Η τακτική του μηδενισμού βρίσκει ευήκοα ώτα σε τέτοιες στιγμές. Όποιον και να κράξεις, δύσκολα θα βρεθεί αντίλογος. Προπονητές, παίκτες, στελέχη, τους πάντες. Όταν ο Παναθηναϊκός χάνει 4-1 από τον Ολυμπιακό δεν υπάρχει, και λογικά, νηφαλιότητα και ψυχραιμία για σοβαρές συζητήσεις.
Ποιος θα σκεφτεί την τακτική «βγαίνουμε βόλτα στο πάρκο» του Συλαιδόπουλου που σε κάθε transition του Ολυμπιακού έτρωγε τετ α τετ; Ότι ο Βιγιαφάνες βαφτίστηκε ηγέτης χωρίς να έχει τα στοιχειώδη σύγχρονα στοιχεία του ποδοσφαίρου; Ο Μολό που είναι χρυσή μετριότητα για back up έγινε «ψυχάρα», ο Μακέντα που πιστεύει ότι είναι ο Ζλάταν του Παναθηναϊκού θεωρείται από τον κόσμο παικταράς, και οι δημοσιογράφοι μπροστά στη λειψανδρία βαφτίζουμε το κρέας-ψάρι.
Μια θλιβερή ομάδα με αστείους ποδοσφαιριστές για αυτό το επίπεδο που υποχρεώνει κάθε Κυριακή τους φιλάθλους της να πετάνε τηλεοράσεις από τα μπαλκόνια. Κι όμως, οι Καμπετσήδες να δηλώνουν «κρύοι» να μπουν αλλαγή στο προπονητικό διπλό, παραμονή ντέρμπι. Οποία κατάντια: Οι «Καμπετσήδες» είναι κατηγορία, όχι ένας συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής! Πιστεύουν ότι αδικούνται γιατί δεν αμείβονται αδρά ή γιατί παίζουν λίγο, αντί να περνάνε από την τοπική ενορία να ανάβουν κερί που παίζουν στον Παναθηναϊκό.
Οι «Πούγγουρες» που παίρνουν δυο κόκκινες σε δέκα αγώνες πλέι οφ, δεν είδαν όμως φως και μπήκαν στο Κορωπί. Κάποιος τους έδωσε συμβόλαιο.
Όπως έδωσε σε μαθητευόμενους μάγους, που κάηκαν ο ένας πίσω από τον άλλον. Τον Δώνη αντικατέστησε ο... Πογιάτος. Τον Ισπανό που ήθελε να παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο τον αντικατέστησε κάποιος που πίστεψε ότι είχε αναλάβει τον Ακράτητο. Κι έλεγε παντού στον περίγυρο του ότι το ρόστερ του Παναθηναϊκού είναι για τα... μπάζα. Για αυτό και παίζει τόσο κλειστά, αμυντικά. Κι όταν έφυγε βγήκε αληθινός! Ο υπηρεσιακός πίστεψε ότι έχει κανονικούς παίκτες και όταν τους άπλωσε στο γήπεδο, γέλασαν όλοι με πρώτο τον Μασούρα και τον Ελ Αραμπί με τα τρεξίματα του Μαουρίτσιο, την τακτική ικανότητα του Βιγιαφάνες, τη συνοχή των υπολοίπων.
Η αποτελεσματικότητα (13-15 τελικές, 1-4 το σκορ) δείχνει ακριβώς αυτό: Ήταν θέμα ατομικής ποιότητας. Η μια ομάδα είχε παίκτες πρώτης γραμμής για το ελληνικό πρωτάθλημα, η άλλη είχε πρώτης γραμμής για τον Παναθηναϊκό Β´.
Είναι άδικο όμως να σχολιάζεις τον Βιγιαφάνες επειδή πέφτει κάτω με φύσημα ανέμου. Κάποιος τον υπέγραψε με 800 χιλιάρικα ετησίως!
Ο Αλαφούζος κατάφερε στην... καλύτερη του χρονιά να τερματίσει 37 βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο. Δεν είναι ειρωνικό το «καλύτερη του χρονιά». Έβαλε λεφτά, ξεχρέωσε τον Παναθηναϊκό, οδηγεί τον σύλλογο σε επίλυση του γηπεδικού μετά από δεκαετίες, επανέφερε μια κανονικότητα οικονομικά. Ναι αλλά ο χρόνος τελείωσε για τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν πια «να περιμένουμε, να δούμε». Κι ο Παναθηναϊκός δεν είναι Άρης για να αρκείται στον Καρυπίδη επειδή «δεν υπάρχει άλλος». Άλλα μεγέθη, άλλες απαιτήσεις. Ο Άρης πανηγυρίζει για την καλύτερη πορεία των τελευταίων 40 ετών τερματίζοντας τρίτος, πίσω από τον ΠΑΟΚ. Ο Παναθηναϊκός βγήκε πέμπτος σε πρωτάθλημα τεσσάρων ομάδων...
