Ο,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο. Απ’ την απογείωση των υπερβάσεων στην προσγείωση της αποτυχίας. Τα κλειδιά του ευρωπαϊκού παραδείσου γλίστρησαν μέσα απ’ τα χέρια του Παναθηναϊκού και βυθίστηκαν στον πυθμένα του καζανιού που ζεματάει στα έγκατα του Κάτω Κόσμου.
Ο ίδιος ο σύλλογος δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες στον εαυτό του. Τού έδωσε το δικαίωμα να ονειρευτεί περαιτέρω διακρίσεις. Χλιδάτες υπερβάσεις και κρότους στα σαλόνια.
Αλλα στο τέλος της ημέρας πιάστηκε στη φάκα κι έπεσε στον λάκκο της ανταγωνιστικότητάς του στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών του αγώνων.
Κοίταξε στα μάτια ποδοσφαιρικά ομάδες πιο προηγμένων πρωταθλημάτων, πάλεψε με σθένος απέναντι σε αντιπάλους με περισσότερες παραστάσεις, πιθανώς δε και περγαμηνές, αλλά το πόσα απίδια πιάνει ο σάκος του καθενός ορίζεται από το αποτέλεσμα.
Και όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι παλιοί και είναι θέμα χρόνου να εμπεδώσουν οι νεότεροι, δίχως ατσάλινη αμυντική λειτουργία, δύσκολα προχωράς στην Ευρώπη.
Στην Ελλάδα η μεσοεπιθετική λειτουργία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την διεκδίκηση και κατάκτηση τίτλων. Στην Ευρώπη πρέπει πρωτίστως να σκυλιάζεις στην άμυνα και να είσαι «μπετόν αρμέ» και δευτερευόντως κυνικός μπροστά όσο δεν πάει.
Αυτός ο συνδυασμός απουσίαζε και το τριφύλλι τον πλήρωσε πολύ ακριβά. Επαιξαν σίγουρα ρόλο οι αναποδιές των σοβαρών τραυματισμών στην καρδιά των μετόπισθεν, όπως και η έλλειψη ποιότητας/εμπειριών.
Χρειάζονται οι παίκτες με παραστάσεις για την ευρωπαϊκή καταξίωση. Με χιλιόμετρα σε ματς υψηλού επιπέδου. «Γαλόνια». Οι πράσινοι στο ρόστερ τους είναι ζήτημα εάν διαθέτουν 4-5 παίκτες με εμπειρίες επιπέδου Γιούροπα Λιγκ.
Στα προκριματικά του καλοκαιριού ο Παναθηναϊκός πέρασε την Ντνίπρο, έστω κι αν έπαιξε με τη φωτιά στη ρεβάνς της Λεωφόρου, στο πιο καθοριστικό ματς της σεζόν.
Εκανε την υπέρβαση της χρονιάς το καλοκαίρι, αποκλείοντας κοτζάμ Μαρσέιγ μέσα στο κολασμένο «Βελοντρόμ». Μία συναρπαστική και καρυδάτη πρόκριση που θα μνημονεύεται στην ιστορία.
Επέστρεψε στους ομίλους μετά από επτά χρόνια ευρωπαϊκής ανυποληψίας. Εφτασε πολύ κοντά στο Τσάμπιονς Λιγκ, κοιτάζοντας στα μάτια και χάνοντας στις λεπτομέρειες από την Μπράγκα.
Γέμισε ασφυκτικά το ΟΑΚΑ σαν άλλοτε, υποτάσσοντας τη Βιγιαρεάλ και προκαλώντας τον ευρωπαϊκό θαυμασμό και ήταν ανταγωνιστικός σ’ όλα τα ματς που έδωσε. Ισως αυτό να είναι ακόμα πιο εξοργιστικό.
Ολες οι ήττες του Παναθηναϊκού στο Γιουρόπα Λιγκ ήταν στο όριο. Από τη Μακάμπι και τη Ρεν στη Λεωφόρο με 2-1, από τη Βιγιαρεάλ με 3-2, μόνο στη Γαλλία έχασε με δύο γκολ διαφορά, έχοντας αριθμητικό πλεονέκτημα για περισσότερο από ένα ημίχρονο.
Πέτυχε επτά γκολ και δέχτηκε δέκα, τη στιγμή που οι Ισραηλινοί σημείωσαν μόλις τρία τέρματα και συνεχίζουν στην Ευρώπη. Τα δύο στη Λεωφόρο απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Στο τέλος της διαδρομής τού αρκούσε μία ισοπαλία στη Λεωφόρο απέναντι στους Ισραηλινούς. Απέτυχε. Πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό. Εβαλε τα χέρια του κι έβγαλε τα μάτια του.
