Τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να του συμβεί παραμονές ενός τόσο σημαντικού παιχνιδιού;
Ποιος άλλος θα έπρεπε να τραυματιστεί, να λείψει, να στερήσει από τον Λουτσέσκου το πλάτος στο έτσι κι αλλιώς στενό, σίγουρα για τρεις διοργανώσεις, φετινό ρόστερ του ΠΑΟΚ;
Αυτά για την ομάδα της Θεσσαλονίκης μοιάζουν με σημάδια. Το έχουμε σημειώσει ξανά στο παρελθόν.
Όταν τον ΠΑΟΚ τον έχουν… τελειωμένο, τότε ανασταίνεται. Απαντά στο γήπεδο και κλείνει στόματα.
Στην Τούμπα ο Ραζβάν γνωρίζοντας καλά την κόπωση της ομάδας του πήγε το παιχνίδι στις 2-3 φάσεις, ψάχνοντας ένα γκολ.
Κατηγορήθηκε. Πολλοί θεώρησαν ότι φοβήθηκε το παιχνίδι, ότι δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την παρουσία του κόσμου του ΠΑΟΚ στον πρώτο ημιτελικό.
Λάθος. Απλά είναι κι ας μην το εκφράζει δημόσια πράττοντας το σωστό για τους κανόνες του ποδοσφαίρου, ρεαλιστής μέχρι εκεί που δεν πάει.
Ο Ζίβκοβιτς στην Τούμπα δεν μπόρεσε να νικήσει τον Βάτσλικ στην κορυφαία από τις 2-3 στιγμές που περίμενε ο Λουτσέσκου να δει από την ομάδα του, αλλά και πάλι για κάποιον που ξέρει η παρτίδα θα είχε και δεύτερο ημίχρονο. Στον Πειραιά.
Κάποτε αυτά τα παιχνίδια είχαν μία κρυφή φοβία. Τόσο για τον ΠΑΟΚ, για τους παίκτες και τον προπονητή του, όσο και για τον κόσμο που την αφουγκραζόταν πριν καν το πρώτο σφύριγμα.
Πλέον αυτό έχει αλλάξει. Όχι πλέον βασικά, τα τελευταία χρόνια.
Ακούω συχνά πολλούς που κάνουν τους λογιστές στα λεφτά του Ιβάν να τον επικρίνουν και να κάνουν υποδείξεις για την επένδυση που πηγαίνει στον βρόντο στον ΠΑΟΚ.
Αν κάτι έχει κερδίσει ο ΠΑΟΚ αυτή την τελευταία δεκαετία είναι να αποτελεί το αντίπαλο δέος του Ολυμπιακού και τον δεύτερο πολύ σοβαρό πόλο στη διεκδίκηση των εγχώριων τίτλων.
Ο ΠΑΟΚ λόγω της επένδυσης που έχει γίνει στην ομάδα είναι πάντα εκεί. Έχει ξορκίσει τις φοβίες του, έχει κάνει αγαπημένα του γήπεδα, πιο πολύ βάσει αποτελεσμάτων ίσως και από την Τούμπα, τα γήπεδα στο Λεκανοπέδιο.
Είναι απλό να πηγαίνει μία ομάδα εκτός Αθηνών σε 5ο τελικό τα τελευταία 6 χρόνια; Είναι κάτι συνηθισμένο να έχει πάρει και τις τέσσερις φορές το Κύπελλο σε ισάριθμες προηγούμενες παρουσίες της στον τελικό από το 2017 και μετά;
Φυσικά και όχι. Και το πιο βασικό είναι πως αυτή η επιτυχία είναι υπεράνω προσώπων του αγωνιστικού. Είναι επιτυχία του οργανισμού.
Ξέρετε αυτών «εκεί στην ΠΑΕ…» που όταν τα πράγματα στραβώνουν είναι αυτοί που μόνιμα φταίνε, που είναι λίγοι, που πληρώνονται αδρά και δεν… μπορούν.
Ο ΠΑΟΚ φρόντισε με την τρέλα και τα λεφτά του Ιβάν να αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια το dna του, να γιγαντωθεί.
Να κάνει επιτυχίες όπως η χτεσινή στο «Γ. Καραϊσκάκης» κάτι… αναμενόμενο. Η ομάδα έχει κερδίσει να δίνει στον εαυτό της όλα όσα πραγματικά αξίζει.
Ο Λουτσέσκου ήξερε από την Τούμπα ακόμα ότι μπορεί να πάρει την πρόκριση μέσα στον Πειραιά. Το πίστευε, έδειχνε και ήταν σίγουρος και το ίδιο συνέβη και με την ομάδα του.
Φρόντισε, για την ακρίβεια το φροντίζει από το τότε που ανέλαβε και πάλι την ομάδα, να πείσει τους παίκτες του ότι αυτοί είναι που κερδίζουν ή χάνουν ένα παιχνίδι, ότι μπορούν, ότι η πρόκριση για να μιλήσουμε και για τη μάχη με τον Ολυμπιακό θα είναι δική τους.
Ο ΠΑΟΚ κατέβηκε στο παιχνίδι με πολλές και σοβαρές απουσίες, αλλά κι ένα ξεκάθαρο σχέδιο για να μπορέσει να διεκδικήσει τις πιθανότητες του.
Αυτό δεν είναι κάτι δεδομένο, ούτε θα πρέπει να λογίζεται ως τέτοιο. Η ικανότητα του Λουτσέσκου ως προπονητή το κάνει εφικτό για τον «Δικέφαλο».
