Το έργο είχε φανεί προς τα που θα πάει πριν το Άρης-Παναθηναϊκός. Οι Θεσσαλονικείς καλά έκαναν και έπαιξαν το ματς στο φουλ, όπως πρέπει να κάνουν με όλους. Πιστεύουμε πως θα το κάνουν. Τώρα αν θα είναι ίδια τα πρόσωπα που θα δώσουν τις «μάχες» σε κάθε ματς, ή αν θα υπάρχει η ίδια… λύσσα και η ίδια συμπεριφορά απ’ όλους εκτός αγωνιστικού χώρου, είναι άλλο ζήτημα.
Από την αρχή του ματς δυνατό παιχνίδι, προκλήσεις για να εκνευριστούν οι παίκτες του Παναθηναϊκού κι ένας Σκοπιανός διαιτητής που εντάξει μωρέ δεν… τους ευνόησε κιόλας. Απλά κάτι ανύπαρκτα φάουλ μισό μέτρο απ’ την περιοχή έδινε, κάτι φάουλ παικτών του Άρη τα έκανε φάουλ παικτών του Παναθηναϊκού κι έτσι χρειάστηκε να διώξει ο Γεντβάι στη γραμμή. Αν τώρα κάτι απ’ αυτά κατέληγε στα δίχτυα, θα ήταν η… μαχητική καρδιά του Άρεως. Τώρα είναι η τύχη του Παναθηναϊκού. Αυτά διαβάζουμε.
Το μετά, με τις διαρροές για τις γνώμες που εκφράζονται-την επόμενη θα στέλνουμε τα κείμενα στην ΠΑΕ Άρης κι αν εγκρίνονται θα τα δημοσιεύουμε-και με το αποκορύφωμα της κωμωδίας, δηλαδή τη… διαμαρτυρία τους για τη διαιτησία, απλά ασχολίαστο. Πλέι οφ παίζονται, ο Άρης είναι αυτός που είναι κι έχει το ρόλο που έχει, διόλου περίεργη η εξέλιξη. Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία.
Πάντως να παραπονιέται ο Άρης για τη δύναμη του Παναθηναϊκού στα media, είναι κουραστικό. Αφού κι ο ίδιος κατά καιρούς βρίσκει… δανεική δύναμη. Φτάνει αυτή η αστεία θυματοποίηση και το κλάμα, σε μια χώρα που βλέπει και καταλαβαίνει.
Είχαμε και συναντήσεις για το… καλό του αθλήματος, είχαμε και συμφωνίες για Έλληνες διαιτητές. Πριν τα παιχνίδια ΑΕΚ-Άρης άλλωστε, η διαιτησία δεν είναι θέμα. Εδώ ορίστηκε ο Νταμπάνοβιτς και δεν έγινε τίποτα. Αλλά έχει κάτι κακό ο Νταμπάνοβιτς; Το μάθαμε κι αυτό. Σα να ακούμε τον Αμανατίδη να ρωτάει «έγινε τίποτα στη Ριζούπολη;». Απάντηση σε όλα αυτά, δεν χρειάζεται προφανώς. Ο καθένας όπως τα αντιλαμβάνεται.
Ακούστε τι είπε ο Ντέμης Νικολαϊδης. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούν να πείσουν πως δεν κοιμούνται και ξυπνούν με μόνη τους σκέψη πως θα ζημιώσουν συγκεκριμένη πλευρά. Κρατάμε το «είχε δίκιο» αναφορικά με τα παράπονα για τη διαιτησία που εξέφρασε ο Φώτης Ιωαννίδης απ’ το ημίχρονο του ματς και το «ποιος είναι αυτός;» για τον τύπο με το σακάκι που άρχισε τους τσαμπουκάδες ενώ είχε απομακρυνθεί ο παίκτης του Παναθηναϊκού απ’ τον Μάντζιο. Γενικά ο Ντέμης σε πλέι οφ έχει ένα κακό, δεν φιλτράρει αυτά που λέει και στο τέλος θα τον «χρεώσουν» για Παναθηναϊκό. Να μας το θυμηθείτε.
Ως ακολουθία γεγονότων, δεν προξενεί καμία εντύπωση. Όσο περνούν οι αγωνιστικές και ο Παναθηναϊκός είναι δυνατά μέσα στη «μάχη» του τίτλου, αυτό θα μεγαλώνει. Η συγκεκριμένη ιστορία, είναι περισσότερο διδακτική και για τα παιχνίδια με τη Λαμία που ακολουθούν. Εκεί να δείτε ξαφνικά πόση… ανάγκη θα υπάρχει για αποτέλεσμα και πόση «λύσσα» και σκοπιμότητα.
Βλέποντας τον Άρη και τη συνολική αντιμετώπιση που τυγχάνει ο Παναθηναϊκός, πρέπει να ηχήσει το καμπανάκι για τα ματς αυτά. Όχι πως θα… φοβηθούν οι Πράσινοι τη «λύσσα» της Λαμίας. Ο όποιος φόβος έχει να κάνει με το να μην παρουσιαστεί το Τριφύλλι όπως στο ματς με τη Λαμία στη Λεωφόρο για την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος. Χαλαρός, σίγουρος και υπερόπτης. Γιατί σε αυτό το ενδεχόμενο, θα την πατήσει άσχημα. Το έπαθε και πριν ένα χρόνο με τον Βόλο.
Το 2Χ2 με τη Λαμία δε δίνει κανέναν τίτλο, όμως δεδομένα θα βρει το Τριφύλλι κερδισμένο. Ακόμη και με την… παραφωνία του αγώνα με τον ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός τηρουμένων των αναλογιών με το πρόγραμμα που είχε και την πίεση μαζί, έκανε πολύ καλό ξεκίνημα στα πλέι οφ. Το πρέπει όμως, δεν μειώθηκε και δε θα μειωθεί καθόλου.
Ειδικά τώρα που το πράγμα είναι στο «χέρι» του Παναθηναϊκού, τα περίεργα θα αυξηθούν. Η εχθρική στάση θα μεγαλώνει από πολλές πλευρές. Τίποτα πρωτόγνωρο. Είδαμε άλλωστε πως ξεχνιούνται μέχρι και διαφορές, «γεννιούνται» συμμαχίες για να ζημιωθεί ο Παναθηναϊκός. Στο τέλος αν χρειαστεί κι ο Ολυμπιακός… φίλος τους θα γίνει. Όπως πέρυσι. Οι Πράσινοι πλέον δεν έχουν δικαιολογία. Ξέρουν τι αντιμετωπίζουν και που μπορούν να φτάσουν όλοι τους.
Για τώρα νίκη με τη Λαμία. Βήμα-βήμα. Δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Όσα αναφέραμε είναι απλά μια καταγραφή ενός παραλογισμού για το συμφέρον του καθενός. Σε καμία περίπτωση δεν είναι δικαιολογία για πιθανή αποτυχία.
