Όταν η άμμος στην κλεψύδρα αδειάζει. Όταν ο χρόνος μετράει πια αντίστροφα. Όταν τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, τότε ξεχνάς όσα ξέρεις. Εκεί, λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Εκεί, δεν παίζει ρόλο η ποιότητα, η τεχνική, η φόρμα, το σχέδιο, το πλάνο.
Εκεί, παίζουν ρόλο άλλα πράγματα. Η καρδιά. Η θέληση. Η αποφασιστικότητα. Η ψυχή. Ο χαρακτήρας.
Ο ΠΑΟΚ έχει φέτος όλες κι όλες τρεις νίκες στο γκολ στο πρωτάθλημα. Καμία δεν ήρθε με νικητήριο γκολ στο τέλος. Τα τελευταία λεπτά ήταν διαδικαστικά.
Όσες φορές έψαξε λυτρωτικό γκολ στο φινάλε, δεν το βρήκε. Στο Ηράκλειο, μάλιστα εκεί που έψαχνε το 0-1, το ‘φαγε κιόλας στο τέλος.
Υπάρχουν πράγματα, που δεν διδάσκονται από τους προπονητές. Όση θεωρία κι αν κάνεις. Όσα βίντεο κι αν δείξεις. Όσο κι αν μιλήσεις, αν προειδοποιήσεις, αν προετοιμάσεις.
Το μάθημα σκληραγωγίας, είναι πρακτικό. Δεν διδάσκεται. Βιώνεται.
Όταν οι παλμοί ανεβαίνουν από την αγωνία, εσύ πρέπει να ελέγξεις απόλυτα τους σφυγμούς σου.
Όταν το άγχος εμφανίζεται, εσύ πρέπει να είσαι απολύτως ζεν, σαν να μην τρέχει τίποτα.
Όταν ο αντίπαλος… σκυλιάζει στο γήπεδο, έχει αποκτήσει ψυχολογία, νιώθει ότι τρώει σίδερα, εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι προσκολλημένος στο πλάνο σου.
Όταν, μετά από 5 λεπτά εξέτασης από το VAR σου ακυρώνεται ένα γκολ, πρέπει να αδειάσεις το μυαλό σου από οποιαδήποτε σκέψη που μπορεί να το δηλητηριάσει.
Όταν σημαδεύεις δύο φορές τα δοκάρια, όταν αστοχείς προ κενής εστίας, όταν όλα δείχνουν ότι αυτό δεν είναι το βράδυ σου, εσύ πρέπει να συνεχίσεις να βλέπεις μπροστά και όχι πίσω.
Μόνο οι «ψημένες» ομάδες, μόνο αυτές που έχουν σφυρηλατηθεί, μόνο αυτές που έχουν σκληραγωγηθεί από τέτοιες κακουχίες έχουν αυτό το mentality, που τόσο λατρεύει να αναφέρει ο Λουτσέσκου στις ομιλίες του.
Αυτό το mentality, έκανε τον Ατρόμητο να πάθει ασφυξία από την πίεση. Το λυτρωτικό γκολ του Σβαμπ δεν ήταν προϊόν υψηλής κλάσης, ποιότητας, δουλειάς στις στατικές φάσεις, αλλά προϊόν θέλησης, ωμής δύναμης, ο Σαμάτα έβαλε τα μούσκουλα για να παίξει με πλάτη και να τσιμπήσει την μπάλα όπως-όπως, ο Σβαμπ την έστειλε βίαια στον ουρανό των διχτύων γεμάτος αγανάκτηση, θυμό.
Ο τρόπος που οι παίκτες του ΠΑΟΚ πανηγύρισαν το συγκεκριμένο γκολ, ως ένα κουβάρι στο σημαιάκι του κόρνερ, οι τεντωμένες φλέβες στον λαιμό και στα χέρια του ψυχρού, ανέκφραστου, παγερού Αυστριακού μαρτυρούν ότι αυτό το γκολ έδωσε πολλά παραπάνω από τρεις βαθμούς.
Ο ΠΑΟΚ είχε αποδείξει πολλάκις μέσα στην σεζόν την ποιοτική του επάρκεια, την υψηλή τεχνική του, το πλάνο, την οργάνωση, τους αυτοσχεδιασμούς του.
Αυτή τη φορά απέδειξε στον εαυτό του και τους γύρω και κάτι άλλο: πως έχει αυτό το ειδικό «μέταλλο». Αυτό το ιδιαίτερο, αυτό το ανθεκτικό μέταλλο, που απαιτεί πολύ μεγάλη εξωτερική προσπάθεια για να λυγίσει...
