Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έδινε χθες βράδυ τον... νυν υπέρ πάντων αγώνα στη “Friends Arena” της Στοκχόλμης, θέλοντας μόνο νίκη για να περάσει στη 2η θέση του ομίλου. Ο τρόπος που αγωνίστηκε στο πρώτο 45λεπτο, το έδειξε αυτό και δη με τρόπο εμφατικό. Δεν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με στόχο να... κλέψει το αποτέλεσμα, να παίξει μόνο άμυνα και... αν της έρθει κάποια στιγμή η φάση μπροστά να την εκμεταλλευτεί. Μπήκε για να κερδίσει. Το πρώτο ημίχρονο που έκανε ήταν από τα καλύτερά της, ενδεχομένως και το καλύτερο, σε ολόκληρη την προκριματική φάση. Ενδεχομένως και το πιο ολοκληρωμένο των τελευταίων ετών. Και, τι σύμπτωση (;), ήταν πάλι απέναντι στη Σουηδία. Δεν κινδύνεψε σχεδόν καθόλου και αντιθέτως, μπροστά απείλησε τουλάχιστον τέσσερις φορές σοβαρά την αντίπαλη άμυνα. Δύο φορές της στέρησε το δοκάρι το γκολ. Άξιζε σίγουρα ένα. Έτσι όμως είναι το ποδόσφαιρο, το ξέρουμε. Δοκάρι και μέσα επιτυχημένος. Δοκάρι κι έξω... σπίτι σου.
Αυτή όμως είναι η... μικρή εικόνα. Το δέντρο. Μήπως πρέπει επιτέλους να δούμε σαν ελληνικό ποδόσφαιρο και το δάσος; Δεν αμφιβάλλει κανείς, ο μεγάλος στόχος ήταν η επιστροφή της Εθνικής σε μία μεγάλη διοργάνωση. Να μην είμαστε θεατές και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, αλλά πρωταγωνιστές. Κατά τα φαινόμενα, αυτό δεν θα γίνει. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Σε όμιλο με Ισπανία και Σουηδία, δεν ήταν φαβορί η Ελλάδα για να προκριθεί. Ηταν αουτσάιντερ. Βασική υποχρέωση ήταν η 3η θέση κι από εκεί και πέρα, ό,τι ήθελε προκύψει.
Η Σουηδία είναι μία ποιοτικότατη ομάδα, από τη μέση και μπροστά τουλάχιστον έχει παίκτες ανώτερους από εκείνους της ελληνικής ομάδας. Ο Ίσακ παίζει στη Σοσιεδάδ, ο Κουλουσέφσκι στη Γιουβέντους, ο Φόρσμπεργκ στη Λειψία, ο Έκνταλ στη Σαμπντόρια, ο Όλσον στην Άντερλεχτ. Αλλά και πίσω υπάρχει ο Λίντελοφ της Γιουνάιτεντ, ο Κραφθ της Νιούκαστλ.
Δεν μπορεί ωστόσο να αγνοήσει κανείς το γεγονός ότι σε τέσσερα ημίχρονα απέναντι στη βασική μας αντίπαλο για τη 2η προνομιούχο θέση, στα τρία η Ελλάδα ήταν καλύτερη. Έκανε ευκαιρίες, σκόραρε, μπορούσε σαφώς περισσότερα πράγματα, αλλά τύχη και προσωπικά λάθη της στοίχισαν. Μέσα στην Ισπανία στάθηκε όρθια. Έτσι όμως είναι το ποδόσφαιρο. Ένα παιχνίδι λαθών.
Κάτι που πολλοί ενδεχομένως ξεχνούν βέβαια, είναι κι ότι χθες βράδυ η Ελλάδα αγωνίστηκε χωρίς μισή ντουζίνα δυνάμει βασικών ποδοσφαιριστών της. Τζαβέλλας και Παπαδόπουλος ήταν τα βασικά μας στόπερ όλο το προηγούμενο διάστημα. Ο Ζέκα από τους πλέον κομβικούς παίκτες στα χαφ. Με Γαλανόπουλο και Κουρμπέλη βασικούς κάναμε κάποιες πολύ καλές εμφανίσεις. Ο τραυματίας Φορτούνης είναι ο πιο ποιοτικός μεσοεπιθετικός που διαθέτει το ρόστερ.