Πάλι ατομικά λάθη που δεν γίνονται ούτε σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Πάλι ένα τσουβάλι χαμένες ευκαιρίες απ’ αυτές που λες δεν γίνεται να χάνονται.
Δεν ξέρεις τι είναι χειρότερο: να είσαι υποδεέστερος και να αποδέχεσαι την ανωτερότητα του αντιπάλου ή να είσαι καλύτερος και να αυτοκτονείς από δικά σου παιδαριώδη λάθη;
Ο Παναθηναϊκός ήταν ανώτερος της Μακάμπι Χάιφα στον «τελικό» της Λεωφόρου. Δεν μπήκε καλά στο ματς και πέταξε στο καλάθι των αχρήστων ένα ημίχρονο, αλλά τη σφυροκόπησε στο δεύτερο. Σπάνια συναντά κανείς τέτοια πολιορκία σε αυτό το επίπεδο.
Χάθηκε το μέτρημα στα κόρνερ (12-0 στο δεύτερο ημίχρονο και 15-2 συνολικά!), είχε 21 τελικές έναντι 9, του αρκούσε η ισοπαλία και παρόλα αυτά «κατάφερε» να χάσει.
Οταν υπάρχει το «πρέπει» μπροστά η ομάδα δείχνει να κουβαλάει ασήκωτα βαρίδια. Να πνίγεται πνευματικά, να κυριεύεται από άγχος και να δυσκολεύεται να αναδείξει προσωπικότητες στο χορτάρι.
Ξεκίνησε εντυπωσιακά στον όμιλο και δημιούργησε προσδοκίες ακόμη και για την κατάκτηση της πρώτης θέσης, αλλά όταν τα κάστανα μπήκαν στη φωτιά, δεν κατάφερε να τα βγάλει. Και κάηκε.
Το κυρίαρχο ζητούμενο, όσον αφορά τη μεγάλη εικόνα, είναι να μην τον κάψει ολοσχερώς η αποτυχία της ευρωπαϊκής του συνέχειας. Να μην γκρεμίσει, αυτοκαταστροφικά, ό,τι με κόπο έχτισε τα τελευταία χρόνια. Αυτό θα είναι χειρότερο κι απ’ την οδυνηρή/δυσβάσταχτη διαδρομή από τον παράδεισο στην κόλαση.
Διότι η ουσία και το διά ταύτα για τον Παναθηναϊκό είναι να μην αποτελεί φωτοβολίδα, αλλά να ξαναγίνει υπολογίσιμο μέγεθος στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο. Με διαχρονικότητα. Οπως ορίζει η ιστορία του.
Απαντες στο σύλλογο οφείλουν να κατανοήσουν ότι φέτος ήταν η χρονιά της επιστροφής στα ευρωπαϊκά ρινγκ. Μέτρησε τις δυνάμεις του, πάλεψε με σθένος, αλλά σπατάλησε και τα τρία «κανονάκια» που είχε φροντίσει να κρατήσει για το τέλος.
Στη Ρεν. Στη Βιγιαρεάλ. Και στη Λεωφόρο με τη Μακάμπι. Τα έχασε όλα. Με τάσεις αυτοχειρίας και ερασιτεχνικά λάθη. Μπάλες να φεύγουν απ’ τα χέρια, ανοιχτά κοντρόλ χωρίς πίεση, σέντρες στη μικρή περιοχή που δεν «καθαρίστηκαν», γλίστρες στο βρεγμένο χορτάρι του γηπέδου σου λες και παίζεις πρώτη φορά σε κάποιο άγνωστο τερέν.
Κάθε φορά από άλλον παίκτη, σε βαθμό που δεν έχει καν νόημα εάν ήταν ο Μπρινιόλι, ο Αράο, ο Μλαντένοβιτς, ο Λοντίγκιν, ο Σένκεφελντ, ο Βαγιαννίδης. Σήμερα ένας, αύριο ένας άλλος.
Χαμένες ευκαιρίες που φτιάχνουν ολόκληρο βίντεο με χάι λάιτ, πλασέ σε κενή εστία που έφυγαν άουτ, προβολές από το ένα μέτρο στο δοκάρι. Να σταυροκοπιέσαι όλη μέρα.
Η επιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα είναι σκληρή αλλά επιβεβλημένη. Εξ αρχής ο στόχος ήταν το πρωτάθλημα και η ευρωπαϊκή επιστροφή στους ομίλους. Μέσω του πρωταθλήματος, άλλωστε, βγαίνεις κάθε φορά στην Ευρώπη.
Προς το παρόν, ένα είναι σίγουρο: οι πληγές που άφησε ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός χρειάζονται νίκες για να κλείσουν. Αντίδραση. Πάθος και πείσμα. Αρχής γενομένης από το Περιστέρι.
