Ξέχωρα από το τι αντιπροσωπεύει σε σχέση με τον ανταγωνισμό ο οργανισμός Ολυμπιακός, ποδοσφαιρικά είχε την ψυχραιμία να κάνει αυτό που όφειλε. Και αν κοιτάξεις την ιστορία, όλες οι μεγάλες ομάδες ξεκίνησαν από μεγάλες ήττες.
Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερη ομάδα. Και νομίζω πως μέσα από μία ατυχία κατάφερε να βρει καλύτερες σταθερές. Ο τραυματισμός του Φορτούνη ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στον Μάρτινς. Ξέχωρα αν ένας τραυματισμός αθλητή είναι άκομψο να χαρακτηριστεί καλός, η υποβάθμιση του ρόλου του έδωσε την ευκαιρία στον Μάρτινς να δημιουργήσει ένα πιο λειτουργικό κορμό με ξεκάθαρους ρόλους.
Επίσης ο Ολυμπιακός κάλυψε τα σημαντικά κενά του. Ο θλιβερός Σισέ πέρασε στο περιθώριο για να μπει ο Σεμέδο, ο Βαλμπουενά έφερε ποιότητα και παραστάσεις όντας ο ξεκάθαρος ηγέτης χωρίς Φορτούνη, ο Ελ Αραμπί τα γκολ που δεν μπορούσε ο Γκερέιρο.
Ένας οργανισμός που μισεί τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου και του ανταγωνισμού, λειτούργησε ποδοσφαιρικά και ανταμείφθηκε, αφού αρχικά είχε στηρίξει τον άτιτλο μέχρι πρότινος προπονητή του.
Από την άλλη ο ΠΑΟΚ. Έχασε τον ηγέτη του αγωνιστικού τμήματος που δεν ήταν άλλος από τον Λουτσέσκου, τον άνθρωπο που δημιούργησε το σκληρό γκρουπ που κατέκτησε αήττητο πρωτάθλημα. Έχασε και το τιμ του εννοείται και όλα αυτά στη πρώτη μέρα της προετοιμασίας. Αποφάσισε να πάει σε λύση άπειρου προπονητή, άφησε δύο κομβικά του στελέχη να φύγουν – Κάνιας – Σάκχοφ χωρίς να τους αντικαταστήσει με αξιόπιστες λύσεις. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. Στις αναμετρήσεις του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό, το σημαντικότερο ζήτημα για τους δικούς μας είναι ο έλεγχος της μεσαίας γραμμής.
Ο Ολυμπιακός έχει και άλλες σημαντικές διαφορές σε σχέση με εμάς. Για παράδειγμα, δεν αφήνει τον κάθε προπονητή να φέρνει δικό του γυμναστή. Το κλαμπ έχει τον αρχιγυμναστή του που γνωρίζει τους αθλητές και τις απαιτήσεις του κλαμπ. Όποιος πιάνει δουλειά στον ΠΑΟΚ, φέρνει και πέντε – έξι δικούς του. Και αν το τιμ του Λουτσέσκου ήταν τοπ και δεν πόνεσε αυτή η πρακτική, στου Φερέιρα κάθε παιχνίδι είναι μια μαχαιριά.
Δεν είναι η πρώτη χρονιά που στραβώνει για τον ΠΑΟΚ, ούτε θα είναι η τελευταία. Το ζητούμενο είναι να στηθεί το κλαμπ έτσι, ώστε να στραβώσουν οι λιγότερες δυνατές. Οι ομάδες δεν πεθαίνουν ποτέ. Νικάνε, χάνουν, θα είναι πάντα εκεί.
Το θέμα είναι να γνωρίζουν πως έκαναν αυτό που μπορούσαν και απλά δεν βγήκε.
Για το παιχνίδι δεν θα πω πολλά. Ο ΠΑΟΚ έχασε γιατί ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε το μεγάλο λάθος που έκανε ο Άντρε. Όμως το λάθος του αρχηγού, προήλθε από την αδυναμία της ομάδας να παίξει. Όταν υπάρχει ο Βιεϊρίνια μέσα στο γήπεδο και βλέπει την ομάδα του να μπουμπουνάει τη μπάλα κάθε τρεις και λίγο, είναι αυτός που θα πάρει το ρίσκο για να παίξει. Είμαι της άποψης πως και την επόμενη φορά το ίδιο πρέπει να κάνει.
Ο ΠΑΟΚ έχασε την μάχη της πρωτιάς και την έχασε γιατί ήταν χειρότερος. Δεν είναι σίγουρα χειρότερος από τους υπόλοιπους και είναι υποχρεωμένος να το δείξει στη διάρκεια. Το ότι δεν έχει φλόγα σαν ομάδα είναι κάτι που μπορεί να τον επηρεάσει, αλλά άπαντες εκεί μέσα είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν για να τη βρει.
Υπάρχει ο στόχος του κυπέλλου ακόμη, υπάρχει ο στόχος της 2ης θέσης. Τίποτα δεν τελείωσε.
Γενικά θα πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το ποδοσφαιρικό από το παρασκηνιακό. Σε μία μητροπολιτική χώρα σαν την Ελλάδα, με την πρωτεύουσα να είναι κυρίαρχη σε θέματα παρασκηνίου, ο ΠΑΟΚ ξεκινά μονίμως με ένα ντεζαβαντάζ.
Αυτό καλύπτεται μόνο μέσα από καλές ποδοσφαιρικές ιδέες, μόνο μέσα από πίστη σε αυτό που συμβαίνει μέσα σε αυτόν, με προσωπικότητες που θα είναι υπηρέτες του κλαμπ και όχι περαστικοί.
Ξεκινάς από αυτά και μετά παλεύεις να μπεις στο παρασκήνιο όχι για να σε ευνοήσουν, αλλά για να μη σε πειράξουν.
Φέτος, ο ΠΑΟΚ είχε απέναντί του μία κυβέρνηση μέσω Αυγενάκη και κακές ποδοσφαιρικές ιδέες. Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν φυσιολογικό.
Στα υπόλοιπα, ξέχωρα πως θεωρώ μικρό θαύμα που ο Παναθηναϊκός κατάφερε να μείνει όρθιος μετά τα όσα είχαν προηγηθεί με τις επιστολές που δεν έπρεπε να διαρρεύσουν, αυτό που μου κινεί την περιέργεια είναι η λογική του ΟΦΗ.
Με αυτή μπήκε στην εξάδα, με αυτή έχει κερδίσει συμπάθειες σε όλη τη χώρα, αλλά μου φαίνεται πολύ παράξενο το ότι αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να παίξει με σκοπιμότητα.
Έβλεπα το παιχνίδι με τον Άρη και ήμουν σίγουρος πως θα χάσει. Και το αστείο ήταν πως ήμουν σίγουρος πως θα χάσει ενώ ήταν καλύτερος στο μεγαλύτερο διάστημα.
Είναι σαφές πως αυτό που κάνουν, το υπηρετούν με πίστη και αυτή είναι η βάση της επιτυχίας φέτος. Απλά δεν γνωρίζω πως πας στο επόμενο βήμα. Γιατί το να παίζεις για να αρέσεις και όχι για να κερδίζεις, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αντέξει στη τοξική ποδοσφαιρικά Ελλάδα.
