Προ πλέι-οφ, τα ντέρμπι στο πρωτάθλημα ήταν ολίγα. Αυτομάτως, τα "άλλα" ματς αποκτούσαν μεγαλύτερη βαθμολογική σημασία. Με πλέι-οφ, τα ντέρμπι διπλασιάστηκαν. Εγιναν πλέον, απλή αριθμητική, τα σχεδόν μισά ματς της σεζόν. Οπότε, απλό είναι, για να κατακτήσεις τον τίτλο πρέπει να κερδίζεις ντέρμπι.
Η ροή έως τώρα, στο ένα τέταρτο της διαδρομής, εννέα αγωνιστικές από 36, επιβεβαιώνει την υπεροχή της ΑΕΚ στο να διαχειρίζεται (και να κερδίζει) ντέρμπι. Αν από τώρα ψάχνουμε "παραστάσεις" ποιος θα κόψει το νήμα τον Μάιο, κάτι το απολύτως επισφαλές, το μόνο που αντέχει στη λογική να πούμε σήμερα, είναι ότι όποιος θέλει το τρόπαιο πρέπει να κερδίσει την ΑΕΚ. Σε ντέρμπι, προφανώς.
Διότι προς το παρόν, την ΑΕΚ την έχει νικήσει μόνον ο ΟΦΗ. Δεν λέμε κάτι το αφύσικο, άλλωστε. Για να πάρεις τον τίτλο χρειάζεται, πώς αλλιώς, να νικήσεις τον κάτοχο του τίτλου.
Δευτέρα βράδι, να βλέπει κανείς παιγνίδι ΑΕΚ και παιγνίδι Ολυμπιακού το ένα αμέσως μετά το άλλο, όλο αυτό αποδείχθηκε μία πολύ ενδιαφέρουσα άσκηση. Δύο-μηδέν η ΑΕΚ, δύο-μηδέν ο Ολυμπιακός. Γκολ η ΑΕΚ στο 17' και στο 54', γκολ ο Ολυμπιακός στο 10' και στο 54'.
Ούτε μία απόκρουση ο Στάνκοβιτς, ούτε μία απόκρουση ο Πασχαλάκης. Ασίστ ο Μασούρας, λες και έβλεπες σε ριπλέι την ασίστ του Μάνταλου. Τελείωμα ο Ντανιέλ Ποντένσε, λες και έβλεπες σε ριπλέι το τελείωμα του Πινέδα.
Τα μέτρα που ξέμεινε πίσω από τον σκόρερ ο Λάρσον, ήταν τα ίδια με τα μέτρα που ξέμεινε πίσω από τον σκόρερ ο Βιεϊρίνια. Η πίεση που οδήγησε στο κλέψιμο μεταξύ Βούρου και Πασαλίδη, ήταν η πίεση που οδήγησε στο κλέψιμο μεταξύ Μεϊτέ και Εκονγκ, μία πάσα, δεύτερο γκολ, γεια σας. ΟΦΗ και ΠΑΟΚ χρειάζονταν τον ίδιο κόπο και το ίδιο αίμα, για όσα Ολυμπιακός και ΑΕΚ τα έκαναν αβίαστα.
Η ροή μετά το ένα-μηδέν, πολύ περισσότερο οδηγούσε σε πρόβλεψη για δύο-μηδέν παρά για ένα-ένα.
Δύο ματς, δίδυμα. Σαν τους Ντε Μπουρ, Φρανκ και Ρόναλντ. Διαφαίνεται στο μάτι, μία κοινότητα αρχών. Επί της ουσίας, εκλαϊκευμένα, αυτός ο καινούργιος Ολυμπιακός προσπαθεί να μεγαλώσει και να γίνει ΑΕΚ. Είναι στον δρόμο, προς αυτό.
Στην πραγματικότητα, στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν "αρχές ΑΕΚ" ή "αρχές Ολυμπιακού". Υπάρχουν μονάχα, οι αρχές του Παιγνιδιού. Του ωραίου παιγνιδιού. Στην Κρήτη, στο 90'+3' τέσσερις παίκτες του Ολυμπιακού πατάνε στην περιοχή του ΟΦΗ για να πρεσάρουν μία αντίπαλη κατοχή!
Τον Ολυμπιακό εφέτος τον έστησε, πράγμα που το καλοκαίρι ήταν απίστευτα σύνθετο, Ενας που Ξέρει τη Δουλειά. Ο αθλητικός διευθυντής. Η στέρεη δομή της ομάδας, είναι το νούμερο-ένα. Επειτα, έρχεται άλλος ένας που κι αυτός "ξέρει τη δουλειά". Ο προπονητής.
