Χαμογελάει. Συνεχώς χαμογελάει. Ίσως ξέρει ότι για να είσαι ευτυχισμένος αρκεί να αναπνέεις, να περπατάς, άντε να έχεις και ένα πιάτο φαΐ: «Η Σάντα Φλόρα είναι ένα μικρό χωριό. Δεν έχει πολλά να κάνεις. Αλλά όλοι εκεί είναι χαρούμενοι. Οι δύο γονείς μου δούλευαν όλη μέρα. Έκαναν τα πάντα για εμάς, αλλά δεν ήταν εύκολο. Στο ένα δωμάτιο οι γονείς και σε ένα άλλο μικρό δωμάτιο πέντε παιδιά. Τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Πολλές φορές πεινούσαμε επειδή δεν υπήρχε φαγητό. Ήταν πολύ δύσκολα, αλλά δεν το βάζαμε ποτέ κάτω. Πηγαίναμε στο δάσος για κυνήγι ή στη θάλασσα για ψάρεμα. Έμαθα τι σημαίνει επιβίωση σε τέτοιες καταστάσεις. Επιβίωση όπως το λέω. Εγώ, τα αδέρφια μου κι άλλα παιδιά έπρεπε να μάθουμε να επιβιώνουμε. Πολλές φορές γυρνούσαμε από το κυνήγι με άδεια χέρια, αλλά ποτέ δεν το βάλαμε κάτω. Γι’ αυτό χαμογελάω συνέχεια. Γιατί δεν ξεχνάω από που ήρθα».
Χαμογελάει. Συνεχώς χαμογελάει. Όταν του λένε πως πρέπει να βελτιώσει το ένα, το άλλο, πως δεν έπαιξε καλά, εκείνος θυμάται πως το πρώτο και το πιο σημαντικό όταν μπαίνεις στο γήπεδο είναι να… έχεις παπούτσια: «Θυμάμαι πως οι γονείς μου δεν είχαν χρήματα να μου πάρουν νέα παπούτσια, επομένως για πολλά χρόνια φορούσα τα ίδια. Τα πόδια μου όμως μεγάλωναν. Χρειαζόταν να κόψω το πίσω μέρος και να βρίσκω ένα τρόπο να τα δένω σφιχτά για να μη μου φύγουν. Με ενοχλούσε, πονούσα, άλλα δεν είχα κάτι άλλο. Έπρεπε να παλέψω. Να παίξω με αυτά τα παπούτσια. Γιατί είχα ένα όνειρο να πετύχω στο ποδόσφαιρο και να φτάσω σε μία κατάσταση να βοηθήσω την οικογένειά μου. Σήμερα προσπαθώ να βοηθήσω με τη σειρά μου όλους όσοι με βοήθησαν στην διαδρομή μου μέχρι σήμερα και δεν θα σταματήσω να το κάνω. Έτσι έμαθα να ζω. Να μην ξεχνάω από που ήρθα και ποιος με βοήθησε να φτάσω ως εδώ».
Χαμογελάει. Συνεχώς χαμογελάει. Όταν του υπενθυμίζουν την λίστα με τα 100 μεγαλύτερα ταλέντα του 2017 από το περιοδικό 4-4-2, χαμογελάει. Εκείνος, στα 18 του τότε, ήταν στο νούμερο 37 στον κόσμο. Ένα νούμερο μπροστά από τον Τζάστιν Κλάιφερτ του Άγιαξ και τρία νούμερα μπροστά από το τότε παιδί θαύμα της Φούλαμ, Ράιαν Σεσενιόν. Μερικές θέσεις πιο κάτω, ο Βινίσιους Τζούνιορ. Ναι αυτός της Ρεάλ Μαδρίτης: «Αν νιώθω απογοητευμένος που σήμερα ο Βινίσιους παίζει στην Ρεάλ Μαδρίτης και εγώ βρίσκομαι στο Ισραήλ, ψάχνοντας τον εαυτό μου, η απάντηση είναι όχι. Πιστεύω ότι όλα στην ζωή γίνονται για κάποιο λόγο. Μάλλον αυτό το μονοπάτι έπρεπε να ακολουθήσω και είμαι σίγουρος ότι θα το κάνω σωστά. Έχω ήδη ένα παιδί και χτίζω την οικογένεια μου. Ήρθα στην Ιερουσαλήμ πιο έτοιμος από ότι στις προηγούμενες ομάδες μου και είμαι πεπεισμένος ότι θα πετύχω. Είμαι σίγουρος ότι θα φτάσω ψηλά. Κάποια στιγμή θα παίξω σε ένα μεγάλο πρωτάθλημα, το αγγλικό ή το ισπανικό».
