Ο Χούλιο Ρίμπας δεν είχε όρεξη να δει κανέναν. Δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν. Αν γινόταν, θα ήθελε να πατήσει ένα κουμπί και να εξαφανιστεί από προσώπου γης για λιγάκι. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, ίσως κάποια στιγμή όλο αυτό ξεχαστεί.
Ο προπονητής της Εθνικής ομάδας του Γιβραλτάρ ένιωθε ντροπιασμένος. Σίγουρα και νευριασμένος, ένιωσε ίσως πως παραβιάστηκαν κάπες κόκκινες γραμμές σεβασμού. Κάποιον που είναι στο έδαφος ανήμπορος και πληγωμένος δεν συνεχίζεις να τον χτυπάς.
Η ιστορικότητα από αυτό το 14-0 δεν υφίσταται μόνο για τους νικητές, αλλά κυρίως για τους ηττημένους.
Κανείς εθνικός εκλέκτορας ευρωπαϊκής ομάδας δεν είχε χάσει ποτέ με τέτοιο σκορ. Η ιστορία θα γράφει για πάντα πως μία ομάδα του 66χρονου Ουρουγουανού Χούλιο Ρίμπας πήγε κάποτε να παίξει στην Γαλλία και έφυγε με 14 γκολ στην πλάτη. Κανείς δεν θα θυμάται ότι έπαιζε με παίκτη λιγότερο από το 18ο λεπτό.
Σε βάθος χρόνου κάτι τέτοιες λεπτομέρειες, σβήνονται από την συλλογική μνήμη. Η ρετσινιά κυνηγά μόνο όσους βρίσκονταν εκεί.
Ο 66χρονος τεχνικός επέλεξε να μην εμφανιστεί στην συνέντευξη τύπου, μετά το τέλος του ματς, όπως είχε υποχρέωση. Επισήμως, δεν έμαθε ποτέ κανείς το γιατί.
Μπορεί να ένιωθε μια αδιαθεσία. Μπορεί να μην ήθελε να υποβάλλει τον εαυτό του σε μία τέτοια διαδικασία. Μπορεί να ένιωσε πως δεν υπάρχει τίποτα να πει. Μπορεί από την άλλη- να επέλεξε να μην πάει ώστε να μην ξεσπάσει και προκαλέσει κανένα διπλωματικό επεισόδιο. Συνέντευξη τύπου δεν έγινε ποτέ.
Αντιθέτως, οι νικητές ήταν λαλίστατοι. Ο Κιλιάν Μπαπέ ξεπέρασε αυτό το βράδυ τα 300 γκολ στην καριέρα του, έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα στην καριέρα του κι όμως είχε διάθεση για δηλώσεις μετά από ένα παιχνίδι απέναντι σε μία… βραχονησίδα.
Τι ήταν αυτό που τους έδωσε κίνητρο να συνεχίζουν να παίζουν, να πιέσουν, να σφυροκοπούν να σκοράρουν μία ομάδα που έπαιζε με παίκτη λιγότερο από το 17ο λεπτό και έχανε με 7-0 στο ημίχρονο; Ο αρχηγός των τρικολόρ είχε πολλά να πει: «Θέλαμε να μείνουμε στην ιστορία. Στο ημίχρονο ο προπονητής μας είπε ότι υπήρχε κάτι ακόμα να ψάξουμε μέσα από το παιχνίδι, υπήρχε ένα ρεκόρ (σ.σ. το 10-0 επί του Αζερμπαϊτζάν το 1995) που μπορούσαμε να καταρρίψουμε.
Γι’ αυτό ήμασταν τόσο σοβαροί σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού. Στην ιστορία του γαλλικού ποδοσφαίρου υπήρχαν πολύ μεγάλες ομάδες, όμως η δική μας είναι αυτή που θα μείνει στην ιστορία για αυτό το ρεκόρ. Είναι κάτι σπέσιαλ για όλους και δεν έχει να κάνει με τον αντίπαλο».
