ο Χρήστος Φρατζεσκάκης που συμμετείχε στον τελικό της σφύρας, με πολλά… «μπιπ» στις δηλώσεις του, συνειδητοποιούσε ότι έχασε μια μοναδική ευκαιρία για ένα μεγάλο ατομικό ρεκόρ, που έτσι όπως εξελίχθηκε ο αγώνας, με τις τόσο χαμηλές επιδόσεις για αυτό το επίπεδο, θα μπορούσε να του δώσει μέχρι και… μετάλλιο. Βέβαια το αποτέλεσμα έγραψε 12η θέση αλλά η ουσία είναι ότι μετά τον τελικό δεν το είχε βάλει κάτω, ούτε τον είχε πάρει από κάτω. Χαμογελούσε, έκανε πλάκα με τον εαυτό του και δεχόταν διαρκώς συγχαρητήρια από άλλους συναθλητές του που περνούσαν, τον αγκάλιαζαν, όπως ο Ουκρανός Κοχαν που ανέβηκε στο βάθρο, ο οποίοςαπευθυνόμενος σε εμάς τους δημοσιογράφους, μας έλεγε να τον... προσέχουμε, δηλώνοντας βεβαιος ότι ο Χρήστος έχει μέλλον και σύντομα θα φέρει ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες για τα ελληνικά χρώματα.
Αυτά τα τρία παραδείγματα δείχνουν περίτρανα πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες όταν κανείς αγωνίζεται σε Ολυμπιακούς Αγώνες και πόσο λίγο απέχει η τεράστια επιτυχία από την (ας πούμε) «αποτυχία». Γιατί όπως βρέθηκαν η Καντζουράκη, η Γκούσιν και ο Φραντζεσκάκης μια ανάσα από τα μετάλλια, έστω και αν δεν γίνεται αντιληπτό, έτσι η μέρα θα μπορούσε να έχει κυλήσει με τον Τούρκο ή τον Γάλλο να ξεπερνά τον Λευτέρη και να έμενε έτσι εκτός βάθρου ή με την διοργανώτρια Γαλλία να στερεί την καθαρή νίκη από την Εθνική Πόλο Γυναικών, οπότε όλοι οι «φωστήρες» θα μίλαγαν για αποτυχία, λες και δεν είναι από μόνη της επιτυχία η παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και το ίδιο ισχύει με την Εθνική Μπάσκετ αλλά και τον κάθε έναν και κάθε μία που βρίσκονται στο Παρίσι ως μέλη της Ελληνικής Ολυμπιακής Ομάδας.
Το θέμα των συνθηκών υπό τις οποίες προετοιμάζονται οι αθλητές μας, της βοήθειας που πρέπει να λαμβάνουν κατά την περίοδο της προετοιμασίας, των κινήτρων που οφείλουν να υπάρχουν όταν βρίσκονται σε τόσο υψηλό επίπεδο αλλά και των επιβραβεύσεων από την πολιτεία που δυστυχώς περιορίζονται πλέον μόνο στους μεταλλιούχους, αποτέλεσε και αντικείμενο συζήτησης σε ένα πηγαδάκι του προέδρου της ΕΟΕ Σπύρου Καπράλου με δημοσιογράφους, λίγο πριν την απονομή στον Λευτέρη Πετρούνια. Ο ίδιος χαρακτηρίζει «έγκλημα» την κατάργηση των κινήτρων και επιμένει ότι πρέπει να επιβραβεύονται όλοι όσοι μπαίνουν σε οκτάδα Ολυμπιακών Αγώνων, όπως συνέβαινε παλαιότερα. Μάλιστα σε αυτό φαίνονται να συμφωνούν όλα τα κόμματα, αλλά τίποτα δεν διορθώνεται, έλεγε ο Καπράλος, ιδιαίτερα ευτυχής εκείνη τη στιγμή για το μετάλλιο που θα παρέδιδε στον Πετρούνια.
Η συζήτηση με τον Καπράλο έγινε και υπό το βάρος των όσων είχαν συμβεί την προηγούμενη ημέρα με τις καταγγελίες του Στέφανου Ντούσκου για την Ομοσπονδία Κωπηλασίας, ένα θέμα που μέχρι και το μετάλλιο του Πετρούνια αποτελούσε το πρώτο θέμα συζήτησης μεταξύ των παραγόντων της ελληνικής αποστολής στο Παρίσι. Και ένα θέμα που αρκετοί εκτιμούν ότι πιθανά δεν θα είχε πάρει τόσο μεγάλη διάσταση ούτε από τον ίδιο τον Στέφανο, αν πράγματι οι επιβραβεύσεις της Πολιτείας δεν περιορίζονταν μόνο στα μετάλλια. Σε κάθε περίπτωση, τα όσα καταγγέλθηκαν πιθανά θα μας απασχολήσουν και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αρκεί βέβαια και εμείς οι δημισιογράφοι να μην ξεχάσουμε πάλι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τους κωπηλάτες μας και τις συνθήκες υπό τις οποίες προσπαθούν για να μας φέρουν αυτά τα ολυμπιακά μετάλλια.
