Ούτε τώρα, ούτε… ποτέ λοιπόν. Και έτσι όπως (τους) γράφει η ιστορία τα τελευταία χρόνια θα θυμηθώ αυτό που είχα πρωτοπεί πέρσι. Μακάρι να παίζαμε μαζί τους κάθε βδομάδα και η ζωή μας θα ήταν εντελώς διαφορετική. Είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον… ΤΕΛΟΣ.
Ακούσαμε πολλά όλες αυτές τις μέρες. Από τις (ένα κάρο) τεσσάρες που έχουν μαζέψει και ήθελαν να σβήσουν μέχρι και το… 8-2. Και μετά ξύπνησαν. Γιατί ξέχασαν πως μαζί τους θα είναι ΠΑΝΤΑ αλλιώς. Εσύ στα χειρότερά σου, αυτοί στα καλύτερά τους κι όμως χαρά δεν πήραν. Όχι πως πήραμε εμείς, χωρίς να νικήσουμε. Απλά θυμηθήκαμε ποιοι περίπου είμαστε, γιατί κοντεύαμε να το ξεχάσουμε κι αυτό.
Με αυτή την έννοια μπράβο και στον Δώνη. Για το «μην πανηγυρίζετε» στο φινάλε. Το λες και μάθημα ιστορίας. Από έναν άνθρωπο μπαρουτοκαπνισμένο στα Παναθηναϊκά ιδεώδη. Αν και βασικά είναι ΓΕΝΙΚΑ θέμα ανθρώπου. Το είχε κάνει και ο Νταμπίζας (ΝΑΙ Ο ΝΤΑΜΠΙΖΑΣ) πριν χρόνια. Όταν κερδίσαμε 0-3 μέσα στον Πειραιά και είπε «δεν πήραμε τίποτα, δεν υπάρχει λόγος να γυρίσουμε στη Λεωφόρο να πανηγυρίσουμε με τον κόσμο».
Ας μην ξεφεύγουμε όμως από τα φρέσκα τα κουλούρια. Να που ο Παναθηναϊκός επέστρεψε. Οι πράσινοι έδωσαν και την ψυχή τους μέσα στο γήπεδο και πραγματικά θα ήταν κρίμα και άδικο να το χάσουν αυτό το ματς. Μισή φάση σου έκαναν και βρέθηκες με την πλάτη στον τοίχο. Αλλά δεν το έβαλες κάτω. Τους πίεσες, τους έσκασες, τους έβαλες στην περιοχή τους αλλά δεν τα κατάφερες ούτε με (το πρώτο) πέναλτι. Και εκεί που θα περίμενες ότι θα έχουν κοπεί οριστικά τα πόδια δώστου πάλι από την αρχή. Ξανά πέναλτι και… μέσα. 1-1. Εστω αυτό. Δεν γινόταν να το χάσουμε ρε αδερφέ, δεν το ήθελε ούτε και ο Θεός.
Δεν έκρυψε τη μπάλα ο Παναθηναϊκός σε καμία περίπτωση. Ούτε και λύθηκαν σε ένα βράδυ τα προβλήματά του. Ηταν απλά ΚΑΝΟΝΙΚΗ ομάδα. Με αρχή μέση και τέλος στο παιχνίδι του και τρελό πάθος. Γιατί όταν αρχίζει ένα Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός σβήνουν ΟΛΑ όσα έχουν προηγηθεί. Και μετρά ποιος το θέλει πιο πολύ. Οι δικοί μας το ήθελαν και το έδειξαν. Αν δε υπήρχαν και δέκα λεπτάκια ακόμα θα το γύρναγαν εντελώς τούμπα το ματσάκι.
Ο Παναθηναϊκός ήταν άριστος ανασταλτικά. Βοήθησε το στήσιμο, βοήθησε το πάθος και τα τρεξίματα, μα πάνω απ’ όλα η παρουσία του Ολλανδού πίσω. Όταν έστω ο ένας στόπερ κάνει τη διαφορά φτάνει και περισσεύει για να ανέβουν επίπεδο και οι υπόλοιποι.
Αν κέρδισε κάτι από το παιχνίδι ο Παναθηναϊκός αυτό είναι χρόνο και ηρεμία. Απαντώντας παράλληλα στον εαυτό του για το χάλι που είδαμε στο ξεκίνημα. Με τέτοια εικόνα θα πήγαινες στο ντέρμπι ίσως και με εννιά βαθμούς και δεν θα έτρεχε κάστανο – που λέει ο λόγος. Τώρα εξακολουθείς να παλεύεις να σώσεις ότι σώζεται, εξασφαλίζοντας στην προσπάθεια αυτή αρκετή ηρεμία και αυτοπεποίθηση.
Το μεγάλο ντέρμπι όμως της ημέρας παίχτηκε στους… δρόμους. Και εκεί οι Παναθηναϊκοί νίκησαν κατά κράτος. Αν σκεφτεί κανείς πως οργανώθηκε το συλλαλητήριο (σε χρόνο dt) και την έλλειψη μεγάλης συσπείρωσης το αποτέλεσμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Και σε όγκο και σε παλμό και σε περιφρούρηση. Δεν μαζεύονται έτσι για πλάκα πέντε χιλιάρικα. Γιατί τόσους είχε. ΜΙΝΙΜΟΥΜ. Μην ακούτε αηδίες με σκοπό να σας ξενερώσουν γιατί τα ίδια έλεγαν και παλιότερα και τους έπνιξε το ποτάμι. Απλά μαθηματικά απ’ όποιον ΗΤΑΝ στην πορεία, όχι άκουσε και του είπαν. Για πλάκα 1500 δικάβαλα μηχανάκια, δηλαδή 3000 άτομα και 500 ΙΧ με τετράδες, δηλαδή άλλα δυο χιλιάρικα. Και λίγα λέμε. Και είναι μόνο η αρχή…
ΥΓ: Όποιος ΑΚΟΜΑ δεν έχει καταλάβει τη χρησιμότητα του VAR να το ψάξει. Υπάρχουν ειδικοί γιατροί να βοηθήσουν. Δυο πέναλτι πήρες σήμερα. Δεν εξετάζω αν ήταν, που ήταν. Σας λέω ότι σε άλλες συνθήκες ΔΕΝ θα τα παίρναμε. Θα κλαιγόμασταν και θα μας πέρναγαν για τους τρελούς του χωριού. Όπως και στην πρεμιέρα στη Λαμία.