Ο Μουργκ στο αρχικό σχήμα, γιατί; Γιατί εκτός από το ότι δεν υπήρχαν και πολλοί άλλοι, ο Αυστριακός εξυπηρετούσε πολύ καλύτερο την αμυντική προσέγγιση της ομάδας της Θεσσαλονίκης, τη συνέπεια στις επιστροφές και το κλείσιμο χώρων, δίνοντας ταυτόχρονα μία επιλογή και από τον πάγκο, συν τω χρόνω, αυτή του… ανακατωσούρα Μιτρίτσα.
Το σχέδιο του Λουτσέσκου είχε υπομονή και πρόβλεψη για ένα παιχνίδι που θα κρινόταν ή στο τελευταίο δεκάλεπτο ή θα χρειαζόταν να περάσει στην παράταση. Και για τον Ρουμάνο ήρθε ακόμα μία δικαίωση.
Κι ακόμα κι αν του τραυματίστηκε ο Μπίσεσβαρ ή έπρεπε να αντικαταστήσει ακόμα και τον Μιτρίτσα που ήρθε από τον πάγκο αλλά χτύπησε, ο Ρουμάνος είχε λύση και η απάντηση του ήταν… εκκωφαντική.
Είναι ίσως το πιο βασικό για έναν προπονητή να γνωρίζει άριστα το ρόστερ του. Τις δυνατότητες των παικτών του, αλλά και τι μπορούν να προσφέρουν στη σύνθεση χαρακτηριστικών με τους συμπαίκτες τους.
Ο ΠΑΟΚ έπρεπε να ρισκάρει, έπαιξε βάσει των συνθηκών που δημιουργήθηκαν με δύο φορ, παρότι το κέντρο του με Σβαμπ και Κούρτιτς θα ήταν πιο βαρύ και τελικά δικαιώθηκε.
Μένουμε όλοι στον χρυσό σκόρερ Τσόλακ. Και δικαιολογημένα, ήταν η βραδιά του, έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομα του σε μία ξεχωριστή πρόκριση μέσα στον Πειραιά.
Το γκολ πάντως που έστειλε τον ΠΑΟΚ στον τελικό είναι η επιτομή της ομαδικής δουλειάς. Από την εξαιρετική ενέργεια του Λύρατζη που ήταν και χτες πάρα πολύ καλός, τη φοβερή σέντρα του Σβαμπ που θύμισε Μόντριτς και την ασίστ επιπέδου του Ολιβέιρα.
Για τον Πορτογάλο επιθετικό συγκεκριμένα θα μείνουμε με ένα αναπάντητο «αν» για αυτή τη σεζόν. Τι θα γινόταν αν ο ΠΑΟΚ τον είχε στην ομάδα από την αρχή της χρονιάς, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο…
Ο ΠΑΟΚ κέρδισε με μία παλικαρίσια πρόκριση την παρουσία του στον τελικό της 21ης Μαϊου απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Αυτό όμως που έχει πετύχει τα τελευταία χρόνια ο ΠΑΟΚ κι είναι πολύ μεγαλύτερο ακόμα κι από μία σπουδαία πρόκριση όπως αυτή στο «Γ. Καραϊσκάκης», είναι πως έχει κερδίσει το να μην μπορεί κανείς να τον αμφισβητεί…
Υ.Γ. Σίγουρα σε ένα τέτοιο παιχνίδι ανάμεσε σε Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ είναι τόσες οι ιδιαιτερότητες της αναμέτρησης που απαιτούν από τον ξένο αρχιδιαιτητή που χρυσοπληρώνει το ελληνικό ποδόσφαιρο μία κορυφαία επιλογή. Για πολλούς λόγους. Φέρνεις έναν… σιδεροκέφαλο και μπαρουτοκαπνισμένο διαιτητή επιπέδου Μάκελι και όχι απλά έναν ξένο για να βγεις από την υποχρέωση.
Φέρνεις αυτό που στη δύσκολη φάση θα έχει την εμπειρία, την ικανότητα, το μυαλό να πάρει τη σωστή απόφαση. Διώχνεις με την επιλογή σου μία και καλή την κουβέντα για διαιτησία από τον ημιτελικό. Όπως και να έχει ο Ισπανός διαιτητής που σφύριξε στο «Γ. Καραϊσκάκης» παρότι έκανε λάθη σίγουρα και ευτυχώς δε θύμισε διαιτησίες Ελλήνων από το παρελθόν.
Διαιτησίες που τη χτεσινή φοβερή πρόκριση του ΠΑΟΚ θα είχαν φροντίσει με την ανεπάρκειά τους να την κάνουν ένα «σβηστό» 2-0 υπέρ του Ολυμπιακού, το οποίο την επόμενη ημέρα ο Τύπος θα φρόντιζε να κεφαλαιοποιήσει κάνοντας λόγο για… μεγάλες ομάδες που μιλούν με προκρίσεις. Μην πάτε μακριά, θυμηθείτε τι έγινε το 2020 που δεν είχε μπει ακόμα η γραμμή του οφσάιντ στο VAR.
Είναι κι αυτή μία τεράστια νίκη του Ιβάν, την οποία δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε γιατί έχει ξαναφέρει το ποδόσφαιρο πολύ πιο κοντά στην κανονική του μορφή στην Ελλάδα. Και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα…
