Η Σκεπαστή γίνεται 40 χρονών και το SDNA θυμάται μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της.
Ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία. Το τρένο σταματούσε στον Περισσό. Τα βαγόνια άδειαζαν αισθητά. Ο κόσμος κατηφόριζε προς το γήπεδο, άλλοι ανά παρέες, άλλοι κατά μόνας. Όσο πλησίαζαν στο γήπεδο άλλωστε, ο κοινός προορισμός τους ενοποιούσε. Δεν είχε σημασία τι ώρα ξεκινούσε το παιχνίδι. Όποια και αν ήταν η ώρα έναρξής του, τα πεζούλια μπροστά από την Σκεπαστή γέμιζαν από τις 4 το απόγευμα: για αδιευκρίνιστους λόγους ήταν ωραία αίσθηση να πίνεις μπύρες και να την κοιτάς, κλειστή και επιβλητική. Όταν άνοιγαν οι πόρτες της και ο κόσμος έμπαινε μέσα, τότε άρχιζαν τα πρώτα συνθήματα.
Όσοι μεγάλωσαν γηπεδικά μέσα στη Σκεπαστή νιώθουν μια επιπλέον νοσταλγία για το γκρεμισμένο από το 2003 «Νίκος Γκούμας». Ξέρουν πως ακόμα και όταν χτιστεί ξανά, πως ακόμα και όταν θα ξανακατέβουν στον Περισσό και θα το πάρουν όλο ευθεία για το γήπεδο, δεν θα βρεθούν ξανά μπροστά στη Σκεπαστή. Ή τουλάχιστον δεν θα βρεθούν ποτέ ξανά μπροστά σε εκείνη την Σκεπαστή...
Η αλήθεια να λέγεται: όποιος έχει συνδέσει την πρώιμη γηπεδική του ζωή με το μοναδικό (τότε) σημείο του γηπέδου της ΑΕΚ που καλυπτόταν και είδε σήμερα στο διαδίκτυο πως συμπληρώθηκαν 40 από την ημέρα που το εμβληματικό αυτό σημείο χτίστηκε, μια ανατριχίλα δεν παίζει να μην την ένιωσε. Και ταυτόχρονα, είναι δεδομένο πως άπαντες θα μελαγχόλησαν γνωρίζοντας πως ακόμα και στο νέο γήπεδο θα ισχύσει ο γενικός κανόνας της ζωής: όσα βιώθηκαν δεν θα ξαναβιωθούν.
Αφουγκραζόμενο αυτές τις... ανατριχίλες, το SDNA κάνει μια αναδρομή σε μερικές μεγάλες στιγμές της Σκεπαστής (βιωματικά πάντα)...
Το πανηγυρικό μεσημέρι με την Λεβερκούζεν
Ήταν Οκτώβρης του 2000. Κανείς δεν το κατάλαβε ποτέ (ακόμα και σήμερα έχει μείνει αδιευκρίνιστο) αλλά η UEFA όρισε τον επαναληπτικό της ΑΕΚ με την Λεβερκούζεν στις 3 το μεσημέρι: πρωτάκουστα πράγματα. Η Νέα Φιλαδέλφεια έχει ζήσει μπόλικες όμορφες ευρωπαϊκές στιγμές, εκείνα τα χρόνια μόνο, στις αρχές των 00s, την είχαν επίσκεφθεί και η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα. Αλλά όμορφο ευρωπαϊκό μεσημέρι μόνο μια φορά έζησε. Σε ένα κατάμεστο γήπεδο με όλο τον κόσμο σκαστό από δουλειές, σχολεία και σχολές και την Σκεπαστή να δίνει ρέστα...
Όταν ο Ντέμης σκαρφάλωσε στα κάγκελα
Tα έχουμε ξαναπεί και για να μην τα ξαναγράφουμε, τα... αντιγράφουμε:
«Ο Νικολαΐδης είχε βάλει ξανά γκολ στον Ολυμπιακό, μπόλικες φορές μάλιστα. Κάποια από αυτά ήταν πιο ηδονικά από εκείνη. Αλλά, για ανεξήγητους λόγους, ήταν αυτή τη στιγμή που το μυαλό του «γύρισε». Δεν έφτασε απλά μέχρι την Σκεπαστή πανηγυρίζοντας. Σκαρφάλωσε στα κάγκελα, βρέθηκέ στην έξω μεριά του σύρματος της κερκίδας και ξεκίνησε να το κουνάει σαν φανατικός οπαδός κοιτώντας τους και κραυγάζοντας.
Όσοι έζησαν εκείνη την στιγμή από την άλλη μεριά της Σκεπαστής, όσοι τον είχαν πρόσωπο ενώ πανηγύριζε έχουν να το λένε για τον πανικό που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή. Στον πανηγυρισμό κάθε γκολ, οι κραυγές της κερκίδας έχουν μια πτωτική πορεία όσο εξελίσσονται. Αυτός ο πανηγυρισμός μέσα στην Σκεπαστή είχε ανοδική πορεία: όταν ο κόσμος είδε τον Ντέμη να κουνάει τα κάγκελα ήταν σαν να είχε μπει άλλο ένα γκολ».
Κοινώς, μιλάμε για εκείνη την ημέρα που Ντέμης και Original έγιναν ένα...
Το αντίο στον Στέλιο Μανωλά
Οι πιο... γραφικοί και κοινότυποι σίγουρα έκαναν τον συσχετισμό και σίγουρα το είπαν: «Κλαίει η Νέα Φιλαδέλφεια». Πράγματι, οι ουρανοί είχαν ανοίξει αλλά όσοι δεν πιστεύαν στη μεταφυσική γνώριζαν πως ήταν τυχαίο και όχι λόγω του μελαγχολικού γεγονότος: ο Στέλιος Μανωλάς σταματούσε τη μπάλα. Στο αδιάφορο ματς της τελευταίας αγωνιστικής με την Ξάνθη, με τέτοια βροχή θα μπορούσαν μπόλικοι να κάτσουν σπίτια τους. Όχι εκείνη την ημέρα όμως, όχι την ημέρα που ο Μανωλάς σταματούσε την μπάλα, την ημέρα που μια κατάμεστη Σκεπαστή του φώναζε: «Θα' σαι πάντα εδώ».
Η υποδοχή στον Ντούσαν Μπάγεβιτς
Η ιστορία της Σκεπαστής, η ιστορία της Original, η ιστορία της ΑΕΚ της ίδιας είναι μοιρασμένη στην εποχή πριν και την εποχή μετά από εκείνη την ημέρα. Η επιστροφή του Ντούσαν Μπάγεβιτς στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές στα χρόνια ζωής της Σκεπαστής: αν τα ντουβάρια της μπορούσαν να μιλήσουν θα περιέγραφαν σίγουρα στιγμές που δεν χωράνε σε παραδοσιακούς χαρακτηρισμός: το μείγμα πάθους και μίσους που εξέπεμπε εκείνο το βράδυ η Σκεπαστή είναι ό,τι πιο πρωτόγνωρο βιώθηκε ποτέ σε εκείνα τα τετραγωνικά μέτρα.
