Θα τον βρεις σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες να συνοδεύει τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, να σηκώνει κύπελλο, να χαιρετάει ποδοσφαιριστές… Θα τον βρεις δίπλα στον «καπετάνιο», δίπλα – έστω και στο παρασκήνιο – στον «Τζίγγερ», δίπλα στον Ανδρέα Βγενόπουλο, δίπλα στον Γιάννη Αλαφούζο. Θα τον βρεις εκπρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου στην ΟΥΕΦΑ, θα τον βρεις σε συνεντεύξεις Τύπου, θα τον βρεις σε συνεδριάσεις της αθάνατης ΕΠΑΕ ή της σύγχρονης Super League. Θα τον βρεις να αποσύρεται, να επιστρέφει, να παραιτείται, να επιστρέφει ξανά. Την ηλικία του δε θα τη βρεις, αλλά τον ίδιο θα τον βρεις ξανά και ξανά. Πόσοι υπάρχουν που να υπηρετούν μια ομάδα περισσότερα από 40 χρόνια; Ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης είναι και πάλι πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Το DNA, νερό δε γίνεται…
Μια φορά κι έναν καιρό… Δεν ξεκινούν όλες οι ιστορίες έτσι, αν και θα μπορούσαν. Κάθε ιστορία είναι παραμύθι, κάθε ιστορία έχει μέσα της λίγο παραμύθι. Αν δεν έχει, δεν υπάρχει λόγος να τη διηγηθείς. Το παραμύθι του Μάνου Μαυροκουκουλάκη με τον Παναθηναϊκό ξεκινάει έτσι, επειδή χρονολογείται τότε ακριβώς. Μια φορά κι έναν καιρό, πίσω το 1978. Υποψήφιος στις εκλογές και αργότερα, λίγο αργότερα, μέλος της διοίκησης του Γιώργου Βαρδινογιάννη. Το όνομά του συνδέθηκε με τον Παναθηναϊκό. Το όνομά του, ήταν ο Παναθηναϊκός. Έφορος του ποδοσφαιρικού τμήματος, αλλά έφορος με μια κοσμοπολίτικη έννοια, όμοια με την υπόσταση, το χαρακτήρα και τις συνήθειες του Mr. Manos, όπως βαφτίστηκε από τον ελληνικό Τύπο λόγω της ικανότητάς του στις διεθνείς σχέσεις!
Δίπλα στον Γιώργο Βαρδινογιάννη έμεινε σχεδόν είκοσι χρόνια. Σπουδαία χρόνια, πετυχημένα χρόνια, δύσκολα χρόνια, άνυδρα χρόνια… Έμεινε. Στο ΟΑΚΑ, στην Παιανία, στις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές, αλλά και στις νύχτες που τίποτα δεν έμοιαζε να πηγαίνει καλά. Ήταν μαζί με τον Αργύρη Μήτσου οι άνθρωποι του προέδρου. Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου, ο οποίος δεν χρειαζόταν και περισσότερους. Γνώριζε ότι μπορούσε να τους εμπιστευτεί, γνώριζε ότι θα έκαναν σωστά τη δουλειά. Ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης, λέει ο μύθος – και υπάρχουν πολλοί μύθοι για το όνομά του – δεν πήρε ποτέ μισθό από την ΠΑΕ. Εκπροσωπούσε τον Παναθηναϊκό στην ΕΠΑΕ, έκανε πλάκες με τον Νίκο Κανελλάκη, είχε καλές σχέσεις με τον Γιώργο Λούβαρη και τον Βίκτωρα Μητρόπουλο και ήταν στο millennium όταν άρχισε να φαντάζει περιττός στη λειτουργία της ΠΑΕ.
Και για μια δεκαετία ήταν. Κάποιοι θα σου πουν ότι δεν είχε καμία σχέση με τον Παναθηναϊκό, ο ίδιος όμως δε θα συμφωνήσει. Προτιμά να τοποθετεί τον εαυτό του στο ρόλο του αφανή εργάτη, ειδικά για το διάστημα στο οποίο η σκυτάλη ήταν στα χέρια του Γιάννη Βαρδινογιάννη. «Δεν υπάρχει καμία προσωπική ρεβάνς, ούτε διακοπή σχέσεων με τον Παναθηναϊκό. Στην ουσία ποτέ δεν αποχώρησα από την ομάδα. Τότε η παλαιά «φρουρά» παρέδωσε την ιδιοκτησία και την διοίκηση στους νέους. Όλοι μαζί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αποσυρθήκαμε», θα πει εν έτει 2010, όταν το καθήκον τον καλούσε ξανά από τα χείλη του Ανδρέα Βγενόπουλου αυτή τη φορά.
Ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης θα επέστρεφε στην εποχή της πολυμετοχικότητητας, έστω και για ένα σύντομο και πάλι πέρασμα. «Με τον κ. Βγενόπουλο συνδέομαι από την δεκαετία του ΄80. Και σε επιχειρηματικό και αθλητικό επίπεδο. Ήμασταν στον Παναθηναϊκό επί προεδρίας Γιώργου Βαρδινογιάννη. Μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να βοηθήσω τον σύλλογο, γιατί τελικώς παραμένει μέτοχος στην ΠΑΕ. Δεν υπάρχει κανένα πλάνο αντίπερα όχθης ή δημιουργίας τέτοιας. Δεν υπάρχει αντίπερα όχθη», εξηγούσε.
Η σύγχρονη μορφή του παραμυθιού, μοιάζει με όλες τις διασκευές. Εν αντιθέσει με τα αναπαλαιωμένα κτήρια, τα παραμύθια συχνά μοιάζουν με κακέκτυπα όταν επαναλαμβάνονται. Ο Mr. Manos, στον οποίο οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν έχουν συγχωρέσει την ατάκα «δεν υπήρχε παράγκα το 1996», έκανε μια πρώτη επιστροφή τον Οκτώβριο του 2016. Μπήκε στη διοίκηση του Παναθηναϊκού ως εκπρόσωπος στις διεθνείς σχέσεις, σε μια εποχή που η μούχλα δεν είχε αρχίσει ακόμα να σαπίζει τα θεμέλια του τριφυλλιού. Έγινε πρόεδρος τον Απρίλιο του 2017, λίγους μήνες μετά δηλαδή, αναλαμβάνοντας στη θέση του παραιτηθέντα Βασίλη Κωνσταντίνου.
«Το πόστο του προέδρου της Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός αποτελεί τιμή για μένα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Γιάννη Αλαφούζο, αλλά και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, για την εμπιστοσύνη που έδειξαν στο πρόσωπό μου. Με την εμπειρία που αποκόμισα όλα αυτά τα χρόνια από τη θητεία μου σχεδόν σε όλες τις διοικητικές θέσεις στον Παναθηναϊκό, καθώς και από την πολυετή διαδρομή μου σε FIFA-UEFA και στα γήπεδα όλου του κόσμου, θα προσπαθήσω να βοηθήσω τον σύλλογο με όλες τις δυνάμεις μου. Ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά με τις παναθηναϊκές δυνάμεις συστρατευμένες θεωρώ ότι η Ευρώπη θα ξαναδεί τον Panathinaikos».
Η δήλωσή του μοιάζει με πρόωρο επικήδειο, ανθρώπου που είναι άρρωστος και δεν το γνωρίζει ακόμα. Στην προκειμένη περίπτωση του Παναθηναϊκού. Από τον Απρίλιο του 2017 ως τον Σεπτέμβριο, εκείνους τους πέντε μήνες, η μούχλα προχώρησε και η μυρωδιά άρχισε να καταδεικνύει την επερχόμενη κατάρρευση. Ο Γιάννης Αλαφούζος αποχώρησε τυπικά τον Σεπτέμβριο, ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης τον ακολούθησε. Παραιτήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου και δύο μήνες μετά τον διαδέχτηκε ο Βασίλης Κωνσταντίνου. Τώρα, είναι ο Mr. Manos που παίρνει τη θέση του Βασίλη Κωνσταντίνου. Παράλογο; Εντελώς.
Αυτή θα είναι αιωνίως η διαφορά των παραμυθιών με τις ανθρώπινες ιστορίες. Τα παραμύθια ξέρουν να αφουγκράζονται την αξία του μια φορά κι έναν καιρό… Οι άνθρωποι προσπαθούν να το εκβιάζουν και τις φορές και τους καιρούς.