Κατά τα άλλα, τα highlights της ημέρας σε διεθνές επίπεδο ήταν η τεράστια νίκη του Τζόκοβιτς επί του Αλκαράθ στον τελικό του τένις και το συγκλονιστικό κατοστάρι στον στίβο. Γεγονότα που αμφότερα ζήσαμε μέσα από οθόνες και όχι δια ζώσης, αφού στο μεν Ρολάν Γκαρός δεν μπορούσαμε να παραβρεθούμε από την στιγμή που ο τελικός διεξαγόταν την ώρα του αγώνα του Λευτέρη Πετρούνια (με το καθήκον αυτονόητα να μας καλεί να καλύψουμε το ελληνικό μετάλλιο αλλά μια κραυγή να βγαίνει από αρκετούς δημοσιογράφους στο Venue Media Center του Μπερσί), στο δε Σταντ ντε Φρανς μπορεί να είμασταν παρόντες, αλλά την ώρα του τελικού στο κατοστάρι οφείλαμε να βρισκόμαστε στη μεικτή ζώνη για τις δηλώσεις Γκούσιν και Φρατζεσκάκη που μόλις είχαν ολοκληρώσει τους αγώνες τους (με αποτέλεσμα το καθήκον να μας καλεί εκεί, να βλέπουμε μαζί τους από μια οθόνη την κούρσα της μιας ανάσας).
Η μέρα είχε ξεκινήσει πάντως και στον απόηχο της φωτογράφισης των πέντε ολυμπιακών μας μεταλλίων (που επιστρέφουν σήμερα στην Ελλάδα), η οποία πραγματοποιήθηκε στον Πύργο του Άιφελ το απόγευμα του Σαββάτου για λογαριασμό του ΑΠΕ-ΜΠΕ και υπήρξε αρκετά... περιπετειώδης. Και αξίζει να μεταφερθούν κάποια παρασκήνια αυτής, για να γίνουν αντιληπτά και κάποια πράγματα από τις συνθήκες που επικρατούν στην διοργάνωση.
Το ραντεβού με τον Απόστολο Χρήστου, τον Αντώνη Παπακωνσταντίνου, τον Πέτρο Γκαϊδατζή, την Ζωή Φίτσιου και τη Μιλένα Κοντού είχε δοθεί για τις έξι το απόγευμα στο Τροκαντερό. Ο έτερος μεταλλιούχος μας Θεόδωρος Τσελίδης έχει επιστρέψει ήδη στην Αθήνα, ο δε Πετρούνιας ακόμα δεν είχε αγωνιστεί στπμ τελικό. Ουσιαστικά αυτό το απόγευμα ήταν από τα ελάχιστα με ελεύθερο χρόνο στο Παρίσι για τους πέντε Ολυμπιονίκες μας και το να περνάς μαζί τους τόσο χρόνο ήταν πολύτιμη εμπειρία με πολλά ευτράπελα, γιατί αλλιώς σχεδιάζεις κάποια πράγματα και αλλιώς σου έρχονται.
Σκηνή πρώτη: Ενω έχεις σχεδιάσει να γίνει το photo shooting από το Τροκαντερό με φόντο τον Πύργο του Άιφελ με τους Ολυμπιακούς Κύκλους, περίπου από τον χώρο της τελετής έναρξης ουσιαστικά, διαπιστώνει ο Απόστολος που φτάνει πρώτος στο ραντεβού ότι η περιοχή είναι κλειστή και μη προσβάσιμη ακόμα και για τους διαπιστευμένους, καθώς διεξάγεται η ποδηλασία δρόμου. Μέσα από μηνύματα στα τηλέφωνα που πιάνουν φωτιά, αλλάζει ο χώρος και προτείνεται ο Πύργος του Άιφελ.
Σκηνή δεύτερη: Εσύ ξεκινάς μια ώρα πριν το προγραμματισμένο ραντεβού με δημοσιογραφικό λεωφορείο της διοργάνωσης για να πας ως «παρατηρητής» στο προορισμό, απόσταση δέκα λεπτών κανονικά. Καταλήγεις όμως να περιπλανιέσαι μια ώρα στους δρόμους του Παρισιου, εγκλωβισμένος στο λεωφορείο, ακριβώς επειδή έχουν κλείσει οι δρόμοι για την ποδηλασία και κανείες δεν φρόντισε να αλλάξει αυτά τα δρομολόγια. Αλλά τι να ψάχνουμε, από τη στιγμή που εδώ είχαμε αθλητή που καθυστέρησε να έρθει με ευθύνη των διοργανωτών στον τελικό του Ντούσκου στην κωπηλασία, με αποτέλεσμα αυτος να αναβληθεί για μια ώρα.
