Η μεγαλειώδης – στα όρια του επικού – νίκη/πρόκριση του Ολυμπιακού στο Emirates τη νύχτα της Πέμπτης 27 Φεβρουαρίου είναι μια τεράστια επιτυχία, η απόλυτη δικαίωση της ομάδας και του Πέδρο Μάρτινς που το πίστεψαν, μόχθησαν και το κυνήγησαν.
Προερχόμενος από μια πολύ δύσκολη σειρά αγώνων, με το σκορ του πρώτου αγώνα να είναι απαγορευτικό, με όλα δεδομένα εναντίον του, ο Ολυμπιακός συνοδευόμενος από την πίστη του και την τρέλα των 5μισι χιλιάδων πιστών του, έκανε στο Λονδίνο ένα θαύμα που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμα και πήρε μια πρόκριση η οποία είναι ίσως η μεγαλύτερη στην ιστορία του.
Την αμφιβολία και το «ίσως» το διαβάζετε εξ αιτίας του γεγονότος ότι ορισμένοι θυμόμαστε έντονα ακόμα το τρέξιμο του Βαΐτση με τη μπλε φανέλα στο Louis II. Ήταν ένας Ολυμπιακός πολύ διαφορετικός, πολύ λιγότερο επαγγελματικός, με λιγότερους ξένους ποδοσφαιριστές. Κυρίως είχε απέναντί του μια ανερχόμενη δύναμη στο γαλλικό και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, τη Μονακό του Αρσέν Βενγκέρ.
Είναι τρομερό ότι υπάρχει η συγκεκριμένη διασύνδεση. Στο Πριγκιπάτο και υπό τη σκέπη του Ρενιέ, ο Αλσατός έβαλε τα θεμέλια του προπονητικού μύθου του, πρωτοεμφάνισε το «ντελικάτο» ποδόσφαιρο, αυτό που θαυμάσαμε ακόμα περισσότερο μετέπειτα στο «θύμα» του Emirates, στην ίδια την Άρσεναλ.
Ο Ολυμπιακός εκείνη την εποχή κόντραρε μια ομάδα με Κλίνσμαν, Τζορκαέφ, Φοφανά, Μπρούνο Ροντρίγκεζ, Πέρεζ, Εμανουέλ Πετί. Μια ομάδα πολλών αστέρων που συγκαταλέγετο δικαίως στα φαβορί και του γαλλικού πρωταθλήματος και του κυπέλλου κυπελλούχων Ευρώπης.
Απέναντι σε αυτήν την ομάδα, ένας Ολυμπιακός που μόλις ξεκινούσε να ξαναδίνει σημεία ζωής. Μετά από έναν μακροχρόνιο λήθαργο, προερχόμενος και βυθισμένος σε διοικητικές παλινωδίες, σκάνδαλα, μεταγραφές που δεν εξοφλήθηκαν ποτέ, τρομακτικές εικόνες σε Ρέντη και Καραϊσκάκης. Δεν είχε καμία σχέση με τον Ολυμπιακό που λειτουργεί σε επαγγελματικά πρότυπα, που τακτοποιεί κάθε λεπτομέρεια και φροντίζει ακόμα και για τον ελεύθερο χρόνο των ποδοσφαιριστών.
Εκείνο το 0-1 στο Πριγκιπάτο ήταν κάτι σαν εξαγνισμός, σαν πάτημα ενός αόρατου κουμπιού εκκίνησης. Έχουν γραφτεί δεκάδες αφιερώματα για εκείνο το ματς, για τον «άτακτο» πανηγυρισμό του Γιώργου Βαΐτση με τον Ηλία Σαββίδη να τον κυνηγάει και τον Αρτινό επιθετικό να γλιστράει στο τέλειο χορτάρι του Louis II. Σημειωτέον: ο Ολυμπιακός φορούσε τη μπλε φανέλα, μια φανέλα που επιλέγεται πολύ σπάνια.
Μέχρι πρότινος εθεωρείτο η μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη του Ολυμπιακού στην ιστορία του, όχι τόσο λόγω σημασίας, αλλά λόγω της χρονικής συγκυρίας που την έφερε η ιστορία και η μοίρα του συλλόγου. Ο Ολυμπιακός με εκείνο το γκολ αγκάλιασε τις ψυχές εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών του, ο συμβολισμός του συγκεκριμένου γκολ ξεπερνά σε σημασία το γκολ του Φινμπόγκασον στο Λονδίνο, είναι πιο εμβληματικό από το γκολ του Πατσατζόγλου στη Βρέμη. Ήταν το γκολ της ελπίδας, το φως στο τούνελ της απαξίας, της ανέχειας, ακόμη και της επετείας. Μέχρι που ήρθε η βραδιά της 27ης Φεβρουαρίου του 2020 και το γκολ του Ελ Αραμπί στο Emirates.
