Τώρα ο Λουτσέσκου κρίνεται, περίπου week in week out. Τι κάνει, τι αποτέλεσμα φέρνει, τι λέει. Κυρίως, αυτό. Τι λέει. Τότε, στο τέρμα της διαδρομής, ο Λουτσέσκου θα αξιολογηθεί (όσο μακάβριο μπορεί να ακούγεται αυτή τη στιγμή) σαν Γιάννης Ιωαννίδης. Ενας Μεγάλος. Ο κορυφαίος σήμερα, σε διάρκεια δουλειάς, στη χώρα.
Ο αγώνας με την Αϊντραχτ, στη συγκεκριμένη καμπή της περιόδου κατά την οποία λίγο-πολύ όλες οι top ελληνικές ομάδες είναι...ψιλοκομμάτια σε κούραση, ψυχική πρωτίστως, ισοδυναμεί με ωδή. Ο Ρουμάνος καθοδήγησε και εμφάνισε στη σκηνή, ακριβώς ό,τι τον κάνει κορυφή. Τη δουλειά του. Τη δουλειά, που σφύζει υγεία. Σφύζει πνεύμα. Spirit.
Πτέρυγες, της υψηλότερης ποιότητας που θα μπορούσε να έχει. Μεταβάσεις, όπως Λεωφόρος Αλεξάνδρας. Επιθετικές στατικές φάσεις, όπως πάντα. Χρόνος, που day in day out φαρδαίνει την οντότητα των καινούργιων χαφ, του καινούργιου σέντερ-μπακ, του καινούργιου σέντερ-φορ, του καινούργιου εξτρέμ. Ενας Βιεϊρίνια, στη μία άκρη του ηλικιακού τόξου, κολοσσιαίος. Ενας Κουλιεράκης, στην άλλη άκρη του ηλικιακού τόξου, επίσης κολοσσιαίος. Ενας Μπράντον, τα είπαμε μετά τον Παναθηναϊκό, τυπάρας. Κι αν το καλοκαίρι στην Ολλανδία, μες στην pre-season μίρλα, λέγαμε πως ο Οκτώβριος θα εύρισκε τον Μουργκ ενεργό και πρωταγωνιστή, η ξινίλα της δυσπιστίας θα κατέγραφε ιστορικό ρεκόρ.
Ο Λουτσέσκου είναι μεγάλος, επειδή τηρεί με στιβαρότητα τη γραμμή της δουλειάς του. Και περιμένει, αυτή να αποδώσει καρπό no matter what. Μια Κυριακή, θα χάσει ένα βαθμό στο 90'. Μια άλλη Κυριακή, θα χάσει δύο βαθμούς στο 90'. Ωσπου θα 'ρθει η μία Πέμπτη, για να πάρει δύο βαθμούς σε ένα άλλο 90'. Αργά ή γρήγορα, θα έρθει και η Κυριακή που θα πάρει, πάλι, εξτρά βαθμούς στο 90'.
Ενα "αλλά" μόνον, από εμένα εδώ, για τη νύχτα-γκαλά της Πέμπτης στην Τούμπα. Η εικόνα του Παντελή, από τον πάγκο του ΠΑΟΚ προς τον πάγκο της Αϊντραχτ, στο δύο-ένα. Χωριό! Περιττεύει, να το επεκτείνουμε. Δεν αντέχει, να το υπεραναλύσουμε και να επιχειρηματολογήσουμε. Ούτε ναι μεν, ούτε αστερίσκοι. Απάδει, τελεία. Τόσες ώρες έκτοτε, είμαι περισσότερο από βέβαιος πως ο πρώτος στον οποίον η εικόνα δεν άρεσε όταν την (ξανα)είδε στην τηλεόραση, και τη μετανιώνει, είναι...ο Παντελής.
