O ΠΑΟΚ θέλει έναν βαρβάτο επιθετικό. Ενδεχομένως, και δύο. Θέλει έναν σούπερ επιτελικό. Έναν εσωτερικό μέσο. Καλύτερους μπακ.
Ναι, αλλά αυτά είναι οφθαλμοφανή. Τα βλέπει κι ένα μικρό παιδί.
Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται να ρίξει τον μέσο όρο ηλικίας. Να αποστρατεύσει, τους απόμαχους από το ρόστερ του.
Ναι, αλλά είναι τόσο προφανές που δεν χρειάζεται κανείς να τους του πει. Ήδη, ένας-ένας ανοίγουν την πόρτα και αποχωρούν από μόνοι τους.
Αυτού του είδους τα επιφανειακά συμπεράσματα είναι πολύ εύκολα στην ανάγνωση, παρότι δύσκολα στην λύση. Εύκολα ζητάς να «ξεκουμπιστεί» κάποιος, μα αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα έρθει κάποιος καλύτερος, κάποιος ικανότερος, κάποιος που θα προσφέρει περισσότερα. This is football και όχι μόνο εδώ. Παντού.
Όλα αυτά αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Αυτά που μπορεί να διαπιστώσει κανείς, απλώς «ξοδεύοντας» 90 λεπτά την εβδομάδα από τον χρόνο του για να δει ποδόσφαιρο. Τα άλλα, αυτά που δεν είναι ορατά στο γυμνό μάτι, ίσως και να είναι τα πιο σημαντικά.
Αμέσως μετά από την απώλεια του Κυπέλλου ακολούθησαν συσκέψεις επί συσκέψεων, αναφορικά με την αποτίμηση της κατάστασης, την αξιολόγηση της σεζόν, τα αίτια της αποτυχημένης χρονιάς και το στρατηγικό πλάνο για την επόμενη.
Όπως προκύπτει, σε αυτήν αναφέρθηκε ως βασικό πρόβλημα, κάποιες δομικές δυσλειτουργίες, που αφορούν κυρίως τον σαφή και οριοθετημένο καθορισμό ρόλων και αρμοδιοτήτων.
Όλο αυτό το μπέρδεμα μεταφράζεται σε αργά αντανακλαστικά σε όλο το φάσμα λειτουργίας του συλλόγου (μεταγραφικό, επικοινωνιακό, εκτελεστικό), ασυνεννοησία, γραφειοκρατική καθυστέρηση και πολλές φορές σε απουσία ενιαίας γραμμής.
Ναι, αλλά αυτά θα έπρεπε να έχουν λυθεί προ πολλού. Κυρίως, διότι τα ίδια άτομα δουλεύουν μαζί για δύο χρόνια και έχουν δουλέψει μαζί για άλλα δύο. Τέτοιου είδους παθογένειες θα έπρεπε να έχουν εκλείψει, μετά από τόσα χρόνια κοινής πορείας αυτά θα έπρεπε να δουλεύουν ρολόι, να είναι λυμένα κι όχι να διαιωνίζονται και να εμφανίζονται ως ανοιχτά ζητήματα.
Μία άλλη παθογένεια που τείνει να εξελιχθεί σε μικρόβιο που εξαπλώνει μία περίεργη ασθένεια στον κόσμο του συλλόγου είναι η έλλειψη εξωστρέφειας. Ο ΠΑΟΚ, ένας διαχρονικά, πολύ έντονος και οξύς σύλλογος, διάγει μία περίοδο… κρίσης προσωπικότητας.
Οι δημόσιες τοποθετήσεις είναι λίγες και σποραδικές, οι τόνοι μάλλον έχουν κατέβει και υπάρχει μία συνεχιζόμενη ασάφεια αναφορικά με το ποιοι είμαστε και το που πάμε. Ας το συγκεκριμενοποιήσουμε.
Ο κόσμος του ΠΑΟΚ ιστορικά έχει αποκτήσει τέτοια αντισώματα που είναι άτρωτος σε κάθε μορφή κακουχίας. Το μόνο που ζητάει είναι ειλικρίνεια. Κατεύθυνση. Όραμα.
Η λέξη «αυτάρκεια» που οριοθετεί την νέα φιλοσοφία του συλλόγου είναι μία εκπληκτική ιδέα, που αγγίζει την σφαίρα του ουτοπικού, αλλά δίχως συνεχή ανατροφοδότηση, καταντά δυσνόητη και καμιά φορά μπούμερανγκ.
