Βράδυ Πέμπτης με τρεις ελληνικές νίκες σε ομίλους (και μία ήττα κόντρα στη ροή του αγώνα) δεν θυμάμαι πότε έχει ζήσει ξανά το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ναι, δεν έχουμε ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ αγωνίστηκαν κόντρα σε εξαιρετικούς αντιπάλους που αγωνίζονται στα δυο καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου. Ο μεν Παναθηναϊκός μπορούσε εύκολα να βάλει άλλα δυο γκολ στην Βιγιαρεάλ, η δε ΑΕΚ παρά τις απουσίες και τις αναποδιές εντός παιχνιδιού, πήρε ιστορικό διπλό, στην έδρα ενός club που δεν έχει την βαριά φανέλα των μεγάλων της Αγγλίας αλλά τα τελευταία χρόνια λειτουργεί με πρότυπο τρόπο, πέρυσι πήρε την έκτη θέση, παίζει κατά γενική ομολογία πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, πριν από λίγες μέρες έβαλε τρία στην Γιουνάιτεντ μέσα στο Μάντσεστερ και γενικά είχε ξεκινήσει τη σεζόν εντυπωσιακά.
Και οι πρωταθλητές και οι δευτεραθλητές Ελλάδος νίκησαν παίζοντας το ποδόσφαιρό τους και όχι «κλέβοντας» το αποτέλεσμα, δείγμα εκτός των άλλων και του πόσο καλούς προπονητές διαθέτουν.
Ο ΠΑΟΚ νίκησε, παρότι εμφανίστηκε μόνο στο δεύτερο ημίχρονο όπου ήταν εντυπωσιακός. Η Ελσίνκσι δεν έχει το εκτόπισμα της Βιγιαρεάλ και της Μπράιτον, πράγμα που ουδόλως απασχολεί τον Λουτσέσκου και τους παίκτες του. Η νίκη του «Δικεφάλου» ήρθε με ανατροπή, ωραία μπάλα, αποτελεσματικό Ντεσπόντοφ και κυρίως του δίνει με το «καλημέρα» προβάδισμα για τη δεύτερη θέση του ομίλου.
Ο Ολυμπιακός είναι ο μόνος ηττημένος της βραδιάς (και αυτό όσο να πεις πονάει λίγο περισσότερο) όμως και εκεί αρκεί μια απλή σύγκριση για να καταστεί εμφανής η διαφορά : πέρυσι η Φράιμπουργκ έκανε παρέλαση στο «Καραϊσκάκης» κόντρα σε ένα συνονθύλευμα. Φέτος επικράτησε δύσκολα, χάρη σε αμυντικά λάθη των «Ερυθρολεύκων», οι οποίοι όμως υπερείχαν στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και γενικά ήταν μια ομάδα με αρχές και πλάνο, ουδεμία σχέση δηλαδή με την περυσινή.
Τα παραπάνω δεν προέκυψαν τυχαία: έρχονται σε συνέχεια του πλέον ανταγωνιστικού πρωταθλήματος των τελευταίων πολλών ετών, όπου και οι τέσσερις προαναφερθείσες ομάδες το διεκδίκησαν σε μεγάλη διάρκεια της σεζόν. Στο τέλος έμειναν η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός σε μια μάχη στήθος με στήθος. Όλο αυτό φυσικά έχει άμεση σχέση με την φετινή ευρωπαϊκή πορεία και των τεσσάρων. Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟ συνεχίζουν από πέρυσι, έχοντας ενισχυθεί το καλοκαίρι (περισσότερο οι Πράσινοι που το είχαν και μεγαλύτερη ανάγκη), με απολύτως εμπεδωμένο πλάνο παιχνιδιού, άριστη χημεία αλλά επιπλέον και με το μέταλλο και την πνευματική δύναμη που σου δίνει ένα αδυσώπητο μπραντ ντε φερ όπως το περυσινό.
Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ ανέβασαν την ποιότητα στο δικό τους ρόστερ (οι Πειραιώτες άλλαξαν προς το καλύτερο και τη συνολική λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος) αφού γνωρίζουν ότι μονάχα έτσι μπορούν να κυνηγήσουν πραγματικά τους άλλους δυο.
Δεν πρόκειται για πυρηνική φυσική. Μιλάμε για απλή, απλούστατη λογική. Όσο πιο ανταγωνιστικό είναι ένα πρωτάθλημα, τόσο περισσότερες είναι και οι πιθανότητές των εκπροσώπων του να έχουν καλή παρουσία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Και αυτή είναι η κατασυκοφαντημένη και με πολλές παθογένειες «εξυγίανση» και τα πολλαπλά οφέλη της, τα οποία δυστυχώς οι ίδιοι οι διοικητικοί ηγέτες των ομάδων (όχι όλοι) δείχνουν ότι δεν τα αντιλαμβάνονται, ή απλώς μπροστά στην μανία τους για απόλυτη επικράτηση και εξαφάνιση των «εχθρών» από τον χάρτη, δεν τους ενδιαφέρουν.