Χάρη στον προπονητή, το γκρουπ βγάζει στο γήπεδο αυτή την εργατικότητα. Τη φιλαλληλία. Και, κάτι το εξόχως σημαντικό, την εξυπνάδα να μη ρισκάρει σε πράγματα που δεν τα μπορεί.
Το Ηράκλειο ήρθε να δείξει, πόση αξία είχε ότι ο Ολυμπιακός έπαιξε "για θάνατο" το ευρωπαϊκό ματς πριν. Ενδεχομένως η νίκη με τους Αγγλους, εν τέλει δεν θα του αλλάξει τη θέση στην κατάταξη του ομίλου.
Η νίκη όμως, είναι νίκη. Σημαίνει, αυτοεκτίμηση. Καλή ατμόσφαιρα, στη δουλειά. Θετική ενέργεια. Η νίκη φέρνει (πιο εύκολα την επόμενη) νίκη. Η ήττα, επίσης.
Ο...έξυπνος προπονητής της Ουέστ Χαμ "άφησε" το ματς με τον Ολυμπιακό επειδή έκρινε ως προτεραιότητα το επόμενο ματς στην Πρέμιερσιπ. Και η Ουέστ Χαμ αφού ηττήθηκε Πέμπτη στον Πειραιά, "κατά προτεραιότητα" ηττήθηκε και Κυριακή στο Λονδίνο από την Εβερτον!
Η ΑΕΚ γιατί, ένα παιγνίδι στο οποίο εκκίνησαν από ολόιδια αφετηρία ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, το έφτασε να μοιάζει σαν ΑΕΚ-Παναιτωλικός; Διότι δεν άφησε δεύτερη μπάλα για δεύτερη μπάλα, να μη την κάνει δική της. Ηταν ΤΟ σημείο-κλειδί.
Το τρίγωνο Σιμάνσκι/Πινέδα/Μάνταλος περίφραξαν το πάρκο. Κρέμασαν απέξω, πινακίδα (συν)ιδιοκτησίας. Private property. Δεν περνάς, μέσα. Για εξήντα λεπτά, ο ΠΑΟΚ λειτουργούσε λες και...δεν χρειαζόταν τους δικούς του χαφ. Εννοούσε να παίζει άμεσα, απευθείας από τους αμυντικούς στους επιθετικούς, με αερογέφυρα.
Από τη μία πλευρά του φράχτη, στην απέναντι. Αχρηστεύτηκαν, όλοι. Εξτρέμ, φορ, δεκάρι. Ακριβώς ό,τι εξυπηρετούσε την ΑΕΚ, δηλαδή. Να κατεβάζει τις μπάλες στη γη, και αμέσως να φεύγει σε θανατηφόρες μεταβάσεις μίας πάσας, το πολύ δύο.
Ηταν η πρώτη φορά στη Σούπερ Λιγκ εφέτος, που προηγήθηκε ο αντίπαλος του ΠΑΟΚ. Κυνηγώντας, όχι υπερασπιζόμενος, ο ΠΑΟΚ στο επιθετικό τρίτο έγινε αισθητός με τον Σάστρε στο 90'+6'. Ο,τι χρειάζεται να ξέρουμε, για τη βραδυά στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Εχω την αμυδρή υποψία πως ο ΠΑΟΚ πνευματικά, όλον αυτόν τον καιρό πριν την ΑΕΚ, παραέγινε αυτάρεσκος με τα αποτελέσματά του. Εγινε...πολύ χαρούμενος με τον εαυτό του. Δεν ξέρω, τι σκέφτονταν κατεβαίνοντας. Ξέρω πως η φιλαυτία, ανέκαθεν είναι κακή επιρροή.
Δεν ξεχνώ μία σκηνή από τους Invincibles, το ντοκιμαντέρ του Παναγιώτη Αρωνιάδη για τη χρονιά του νταμπλ. Ο ΠΑΟΚ ήταν (και έμεινε ως το φινάλε) αήττητος, ο Λουτσέσκου οσμίζεται πολλή φιλαρέσκεια καθ' οδόν, κάποια στιγμή μαζεύει στο προπονητήριο την ομάδα σε κύκλο. Το προλαμβάνει με ένα ήρεμο, δίχως κραυγές, εξάψαλμο. "Εχετε καταλάβει ότι παίζετε σαν ροκ σταρ; Το καλό που σας θέλω, ξαναγίνετε ταπεινοί".
Ισως ήταν σκόπιμο, κάπως έτσι ο Ραζβάν να το είχε προλάβει και τώρα.