Μια λέξη, επί τη ευκαιρία, και για τον Ιβάν Σαββίδη. Ο αληθινός κόσμος, ο πολύς κόσμος, δεν είναι γκάου. Αντιλαμβάνεται. Διαισθάνεται. Να μη μιλήσουμε καν, πώς θα αξιολογηθεί ο Ιβάν Σαββίδης στο τέρμα της δικής του διαδρομής. Να σταθούμε μονάχα, πώς κρίνει ο αληθινός κόσμος τον Ιβάν Σαββίδη στη δύσκολή του. Είναι φανερό ότι, μη πω ευγνωμονούν, τουλάχιστον εκτιμούν. Ας έχουν κάνει μαύρα μάτια, να τον δουν! Διότι ο Ιβάν (επειδή περνά τη δύσκολή του με τον πόλεμο, κι όμως) ποτέ δεν θα άφηνε, δεν άφησε, τον ΠΑΟΚ να παίζει με σέντερ-φορ...ένα δικό του Χρήστο Δώνη. Συνεννοούμαστε, να υποθέσω.
Τη διάρκεια του Αλμέιδα στην Ελλάδα, προφανώς κανείς δεν μπορεί να την προβλέψει με ασφάλεια. Οταν μας αφήσει για αλλού, ο Αλμέιδα θα μνημονεύεται πάνω-κάτω σαν Βαλβέρδε. Εκείνος που η πρόσληψή του άξιζε τον κόπο, επειδή έφερε στο γήπεδο κάτι το καινούργιο. Τα ανταγωνιστικά στάνταρντ, των επιθετικών εντάσεων στο παιγνίδι. Τη no tomorrow προσέγγιση. Οχι κάτι καινούργιο, εδώ που τα λέμε, στη διεθνή πραγματικότητα. Κάτι καινούργιο ωστόσο, από τη διεθνή, στην ελληνική πραγματικότητα. Μια αδρή υπόμνηση απέξω προς τα μέσα, ας πούμε. Η τρέχουσα κουβέντα για τα ανταγωνιστικά αποτελέσματα των ομάδων της Σούπερ Λιγκ στα Κύπελλα Ευρώπης, εν πολλοίς οφείλεται στον πήχυ που δραστικά ανέβασε αυτός ο άνθρωπος. Εκανε συνείδηση, τι χρειάζεται. Ακόμη πιο σημαντικό, έκανε συνείδηση ότι μπορούμε να φτάσουμε σε αυτό που χρειάζεται.
Το ποδόσφαιρο, όρα Τσάμπιονς Λιγκ, προς τα εκεί πηγαίνει. Στο γκολ. Οχι στο μη-γκολ. Αν πρόκειται να δούμε "πάλι με χρόνια με καιρούς" ομάδα Σούπερ Λιγκ να παίζει (και να "στέκεται" στο) Τσάμπιονς Λιγκ, μεγάλο κομμάτι θα το χρωστάμε στην επίδραση Αλμέιδα. Η ΑΕΚ με τον Αγιαξ, πελάγωνε σε διαστήματα άγχους στα οποία βιαζόταν. Βιαζόταν, απίθανα πολύ. Τους πελάγωνε, ότι ένιωθαν την αδυναμία να αντιμετωπίσουν τα χαρακτηριστικά των τριών μαύρων της φροντ-λάιν του Αγιαξ και, εξίσου, τις κάθετες κινήσεις των παικτών του Αγιαξ που έρχονταν "από πίσω" με τη μπάλα; Τους πελάγωνε, ότι ένα περιρρέον κλίμα ("ο Αγιαξ είναι σε κρίση") δημιουργούσε "αίσθηση υποχρέωσης" που θα αντιστοιχούσε σε αναμέτρηση με την πρωταθλήτρια Γιβραλτάρ;
Δεν ξέρω. Μπορεί, και τα δύο. Ξέρω σίγουρα, τι τους έσωσε στο πέλαγος. Η επιθετικότητα. Τα πολλά πράγματα, που μπορούν και κάνουν με τη μπάλα (είτε με τη μπάλα "στημένη" είτε με τη μπάλα "σε ροή"). Η ΑΕΚ, θέλετε τσάτρα-πάτρα, θέλετε με χτικιό και αγωνία, ό,τι θέλετε, τελείωσε 24 φάσεις. Ο Αγιαξ τελείωσε 10 φάσεις, ασχέτως αν η σύγκριση επικινδυνότητας, τα expected goals που λέμε, κάνει την ισοπαλία να είναι το πράγματι "ακριβές" αποτέλεσμα. Με 24 φάσεις, όχι τόσο άρτιες σε δημιουργία/εκτέλεση, όχι τόσο υποσχόμενες, πάλι οι πιθανότητες διαφυγής από το πέλαγος πολλαπλασιάζονται. Επιτίθεσαι, επιτίθεσαι, επιτίθεσαι, στο τέλος κάτι θα μείνει.