Χαμογελάει. Συνεχώς χαμογελάει. Όταν του λένε ότι παρότι είναι εξτρέμ σκοράρει πολύ λίγα γκολ (6 στην Μπεϊτάρ πέρσι, 3 στην Ιρόνι Κιριάτ Σμόνα), εκείνος εξηγεί ότι το γκολ δεν είναι το παν: «Κάθε παίκτης γεννιέται με ένα συγκεκριμένο χάρισμα. Εγώ είμαι περισσότερο ένας παίκτης που δημιουργεί τις συνθήκες για να σκοράρει κάποιος. Το ξέρω ότι πρέπει να βελτιωθώ στο σκοράρισμα, αλλά αυτό ελπίζω να γίνει στο μέλλον. Έχω όμως ένα συγκεκριμένο στιλ. Το στιλ μου είναι να παίρνω την μπάλα και να δημιουργώ επικίνδυνες καταστάσεις και να κάνω κάτι χρήσιμο για την ομάδα μου. Δεν είναι ότι δεν προσπαθώ να σκοράρω και ο ίδιος, απλώς προτιμώ να δημιουργώ τις ευκαιρίες ώστε να σκοράρουν οι συμπαίκτες μου. Ξέρω ότι ο κόσμος εξιτάρεται με το αγωνιστικό μου στιλ, ηλεκτρίζεται όταν έχω την μπάλα στα πόδια μου και περιμένει ότι κάτι καλό θα συμβεί. Είμαι ένας εξτρέμ, που παίζει είτε δεξιά είτε αριστερά. Ξέρω ποια είναι τα δυνατά μου σημεία. Οι φάσεις εναντίον ενός. Η ταχύτητα. Οι φάσεις στο επιθετικό τρανζίσιον. Κανείς δεν με έχει νικήσει στο Ισραήλ στα 100 μέτρα. Αν μου ζητηθεί να παίξω επιθετικός, θα το κάνω, δεν είμαι ιδιότροπος. Θα κάνω ότι μου ζητηθεί στο γήπεδο. Σε δύο - τρία χρόνια θέλω να κοιτάω πίσω και να διαπιστώνω ότι έχω βελτιώσει πολλά στο παιχνίδι μου. Πρέπει να βελτιώσω τα τελειώματα μου. Η αγωνιστική ωριμότητα έρχεται με τα χρόνια. Πρέπει να μάθω να πρωταγωνιστώ, είμαι αφοσιωμένος σε αυτό που κάνω και πρόθυμος να μαθαίνω κάθε μέρα».
