Η τέταρτη συνεχόμενη νίκη της ΑΕΚ με τον Μανόλο Χιμένεθ στον πάγκο της, αυτή κόντρα στον Ατρόμητο που την εδραίωσε στη δεύτερη θέση και την στέλνει με τη ψυχολογία στα ύψη στο κρίσιμο τεστ της Τούμπας, είχε ένα βασικό κοινό στοιχείο με τις έτερες τρεις που είχαν προηγηθεί αλλά ταυτόχρονα, διαφοροποιείται από αυτές σε έναν άλλο παράγοντα. Το κοινό στοιχείο έχει να κάνει με την φαρδιά πλατιά υπογραφή του Μανόλο Χιμένεθ, που φέρει και αυτή η νίκη για την ΑΕΚ: η τακτική προσέγγιση του Ισπανού ήταν για μια ακόμα φορά το κλειδί στην «κιτρινόμαυρη» επικράτηση. Η διαφοροποίηση -και εδώ είναι που αξίζει να σταθεί κανείς- έχει να κάνει με το γεγονός πως αυτό το παιχνίδι βρήκε την Ένωση να μπαίνει στο δεύτερο ημίχρονο χωρίς να έχει την αποστολή να πρέπει να διαχειριστεί ένα ευνοϊκό για αυτή σκορ.
Τόσο κόντρα στον Παναιτωλικό και τη Λαμία, που η ΑΕΚ πήγε στα αποδυτήρια έχοντας κεφάλι στο σκορ, όσο και κόντρα στον Άρη, όπου το 0-0 ήταν ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα (άσχετα αν το 0-1 έκανε ακόμα καλύτερη τη βραδιά), η επανάληψη βρήκε την ΑΕΚ να έχει επιβάλλει στο έπακρο τις συνθήκες που εκείνη ήθελε. Όμως το 0-0 με το οποίο έληξε το πρώτο ημίχρονο κόντρα στην ομάδα του Περιστερίου έκανε το παιχνίδι να «μυρίζει» γκέλα. Η διαχείριση στην επανάληψη δεν έφτανε. Αντίθετα, η ομάδα έπρεπε να επιβληθεί στον αντίπαλό της προκειμένου να σκοράρει. Το έκανε με εντυπωσιακό τρόπο: το τελικό 2-1 που διαμορφώθηκε στα τελευταία λεπτά, μάλλον αδικεί την Ένωση που με βάση την εικόνα του αγώνα πιο πολύ θα αντιστοιχούσε να πετύχει και ένα τρίτο γκολ παρά να δει τον Ατρόμητο να μειώνει.
Η επιβλητική αυτή εμφάνιση που έκανε η ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης με την ομάδα του Κάναντι, το «πνίξιμο» του αντιπάλου, οι πολλές χαμένες ευκαιρίες και τελικά, η μετουσίωση του σκορ σε 2-0 λίγο μετά το 70' αποδομούν τον μύθο του de facto συντηρητικού και αμυντικογενούς Μανόλο Χιμένεθ. Το ακριβώς αντίθετο αναδείχθηκε (ή μάλλον, υπενθυμίστηκε...): σε αντιδιαστολή με τους μύθους πως είναι ένας εμμονικός κόουτς, ο Χιμένεθ είναι ένας προπονητής που απλά προσαρμόζεται στα δεδομένα της εκάστοτε αναμέτρησης. Κόντρα στον Ατρόμητο, η αναγκαιότητα έλεγε πως η ΑΕΚ έπρεπε να ανεβάσει ρυθμούς και γραμμές και έτσι έγινε. Η διαφορά σε σχέση με αντίστοιχα παιχνίδια του πρόσφατου παρελθόντος, που η ΑΕΚ έκανε επίσης επίδειξη των επιθετικών της δυνατότητων, ήταν πως αυτή τη φορά έγινε ελεγχόμενα και όχι με run and gun όρους.
Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει το τέλειο ρόστερ, ακόμα και η πιο πλούσια ομάδα του κόσμου κάπου θα πάσχει, είναι νόμος αυτό. Για την ΑΕΚ, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του φετινού της ρόστερ ήταν δεδομένα από την αρχή της χρονιάς: δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να καταλάβει πως από τη μέση και μπροστά η ομάδα είναι πλήρης και ποιοτική ενώ σε αμυντικό επίπεδο πάσχει χαρακτηριστικά. Ο Μάσιμο Καρέρα δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να διαχειριστεί με τακτικούς όρους αυτή την πραγματικότητα με εξαίρεση μόνο τα ματς με την Βόλσφμπουργκ και τον Ολυμπιακό. Κόντρα στους υπόλοιπους αντιπάλους που αντιμετώπισε η ΑΕΚ με τον Ιταλό στον πάγκο της, η λογική του ήταν απλοϊκή: ας βάλουμε περισσότερα από όσα θα φάμε. Ο Χιμένεθ αντίθετα σκύβει με πολύ μεγαλύτερη επιμονή στα αμυντικά προβλήματα της ΑΕΚ. Με τόση επιμονή που στα τελευταία ματς, η συλλογική λειτουργία της ομάδας τα καμουφλάρει με εντυπωσιακό τρόπο.
