Πολλοί θα πουν ότι αυτό το κείμενο θα έπρεπε να γραφτεί την ημέρα που θα γίνουν τα εγκαίνια του Ναού. Σωστό. Αν δεν είχε αναλάβει την ευθύνη για να γίνει αλήθεια το όνειρο ο Μελισσανίδης, δεν θα έγραφα αυτό το κείμενο την ημέρα που εκδόθηκε η οικοδομική άδεια, αλλά την ημέρα του πρώτου αγώνα. Τώρα όμως δεν γίνεται αλλιώς.
Δεν είναι το συνηθισμένο, για κάποιους δεν είναι το σωστό, αλλά σίγουρα κι ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος και βέβαια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ένας συνηθισμένος παράγοντας. Από εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του 1992 που κατέβηκα από Ραφήνα στην Ομόνοια για τις εφημερίδες, το βράδυ που μαζί με τον Καρρά πήραν την ΑΕΚ μέχρι σήμερα που γίνεται ο ΕΘΝΑΡΧΗΣ της ΑΕΚ, πάντα είναι διαφορετικά. Ξεχωριστά. Από την πρώτη μέρα.
Θυμάμαι εκείνο το κείμενο του Αποδυτηριάκια στον Φίλαθλο. Κάτι σαν συστατική επιστολή για όσους δεν ήξεραν τι εστί Μελισσανίδης και είχα μεγάλη περιέργεια, γιατί ήμουν ένας από αυτούς. Δεν είχε να κάνει με ποδόσφαιρο η ιστορία. Ηταν για έναν φορτηγατζή που τον είχε κλείσει και πήγε να βγάλει το αυτοκίνητο του από τον δρόμο. Οταν τους έπιασε φανάρι ο Μελισσανίδης, σύμφωνα με τον Αποδυτηριάκια, κοίταζε επίμονα τον φορτηγατζή και κάτι του έλεγε περιμένοντας για μια «συγγνώμη».
Αντί για αυτό, ο φορτηγατζής... γέλαγε. Λάθος. Γιατί σύμφωνα με την ιστορία, ο Μελισσανίδης έγινε έξαλλος, κατέβηκε από το αυτοκίνητο και έδειξε κάτι... σιδερένιο και απειλητικό στον φορτηγατζή από κοντινή απόσταση... Και ο Αποδυτηριάκιας τελείωνε με ένα λογικό συμπέρασμα: Αυτός ο φορτηγατζής δεν πρέπει να... ξαναγέλασε στην ζωή του.
Ετσι σύστησε στην ΑΕΚ τον Μελισσανίδη κάποιος που τον ήξερε καλά. Να πω την αλήθεια μου άρεσε. Θυμάμαι διάβαζα μέσα στο αμάξι με αλάρμ και φεύγοντας για Ραφήνα πάτησα ρυθμικά την κόρνα. Οτι κι αν γινόταν είχαμε σωθεί και στην ΑΕΚ είχαν μπει άνθρωποι του ποδοσφαίρου. Πρωταθλήτρια ήταν η ομάδα, αλλά υπό διάλυση γιατί λεφτά δεν υπήρχαν…
Τα επόμενα δύο χρόνια πάτησα την κόρνα πολλές περισσότερες φορές όταν γιορτάζαμε τα πρωταθλήματα. Στην Ομόνοια και την Παραλιακή. Και μπορεί να πέρασαν πολλά χρόνια με τα περισσότερα, δυστυχώς, χωρίς να είναι θεσμικά στην ΑΕΚ ο πρόεδρος, όμως ένα πράγμα είναι σίγουρο: Κανείς δεν... γέλασε με την ΑΕΚ όταν υπήρχε Μελισσανίδης. Σαν τον φορτηγατζή της ιστορίας που δεν την ξαναδιάβασα, δεν την ξανάκουσα αλλά την θυμάμαι από τότε…
Ούτε τότε που ήρθε από τον... Ιωνικό με συνέταιρο τον Καρρά κόντρα στις δυο οικογένειες που κυβερνούσαν την Ελλάδα και είχαν τους δύο αντιπάλους, ούτε βέβαια τώρα που αν μπορούσαν να διανοηθούν στον Ολυμπιακό και στην ΕΠΟ τι θα γινόταν θα φρόντιζαν να μην πάθει ποτέ η ΑΕΚ αυτό που έπαθε το '13. Δεν θα γλίτωναν, βέβαια, ούτως ή άλλως, αλλά δεν το ξέρουν.
Εφτασε η μέρα λοιπόν. Και γράφω σήμερα και δεν περιμένω την ημέρα των εγκαινίων και του πρώτου αγώνα του νέου γηπέδου για ένα λόγο. Επειδή σήμερα ο Μελισσανίδης εξασφάλισε το μοναδικό πράγμα που δεν ήταν στο χέρι του. Ο αγώνας τεσσάρων χρόνων κόντρα σε όλους και σε όλα για να βγει επιτέλους η πολυπόθητη άδεια ανέγερσης εξηγεί πιστεύω επαρκέστατα αυτό που γράφω. Τώρα η άδεια και η μπάλα είναι στα χέρια του. Αρα Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΓΙΝΕΙ. Απλά θα ζήσουμε κάποιους μήνες γλυκιάς πλέον αναμονής.