Ναι, πάλι η Άρσεναλ, πάλι η πιο αυτοκαταστροφική ομάδα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, εκείνη που έζησε τον εφιάλτη από τον τακτικά σωστότερο Ολυμπιακό που έχουμε παρακολουθήσει στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Με τους οιωνούς και τα δεδομένα μαζί της, με το 0-1 του αγώνα στο Καραϊσκάκης να προσφέρει πληθώρα λύσεων και τρόπων προσέγγισης στη ρεβάνς.
Κι όμως, ο Μάρτινς το πήγε «σβηστά», στηρίχθηκε στα πρωτοπαλήκαρα που φέτος τον έχουν βγάλει ασπροσώπο. Στον αδιανόητα βελτιωμένο Τσιμίκα, τη μεγάλη σταθερά Μπουχαλάκη (που κι εκείνος έχει ακούσει τα μύρια όσα), τον τρομερό killer Ελ Αραμπί να βγάζει όλη τη λάντζα στην επίθεση, τον γεμάτο σφρίγος παρά τα χρόνια στις πλάτες του Ματιέ Βαλμπουενά, τον τρομερό Ζοσέ Σα.
Είναι ενδεικτική η αναφορά στα επί μέρους ονόματα. Κανείς δεν δικαιούται να εξαιρέσει ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού από αυτή τη νίκη, ειδικότερα από τη στιγμή που η ομάδα κλήθηκε να υπηρετήσει το πλάνο της δίχως το φάρο στην άμυνά της, το Ρούμπεν Σεμέδο.
Όσο το ματς κυλούσε όπως το είχε σχεδιάσει ο Πέδρο Μάρτινς, μέσα μου ήμουν σίγουρος ότι η τιμωρία για την Άρσεναλ θα έρθει με τόση βεβαιότητα όπως οι φόροι και θάνατος. Το πρώτο χτύπημα με την κεφαλιά του Σισέ ήταν η επιβεβαίωση.
Όταν εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας η εμβληματικότερη φάση της Άρσεναλ στο παιχνίδι, ήμουν βέβαιος ότι ο Ολυμπιακός θα τα καταφέρει. Ήταν η φάση που ο Πέπε πήρε τη μπάλα στο δεξί άκρο της επίθεσης και ντρίμπλαρε το μισό Ολυμπιακό 2-3 φορές. Η φάση του Πέπε είναι όλη η Άρσεναλ σε 30 δευτερόλεπτα.
Διαδοχικές ντρίμπλες, φαντεζί προσποιήσεις και μηδέν αποτέλεσμα. Θα αρκούσε στον Πέπε να σπάσει τη μπάλα στον επερχόμενο Λακαζέτ. Το συγκεκριμένο βράδυ όμως, όσες ντρίμπλες κι αν δέχονταν οι παίκτες του Ολυμπιακού, δεν τα παρατούσαν ποτέ. Ο Πέπε βραχυκύκλωσε, το μοναδικό του κέρδος ήταν ένα κόρνερ το οποίο πέρασε και αυτό ανεκμετάλλευτο όπως όλα τα στημένα των Gunners.
Ναι, η Άρσεναλ πίεσε, σε αρκετές στιγμές προσπάθησε να παίξει τον Ολυμπιακό όπως η γάτα με το ποντίκι, είχε φάσεις, είχε την υπεροχή. Πόση σημασία έχει όμως η υπεροχή όταν δεν συνοδεύεται από την ουσία;
Ο Αριστοτέλης μας δίδαξε ότι η τραγωδία για να επέλθει, έχει ανάγκη από υγιείς συνθήκες, από την κορύφωση του δράματος των ηρώων της. Και πρέπει πάντοτε να είναι αναπάντεχη, όσο πιο δραματική γίνεται, στο όριο της υπερβολής.
Όταν στο 113ο λεπτό ο Ομπεμεγιάνγκ με το απίθανο γυριστό ισοφάρισε δίνοντας σκορ πρόκρισης στην ομάδα του, ζούσαμε την πρώτη πράξη του δράματος. Ο πανηγυρισμός του επιθετικού των Gunners ήταν σχεδόν εξαγνιστικός. Όλη η συγκινησιακή φόρτιση ενός παιχνιδιού που αναπάντεχα οδηγήθηκε στην παράταση, μια άναρθρη κραυγή που ενώθηκε με την ανακούφιση ολόκληρου του Emirates που πίστεψε ότι το μαρτύριο τελείωσε.