Το πρόσφατο παρελθόν λειτουργεί ως οδηγός για τον Μανόλο. Την εμφάνιση που κάνει η ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο με τον Ατρόμητο θα μπορούσε πανεύκολα να επιδιώξει να την κάνει από την αρχή του αγώνα. Όμως το πολύ πρόσφατο παρελθόν έχει δείξει πως μια τέτοια επιδίωξη θα μπορούσε να δώσει θάρρος στον Ατρόμητο, να γίνει ένα ματς-ροντέο με δυο-τρία γκολ από το πρώτο ημίχρονο και με πολύ άγχος για την ΑΕΚ στο δεύτερο, ένα ματς ωραίο για τον ουδέτερο θεατή αλλά ψυχοβγαλτικό για τους οπαδούς της ομάδας, ένα run and gun παιχνίδι που θα μπορούσε είτε να το κερδίσει όπως με το 4-3 με τον Απόλλωνα είτε να κλαίει χαμένους βαθμούς όπως στο 2-2 με τον Βόλο. Στον Χιμέμεθ αυτά τα ρίσκα δεν αρέσουν και δικαίως...
Η ΑΕΚ «έχτισε» σε όλο το πρώτο ημίχρονο ένα ματς με κλειστούς χώρους, ελάχιστους βολονταρισμούς στην επίθεση, πληθωρισμό στη μεσαία γραμμή και ως εκ τούτου εύκολες επιστροφές. Αν μέσα σε αυτό το αντιτουριστικό σκηνικό καθόταν και ένα γκολ στην ΑΕΚ ακόμα καλύτερα. Αν όχι, τουλάχιστον θα είχε κόψει στον αντίπαλο την ιδέα πως τον παίρνει να χτυπήσει την νίκη, θα του είχε μεταλαμπαδεύσει την αίσθηση πως κάτι τέτοιο θα απαιτούσε πολλά τρεξίματα και ειδική τακτική. Με τον Ατρόμητο λοιπόν προσαρμοσμένο για τα καλά στην επανάληψη στην πεποίθηση πως ο φυσικός του ρόλος σε αυτό το ματς είναι η παθητικότητα, με δεδομένο πως ο συντηρητισμός του πρώτου ημιχρόνου ευνοεί την πιο ποιοτική ομάδα στο επίπεδο της κατανομής ενέργειας και δυνάμεων, η ΑΕΚ απλά ανέβασε ταχύτητα και η ομάδα του Κάναντι δεν μπορούσε να την ανταγωνιστεί.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ζητούμενο για την φετινή ΑΕΚ από το να κάνει στοιχείο της αγωνιστικής της φυσιογνωμίας την τακτική ευλυγισία που χαρακτηρίζει την κοσμοθεωρία του Χιμένεθ για το ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια, αυτό είναι μια διαχρονική ανάγκη για την σύγχρονη ΑΕΚ, που όμως μόνο ο Χιμένεθ έχει καταφέρει να φέρει εις πέρας με διάρκεια από όλους τους προπονητές που έχουν κάτσει στον πάγκο της τα τελευταία χρόνια. Στο παιχνίδι της Τούμπας θα φανεί εν πολλοίς το αν η αλλαγή που φέρνει στην ομάδα του ο Ισπανός ως προς το κομμάτι της τακτικής ευλυγισίας μπορεί να φέρει καρπούς και σε παιχνίδια αληθινά υψηλού επιπέδου για τα ελληνικά στάνταρ. Μετά τα τελευταία αποτελέσματα, ο πλανήτης ΑΕΚ ανυπομονεί για αυτή την προοπτική. Και η ανυπομονησία αυτή είναι μια πρώτη μεγάλη νίκη του Χιμένεθ στη μαζική ψυχολογία του ενωσίτικου περιβάλλοντος. Και πως να μην υπάρχει αυτή η ανυπομονησία, όταν από ματς σε ματς, ο Μανόλο μας μαθαίνει ξανά μπαλίτσα...
