Τι ακριβώς είναι ο ΠΑΟΚ; Τι τον καθιστά ξεχωριστό; Μοναδικό; Κοινωνικό φαινόμενο στη Βόρεια Ελλάδα, όπως θεωρούν κάποιοι;
Ορισμένες απαντήσεις μοιάζουν προφανείς και λίγο έως πολύ τις υιοθετούν οι περισσότεροι οπαδοί για τις δικές τους ομάδες. Ο ΠΑΟΚ είναι ιδέα. Πάθος. Αντίσταση. Επανάσταση. Είναι το αγκάθι στα πλευρά του κατεστημένου. Είναι πηγή υπερηφάνειας και δύναμης.
Εντάξει. Προφανώς ο ΠΑΟΚ είναι όλα τα παραπάνω. Και πολλά ακόμα. Για κάθε οπαδό άλλωστε η ομάδα του αποτελεί μια ολότελα προσωπική ιστορία που αγγίζει ευαίσθητες χορδές και εγείρει συναισθήματα, συχνά ανεξήγητα.
Στο δικό μου το μυαλό εντούτοις, ο ΠΑΟΚ πάνω από οτιδήποτε άλλο, είναι πόνος.
Θα μπορούσα να το εξηγήσω μονάχα παραθέτοντας στιγμιότυπα από την ιστορία του. Τους χαμένους τίτλους της δεκαετίας του 70’ και τους τελικούς στην Αθήνα. Τα χαμένα πέναλτι του Δαμανάκη και του Μαλιούφα στο Μόναχο. Την πάσα του Παναγιώτη Φασούλα στον Ρίκι Μπράουν, στον τελικό της Ναντ και το γοερό κλάμα του Μπάνε. Τα μπασκετικά ντέρμπι με τον Άρη και όλους τους απίθανους τρόπους που είχε βρει για τα χάνει. Τα χαμένα τετ α του Κλάους στο ματς με τον Άγιαξ. Το γκολ του Βαρέλα. Φυσικά το γκολ του Βαρέλα. Ήττες δίκαιες ή άδικες, επικές σφαγές, απογοητεύσεις, δάκρυα και δακρυγόνα, σπασμένα τζάμια, κεφάλια, αυτοκίνητα.
Στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται καν όλα αυτά για να καταλάβει κάποιος τι ακριβώς είναι ο ΠΑΟΚ. Και μόνο όσα έχουν συμβεί στην περίοδο Σαββίδη αρκούν: Ο «Δικέφαλος» για πρώτη φορά βρήκε έναν ισχυρό επενδυτή με αρκετό χρήμα και μπόλικη δύναμη ώστε να σηκώσει τους ώμους του την απογείωση του συλλόγου. Για οποιονδήποτε άλλο, ο δρόμος θα ήταν ανοιχτός. Για τον ΠΑΟΚ είναι γεμάτος εμπόδια και αναποδιές.
Ο ΠΑΟΚ μεγαλώνει υποφέροντας. Με λάθη που του κοστίζουν δυσανάλογα της σπουδαιότητάς τους. Χάνοντας πρωτάθλημα για ένα ιπτάμενο ρολό χαρτιού κι ένα γκολ που -ας το παραδεχτούν πια όλοι – έπρεπε να μετρήσει. Κερδίζοντας κύπελλα με αίμα και ιδρώτα και θυμό, μέσα στην έδρα του αντιπάλου του.
Ο ΠΑΟΚ για πάρει επιτέλους πρωτάθλημα, έπρεπε να τερματίσει αήττητος! Και για να μπει σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ πρέπει να αποκλείσει ομαδάρες. Το πρώτο το κατάφερε, το δεύτερο όχι.
Μα και πάλι, επειδή ΠΑΟΚ είσαι, λίγες μέρες μόνο μετά την μεγαλύτερη χαρά στην ιστορία του, ο προπονητής που τον οδήγησε σε αυτήν την μοναδική επιτυχία, την κοπάνησε για άλλες πολιτείες, ξεκινώντας μια νέα περίοδο εσωστρέφειας που δεν έχει τελειώσει μέχρι και σήμερα.
Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ. Ακόμη και στην πιο ανέφελη περίοδό του, πάντα θα βασανίζεται. Ο πόνος υπάρχει στο DNA του. Τα εύκολα είναι για άλλους.
Ωστόσο, το πιο ενδιαφέρον με όλα ετούτα είναι ότι ο πόνος του ΠΑΟΚ διαθέτει διαχρονικά μια γενεσιουργό δύναμη, εντελώς μοναδική.
Σε κάθε ΠΑΟΚτσή που δακρύζει μετά από μια οδυνηρή ήττα, αντιστοιχούν δυο νέα ΠΑΟΚτσάκια. Σε κάθε «όχι πάλι ρε πούστη μου» που ακούγεται από εκατοντάδες στόματα όταν στραβώνει ένα ματς, αντιστοιχούν χιλιάδες άλλα ενστικτώδη «Πάμε μωρή ΠΑΟΚάρα». Κάθε αναποδιά που δημιουργεί πρόσκαιρη απογοήτευση, ενσταλάζει στις καρδιές των ΠΑΟΚτσήδων ακόμα περισσότερη αγάπη, ακόμη περισσότερη πίστη, ακόμα περισσότερη αφοσίωση.
Όλοι ξέρουμε ότι ο ΠΑΟΚ στον τελικό του ΟΑΚΑ, αν θέλει να κερδίσει, πρέπει να υποφέρει. Να καταθέσει ό,τι έχει και δεν έχει, απέναντι σε μια κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα.
Εκείνο που έχει σημασία είναι να κατέβει στο γήπεδο και να είναι ΠΑΟΚ. Συγκεντρωμένος, οργανωμένος και συνεπής μα κυρίως παθιασμένος, με μάτι που γυαλίζει, όπως του Αντρέ σε εκείνον τον εμβληματικό τελικό του 2018 με την ΑΕΚ στο ίδιο γήπεδο. Να μπει στη μάχη, χωρίς φόβο.
Τι έχει να φοβηθεί άλλωστε;
Όταν έχεις μάθει να επιβιώνεις με τον πόνο, όταν σε ολόκληρη την ιστορία σου τον έχεις φίλο και συμπαίκτη , καμία ομάδα δεν σε τρομάζει. Ειδικά εκείνη που μετράει το μέγεθός της αποκλειστικά με τίτλους, δίκαιους ή κάλπικους.
Ο ΠΑΟΚ, είναι πόνος. Το είδος του πόνου που σε σφυρηλατεί, σε σκληραγωγεί και σε πορώνει. Και ναι, ενίοτε σε ρίχνει κιόλας.
Μόνο και μόνο όμως (όπως λέει και το τατού του Πάμπλο) για να ξανασηκωθείς και να παλέψεις με ακόμα μεγαλύτερη ένταση από πριν, εκεί που όλοι σε έχουν ξεγραμμένο.
Αυτό θέλω να δω το Σάββατο. Και από εκεί και πέρα ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει.
