MENU

Η συζήτηση για τα κλειστά κλαμπ στον αθλητισμό έχει ξεκινήσει πολλές φορές από τα λημέρια μας. Το μπάσκετ με την Ευρωλίγκα ήταν από τους οδηγούς σε μια συνεταιρική διοργάνωση που έφυγε από τη μητέρα του σπορ (FIBA) πριν από 21 χρόνια. Όσο και αν έχουμε ψέξει την Ευρωλίγκα, ωστόσο, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι σαφώς πιο διευρυμένη καλύπτοντας μεγαλύτερο φάσμα ομάδων ενώ κατά αναλογία δεν μπορούμε να το συγκρίνουμε με το ποδόσφαιρο που έχει πολλαπλάσιες ανάγκες και συμμετοχές.

Επί προσθέτως, πριν σχολιάσουμε την αθλητική «απόδραση – απόσχιση» των «11» θα πρέπει να βάλουμε στο τραπέζι ένα μεγάλο αντεπιχείρημα ως προς την κίνηση τους. Αυτό της απληστίας. Το UEFA Champions League τους εξασφαλίζει ήδη αστρονομικά ποσά τα οποία οι «11» θέλουν να τα κάνουν …αστρονομικότερα!

Εδώ, έρχεται και η αντίδραση όλου του απλού κόσμου και των φιλάθλων του λαοφιλέστερου σπορ. Εδώ, έρχεται η αντίδραση των ίδιων των οπαδών των ομάδων τους. Λίβερπουλ, τα δύο «καμάρια» του Μάντσεστερ, Τότεναμ, Γιουβέντους, Μίλαν, Ίντερ, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα και Ατλέτικο βλέπουν τα κύτταρα τους να αντιδρούν και να τους γυρίζουν την πλάτη.

Ο κεραυνός της είδησης της αποσχίσεως των «11» δημιουργεί θυμό, πνίξιμο και αποτροπιασμό στον απλό φίλαθλο. Μη προσωποκεντρικές  διοικήσεις έβγαλαν το στυλό και υπέγραψαν στα δισεκατομμύρια της JP Morgan ενώ άνθρωποι όπως ο Φλορεντίνο Πέρεθ και περισσότερο η οικογένεια Ανιέλι μας σόκαραν όλους με τον κυνισμό και το πιστόλι που έστρεψαν στον κρόταφο του ποδοσφαίρου.

Πέντε Άγγλοι, τρεις Ισπανοί και τρεις Ιταλοί αποφάσισαν να αποκόψουν το ποδόσφαιρο από τα πάντα. Να δημιουργήσουν ένα κλειστό κλαμπ με «πόρτα» και premium «ποτά». Ένα κλαμπ που …σκοτώνει τα εθνικά Πρωταθλήματα και δεν επιτρέπει στους νικητές να παίξουν στον κόσμο των καλύτερων. Διότι οι καλύτεροι για αυτούς είναι οι πιο «πλούσιοι». Τα εισαγωγικά μπαίνουν διότι υπάρχουν ομάδες ανάμεσα στις 12 που έχουν τεράστια ανοίγματα και άλλες που ελέγχονται για τους τρόπους χρηματοδότησης και την καταστρατήγηση του Financial Fair Play.

Οι αντιπαθείς (κατά πολλούς) Γερμανοί έδωσαν την πρώτη απάντηση στους «11» μέσω της Μπάγερν, ενώ οι …σοβινιστές Γάλλοι επίσης κράτησαν τον χαρακτήρα και τη στάση τους μέσω της Παρι Σεν Ζερμέν. Δυστυχώς, όμως, το ποδόσφαιρο μπήκε στις ράγες της αποστροφής για τον απλό κόσμο. Μπήκε σε συζητήσεις, συναντήσεις που στο απλό νοικοκυριό ακούγονται σαν συμπράξεις που παραπέμπουν σε συνόδους και πράξεις τύπου G8 (αργότερα έγινε G7 λόγω της Ρωσίας). Σχέδια που φεύγουν από τα όρια του αθλητισμού και τα ιδεώδη και ετοιμάζονται να διαλύσουν μακροπρόθεσμα το προϊόν.

Για τα εθνικά πρωταθλήματα δεν χρειάζεται να μπούμε καν στη συζήτηση. Από την στιγμή που δεν θα υπάρχει ο στόχος της εξόδου και του εισιτηρίου στο Champions League τότε θα …σβήσουν και θα χάσουν παντελώς το ενδιαφέρον και την αίγλη τους. Θα έρχεται μια Λέστερ, μια Αταλάντα, μια Βαλένθια, μια Ρόμα, μια Λάτσιο και θα τρώει «πόρτα» από την πλουσιότερη …Μίλαν την οποία θα έχει μαδήσει στο γήπεδο.

Θα έρχεται μια Πόρτο, μια Μπενφίκα, μια Ντόρτμουντ, μια Λυών, ένας Ολυμπιακός, ένας Παναθηναϊκός, μια ΑΕΚ, ένας ΠΑΟΚ, μια Γαλατά, μια Φενέρ, μια …σταχτοπούτα ρε αδερφέ και δεν θα μπαίνει στο «αμερικάνικο» πριβέ κλαμπ των «11».

Σε κάθε περίπτωση το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο μπαίνει σε έναν λαβύρινθο που θα απομακρύνει νομοτελειακά τον απλό φίλαθλο, θα συγκεντρωθεί σε τρεις χώρες, οι τιτανομαχίες θα χάσουν την αξία τους καθώς θα τις έχεις σερβιρισμένες στο πιάτο κάθε εβδομάδα και γενικότερα θα στρέψει το ποδόσφαιρο κόντρα στα αθλητικά κριτήρια και τον υγιή ανταγωνισμό. Η αστραφτερή κλήρωση του Champions League θα θυμίζει... Γένοβα και οι «ΜΚΟ» του αθλητισμού θα το καταστρέψουν σε βάθος χρόνου. Όπου «ΜΚΟ» βάλτε τις «Μόνο Κερδοσκοπικές Οργανώσεις» των μεγάλων κλαμπ.

ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του τους δύο βασικούς στόχους για τη φετινή χρονιά. Οι πράσινοι έδειξαν στη Θεσσαλονίκη να το έχουν καταλάβει και να είναι απόλυτα συγκεντρωνένοι στον στόχο τους. 

ΥΓ2: Αύριο θα έχουμε καλύτερη εικόνα για τους τραυματισμούς των Παπαγιάννη και Μαντζούκα.

ΥΓ3: Το φινάλε της σεζόν έχει ακόμη μια σπαζοκεφαλιά. Μακ ή Μπρέι;

Οι «ΜΚΟ» του αθλητισμού και η... πράσινη σπαζοκεφαλιά