Εννέα μήνες πίσω. Μάιος 2023, Νεάπολη. Τελευταία αγωνιστική στα πλέι-άουτ, Ιωνικός-Λαμία. Δύο-μηδέν ημίχρονο, σώζεται ο Ιωνικός, υποβιβάζεται η Λαμία. Δύο-δύο στο φινάλε, υποβιβάστηκε ο Ιωνικός, σώθηκε η Λαμία. Συνταρακτικό. Το διακύβευμα, η διακύμανση, η λύτρωση, η αξιοπρεπής βουβή συλλογική λύπη. Εννέα μήνες μετά, Φεβρουάριος 2024. Η ίδια ομάδα που εκείνο το βράδι ήταν στη Β' Εθνική ως και 20 λεπτά πριν το τέλος της περιόδου, η Λαμία, σήμερα κατοχυρώνει το ιστορικό υψηλό της. Η καλύτερη υπό το top-5 ομάδα του πρωταθλήματος. Μία εύφημος μνεία, με ποδοσφαιρική αξία υψηλότερη ακόμη κι από τους ημιτελικούς Κυπέλλου Ελλάδος που η Λαμία έπαιξε, τρεις φορές, στην προηγούμενη πενταετία.
Αν η Σούπερ Λιγκ έψαχνε την against all odds ιστορία της σεζόν, ήδη την έχει. Εύκολα, η Ομάδα της Χρονιάς. Πέρυσι στην κανονική περίοδο, η Λαμία έκανε 17 πόντους. Εφέτος έκανε ακριβώς τους διπλάσιους, 34, και η κανονική περίοδος δεν έχει καν ολοκληρωθεί. Πίσω και από τα δύο, το ζην πέρυσι, το ευ ζην εφέτος, είναι η επαγγελματική αρτιότητα του προπονητή. Και κάτι περισσότερο. Η ακεραιότητα του χαρακτήρα, του προπονητή. Ο ιδιοκτήτης, στο μεταξύ πλέον και δήμαρχος στην πόλη που αυτός την έβαλε στον χάρτη του ποδοσφαίρου, επίσης...πεθερός Γιούρκα που κι αυτό μπορεί να έχει την όποια δική του σημασία, ο κύριος Παπαϊωάννου λοιπόν, μπορεί να νιώθει ωραία. Ο,τι αντιλήφθηκε, ό,τι τον συμβούλευσαν, ό,τι αποφάσισε και αναβάθμισε, απέδωσε.
Θέλει τρόπο, που λένε. Διότι βάσει transfermarkt, πρωταγωνίστρια στην against all odds ιστορία της σεζόν έγινε η (by far) 14η ομάδα, ο...τέρμα ουραγός, στις 14 της κατηγορίας. Και ακριβώς αυτή, δηλαδή η ομάδα, είναι που ανέδειξε ό,τι καθ' οδόν αναδείχθηκε. Πιστεύει κανείς ότι αν ο (πράγματι player of the year) Καρλίτος ήταν στον ΟΦΗ, τώρα ο ΟΦΗ θα είχε τερματίσει έκτος; Πιστεύει κανείς ότι αν ο Τσιλούλης ήταν στον Ατρόμητο, τώρα ο Ατρόμητος θα είχε τερματίσει έκτος; Ενα προς ένα, και Ρουμπέν Μαρτίνεθ μπορείς να βρεις αλλού, και Νούνιες, και Σλίβκα, και Νταβίντ Σιμόν, και Τζανετόπουλο, και ό,τι θέλεις. Ολοι αυτοί άλλωστε, με την εξαίρεση του Καρλίτος, και πέρυσι εκεί ήταν, στη Λαμία. Εφέτος, κούμπωσαν αλλιώς.
Το νούμερο-ένα ζήτημα των υπό το top-5 ομάδων άλλωστε, συνήθως δεν είναι η ποιότητα του δυναμικού. Δεν είναι κραυγαλέες σε αυτό, οι διαφορές. Το πρώτο που έχει κανείς να δουλέψει σε αυτές τις ομάδες, είναι το μυαλό του γκρουπ. Ο Λεωνίδας είναι ολοφάνερο πως έβαλε πολλή και λεπτή δουλειά, όση απέξω δεν φανταζόμαστε, στο να αλλάξει την προσέγγιση. Οχι με ποιον παίζουμε, μικρόν ή μεγάλο. Οχι πού παίζουμε, εντός έδρας ή εκτός έδρας. Μόνο, πώς παίζουμε. Ισορροπία συμπεριφοράς. Σταθερότητα. Η Λαμία αυτή τη στιγμή, καταγράφει 20 βαθμούς εντός έδρας και 14 βαθμούς εκτός έδρας. Είναι η έκτη ομάδα, στην εντός έδρας βαθμολογία της Σούπερ Λιγκ. Είναι η έκτη ομάδα, και στην εκτός έδρας βαθμολογία της Σούπερ Λιγκ. Νοοτροπία.