Ένα βίντεο της γαλλικής τηλεόρασης έδειξε στο ημίχρονο τον Ντιντιέ Ντεσάν να προσπαθεί να βρει κίνητρα για να κρατήσει σε εγρήγορση τους παίκτες του. «Το ρεκόρ είναι στα 10. Μπορείτε ακόμα και να το σπάσετε, αν θέλετε. Μην φρενάρετε παιδιά».
Το ρεκόρ ήταν κάτι που τους τσίτωσε, τους έκανε να ψάχνουν γκολ μέχρι το τέλος. Το 14-0 έγινε με γκολ του Ζιρού στις καθυστερήσεις.
Τελικά όμως τι ήταν αυτό το 14-0 και ειδικά με τον τρόπο που ήρθε; Μαγκιά ή αυτοταπείνωση; Τι αποτελεί σεβασμό σε έναν αντίπαλο, στο ποδόσφαιρο και στον κόσμο; Να σηκώσεις το πόδι από το γκάζι και να αρχίσεις να… κοροϊδεύεις ή να συνεχίσεις να παίζεις;
Η απάντηση δεν είναι ούτε απλή, μα ούτε αυτονόητη.
Πως να φρενάρεις παίκτες που παίζουν (και) για την υστεροφημία τους, για τα ατομικά και τα ομαδικά ρεκόρ τους, για μία ξεχωριστή θέση στην ιστορία του ποδοσφαίρου; Να, ας πούμε ο Κιλιάν Μπαπέ χάρη σε αυτό το χατ-τρικ έφτασε ακόμα πιο κοντά στον Τιερί Ανρί που είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία των «τρικολόρ», πως να τον ψέξει κάποιος που κυνηγά αυτό τον στόχο;
Θα ήταν δίκαιο για τον κόσμο που πλήρωσε εισιτήριο στην «Αλιάντς Ριβιέρα» να δει ένα δεύτερο ημίχρονο μόνο με παράλληλες πασούλες και τίποτα άλλο, μόνο και μόνο για να μην φύγει με ακόμα περισσότερα γκολ στην πλάτη το Γιβραλτάρ;
Στην πραγματικότητα, οι Γάλλοι έπραξαν αυτό που έλεγε η ποδοσφαιρική τους συνείδηση. Συνέχισαν να παίζουν. Και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για αυτό.
Το πρόβλημα αφορά την διαδικασία. Το format. Την ουσία.
Το όνειρο από τον εφιάλτη απέχει ελάχιστα. Είναι όνειρο για έναν ποδοσφαιριστή που το διαβατήριο του γράφει πάνω Γιβραλτάρ να βρίσκεται στο ίδιο γήπεδο και να παίζει απέναντι στον Μπαπέ, όμως αυτό εγκυμονεί τον κίνδυνο να μείνει για πάντα στην ιστορία, όχι για θετικό λόγο.
Είναι υπέροχα δημοκρατικό να βλέπει κανείς στην προκριματική φάση του Euro, χώρες όπως το Γιβραλτάρ, το Σαν Μαρίνο, το Λιχτενστάιν, την Ανδόρα και τα Φερόε, αλλά τι προσφέρουν στα αλήθεια σε όλη την διαδικασία εκτός από το να γίνονται σάκος του μποξ;
Μήπως εντέλει θα ήταν καλύτερο να υπάρχει ένας προ-προκριματικός γύρος, ανάμεσα σε όλες αυτές τις χώρες και μόνο οι καλύτερες να έχουν δικαίωμα συμμετοχής με τα «μεγάλα παιδιά»;
Μήπως η UEFA που ψάχνει τρόπο να κάνει λίγο πιο ελαφρύ το εξοντωτικό πρόγραμμα για τους παίκτες με τα ατελείωτα παιχνίδια, θα μπορούσε να απαλλάξει τους πάντες από τέτοια παιχνίδια - παρωδία;
Κάτι τέτοια βράδια, η ανάγκη για νέες, φρέσκες ιδέες που θα ανανεώσουν την βαρετή προκριματική φάση γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική…