Σκηνή τρίτη: Όταν με αρκετή καθυστέρηση καταφέρνουμε να συντονιστούμε και να βρεθούμε στο ίδιο σημείο ολυμπιονίκες, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, διαπιστώνουμε ότι το να είσαι τόσο κοντά στο σήμα κατατεθέν της γαλλικής πρωτεύουσας δεν προσφέρεται για σωστές φωτογραφικές λήψεις. Πρέπει να πας κάπου μακριά, αλλά αυτό μόνο εύκολο δεν είναι καθώς υπάρχει πάρα πολύς κόσμος, υπάρχουν αρκετά «μπαγάζια» (καθώς οι κωπηλάτες μας έχουν έρθει από το ξενοδοχείο όπου έμεναν κοντά στο κωπηλατοδρόμιο κατευθείαν με τις αποσκευές τους, με σκοπό να περάσουν το βράδυ στο Παρίσι αλλά χωρίς να έχουν προλάβει να κάνουν τσεκ ιν) και κυρίως υπάρχουν «μέτρα σφαλείας» που δημιουργούν πρόβλημα στις μετακινήσεις.
Σκηνή τέταρτη: Με τα πολλά και έπειτα από αρκετή ταλαιπωρία για όλους, καταφέρνουμε να πείσουμε έναν υπεύθυνο ασφαλείας να μας επιτρέψει είσοδο προς την ολυμπιακή εγκατάσταση του μπιτς βόλεϊ ώστε, σχεδόν κάτω από αυτήν και με θέα την πίσω όψη του Πύργου, όχι από την πευρά που υπάρχουν οι Ολυμπιακοί Κύκλοι και βλέπει προς το Τροκαντερό δηλαδή, να γίνει η περίφημη φωτογράφιση. Συνολικά περνάμε από μια πόρτα που αρχικά είχε λουκέτο αλλά ανοίγει για χάρη μας εννιά ανθρωποι (οι πέντε πρωταθλητές μας, δύο δημοσιογράφοι δύο φωτογράφοι) με μεγάλες βαλίτσες και μικρότερες τσάντες. Και η φωτογράφιση αρχίζει.
Σκηνή πέμπτη: Κατά την διάρκεια της φωτογράφισης, στην... θέα και μόνο των μεταλλίων, αρχίζουν να κάνουν παρέλαση διάφοροι εργαζόμενοι κυρίως και φυσικά εθελοντές για να ζητήσουν σέλφι με τους μεταλλιούχους (πάλι καλά που ο χώρος εκείνος την δεδομένη στιγμή ήταν αποκλεισμένος από κόσμο γιατί δεν θα φεύγαμε ούτε πέντε ώρες μετά). Αυτό στην αρχή μπορεί να αρέσει στους πρωταθλητές μας, αλλά στην πορεία αρχίζει να δημιουργεί προβλήματα στην δουλειά των φωτογράφων. Σύντομα φαίνεται να έχει δοθεί «σύρμα» στους περευρισκόμενους ότι υπάρχουν ολυμπιονίκες στον χώρο και ο κόσμος τριγύρω μας αρχίζει να πληθαίνει.
Σκηνή έκτη και τελευταία: Ενώ ουσιαστικά έχει τελειώσει η φωτογράφιση (έχει ήδη αποχωρήσει και ο Απόστολος Χρήστου), μας προσεγγίζουν πέντε άνδρες της γαλλικής ασφάλειας. Με ευγενικό τρόπο αρχίζουν να ρωτάνε… ποιοι είμαστε, τι κάνουμε και άλλες όμορφες λεπτομέρειες. Μας εξηγούν ότι... κακώς μας άνοιξε την πόρτα εκείνος που μας την άνοιξε και με δυο λόγια ότι απαγορεύεται να βρισκόμαστε εκεί για λόγους ασφαλείας.
Λίγο μετά προκαλείται ένας μικρός συναγερμός, επειδή διαπιστώνεται ότι όχι απλά περάσαμε εκεί ενώ δεν έπρεπε, αλλά και ότι δεν μας έγινε κανένας έλεγχος ασφαλείας. Ούτε κοίταξε κάποιος τι περιείχαν οι βαλίτσες που μεταφέραμε πλέον προς την έξοδο ούτε σκάναρε κανείς τις διαπιστεύσεις μας για να διαπιστώσει την ταυτότητά μας. Ευγενικά μας ζητήθηκε να φύγουμε από τον χωρο και με την δική τους συνοδεία, στην έξοδο πλέον, φωτογραφήθηκαν οι διαπιστεύσεις μας ώστε να υπάρχουν κάπου καταγεγραμμένα τα στοιχεία μας.
Από εμάς κανένα πρόβλημα. Η δουλειά είχε γίνει και το αποτέλεσμά της, όπως δημοσιεύθηκε ήδη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, είναι εντυπωσιακό. Μας έμεινε όμως η απορία: αν αυτή η «δουλειά» δεν ήταν μια δημοσιογραφική φωτογράφιση, όπως στην δική μας περίπτωση, και είχαν περάσει τόσες βαλίτσες και τσάντες χωρίς έλεγχο σε «απαγορευμένο χώρο», τι θα μπορούσε να έχει συμβεί; Αυτό άλλωστε δεν είναι το μόνο παράδειγμα στο οποίο «τρυπήσαμε» τα συστήματα ασφαλείας. Έχουμε γράψει την περασμένη εβδομάδα κάποια ακόμα περιστατικά, έχουμε να αναφέρουμε και άλλα στο μέλλον, ίσως ακόμα πιο ανησυχητικά...