Ο Παναθηναϊκός στο Ισραήλ, τζάμπα το χαζοξενύχτι με replay tv, δεν επιτέθηκε. Το πιάσαμε ευθύς εξαρχής, βλέποντας τον Τσέριν "ανασταλτικό δεκάρι". Πιθανότατα επειδή τα data έδειχναν πως ο Παναθηναϊκός δεν είχε τα κουράγια να πάει σε άλλου είδους παιγνίδι, σκοπίμως ο Γιοβάνοβιτς θυσίασε δημιουργία για έλεγχο. Αλλά έλεγχο, δεν είχε! Είχε μόνο, αναχώματα οριακού ηρωισμού. Μπρινιόλι σημαιοφόρος, Σχένκεφελντ και Τόνι Βιλιένα παραστάτες. Είναι μοτίβο, στο οποίο ρισκάρεις ότι το μόνο που σε σώζει είναι το αποτέλεσμα. Αν το πάρεις. Το πήρε, τινάζει την όποια σκόνη, πηγαίνει παρακάτω. Αν επρόκειτο δε, και για άσκηση προσομοίωσης ενόψει Καραϊσκάκη, ο Γιοβάνοβιτς πήρε από τη Χάιφα "δουλειά για το σπίτι". Στη θέση του θα ήλπιζα, ως τότε τα data να ενθαρρύνουν άλλα πράγματα.
Είναι ημέρα που ΠΑΟΚ και ΑΕΚ αισθάνονται καλύτερα, από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Μολονότι η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ είχαν μπροστά, όχι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, τον υψηλότερο βαθμό δυσκολίας. Επιβεβαιώνεται ο κανόνας ότι, όσο καλύτερος είναι ο αντίπαλος, τόσο καλύτερο εαυτό θα σου βγάλει. Αλλιώς σε τεντώνει μία Αϊντραχτ, ένας Αγιαξ. Αλλιώς, η Μακάμπι Χάιφα ή η Μπάτσκα Τόπολα. Ο Ολυμπιακός ιδίως, εκεί που μύριζε μηδέν-τρία...μετά μύρισε "βρώμα η δουλειά". Εύκολα και σύντομα (από το μέσον, κιόλας, του πρώτου ημιχρόνου) παρασύρθηκαν προς τα κάτω. Τεμπέλιασαν οι έντεκα, έκοψαν τα τρεξίματα και έδωσαν τα δικαιώματα αφήνοντας αμαχητί τόσες μπάλες να περνάνε, πολύ προτού ξεμείνουν δέκα και σφίξουν. Σαν να έβλεπε ο θεατής, ματς του Ολυμπιακού στη φιλήσυχη έδρα κάποιας Κηφισιάς με "αναπόδραστο" αποτέλεσμα.
Ενα καλό, κι ένα κακό. Το καλό, πρώτα. Ο Ολυμπιακός και έτσι, δεν εκτροχιάστηκε από τον ρεαλιστικό στόχο να προχωρήσει τον Φεβρουάριο στο Κόνφερενς Λιγκ. Η δε Ουέστ Χαμ, κάλλιστα μπορεί να του βγάλει στα επόμενα ματς ένα πολύ πιο ελκυστικό εαυτό. Το κακό, τώρα. Δεν κάνει ωραίο ίματζ, βλάπτει και τον προπονητή, η ΑΕΚ να είναι πρώτη στον όμιλό της, ο Παναθηναϊκός να είναι πρώτος στον όμιλό του, ο ΠΑΟΚ να είναι πρώτος στον όμιλό του, και ο Ολυμπιακός να είναι προτελευταίος, με ένα γκολ διαφορά από τον τελευταίο, στον δικό του όμιλο. Δεν είναι όπως πέρυσι που μόνον ο Ολυμπιακός έπαιζε τις Πέμπτες, και κανείς άλλος, σε όμιλο. Σε ένα κόσμο συγκοινωνούντων δοχείων, αυτά μετράνε. Ενδεχομένως και με άλλη βαρύτητα σε σύγκριση, ας πούμε, με το προβάδισμα στη βαθμολογία του πρωταθλήματος.
