Ένα κομμάτι χαρτί. Αν τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, τότε τι αξία μπορείς να δώσεις σε ένα κομμάτι χαρτί; Βασικά, την αξία που μπορείς και θες να του δώσεις.! Ένα κομμάτι χαρτί μπορεί να αλλάξει την ημέρα ενός ανθρώπου, τη ροή ενός αγώνα, τη διάθεση ενός περαστικού, τη βαρετή βραδιά σε ένα μπαρ, την τύχη ενός μαθητή, την ιστορία… Ναι, την ιστορία! Ένα κομμάτι χαρτί, ένα κομμάτι πανί, μπορούν να γράψουν ιστορία. Αν χρησιμοποιηθούν σωστά, όλα τα πράγματα στη ζωή είναι σημαντικότερα από απλά πράγματα.
Την Κυριακή, η ιστορία της Super League όπως τη γνωρίζαμε άλλαξε. Ένα κομμάτι χαρτί ήταν, τίποτα περισσότερο. Πανί, για να ακριβολογούμε. Ένα κομμάτι πανί, λίγη μπογιά, μνήμες 96 χρόνων και η ανατριχίλα ενός μηνύματος. «Στις φωτογραφίες των παππούδων σου, θα δεις και τους δικούς μου». Η πιο δυνατή στιγμή του πρωταθλήματος μέχρι σήμερα. Το SDNA επικοινώνησε με τον Τάσο και τον Ανδρέα για να δώσει μια συνέχεια σε αυτή την πολύ όμορφη στιγμή. Ο Τάσος εκπροσωπώντας του «Basso Rango» και ο Ανδρέας του «Panthers».
Ο Τάσος από τον Απόλλωνα!
Η ιστορία αποτυπώθηκε την περασμένη Κυριακή, όμως δεν άρχισε φέτος. Ο Πανιώνιος και ο Απόλλων, δύο σωματεία εκ ιδρύσεως ορμώμενα από τη Σμύρνη, είχαν κάποτε τις δικές τους έριδες. Τις δικές του μικρές αντιπαραθέσεις και αντιπαλότητες, όπως θα διηγηθεί στη συνέχεια ο Ανδρέας. Ο Τάσος επιλέγει να ξετυλίξει το κουβάρι ξεκινώντας από την περασμένη σεζόν, όταν ο Απόλλων έπαιξε στη Νέα Σμύρνη.
«Όλο αυτό με τους Πάνθηρες ξεκίνησε πρακτικά από πέρυσι, όταν πήγαμε στη Νέα Σμύρνη και σηκώσαμε μαζί ένα πανό που έλεγε το «Το ντέρμπι της προσφυγιάς είναι εδώ». Ανταλλάξαμε κασκόλ με τους «Panthers», με τους οποίους διατηρούμε σχέσεις και εκτός γηπέδων. Όταν οι «Πάνθηρες» ήρθαν στο γήπεδο μας, σηκώσαμε και πάλι μαζί πανό. Το πανό αυτό το σηκώσανε μισοί Πάνθηρες, μισοί Απολλωνιστές. Εμείς σαν «Basso Rango» με την κίνηση μας αυτή θέλαμε να διώξουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος».
Στη Νέα Σμύρνη πέρυσι τον Αύγουστο ήταν ένα κομμάτι χαρτί που έλεγε «το ντέρμπι της προσφυγιάς είναι εδώ». Στη Ριζούπολη τον προηγούμενο Ιανουάριο έγραφε «μάνα Σμύρνη, σήμερα παίζουν τα παιδιά σου». Οι κόντρες έχουν μείνει στο παρελθόν. Σαν τις κρητικές… βεντέτες, για τις οποίες έρχεται κάποια στιγμή που ουδείς θυμάται πώς ξεκίνησαν και καταλήγουν ορκισμένοι εχθροί να πίνουν ρακές αγκαλιασμένοι.
«Ουσιαστικά στο παρελθόν είχαμε κόντρα σαν ομάδες και αυτό θέλαμε να σταματήσει. Εμείς σαν «Basso Rango» δεν μας χωρίζει κάτι με κανέναν, είτε ο αντίπαλος αυτός είναι ο Παναθηναϊκός είτε ο Ολυμπιακός, πέρα από τα 90 λεπτά. Μας ενώνουν τα ίδια άγχη. Το πανό το φτιάξαμε εμείς και το δώσαμε στους Πάνθηρες. Συγκεκριμένα θέλαμε να στείλουμε μαζί ένα αντιρατσιστικό μήνυμα προς όλους, με αφορμή φυσικά όσα γίνονται στη χώρα μας.
Είναι ένα μήνυμα το οποίο αντιπροσωπεύει και τα παιδιά των «Panthers». Η προσφυγιά είναι κάτι που μας ενώνει. Δυστυχώς στη χώρα μας υπάρχει φανατισμός σ’ όλα τα θέματα και τέτοιες κινήσεις δεν μπορούν να γίνουν από όλους και παντού. Το ποδόσφαιρο όπως είπα και πριν πρέπει να ενώνει και εμείς αυτό το μήνυμα θέλουμε να περάσουμε. Είμαστε λίγοι και εμείς και εκείνοι και έχουμε καλή θέληση να τα βρούμε μεταξύ μας. Αν ήμασταν περισσότεροι αυτό δεν θα γινόταν».
Ο Ανδρέας από τον Πανιώνιο…
Από τη Σμύρνη της Πατησίων, στη Σμύρνη των νοτίων προαστίων. Στη Νέα Σμύρνη, στον Πανιώνιο. Ο Ανδρέας στάθηκε περισσότερο στο συνδεσμικό κίνημα που υπάρχει στην Ελλάδα. Στις μεταξύ των σχέσεις, στις φιλίες με συνδέσμους άλλων ομάδων και φυσικά εξιστόρησε και εκείνος την πορεία μέχρι το πανό της προηγούμενης Κυριακής.
