Σε κάτι τέτοιες περιόδους, τις οποίες δυστυχώς έχουμε συνηθίσει πλέον στον Παναθηναϊκό, πάντα γίνεται καταμερισμός των ευθυνών. Αναφορικά με το μερίδιο αποτυχίας του καθενός. Στο πλαίσιο μιας μεγάλης ομολογουμένως αποτυχίας για ακόμη μια σεζόν, αναφορικά με το πρωτάθλημα. Ξεκάθαρα το μεγαλύτερο μερίδιο, συντριπτικά κιόλας, πάει στον Αλαφούζο. Αρκετά πιο πίσω έτσι ο Τερίμ, γιατί κι αυτός επιλογή του πρώτου ήταν, η οποία αποδείχθηκε πως δεν έπρεπε να γίνει.
Κάπου εκεί, έρχεται πάντα αυτό η τρίτη κατηγορία. Με την ερώτηση: «Καλά οι παίκτες δε φταίνε τίποτα;». Σωστή ερώτηση. Πάντα έχει την ίδια απάντηση. Φταίνε, σαφώς και φταίνε. Πόσο όμως και κυρίως γιατί; Για αυτά που έκαναν στο χορτάρι. Σύμφωνοι. Οι ίδιοι είναι που πέρασαν τη Μαρσέιγ για παράδειγμα. Οι ίδιοι που σε έξι ματς δεν έχασαν απ’ τον Ολυμπιακό. Οι ίδιοι ήταν και στα θετικά με λίγα λόγια. Όπως ήταν οι ίδιοι εκείνοι που σε ένα πρωί κλήθηκαν να αλλάξουν όσα ήξεραν 2,5 χρόνια, από τη μία θέση να πάνε στην άλλη, να μείνουν στο περιθώριο ενώ δεν τους άξιζε. Διαφοροποίησαν ακόμη και τη ρουτίνα της καθημερινότητας, γι’ αυτό και προέκυψαν τόσα θέματα με τραυματισμούς.
Ναι, να χρεωθούν οι παίκτες τις ευθύνες τους. Με το αλλά πάντα να παρεμβαίνει βέβαια, γιατί κι εκεί είναι τσουβάλιασμα αν όλοι είναι στην ίδια ευθεία. Δηλαδή σε αυτή τη σεζόν, μας φταίει ο Μπερνάρ για την αποτυχία; Μας φταίει ο Ιωαννίδης; Μας φταίει ο Ντραγκόφσκι για να πούμε κάποιον που ήρθε τον Γενάρη, εξ αιτίας του οποίου ο Παναθηναϊκός είναι ακόμη ζωντανός για έναν τίτλο και Ευρώπη;
Φταίνε οι παίκτες σαφώς. Σε μια αποτυχία ειδικά τέτοιου μεγέθους στο πρωτάθλημα, δεν μπορεί να μην φταίνε. Με τους αστερίσκους που έχουμε να αναφέρουμε και τους δίνουν ένα δικαιολογημένο άλλοθι μέχρι ένα σημείο. Την ίδια στιγμή βέβαια, κανείς τους δεν πρέπει να αισθάνεται άνετα και να μην είναι «άδειος» απ’ τη στεναχώρια. Πρώτα και πάνω απ’ όλα, να μην είναι πεισμωμένοι για τον τελικό του Σαββάτου.
Μη γελιόμαστε, όποιος κι αν είναι ο επόμενος προπονητής, όπως κι αν εξελιχθούν τα πράγματα με τις μεταγραφές, το ματς με τον Άρη είναι το… last dance της τριετίας. Ο προπονητής έφυγε πριν πέντε μήνες και τώρα σε ένα παιχνίδι θα έχουν τα «αντίο» από παίκτες που θα σημάνουν το τέλος μιας πορείας.
Ο Μπερνάρ φεύγει, ο Χουάνκαρ το ίδιο, ο Παλάσιος όπως φαίνεται, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με Κώτσιρα και Βαγιαννίδη. Θα αναφέρουμε και τον Μπρινιόλι παρότι έχει ξεχαστεί και η περίπτωσή του είναι γνωστή. Ήταν όμως κι αυτός σημαντικό κομμάτι της ομάδας μέχρι να γίνουν όσα έγιναν. Συν κάποιες ακόμη υποθέσεις που τώρα ίσως να μην μπορούμε να βάλουμε στο μυαλό.