Ξαναφέρνοντας στο νου αυτές τις εικόνες εκ των υστέρων, γνωρίζοντας ότι είναι το προοίμιο της τραγωδίας, γίνονται ακόμα πιο δραματικές. Προσθέτουν το σκοτάδι στο φως όπως έχει πει ο μεγάλος κριτικός Tzvetan Todorov, είναι ένα κλασσικό τέχνασμα λογοτεχνικών αφηγήσεων, όταν ο θεατής γνωρίζει πιο πολλά από τον πρωταγωνιστή.
Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά είναι ότι ο Ομπεμεγιάνγκ «αφήνεται» μόνο για κάποια δευτερόλεπτα. Μετά το ουρλιαχτό της ανακούφισης επιλέγει να πανηγυρίσει το γκολ με αυθάδεια, όταν βάζει τα χέρια στ’ αυτιά του για να ακούσει το θόρυβο του Emirates.
Ο Ολυμπιακός είχε στη διάθεσή του 7 λεπτά συν τις καθυστερήσεις για να ανατρέψει τα δεδομένα. Οποιοσδήποτε άλλος δεν θα το πίστευε, δεν θα το κυνηγούσε περισσότερο. Οι εφημερίδες και τα sites ήταν έτοιμα, όλοι ούτως ή άλλως θα έκαναν λόγο για «έπος», για «κοντά στο όνειρο», για «κρίμα» και «αδικία».
Κανείς δεν θα επέρριπτε ευθύνες και στον Μάρτινς και στους ποδοσφαιριστές. Ο Ολυμπιακός για 113 λεπτά είχε σταθεί όρθιος, είχε διεκδικήσει τις πιθανότητές του, τις είχε σχεδόν εξαντλήσει. Κι όμως, μετά από εκείνο το γκολ-μαχαιριά του Ομπεμεγιάνγκ, στο γήπεδο οι δέκα μπλε φανέλες και η πορτοκαλοκίτρινη του Σα απέπνεαν μια καθησυχαστική ηρεμία, θαρρείς και γνώριζαν ότι σε λίγο εισερχόμαστε στη δεύτερη πράξη του δράματος.
Τα μάτριξ του Emirates δείχνουν το 118ο λεπτό. Σε ένα διαδικαστικό γύρισμα, ο Λένο χάνει την ψυχραιμία του, πανικοβάλλεται και αντί να τη διώξει μακριά, τη στέλνει κόρνερ. Πίσω στο πέταλο η πρώτη κινητικότητα, οι παλμοί στο τέρμα, το αίμα να πήζει τον εγκέφαλο. Είναι η τελευταία σταγόνα ελπίδας που απομένει στον Ολυμπιακό. Τόσο δραματική που για την εκτέλεση του κόρνερ ανεβαίνει και ο Σα.
Το κόρνερ περνά ανεκμετάλλευτο, η ελπίδα δείχνει να σβήνει. Ο Μασούρας που είχε μπει ως αλλαγή έχει τη μπάλα στα πόδια του κοντά στη γραμμή του πλαγίου άουτ. Κοντοστέκεται για ελάχιστα δευτερόλεπτα, επιλέγει μια σέντρα με εσωτερικά φάλτσα, στοχευμένη, όχι απ’ εκείνες που αρκούν να πάνε μέσα στην περιοχή.
Η άμυνα της Άρσεναλ είναι σε πανικό. Αν παγώσετε την εικόνα τη στιγμή που η μπάλα αφήνει το δεξί πόδι του Μασούρα, θα αντιληφθείτε ότι κανένας ποδοσφαιριστής δεν βρίσκεται στη σωστή θέση. Η μπάλα ίπταται και περνάει πάνω απ’ όλους. Χάνει απότομα ύψος και είναι έτοιμη να προσγειωθεί λίγο έξω από τη μικρή περιοχή.
Ο 33χρονος Γιουσέφ Ελ Αραμπί, ένας επιθετικός που ήρθε στην Ελλάδα έχοντας σκοράρει 102 γκολ σε 88 εμφανίσεις στο Κατάρ, τεντώνει το πόδι όσο περισσότερο γίνεται. Τη βρίσκει με τη σόλα, με τις τάπες. Η μπάλα ταξιδεύει ευθύβολα στο δεξί δοκάρι του Λένο. Το γλείφει και μπαίνει.
Ο Γιουσέφ σαστίζει. Στην αρχή ψάχνει με το βλέμμα το βοηθό, έχει έναν αδιόρατο φόβο μήπως είναι οφσάιντ, μήπως του στερήσουν το μεγαλύτερο του γκολ μέχρι το επόμενο. Σε δευτερόλεπτα βλέπει το βοηθό με τη σημαία κάτω, το διαιτητή να δείχνει σέντρα. Ντελίριο.