Γιατί; Επειδή τον προηγούμενο προπονητή τον επέλεξε ο Τσάβι Ρόκα. Ο οποίος έφυγε και... άντε βρείτε μόνοι σας τώρα τη λύση. Κι έπειτα ήρθε ο Ντρεοσί ο οποίος επειδή ήταν επιλογή Μπόλονι αρνούνταν να αποδεχθεί την αποπομπή που του πρότεινε ο ιδιοκτήτης. Σε ποια άλλη ομάδα συμβαίνουν αυτά;
Δηλαδή τον Μαρτίνς θα τον επιλέξει ο... Ισά κι όχι ο Μαρινάκης; Τον προπονητή του ΠΑΟΚ δεν θα τον επιλέξει ο Σαββίδης; Το θέμα του προπονητή στην ΑΕΚ δεν το έχει πάρει πάνω του ο Μελισσανίδης;
Ο Αλαφούζος έχει καταφέρει να βάλει 100 εκατομμύρια από την προσωπική του περιουσία στον Παναθηναϊκό και να νιώθει δικαιολογημένα αποτυχημένος. Όταν σε εννιά χρόνια έχεις έναν τίτλο, όταν ξεπωλούνται περιουσιακά στοιχεία, όταν έχεις τέσσερα χρόνια να βγεις Ευρώπη και μια δεκαετία να σταυρώσεις πορεία, όταν ο κόσμος έχει απογοητευτεί από τις ταπεινωτικές ήττες και τα αρνητικά ρεκόρ, τότε η επιλογή είναι μία.
Είτε ανακοινώνεις ποια είναι η τιμή πώλησης, είτε συμπεριφέρεσαι σαν ηγέτης του μεγέθους «Παναθηναϊκός». Θα αναρωτηθεί κάποιος: «Γιατί μετά από 9 χρόνια να πιστέψουμε ότι κάτι θα αλλάξει;». Λογικό ερώτημα.
Διότι αν ο Παναθηναϊκός τελειώσει με τα ανέκδοτα που παρουσιάζει στο γήπεδο και ρίχνουν τις ευθύνες της ποιοτικής ανυπαρξίας τους στους προπονητές, και βάλει σοβαρά λεφτά για μεταγραφές τώρα που τελείωσε με το βραχνά του χρέους...
Αν ο Παναθηναϊκός βρει έναν προπονητή που δεν θα έχει το παραμικρό ρίσκο και θα του ακουμπήσει το μεγαλύτερο συμβόλαιο της ομάδας...
Αν ο Παναθηναϊκός σταματήσει να συμπεριφέρεται με τη λογική του ωχαδελφισμού και του «δεν πειράζει» όταν ο αρχηγός του ξεκινάει για ένα τυπικό χειρουργείο και έξι μήνες μετά δεν προπονείται καν...
Αν ο Παναθηναϊκός έχει το 2ο, βαριά 3ο μπάτζετ και σταματήσει να αποφασίζει ο εκάστοτε τεχνικός διευθυντής για τον προπονητή...
Αν ο Παναθηναϊκός θωρακιστεί και αντιμετωπίζει ανάλογα με το μέγεθος του διαιτησίες τύπου play offs και νομίζει ότι θα φτιάξει ομάδα να κερδίζει και τη διαιτησία...
Μόνο αν συμβούν όλα τα παραπάνω, υπάρχει ελπίδα για τον Παναθηναϊκό να εμφανιστεί ξανά ως πρωταγωνιστής. Αν ο επίσημος Παναθηναϊκός δεν βρει σύνδεση με τον κόσμο του και ο κόσμος δεν πιστέψει σε ένα όραμα, τσάμπα γίνεται η όλη συζήτηση.
Ντρέπεται και η ντροπή πλέον με όσα συμβαίνουν κάθε χρόνο και η φετινή σεζόν υποθήκευσε και το μέλλον της επόμενης. Με κόσμο, οι πρώτες 3-4 αγωνιστικές θα είναι καθοριστικές για το πως θα εξελιχθεί η σεζόν.
Αν ο Παναθηναϊκός παίζει με τον Βόλο και τον ΠΑΣ και αναρωτιούνται άπαντες πριν τη σέντρα αν θα κερδίσει, τότε η σεζόν είναι αποτυχημένη. Το «αλλάζει ή βουλιάζει» δεν είχε ποτέ πιο άμεση εφαρμογή. Ο χρόνος τελείωσε.
