ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
Η ημέρα είχε ξεκινήσει με τρέξιμο, πολύ τρέξιμο. Όσοι είχαν νοικιάσει διαμερίσματα, είχαν φασίνα για να τα παραδώσουν όπως τα παρέλαβαν. Όσοι διέμεναν σε ξενοδοχεία, όφειλαν από χθες να κάνουν τις διαδικασίες για το τσεκ άουτ, αφου η ελληνική αποστολή οφείλει μέχρι τις 10:30 το πρωί να είναι ήδη στο αεροδρόμιο για την πτήση της επιστροφής, άρα πρέπει να έχουμε φύγει από τα ξενοδοχεία μας ήδη από τις 9.00 το πρωί. Βέβαια, αυτό δεν αφορούσε τους αθλητές που μένουν στο Ολυμπιακό Χωριό, αλλά όσοι ελπίζαμε ότι θα μπορούσαμε να τους επισκεφθούμε εκεί εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία, την πατήσαμε. Τα δημοσιογραφικά λεωφορεία από το MPC για το Χωριό σταμάτησαν εντελώς για το απόγευμα και όσοι κατάφεραν νωρίτερα να φτάσουν εκει με άλλους τρόπους, διαπίστωσαν ότι το Venue Media Center του Ολυμπιακού Χωριού επίσης είχαν κλείσει και δεν υπήρχε κανείς να σου δώσει κάρτα εισόδου εκεί, έστω για τη λεγομενη International Zone. Εκεί όπου υπήρχε και ένα μεγάλο κατάστημα με αναμνηστικά, το οποίο είχαμε βάλει στο μάτι για τα ψώνια προ τη επιστροφής.
Κάποια πρώτα αναμνηστικά αγοράστηκαν από αρκετούς Έλληνες συναδέλφους από το μικρό περιπτεράκι έξω από το κολυμβητήριο, μετά τη νίκη της Εθνικής Πόλο επί της Ισπανιας που σηματοδότησε την κατάληψη της 5ης θέσης. Το τρίτο σερί χρυσό της Σερβίας λίγες ώρες μετά, στον προτελευταίο αγώνα της διοργάνωσης, έφερε πάλι τα «αααααχ» στο ελληνικό στρατόπεδο, καθώς αποκαλύφθηκε ανάγλυφα ότι στο χιαστί με τους «πλάβι» χάθηκε μια μεγαλη ευκαιρια για την Ελλάδα, όχι απλά για να ξανανέβει στο βάθρο αλλά ακόμα και για το χρυσό.
Αμέσως μετά επιδοθήκαμε σε μια προσπάθεια να πάμε στο Megastore για να αναμνηστικά που υπάρχει στο κέντρο του Παρισιού, δίπλα από την εγκατάσταση του Grand Palais όπου φιλοξενήθηκαν οι αγώνες της ξιφασκίας και του ταεκβοντό. Μάταιος κόπος. Πήγαμε μεν, δεν μπήκαμε ποτέ μέσα δε. Ο κόσμος είχε σχηματίσει απίστευτες ουρές και δεν υπήρχε χρόνος για τέτοιες αναμονές.
Ο κόσμος είχε ξεχυθεί για δεύτερη μέρα στους δρόμους. Ολες τις μέρες ήταν σε δρόμους και στάδια και γυμναστήρια κα κολυμβητήρια δηλαδή, αλλά το τελευταίο Σαββατοκύριακο είχαμε τους δυο μαραθωνίους και οι Γάλλοι έδειξαν πόσο φίλαθλα αισθήματα διαθέτουν γεμίζοντας όλα τα σημεία της διαδρομής. Επιπλέον όμως, το βράδυ του Σαββάτου σε διαφορα κεντρικά σημεία του Παρισιού διοργαώθηκαν λαϊκοί αγώνες δρόμου με χιλιάδες Παριζιάνους αλλά και επισκέπτες να συμμετέχουν στην γιορτή.
Σε μια παραδιπλανή καφετέρεια ακούγονται έντονες φωνές. Κάποιοι παρακολουθούσαν τα τελευταία λεπτά του τελευταίου χρονικά αγώνα όλου του αγωνιστικού προγράμματος των Ολυμπιακών. Γαλλία – ΗΠΑ για το μπάσκετ γυναικών, με το συγκεκριμένο χρυσό να μην κρίνει απλά τον ολυμπιονίκη στο συγκεκριμένο σπορ αλλά την πρωτιά σε όλη τη διοργάνωση. Πριν την έναρξή του οι ΗΠΑ είχαν 39 χρυσά ενω η Κινα 40. Με το ματς να κρίνεται στο τελευταίο σουτ, τελικά οι επόμενοι διοργανωτές κατάφεραν να φτάσουν τα 40 χρυσά και να πάρουν, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή την πρωτιά, χάρη στα περισσότερα μετάλλια που μακράν είχαν στο σύνολο.
Ηδη από νωρίς το απόγευμα όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Σταντ ντε Φρανς για την τελετή λήξης. Για τους δημοσιογράφους για παράδειγμα, τα τελευταία λεωφορεία αναχωρούσαν στις εξίμισι, τρεις ώρες πριν. Αν σας φαίνεται παράλογο, δεν ήταν καθόλου. Οι έλεγχοι ασφαλείας ξεπερνούσαν κάθε προηγούμενο αυτή τη φορά (με εξαίρεση εκείνους για την τελετή έναρξης), οι ουρές για την είσοδο στο στάδιο ήταν μεγάλες. Αλλά υπήρχε έτσι και ο χρόνος για κάποια τελευταία ψώνια στα καταστήματα με αναμνηστικά του συγκεκριμένου γηπέδου, έστω με όσα είχαν απομείνει.