Για μένα από την ημέρα που δεσμεύτηκε, δεν υπήρχε αμφιβολία. Για τον χρόνο μόνο δεν ήμουν σίγουρος. Και για να πω την αλήθεια, ποτέ δεν περίμενα ότι θα είναι τόσος πολύς. Θεοί και δαίμονες, εχθροί και δήθεν φίλοι πολέμησαν με λύσσα αυτό το σχέδιο, αυτό το πρότζεκτ, αυτό το όραμα. ΕΧΑΣΑΝ. ΟΛΟΙ. Και το βέβαιο είναι ένα. Μόνο από τον Μελισσανίδη θα μπορούσαν να χάσουν όλοι αυτοί. Ακόμη κι αν βρισκόταν οποιοσδήποτε άλλος να προσπαθήσει, που 10 χρόνια ουδείς κατάφερε να φτιάξει έστω μακέτα στη Φιλαδέλφεια ή αλλού, αποκλείεται να έφτανε στη σημερινή μέρα.
Ούτε μία στο εκατομμύριο. Ούτε κατά διάνοια. Αυτή η τρύπα θα ήταν για πάντα εκεί και θα μας στοίχειωνε. Γιατί εκτός από το ότι η ΑΕΚ θα ήταν για πολλά ακόμη χρόνια ίσως και για πάντα ομάδα χωρίς φυσική έδρα, με ότι σημαίνει αυτό και το έχουμε νιώσει στο πετσί μας, θα ήμασταν και ανάξιοι σαν γενιές απέναντι σε αυτούς που μας παρέδωσαν την ΑΕΚάρα με το γήπεδο της. Χάρη στον Δημήτρη Μελισσανίδη αυτή η ύβρις δεν υπάρχει πια. Γιατί όπως είπαμε και πριν Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΓΙΝΕΙ… Κι ο Δημήτρης Μελισσανίδης είναι πλέον ο Εθνάρχης της ΑΕΚ. Στα 100 χρόνια της ιστορίας, πρώτα ο Θεός, το 2024 θα είναι δικαίως στην κορυφή.
Η αναμονή πλέον θα είναι γλυκιά. Γιατί θα έχουμε κάθε μέρα κάτι χειροπιαστό να ζούμε και όχι να περιμένουμε τους γραφειοκράτες φοβούμενοι τα εμπόδια από ασήμαντα ανθρωπάκια που ζουν προσπαθώντας να μεταδώσουν όσο περισσότερο μπορούν την δική τους κακομοιριά και δυστυχία. Ούτε για φτύσιμο δεν αξίζουν πιά. Έχασαν.
Προσωπικά σήμερα ξεπερνάω ένα από τα χειρότερα βράδια της ζωής μου. 30-5-2005. Τότε που η Φιλαδέλφεια έχασε όχι μόνο από αυτούς που την θεωρούσαν… μικρή, αλλά κι από αυτούς που φώναζαν για γήπεδο μόνο εκεί αλλά παρασύρθηκαν και παραμυθιάστηκαν. Τότε νίκησε το ψέμα κι ο λαϊκισμός.
Ομως 12 χρόνια και κάτι μήνες μετά αυτοί που τότε κορόιδεψαν βλέπουν από… μακριά. Αυτοί που παραπλανήθηκαν τότε σήμερα πανηγυρίζουν. Και καλά κάνουν. Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους κι ας κινδυνεύσαμε να το πληρώσουμε το συγκεκριμένο του 2005 πολύ ακριβά, αφού αν ο Μελισσανίδης φερόταν όπως του φέρθηκαν τότε η Φιλαδέλφεια όπως αποδείχτηκε θα έμενε για πάντα μια τρύπα στην άκρη του άλσους και στις καρδιές μας.
Και βέβαια ουδείς γνωρίζει που θα ήταν σήμερα η ΑΕΚ μετά την κατάρρευση του 2013 όταν εγκαταλείφθηκε μέχρι τελικής πτώσης από αυτούς που, αν ήθελαν, αγόραζαν και 10 Ολυμπιακούς. Περασμένα ξεχασμένα, λοιπόν, επειδή ξέχασε αυτός που, για το καλό της ΑΕΚ, έπρεπε να ξεχάσει. Ο Τίγρης! Κάποιοι που δεν ήθελαν τότε να τους κάνει γήπεδο ο Μελισσανίδης τώρα θα βάλουν και… λεφτά για να γίνει και χωρίς να είναι δική τους η ομάδα που θα παίζει μέσα. Είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. Αρκεί να το δείξουν με πράξεις. Γιατί η ζωή κάνει κύκλους. Κι ο καθένας στο τέλος παίρνει αυτό που του αξίζει.
Νίκησε το όνειρο. Επειδή βρέθηκε ο άνθρωπος που ένωσε τις τελείες. Ολες αυτές τις μικρές προσωπικές ιστορίες όλων μας. Αυτή τη σύνδεση τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων που πέρασαν έστω μία ή εκατοντάδες φορές από εκεί και άφησαν για πάντα κάτι από τον εαυτό τους. Κάτι από την ψυχή τους. Ολη αυτή η ανυπολόγιστη ενέργεια που έφερε το θαύμα. Για την ΑΕΚ. Για την Προσφυγιά. Για την πατρίδα που εμείς γνωρίσαμε μόνο από διηγήσεις αλλά θα ζει για πάντα και η ΑΕΚ θα παίζει πάντα ρόλο σε αυτό.
Η ΑΕΚ και αυτό το ευλογημένο κομμάτι γής που σε ένα βράδυ έγινε γήπεδο από ανθρώπους που είχαν χάσει τα πάντα αλλά όχι την περηφάνια και την ελπίδα τους. Εκει θα μαζευτεί ξανά η προσφυγιά. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Αυτή η περηφάνια και η ελπίδα οδηγεί κι εμάς. Με την σκυτάλη επιτέλους στα χέρια τα δικά μας. Γιατί το γήπεδο έχει ήδη γίνει. Από όλους μας. Με αρχηγό τον γιό του Ζώρα από τον Πόντο. Και την Κοκκινιά...