Ειδικά η τελευταία διετία, βρήκε τον Παναθηναϊκό με άδεια τα χέρια. Αν κι έφτασε πιο κοντά από κάθε άλλη σεζόν αυτά τα 14 χρόνια. Αυτό το κύπελλο λοιπόν, είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα, το καλύτερο… αντίο σε αυτή την ομάδα, την προσπάθεια, την φουρνιά των παικτών αυτών. Παρά την πίκρα που υπάρχει, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως αυτός ο Παναθηναϊκός θύμισε στον εαυτό του τι είναι πρωταθλητισμός. Αγωνιζόμενος κόντρα πραγματικά στα πάντα.
Αυτοί οι παίκτες έφεραν ξανά συμμετοχή σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Χάρισαν μια ιστορική πρόκριση (Μαρσέιγ) κι ας μην είχε το αντίκρισμα που όλοι θα ήθελαν. Πέρα απ’ την ευθύνη στο σύλλογο, την υποχρέωση για να μην επέλθει η απόλυτη καταστροφή, το χρέος απέναντι στον κόσμο, τα παιδιά αυτά πρέπει να πάρουν αυτό το κύπελλο και για τον εαυτό τους.
Κλείνοντας μια περίοδο που σημαδεύτηκε απ’ την επιστροφή της συσπείρωσης και της πίστης, με έναν τίτλο που αξίζουν. Έστω και το κύπελλο που δεν απαλύνει τον πόνο της απώλειας και της αποτυχίας στο πρωτάθλημα. Μοιάζουν με μακρινό χθες όλα αυτά πλέον, αλλά για τον Παναθηναϊκό της διετίας είναι μια πραγματικότητα.
Το αύριο κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει. Το σήμερα όμως, φέρνει το τέλος αυτής της προσπάθειας και τυπικά. Ουσιαστικά ήρθε… βίαια τον Δεκέμβριο με την άκομψη απομάκρυνση του Γιοβάνοβιτς. Αυτό το κύπελλο λοιπόν, είναι υποχρέωση και αυτοσκοπός, απέναντι στους ίδιους τους εαυτούς σας εσείς που φοράτε τη φανέλα με το Τριφύλλι. Εσείς που ευθύνεστε για την αποτυχία του πρωταθλήματος, όμως αρκετά μακριά απ’ τους βασικούς και μεγάλους υπεύθυνους.
Δεν το λέμε για να… προστατεύσουμε τους παίκτες. Άλλωστε είπαμε, φταίνε. Απλά ο συνολικός μηδενισμός και η απαξίωση παιδιών που φεύγουν, είναι άδικοι δρόμοι αυτή τη στιγμή. Κυρίως για παίκτες που… τράβηξαν κουπί και τους αξίζει λίγη περισσότερη αναγνώριση απ’ το «άσε μας κι εσύ, σήκω φύγε και τράβα όπου θες».
Ο τελικός με τον Άρη πρέπει να νικηθεί από εγωισμό, από ανωτερότητα, από υποχρέωση. Απέναντι στο έμβλημα, τον κόσμο και τον… καθρέφτη του καθενός που φορά τη φανέλα. Αν αυτό θα συμβεί, κανείς δεν το γνωρίζει. Ο Παναθηναϊκός δυστυχώς στο παρελθόν γίνεται αιτία να… πλάσουν μύθους ομάδες που έχουν πολλά χρόνια να χαρούν κάποια επιτυχία. Ο Πανιώνιος, η Λάρισα είναι τα τελευταία παραδείγματα. Μην τριτώσει το κακό με τον Άρη που έχει πάνω από μισό αιώνα να χαρεί τίτλο.
Η ευθύνη για το μέλλον του κλαμπ, δεν ανήκει στους παίκτες. Η ευθύνη τους για να αποδείξουν πως είναι ανώτεροι απ’ τον Άρη, πως έχουν την ψυχή, τον εγωισμό και την προσωπικότητα, είναι εκεί και σε μεγάλο βαθμό. Προκειμένου να μην πάρουν στην πλάτη τους και μια ντροπιαστική απώλεια κυπέλλου, μέσα σε μια σεζόν άκρως αποτυχημένη στο πρωτάθλημα.