Αν ο ΠΑΟΚ είχε επικοινωνήσει από την αρχή της σεζόν πως ο στόχος της σεζόν είναι η εξέλιξη παικτών από τις ακαδημίες, η σκληραγώγηση τους μέσα από μία διαδικασία λαθών και οι βάσεις για μία ομάδα που θα επιστρέψει σταδιακά σε επίπεδο σκληρού πρωταθλητισμού, τότε θα είχε μεγαλύτερη συσπείρωση όλη την χρονιά και σήμερα το πρόσημο θα ήταν θετικό.
Όταν η στόχευση γίνεται αφηρημένη, όταν επιδιώκεις να πατάς σε δύο βάρκες, αυτή της μετάβασης και αυτή της άμεσης διεκδίκησης, όταν δημιουργείς δίχως να διαψεύδεις προσδοκίες ψηλότερες από τις ρεαλιστικές, τότε το αποτέλεσμα συχνά είναι οδυνηρό. Και η πίτα φαγωμένη και ο σκύλος νηστικός.
Μία από τις μεγαλύτερες πληγές του ΠΑΟΚ δεν είναι η έλλειψη σέντερ-φορ, ούτε αυτός που κάθεται στον πάγκο, είναι κάτι άλλο πολύ πιο δομικό. Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τους ισολογισμούς της ΠΑΕ, που είναι προσβάσιμοι στον καθένα μέσω του ΓΕ.ΜΗ θα βρει κανείς μία εταιρική στασιμότητα.
Ο Δικέφαλος έχει τα ίδια -για να μην πω λιγότερα- έσοδα με αυτά που είχε πριν από μερικά χρόνια και ως εκ τούτου το περιθώριο που έχει να ξοδέψει (μέσω του αυστηροποιημένου πλαισίου του Financial Fair Play) είναι περιορισμένα. Η σεζόν έκλεισε φέτος με μέσο όρο εισιτηρίων 13.185, στην πραγματικότητα το γήπεδο ήταν μισοάδειο (ή μισογεμάτο, όπως το δει κανείς), ενώ τα διαρκείας δεν τσούλησαν καλά.
Κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ βγαίνει στην αγορά για νέο τηλεοπτικό, οι προσφορές που παίρνει στα χέρια του πολλές φορές δεν είναι αντιπροσωπευτικές του μεγέθους του, κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο χορηγικό κομμάτι, κάτι με πολυεπίπεδες αιτιάσεις, κάτι που σχετίζεται και με την απουσία σημαντικών πολιτικών και επιχειρηματικών διασυνδέσεων / συμμαχιών.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, ομάδα που δεν τζιράρει, είναι καταδικασμένη να υποφέρει και ο ΠΑΟΚ πρέπει να βρει τρόπους (ξανά μέσω της εξωστρέφειας και με φιλικότερη πολιτική προς τον φίλαθλο / οπαδό) σε πρώτη φάση να έχει συνεχώς την Τούμπα γεμάτη. Είναι, ίσως το μόνο που περνάει από το χέρι του, μα μοιάζει προαπαιτούμενο για να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα.
Κακώς έχει περάσει πως ο ΠΑΟΚ βρίσκεται σε μία φάση μετάβασης. Το σωστότερο είναι πως βρίσκεται σε μία φάση ανάβασης. Ο δρόμος του είναι ανηφορικός και στην διαδρομή έχει τρεις δρομείς μπροστά του, οι οποίοι τουλάχιστον για φέτος είχαν μεγαλύτερο διασκελισμό και σαφώς περισσότερες αντοχές.
Την ώρα που δείχνουν διάθεση να ανεβάσουν αισθητά το μπάτζετ (κυρίως ΑΕΚ και Παναθηναϊκός), ο Δικέφαλος καλείται να βρει την χαμένη του μεταγραφική ευστοχία και να μείνει πιστός στο πλάνο του. Μπορεί να βγάλει και του χρόνια έναν «Ντέλια» και άλλον έναν Κουλιεράκη; Τότε και μόνο τότε θα δείξει ότι μένει πιστός σε μία σταθερή ποδοσφαιρική φιλοσοφία και δεν αλλάζει ρότα με την πρώτη απογοήτευση…