Τρέχει στο πέταλο. Ναι, γιατί η μοίρα θέλησε το πέταλο των οπαδών του Ολυμπιακού να είναι ακριβώς εκεί, στην εστία που έγινε η φάση, στο μέρος του γηπέδου που εκτυλίχθηκε η δεύτερη πράξη. Ο κλασσικός πανηγυρισμός, η ανείπωτη χαρά στο πρόσωπο, οι αγκαλιές με τους συμπαίκτες. Στην εξέδρα αλαλαγμός. Νίκη! Πρόκριση! Κι όμως, δεν είχε τελειώσει ακόμα.
«Τραγωδία μίμισις πράξεως σπουδαίας και τελείας». Ο σκηνοθέτης θαρρείς και ξέρει τι θα επακολουθήσει, μετά τους πανηγυρισμούς των παικτών του Ολυμπιακού και του Πέδρο Μάρτινς, εστιάζει στο πρόσωπο του Πιέρ-Εμερίκ Ομπεμεγιάνγκ.
Είναι αποκαμωμένος στο έδαφος, με τα χέρια στο κεφάλι του, ανήμπορος να πιστέψει αυτό που έγινε μπροστά στα μάτια του. Ο δυστυχής Γάλλος δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ότι ακολουθεί η τρίτη και τελευταία πράξη του δράματος.
Πόσες φορές μας δίνεται στη ζωή μας μια πραγματική δεύτερη ευκαιρία; Πόσες φορές η μοίρα προσφέρει απλόχερα τη δυνατότητα να διορθώσουμε το ανεπανόρθωτο κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή;
Το ματς για όλους μας έχει τελειώσει. Όταν η Άρσεναλ ξανάστησε τη μπάλα στη σέντρα, απέμενε σκάρτο ενάμιση λεπτό για το τέλος. Οι τηλεσχολιαστές στη νιρβάνα τους, το Emirates παγωμένο εκτός από το πέταλο των Ελλήνων που πλέουν σε πελάγη απόλυτης ευτυχίας και ευφορίας.
Στο τελευταίο γέμισμα ο Σα μπλοκάρει, οι οπαδοί της Άρσεναλ αρχίζουν να αποχωρούν από το γήπεδο. Έχουμε ξεπεράσει και τις καθυστερήσεις, το χρονόμετρο δείχνει το 123ο λεπτό. Όλοι περιμένουν το τριπλό σφύριγμα της λήξης αυτού του μοναδικού αγώνα. Και πάλι όμως όχι. Δεν ήταν αυτό το τέλος, δεν μπορούσε ποτέ να είναι αυτό το τέλος, μια απλή γιόμα που κατέληξε στην αγκαλιά του Σα.
Μια ασυνεννοησία, δυο-τρεις κόντρες από εκείνες που συμβαίνουν μάξιμουμ δυο φορές σε ένα ολόκληρο παιχνίδι και η μπάλα καταλήγει στη μικρή περιοχή. Ο Θεός έχει δώσει τη δεύτερη ευκαιρία στον Ομπεμεγιάνγκ. Όποιος παγώσει την εικόνα είναι αδύνατον να υποθέσει ότι ο Γάλλος θα αστοχήσει. Έχει όλη την εστία στη διάθεσή του και τον Σα εκτός θέσης.
Η μπάλα φεύγει με εσωτερικά φάλτσα, ερωτοτροπεί με το δεξί κάθετο δοκάρι του πλήρως εξουδετερωμένου Ζοσέ Σα και καταλήγει άουτ. Βρίσκει την πινακίδα και «τινάζει» τα δίχτυα με αντίθετη φορά. Όλο το Emirates, εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου με τα χέρια στο κεφάλι, η τραγωδία αποτυπωμένη, προσωποποιημένη.
Ακόμα και ορισμένοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού έχουν βάλει τα χέρια στο κεφάλι, άλλος έχει γονατίσει, ένας άλλος έχει σκύψει «σβησμένος» με τα χέρια στα γόνατα. Ο από μηχανής Θεός Ελ Αραμπί είναι λίγο κάτω από τη σέντρα, έχει ήδη υψώσει τις γροθιές στον ουρανό.
Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη. 1-2. Οι ασυνήθιστες μπλε φανέλες το έκαναν ξανά. Πρόκριση. Μια επική πρόκριση. Η μεγαλύτερη πρόκριση στην ιστορία του Ολυμπιακού μέχρι την επόμενη.
