Δεν ξέρω τι συνέβη το καλοκαίρι ανάμεσα στον Δημήτρη Μελιόπουλο και τον ΠΑΟΚ, όπως δεν γνωρίζω και το παιδί προσωπικά. Και για αυτό δεν έχω επαρκείς πληροφορίες για να κρίνω ούτε τις αποφάσεις τους, ούτε τον χαρακτήρα του. Μπορώ να κρίνω μονάχα τις πρόσφατες αναρτήσεις του, με τις οποίες έγινε περίπου viral.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Μελιόπουλος επέλεξε να δικαιολογήσει μια ασυνήθιστη απόφαση με ένα κείμενο που μοιάζει περισσότερο με επιφανειακή έκθεση ιδεών, γεμάτη με νερόβραστα συναισθηματικά τσιτάτα της πλάκας, από εκείνα που γοητεύουν τις οξυζενέ κυρίες της πρωινής και μεσημεριανής τηλεοπτικής ζώνης: «Γιατί τίποτα δεν μπορεί να αγοράσει την προσπάθεια, την θέληση για τα όνειρα και τα όνειρα τα ίδια» - κλαίνε η Φαίη Σκορδά και η Ελένη Μενεγάκη!
Το πρόβλημα δεν είναι καν ότι στο ίδιο κείμενο περιλαμβάνονται προσβλητικές γενικεύσεις και συμβουλές προς τους νέους ποδοσφαιριστές να σταματήσουν το ποδόσφαιρο.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι πολλοί, όχι μόνο πήραν στα σοβαρά όλες αυτές τις απλοϊκές ανοησίες, αλλά έσπευσαν και να αποθεώσουν τον Μελιόπουλο, αποδίδοντάς του χαρακτηριστικά «φιλόσοφου – επαναστάτη»! Πρόκειται για μια αντιμετώπιση η οποία εν πολλοίς οφείλεται στο μακροχρόνιο «αντισυστημικό» σύνδρομο που ταλαιπωρεί την Ελλάδα. Εδώ , όποιος δηλώσει «δεν θέλω τα λεφτά σας , εγώ είμαι ελεύθερο πνεύμα» χειροκροτείται ασμένως από μια κοινωνία που θεωρεί την πειθαρχία, την σκληρή δουλειά, την τήρηση των νόμων και των κανόνων ως «φλώρικη» συμπεριφορά. Και οφείλεται επίσης στο παραδοσιακό κανάκεμα των νέων. Ότι σαχλαμάρα κι αν πουν, αν την πασπαλίσουν με κλισέ μελούρες, κατευθείαν βγαλμένες από την Βουλή των Εφήβων (οι λέξεις «ψυχή» και «όνειρα» πρέπει να υπάρχουν πάντα), αμέσως σπεύδουμε να τους χειροκροτήσουμε, διότι οι «νέοι έχουν πάντα δίκιο»!
Μόνο που ο Μελιόπουλος, πάντα με βάση τις αναρτήσεις του, δεν είναι ούτε φιλόσοφος, ούτε επαναστάτης. Προφανώς έχει μια αντάρα μέσα του, ένα φούσκωμα, μια στεναχώρια που δεν ξέρει ακριβώς πώς να εκφράσει. Και με την ορμή της ηλικίας, καταφεύγει σε ισοπεδωτικούς αφορισμούς και προσβολές που πιστεύω σε μερικά χρόνια θα έχει μετανιώσει. Όταν θα έχει καταλάβει δηλαδή ότι ο Παπαδημητρίου και ο κάθε Παπαδημητρίου οφείλει να διδάξει σε ένα νέο παιδί που ξεκινά το ποδόσφαιρο και έχει προοπτικές να πάει ψηλά, πρώτα από όλα την αξία της πειθαρχίας.
Η πειθαρχία δεν αποκλείει την ελεύθερη σκέψη και την δημιουργικότητα, συνήθως την ενισχύει. Οι ομάδες δεν είναι δημοκρατικοί οργανισμοί. Έχουν κανόνες και ιεραρχία. Ένας αποφασίζει, οι υπόλοιποι εκτελούν. Ξεκάθαρα πράγματα. Μέσα στο γήπεδο, οι παίκτες καλούνται και πρέπει να πάρουν αποφάσεις . Αποφάσεις που συνήθως είναι καλύτερες όταν έξω από αυτό, προπονούνται σκληρά και πειθαρχημένα, ξανά και ξανά (σαν στρατιωτάκια) σε ασκήσεις προσομοίωσης καταστάσεων που ενδεχομένως να αντιμετωπίσουν σε έναν αγώνα. Ασκήσεις που έχουν σχεδιάσει -και τους έχουν επιβάλλει -άλλοι.
Έτσι είναι. Στο ποδόσφαιρο, τις αποφάσεις δεν τις παίρνουν οι ποδοσφαιριστές - όχι όσο παίζουν μπάλα. Τις παίρνουν άλλοι για αυτούς.
Το δέχεται και προχωράς, δεν το δέχεται και πας σπίτι σου. Δεκτά και τα δύο. Απαράδεκτο είναι να προτρέπεις τους νέους ποδοσφαιριστές να σταματήσουν γιατί κάποιοι «ηλίθιοι» θέλουν το κακό τους!
Στις ελληνικές ακαδημίες, όντως δεν δινόταν η απαιτούμενη έμφαση στην προσωπικότητα των παιδιών, παρά μονάχα στην ποδοσφαιρική τους ανάπτυξη. Πρόκειται για μια παθογένεια που τείνει να αλλάξει. Όμως ο Μελιόπουλος δεν θίγει καν αυτό το υπαρκτό πρόβλημα – όχι ουσιαστικά. Στην πραγματικότητα δεν θίγει τίποτα απολύτως, παρά μονάχα σκιαγραφεί τη σκοτεινιά του δικού του μυαλού.
Η εύκολη αποθέωση του νεαρού λοιπόν, κείμενα που τον περιγράφουν ως «καλλιεργημένο και συνειδητοποιημένο» (όταν από την ανάρτησή του φαίνεται πώς ούτε ιδιαίτερα καλλιεργημένος είναι, και δεν θα μπορούσε να είναι σε αυτήν την ηλικία, ούτε συνειδητοποιημένος) επί της ουσίας περιγράφουν απλώς την δική μας ανωριμότητα ως κοινωνία. Και την διαχρονική τάση να επικροτούμε κάθε σαχλαμάρα που βγαίνει από το στόμα ενός νέου παιδιού, επειδή απλώς είναι νέος.
Ασφαλώς υπάρχει μια μαγκιά στην απόφαση του Μελιόπουλου να εγκαταλείψει τα σίγουρα (στην δική του περίπτωση) χρήματα του ποδοσφαίρου. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η ιστορία του. Διαβάζοντας όσα έγραψε για να την αιτιολογήσει όμως, μου φαίνεται ότι τη θέση της μαγκιάς πήρε το μπέρδεμα.
Ίσως και κάτι χειρότερο, το οποίο πάντως είναι θέμα των δικών του ανθρώπων. Η αποθέωση σε κάθε περίπτωση δεν βοηθά.