Μετά την άφιξη, η προσμονή για το τι θα δούμε. Μέσω ενός κωδικού που σκανάραμε είχαμε όλο το media guide της τελετής, ώστε άμεσα να μας διαλυθούν οι όποιες φήμες υπήρχαν για Τέιλορ Σουιφτ και Μπιγιονσέ. Αλλά δεν περιμέναμε είναι αλήθεια να αισθανθούμε αυτήν την ανατριχίλα όταν περίπου στα μισά της τελετής ακούστηκε ο ελληνικός εθνικός ύμνος σε μια ιδιαίτερη ορχηστική εκτέλεση, εμφανίστηκε η ελληνική σημαία στο κέντρο του γηπέδου και όχι απλά να ανεβαίνει τυπικά σε έναν ιστό ενώ ξεπρόβαλε και ένα τεράστιο υφασμάτινο ομοίωμα της Νίκης της Σαμοθράκης, που στέκει αγέρωχη και επιβλητική στο Μουσείο του Λούβρου. Τι τεράστια διαφήμιση για την χώρα μας; Πέρα φυσικά από το γεγονός ότι Μανόλο Καραλής και Ευαγγελία Πλατανιώτη παρήλασαν πρώτοι με την ελληνική σημαία.
Ηταν μια όμορφη τελετή που εξελίχθηκε με μεγάλο πάρτι με κάμποση μουσική και ωραία εναλλαγή ανάμεσα στο live content και το μαγνητοσκοπημένο που παρουσιαζόταν στα videowall με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Καταλάβαμε πόσο πιο όμορφη θα ήταν και εκείνη της έναρξης αν δεν τα κατέστρεφε όλα ο καιρός. Ο ίδιος άνθρωπος τις εμπνεύστηκε καλλιτεχνικά και τις δύο, αλλά στην λήξη βρέθηκαν στο επίκεντρο οι αθλητές. Και οι αγώνες. Αυτό που όφειλε να έχει συμβεί δηλαδή από την πρώτη στιγμή.
Και κάπως έτσι οι 33οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες της σύγχρονης εποχής πέρασαν στην ιστορία. Θα τους θυμόμαστε με νοσταλγία τα επόμενα χρόνια. Και θα μετράμε αντίστροφα για την 34η διοργάνωση του Λος Άντζελες, που ήδη με αυτά που μας παρουσίασε κατά την παραλαβή της σημαίας, αναμένεται να έχει έντονο χολιγουντιανό άρωμα.
Καθώς τα φώτα έσβηναν, πάντα σε πιάνει μια μελαγχολία. Μόνο που στην περίπτωση του Παρισιού συνοδεύτηκε από ταλαιπωρία για την επιστροφή. Ουρές για τα λεωφορεία για το MPC. Μηδέν κόσμος εκεί για να παραλάβει κλειδιά από τα ντουλαπάκια που είχαμε χρεωθεί (τα έριχνες σε ένα... κουτί).
Έκανες στάση για ένα γρήγορο δείπνο στο φαστφουντάδικο της γειτονιάς και μετά πήγαινες στο μετρό, κατέβαινες δεκάδες σκαλοπάτια και διαπίστωνες ότι...δεν έχει άλλους συρμούς, καθώς οι Γάλλοι σε τέτοια βραδιά δεν έκριναν σκόπιμο να παρατείνουν τα δρομολόγια όλη τη νυχτα. Οπότε περίμενες κάμποσο να έρθει συρμός μαζί με κάτι Γιαπωνέζος και κάνα δεκάλεπτο μετά ανακαλύπτες μόνος σου ότι άδικα περιμένεις. Τρένο δεν θα έρθει.
Ξανανέβαινες τα σκαλοπατια βγαίνοντας από το μετρό και έψαχνες την πολύ πιο χρονοβόρα λύση με τα λεωφορεία που σε έκαναν βόλτα έτσι στο νυχτερινό Παρίσι. Και περπατώντας με τα μπαγκάζια, έβλεπες κάτι που έχει γίνει καθημερινή συνήθεια αυτές τις μέρες στο Παρίσι. Τι; Αρουραίους να... κόβουν βόλτες μέσα στη νύχτα. Δεν πρέπει να πέρασε μέρα που να μην είδαμε στους δρόμους, ακόμα και έξω από το MPC, ακόμα και μέσα στο μετρό. Χθες μας περίμεναν δύο που κυνηγούσαν ο ένας τον άλλον για το «ορεβουάρ». Θυμάστε τον Ρατατούη; Ε, λύθηκε η απορία γιατί η αγαπημένη ταινία διαδραματίζεται στη γαλλική πρωτεύουσα.
Και κάπως έτσι, ξενυχτώντας από την υπερένταση και παρακολουθώντας και τις εξελίξεις από τις μεγάλες φωτιές στην Βορειανατολική Αττική, με ελάχιστο ύπνο όπως συνήθως, ετοιμαζόμαστε για το αεροδρόμιο. Αύριο το τελευταίο μας σημείωμα στο ημερολόγιο των 33ων Ολυμπιακών Αγώνων, με όλα τα παρασκήνια από το τσάρτερ της επιστροφής και μια σύνοψη των αναμνήσεων ενός συναρπαστικού ταξιδιού 20 ημερών...