Χαμογελάει. Συνεχώς χαμογελάει. Ίσως γιατί θυμάται ότι στην Ολλανδία πέρασε δύσκολα, παρότι ακόμα και σήμερα είναι ο δεύτερος νεαρότερος σκόρερ στην ιστορία της Άλκμααρ, με την οποία όμως έκανε μόλις 42 συμμετοχές, πριν αποδεσμευτεί ως ταλέντο που δεν δικαίωσε τις προσδοκίες: «Ήρθα στην Ευρώπη για πρώτη φορά στα 17 μου. Ήταν δύσκολα. Η Ευρώπη ήταν μία εντελώς διαφορετική κατάσταση από ότι είχα συνηθίσει στο Τρινιδάδ. Είχε λιγότερη θερμότητα, τόσο σε ότι αφορά τον καιρό, όσο και στις ανθρώπινες σχέσεις. Πέρασα πολύ δύσκολα. Ήμουν ακόμα παιδί. Ένιωθα πολύ μόνος στην Άλκμααρ. Ήξερα ότι ήταν ένα σημαντικό βήμα για την καριέρα μου και την οικογένεια μου, αλλά δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ. Μου πήρε πολύ καιρό. Μπορεί όμως να μην εστίασα στα πράγματα που έπρεπε: στους αριθμούς των γκολ και των ασίστ και στην επιθετικότητα στο γήπεδο. Μου ανέθεταν συνήθως τακτικούς ρόλους και εγώ έκανα ότι ήταν χρήσιμο για την ομάδα. Υπήρχαν παιχνίδια που ήμουν πολύ μακριά από την αντίπαλη περιοχή, πως να σκοράρω; Ήμουν ο στρατιώτης του προπονητή. Η εξέλιξη μου επιβραδύνθηκε πολύ στην Ολλανδία. Ο Μάρκο Φαν Μπάστεν, ο πρώτος μου προπονητής στην Ολλανδία προσπάθησε να μου δώσει μερικά τιπ, που να στέκομαι, πως να κάνω προσποιήσεις με το σώμα μου. Μου έλεγε πως πρέπει να σταματήσω να είμαι τόσο αλτρουιστής, πως πρέπει να γίνω πιο εγωιστής στο γήπεδο, ώστε να δημιουργήσω επικίνδυνες καταστάσεις. Μου έλεγε να σταματήσω να είμαι τόσο καλός και ευγενικός».
Χαμογελάει. Συνεχώς χαμογελάει. Το περασμένο καλοκαίρι επέλεξε να φορέσει για πρώτη φορά τα κίτρινα. Το συμβόλαιο με την Χάποελ Κιριάτ Σμόνα του έδινε περισσότερα, αλλά μία φωνή μέσα του, του έλεγε να επιλέξει την Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ: «Σε αυτή τη φάση της ζωής μου τα λεφτά δεν παίζουν τον πρώτο ρόλο. Θα έπαιζε στην Μπεϊτάρ για ακόμα λιγότερα χρήματα. Ήθελα να εξελιχθώ επαγγελματικά και να αγωνιστώ σε μία ομάδα με περισσότερο κόσμο και μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Δεν έχω ανταποκριθεί ακόμα στις προσδοκίες. Πρέπει να βελτιώσω πολλά πράγματα, τις αποφάσεις μου στο γήπεδο, την πνευματική μου ετοιμότητα. Ήθελα να παίξω σε μία ομάδα με φανατικό κόσμο και να φτάσω όσο πιο ψηλά γίνεται. Παίρνω ενέργεια από την εξέδρα και με το παιχνίδι μου θέλω να τους ανταποδίδω πράγματα. Εκτός από αυτό, είμαι Χριστιανός και το να ζω στην Ιερουσαλήμ ήταν κάτι που έκανε την καρδιά μου να φτερουγίζει από χαρά».
Ο Λέβι Γκαρσία μπορεί να συνεχίσει να χαμογελάει. Θα συνεχίσει να φοράει τα κίτρινα και θα κάνει ένα ακόμα μικρό βηματάκι εξέλιξης στην καριέρα του, με την μεταγραφή του στην ΑΕΚ. Απέδειξε και πάλι ότι τα λεφτά δεν είναι το πρώτο του κριτήριο, αλλά ακολουθεί τον δρόμο που του υποδεικνύει η καρδιά του. Δεν πρόκειται να ξαναφορέσει τρύπια παπούτσια, ούτε να βγει για κυνήγι, ώστε να εξασφαλίσει την τροφή του. Τώρα, δουλειά του είναι να κάνει άλλους να χαμογελούν. Τους οπαδούς της ΑΕΚ, που περιμένουν να δουν στο γήπεδο για ποιο λόγο, το όνομά του βρισκόταν πριν από μόλις τρία χρόνια στην ίδια λίστα με τον Τζάστιν Κλάιφερν, τον Ράιαν Σεσενιόν και τον Βινίσιους Τζούνιορ…
