MENU

Το ποδόσφαιρο του θυμίζει μοριακή γεωμετρία. Αν ντε και καλά θα έπρεπε να το απεικονίσει κάποιος σε έναν πίνακα, θα έμοιαζε με μία μοριακή αλυσίδα, όπου οι θέσεις και οι συνεκτικοί δεσμοί των ατόμων είναι αυστηρά κατανεμημένοι. Τίποτα στην τύχη, όλα τακτοποιημένα, οι θέσεις, οι αποστάσεις, η ιεραρχία.

Το μυαλό του είναι γεμάτο από τετραγωνισμένα κουτάκια, υπάρχουν παγιωμένοι ρόλοι και πρόσωπα με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που καλούνται να τους υπηρετήσουν.

Ο Ραζβάν Λουτσέσκου είναι ένας δογματικός προπονητής. 

Ηχεί άσχημα ως λέξη, μα το κέρδισε, το κατέκτησε αυτό. 

Η δική του μανιέρα είναι αυτή που τον έχει κάνει τον πλέον επιτυχημένο προπονητή στην ιστορία του ΠΑΟΚ, του έφερε τίτλους, σχεδόν όπου κι αν εργάστηκε.

Αυτό το ιδιότυπο «my way», οφείλει κανείς να το σεβαστεί, να το ακούσει, να το επεξεργαστεί.

Μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, μετά από τόσα χρόνια βαθιάς μελέτης του αθλήματος έφτασε στο πόρισμα ότι ένας πολύ συγκεκριμένος τακτικός σχηματισμός, είναι η δική του πανάκεια.

Οι δομικές αρχές στο ποδόσφαιρο του, είναι πολύ συγκεκριμένες, τα χαρακτηριστικά που απαιτεί για τους ρόλους του είναι απαράλλαχτα. Οι αλλαγές του γίνονται σχεδόν πάντα στο ίδιο χρονικό σημείο, σχεδόν πάντα είναι αλλαγές προσώπων, όχι ρόλων, θέσεων, δομών. 

Λένε πως γέρικο σκυλί δεν αλλάζει συνήθειες, μα υπάρχει ένα ακόμα πιο ισχυρό ρητό από την αρχαιότητα: γηράσκω αει διδασκόμενος.

Κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα. Κάθε μέρα μπορεί να σε διδάξει κάτι νέο. Αρκεί να είσαι δεκτικός, να έχεις τις κεραίες ανοιχτές, τα εξωτερικά ερεθίσματα είναι καθημερινά αμέτρητα.

Ο ΠΑΟΚ έμοιαζε όλο το βράδυ πλαδαρός, χαλαρός, χλιαρός. Καμία άλλη ομάδα δεν είχε καταφέρει να τον ακυρώσει, να τον αποδιοργανώσει, να τον βραχυκυκλώσει τόσο πολύ, όσο οι ροδομάγουλοι Τσέχοι.

Ούτε καν το αριθμητικό πλεονέκτημα από μία αφελή αποβολή έμοιαζε ικανό να γυρίσει το κουμπί, ήταν σαν να έβλεπες σε καρμπόν το μαρτύριο απέναντι στην Στεάουα.

Μέχρι που ξαφνικά, ένα τέταρτο πριν το τέλος, ο δογματισμός, τα κουτάκια, οι παγιωμένες αντιλήψεις πήγαν στην άκρη. Η πέμπτη και τελευταία αλλαγή ήταν ένα νευριασμένο all-in, με αναποδογυρισμένο τραπέζι.

Έξω ο Ότο, μέσα ο Τσάλοφ.

Και τώρα; Τώρα τι παίζει ο ΠΑΟΚ; Έλα, ντε.

Στην μανατζερική γλώσσα του FM αυτό λέγεται Gung ho. Όλοι μπροστά. Άτακτα. Μαζικά. Δαιμονισμένα. 

Ο ΠΑΟΚ στο κλίμα των ημερών φώναξε «αέρα» και πήρε αμπάριζα τους Τσέχους που δεν ήξεραν από που να φυλαχτούν.

Ο Τισουντάλι, ένας τύπος που σε όλη του την καριέρα στην Γάνδη έπαιζε second striker σε 3-4-1-2, αίφνης ένιωσε πιο οικεία από ποτέ. Βρήκε ένα γκολ, θα μπορούσε κάλλιστα να βρει τουλάχιστον ακόμα ένα.

Ο Τσάλοφ, ένας τύπος που σε όλη του την καριέρα έμαθε να παίζει μέσα στο κουτί, με συντροφιά γύρω του ήταν πιο επικίνδυνος από ποτέ.

Ο Ντεσπόντοφ για πρώτη φορά ερχόμενος από τον πάγκο ήταν καθοριστικός, οι φαρμακερές σέντρες του είχαν πια πολύ κόσμο στην περιοχή για να ταΐσουν.

Στα νώτα του είχε τον Ζίβκοβιτς σε έναν υβριδικό ρόλο δεξιού εσωτερικού μέσου.

Ο Μπάμπα έγινε εξτρέμ. 

Ο ΠΑΟΚ άφησε την τακτική κορεκτίλα στην άκρη και  χίμηξε να φάει τον αντίπαλο. Μία ομάδα που δεν είχε κερδίσει μισή μονομαχία για 75 λεπτά, βρήκε δύο γκολ, έκανε διψήφιο αριθμό από τελικές, αν είχε ένα-δυο λεπτάκια ακόμα η κλεψύδρα, θα το γύριζε κιόλας.

Στο τέλος της ημέρας, ο Δικέφαλος κέρδισε έναν βαθμό από ένα παιχνίδι που έμοιαζε χαμένο, μα στην πραγματικότητα κέρδισε κάτι πολύ σημαντικότερο. Ένα plan b.

Μία εναλλακτική προσέγγιση, σε παιχνίδια που στραβώνουν άσχημα. Μία άλλη ιδέα. Κάτι άλλο. 

Κάτι που δοκιμάστηκε -έστω σε ακραίες συνθήκες- και πέτυχε. 

Ο Λουτσέσκου θα συνεχίσει να εμπιστεύεται τα κουτάκια του και πολύ καλά θα κάνει.

Μέσα του, όμως, ξέρει καλά ότι πλέον στα χέρια του έχει και κάτι ακόμα…

ΥΓ: Σε αυτό το δαιδαλώδες και πολυπαραγοντικό άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο, μία κακή σύνθεση χαρακτηριστικών μπορεί να προκαλέσει αδιέξοδο. Ο ΠΑΟΚ είχε στην ενδεκάδα του 6 «κοντούς», στην κατηγορία φτερού (Ζίβκοβιτς, Τάισον, Μπράντον, Σάστρε, Ότο, Ντέλιας), την ώρα που η Πλζεν είχε μόλις ένα παίκτη κάτω του 1,80

Η χαοτική διαφορά στα αθλητικά προσόντα, που κόστισε σε πρώτες, δεύτερες μπάλες, σπριντ και μονομαχίες στους αιθέρες, εξισορροπήθηκε όταν βγήκαν σχεδόν όλοι οι μικρόσωμοι, τέτοιες επιλογές απέναντι σε κεντροευρωπαϊκές σχολές ποδοσφαίρου ενδέχεται να φέρουν την εικόνα μπλακ-άουτ που είδαμε για 65 λεπτά στην Τούμπα.

Γηράσκω αει διδασκόμενος