«Όσον αφορά τώρα το πανό, από πέρυσι υπήρξε μία κοινή ιδέα να βγει ένα πανό με τους «Basso Rango», το οποίο φτιάξαμε παρέα και έλεγε «Μάνα Σμύρνη απόψε παίζουν τα παιδιά σου». Αυτό το βγάλαμε στη Ριζούπολη πριν την έναρξη του αγώνα και το σηκώσαμε μαζί οι «Basso Rango» με τους «Panthers». Αυτή η κίνηση χειροκροτήθηκε από όλους τους οπαδούς του Πανιωνίου και από το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του Απόλλωνα. Αυτό ήταν η αρχή. Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι, ήδη, γνωριζόμασταν μεταξύ μας.
Φέτος, οι οπαδοί του Απόλλωνα, έκαναν την κίνηση αυτή χωρίς να το ξέρουμε εμείς και μας το έδωσαν στο δεύτερο ημίχρονο να το σηκώσουμε. Επειδή έχουμε και εμείς και οι οπαδοί του Απόλλωνα καταγωγή από την Σμύρνη, υπάρχουν κάποιες παλιές «έχθρες» που μπορεί να είχαν οι παππούδες μας. Εμείς όμως τις αφήνουμε στην άκρη γιατί έχουμε περισσότερα πράγματα που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν.
Πόσο καλύτερο θα ήταν το ελληνικό ποδόσφαιρο, αν στο σύνολό τους μπορούσαν να σκέφτονται έτσι οι οπαδοί; Αν δεν μέναμε στον Πανιώνιο και τον Απόλλωνα, αλλά εξαπλωνόταν ο… ιός και στις υπόλοιπες ομάδες. Ο Ανδρέας δίνει την εξήγηση για την αλλαγή στάσης πολλών οργανωμένων οπαδών, αλλά και το προχωράει ένα βήμα παραπέρα, στα ανοίγματα που έχουν κάνει οι «Πάνθηρες» προς άλλες ομάδες.
«Η αλλαγή στη νοοτροπία πολλών στις κερκίδες ξεκίνησε μετά το 2008 και συγκεκριμένα μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το άσχημο αυτό γεγονός σε συνδυασμό με την ανεργία, τα μνημόνια αλλά και τα διάφορα κοινωνικά προβλήματα μας έκανε να καταλάβουμε, ότι το ποδόσφαιρο είναι για να ενώνει. Όλοι τα ίδια προβλήματα βιώνουμε. Γενικότερα όλο αυτό με τον Πανιώνιο και τον Απόλλων δεν έχει ξεκινήσει πέρυσι αλλά χρόνια τώρα μετά από αρκετό προβληματισμό για όσα συμβαίνουν στις κερκίδες. Πριν από 15 χρόνια ήταν δύσκολο να κάνεις παρέα με κάποιον που είναι Παναθηναϊκός παραδείγματος χάρη.
Ακόμα και προσωπικές φιλίες τις κρατούσαμε κρυφές. Αυτό άρχιζε να αλλάζει όταν ο νεαρότερος κόσμος άρχισε να μεγαλώνει και να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Όσο περνούσαν τα χρόνια όλοι καταλάβαιναν ότι η κατάσταση και η πραγματική εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Έτσι με βάση αυτή την εικόνα άρχισε να υπάρχει ένας προβληματισμός σχετικά με το γιατί να είναι εχθρός μου ο άλλος στην απέναντι κερκίδα. Κάποιοι από όλες τις ομάδες άρχισαν να το συνειδητοποιούν.
Εμείς οι «Panthers» μιλάμε από τον Απόλλωνα μόνο με τους «Basso Rango», δεν μιλάμε με όλους. Όπως και με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ τα έχουμε καλά και αυτό έγινε με αφορμή ένα τροχαίο δυστύχημα που είχε λάβει χώρα το 1999 και σκοτώθηκαν 6 οπαδοί τους. Εμείς οι «Panthers» ήμασταν οι μόνοι που πήγαμε στην κηδεία αυτοπροσώπως. Από τότε και μετά υπάρχει μία αμοιβαία εκτίμηση με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Δεν είναι φιλία, αλλά ένας αμοιβαίος σεβασμός. Υπάρχουν φυσικά και παραφωνίες, όπως η φωτοβολίδα φέτος. Αυτό βέβαια δεν χαρακτηρίζει τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Με λίγα λόγια με το να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, οι μόνοι που επωφελούνται είναι αυτοί που κάθονται στα ψηλά γραφεία.
Γενικότερα σαν «Panthers club» έχουμε κάνει κάποιες πρώιμες επαφές με ομάδες που είχαμε αντιπαλότητα στο παρελθόν. Όπως οι «Monsters» από την Λάρισα με τους οποίους είχαμε κοινό στόχο να διώξουμε τον Κούγια από το ποδόσφαιρο. Με ορισμένες ομάδες και η απόκλιση είναι τόσο μεγάλη και η ιδιοσυγκρασιακή διαφορά τόσο τεράστια που δεν μπορούμε να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι και να τα πούμε».
Ο Τάσος και ο Ανδρέας από τη Σμύρνη…
Ο Τάσος και ο Ανδρέας. Επώνυμα, δεν έχουν σημασία. Επαγγελματική ιδιότητα, δεν έχει σημασία. Ούτε ηλικία, ούτε τόπος διαμονής, ούτε περισσότερες προσωπικές πληροφορίες. Ίσως μόνο το γενεαλογικό δέντρο να μετρούσε.
Γιατί στις φωτογραφίες των παππούδων τους, θα έβλεπαν και τον δικό τους…