Θα είναι λάθος να... ισοπεδωθεί η Εθνική
Θα πει βέβαια κάποιος: Δηλαδή τι μας λέτε, πως όλα έγιναν σωστά και από... τύχη μένουμε εκτός Μουντιάλ; Σαφώς και όχι. Φυσικά κι έγιναν λάθη. Η Εθνική χάνει την πρόκριση εν πολλοίς λόγω Κοσόβου και Γεωργίας. Στην Πρίστινα έχασε το διπλό στις καθυστερήσεις. Με τους Γεωργιανούς ήταν κατώτερη των περιστάσεων στην Τούμπα κι ο βαθμός μάλλον ευχαριστημένη την αφήνει. Απέναντι σε κατώτερους αντιπάλους, δεν απέδωσε όπως έπρεπε. Εκείνο που... φωνάζει ωστόσο για τη “γαλανόλευκη”, είναι πως υπάρχει μία πολύ καλή πρώτη ύλη, ικανή να παίξει ποδόσφαιρο κι όχι... αντιποδόσφαιρο. Και το γεγονός ότι σε αρκετά παιχνίδια είδαμε πράγματι εμφανίσεις που δεν μας είχε συνηθίσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ούτε καν στα χρόνια της... δόξας μας, δεν μπορεί παρά να πιστώνεται και στον Φαν'τ Σιπ. Πέρα από το καθαρά αγωνιστικό μέρος, ο Ολλανδός τεχνικός, μαζί με τους υπόλοιπους επιτελείς της Εθνικής, έχει δημιουργήσει μία ομάδα πραγματική οικογένεια. Το βλέπεις παντού, στους πανηγυρισμούς, στις δηλώσεις των παικτών. Σε όλες τις αντιδράσεις.
Κάθε εποχή της Εθνικής είναι διαφορετική. Εκείνη του Ρεχάγκελ πρωτίστως και του Σάντος ακολούθως ήταν απόλυτα επιτυχημένες. Προφανές. Για να πετύχουν όμως, στηρίχτηκαν πρωτίστως στην εξαιρετική ανασταλτική λειτουργία της ομάδας. Η σημερινή Εθνική δεν μπορεί να παίξει αυτή την άμυνα. Δεν έχει το υλικό και τη φουρνιά των παικτών για να αποδώσει τέτοιο ποδόσφαιρο. Παρά ταύτα, ήρθε ένας Ολλανδός προπονητής που μας έδειξε και τον άλλο δρόμο, της δημιουργίας. Δεν είναι μονόδρομος η άμυνα για να πετύχεις. Κι ας την έχει στο DNA της η ελληνική ομάδα. Η συγκεκριμένη φουρνιά ποδοσφαιριστών μπορεί να κάνει καλύτερα άλλα πράγματα στον αγωνιστικό χώρο. Εφτασε κοντά δε, να τα συνδυάσει και με αγωνιστική επιτυχία. Δεν τα κατάφερε. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να στηριχτεί. Συνολικά, ως οικοδόμημα. Μαζί φυσικά με τον προπονητή της. Σε τι άραγε θα ωφελήσει ενδεχόμενο... σάρωμα κι ένα νέο ξεκίνημα από το μηδέν, όταν η συγκεκριμένη ομάδα δείχνει πως βρίσκεται σε έναν σωστό δρόμο.
H “γαλανόλευκη” διαθέτει ένα ρόστερ με σοβαρές προοπτικές και με την ανάλογη στήριξη, δείχνει ότι μπορεί να πετύχει περισσότερα πράγματα τα επόμενα χρόνια. Το δίδυμο Μαυροπάνου-Χατζηδιάκου, παρά τα χθεσινά λάθη τους, αφήνει υποσχέσεις και είναι μόλις στα 23-24 τους. Διαθέτει έναν top class τερματοφύλακα, μπακ υψηλού επιπέδου όπως οι Τσιμίκας, Γιαννούλης, στα χαφ όταν είναι πλήρης, διαθέτει μία τετράδα πολύ αξιόλογων παικτών και σε καλή ηλικία.
Αχ αυτό το “9”
Πέρα από όλα τα παραπάνω πάντως, εκείνο που πρέπει να μας προβληματίζει συνολικά σαν ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι η έλλειψη ενός... βαρβάτου σέντερ φορ. Μίας “κολόνας” στην επίθεση που θα ήξερες ότι τη δεύτερη-τρίτη ευκαιρία θα στη μετατρέψει σε γκολ. Ο Παυλίδης είναι φιλότιμος, αλλά το γκολ δεν είναι το... φόρτε του. Ο Γιακουμάκης έκανε ένα δυνατό ξεπέταγμα πέρυσι στην Ολλανδία, στις τελευταίες κλήσεις όμως βρέθηκε εκτός αποστολής καθώς ερχόταν από τραυματισμό και απραξία. O Μασούρας βρίσκεται στην πιο ώριμη φάση του, αλλά δεν είναι καθαρό "9". Ούτε και ο Τζόλης που... έρχεται. Μεγάλη ελπίδα φυσικά ο Δουβίκας, που είναι μόλις 22 ετών κι έχει εξαιρετικά δείγματα γραφής, καθώς και πολλά χρόνια μπροστά του για να εξελιχθεί και να αποτελέσει μία σταθερά στην Εθνική.