Εννέα μήνες πίσω, στα πλέι-άουτ η Λαμία ήταν η χλεύη των καφενέδων. Εγινε...Μπαρτσελόνα, άκουγες. Ναι, όλοι σιωπηρά συνωμότησαν να της επιτρέψουν να ζήσει. Ο,τι πιο χυδαίο, όχι στο ποδόσφαιρο, στη ζωή. Να χλευάζεις, εκείνον που μάχεται με νύχια και με δόντια για να επιβιώσει. Εννέα μήνες μετά, η Λαμία έχει νικήσει τον Ολυμπιακό, έχει νικήσει τον Αρη, νίκησε δύο φορές τον Αστέρα Τρίπολης, έφερε ισοπαλίες στου Χαριλάου και στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, νίκησε στο Αγρίνιο, έβαλε τέσσερα γκολ στα Γιάννενα, τέσσερα γκολ με την Κηφισιά, είναι η τρίτη πιο αποτελεσματική ομάδα (γκολ/τελειώματα) του πρωταθλήματος. Οπότε, τώρα...τι έγινε; Η Μάντσεστερ Σίτι; Ολοι, σιωπηρά συνωμότησαν να της επιτρέψουν να βγει έκτη;
Το κατ' ουσίαν μοναδικό πράγμα που αλλάζει στο γενικό status quo της Σούπερ Λιγκ κάθε χρόνο, είναι αυτό. Η εύφημος μνεία, για την έκτη της κατάταξης. Πέντε χρόνια, πέντε διαφορετικές ομάδες. ΟΦΗ, Αστέρας Τρίπολης, ΠΑΣ, Βόλος, Λαμία. Μία ευχάριστη ποικιλία. Και πάντοτε κοιτάζεις ύστερα, ενόψει των δέκα διαδοχικών αγώνων με το top-5, το παραπανίσιο που θα μπορούσε η έκτη ομάδα να φέρει στη μάχη ελεφάντων των πλέι-οφ. Ο ΟΦΗ στη χρονιά του, σε αυτούς τους δέκα αγώνες έγραψε δύο πόντους. Ο Αστέρας, εννέα. Ο ΠΑΣ, έξι. Ο Βόλος, ένα. Η πείρα συνεπώς, από τον ένα πόντο του Βόλου ως τους εννέα του Αστέρα, δηλοί ότι ποτέ δεν ξέρεις. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ο έκτος της κανονικής περιόδου, έκτος τερματίζει και μετά την post-season. Fact.
Χαίρομαι, για τον Τσιλούλη. Εξι χρόνια πριν, όταν ο Αντώνης Μανίκας τον παρακολουθούσε στη Β' Εθνική και εισηγήθηκε στον Νίκο Ζαμάνη να τον πάρουμε στον Πανιώνιο από τον Απόλλωνα Λάρισας, τα παικτικά χαρακτηριστικά του Τσιλούλη φαίνονταν καλύτερα από του Μασούρα (στην αντίστοιχη εποχή που επίσης ο Αντώνης Μανίκας τον έβλεπε, τον Μασούρα, στη Γ' Εθνική με τον Ηλυσιακό και τον πήραμε στον Πανιώνιο). Καθένας επάνω του, κουβαλάει τον ρυθμό της αυτοβελτίωσής του. Ο χρόνος επάνω στον Τσιλούλη, λειτούργησε έτσι. Τα ωραία χρόνια του, είναι μπροστά. Τα υπόλοιπα, η σαχλαμάρα των ημερών, είναι άσκοπος σάλος που θα τον πάρει ο άνεμος και θα τον σκορπίσει. Ολα εννοείται, έπρεπε να έχουν διευθετηθεί διαφορετικά. Πώς;
Το 2012 τέτοιες μέρες, ο Σατσίρι από τη Βασιλεία υπέγραψε (να ενταχθεί το καλοκαίρι) στη Μπάγερν. Κάπου μία εβδομάδα μετά την επίσημη υπογραφή και την ανακοίνωση, ο Σατσίρι έπαιξε Τσάμπιονς Λιγκ με τη Βασιλεία εναντίον της Μπάγερν. Ηταν, είκοσι χρονώ. Ψαρωμένος. Την ημέρα της υπογραφής, ρώτησε δειλά τον πανίσχυρο Χένες. "Χερ Ούλι, θα θυμώσετε αν παίξω με τη Βασιλεία;" Ο μπος της Μπάγερν, χαμογέλασε. "Θα παίξεις, και θα δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου. Για να δουν όλοι στο Μόναχο, τι παίκτη πήραμε". Η Βασιλεία νίκησε στο πρώτο παιγνίδι, ένα-μηδέν. Η Μπάγερν στη ρεβάνς, τους έβαλε εφτά.
