Από το πάρτι τίτλου στο σπίτι του Τζέιμι Βάρντι, το βράδυ της 2ας Μαΐου 2016, ως το τραγικό δυστύχημα της 27ης Οκτωβρίου 2018, που στοίχισε τη ζωή στον ιδιοκτήτη - μεταμορφωτή του συλλόγου του, από την ανυποληψία στην καταξίωση, από την Τσάμπιονσιπ στην κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ, από την κατάκτηση του κυπέλλου Αγγλίας και πίσω στην δεύτερη κατηγορία, οι «Αλεπούδες» έχουν περάσει τόσα τα τελευταία χρόνια που μπορούν να κάνουν όνειρα για τα καλύτερα, αλλά επίσης να βλέπουν τους εφιάλτες τους να γίνονται πραγματικότητα.
«Η τύχη είναι το αλάτι. Οι οπαδοί είναι ντομάτα. Χωρίς ντομάτα δεν υπάρχει πίτσα» έλεγε ο Κλαούντιο Ρανιέρι τον Οκτώβριο του 2015, τότε που η ομάδα που είχε αναλάβει λίγους μήνες νωρίτερα είχε αρχίσει να δείχνει τα πρώτα δείγματα ότι μπορούσε να κάνει το θαύμα. Εκείνοι οι μήνες, μέχρι τον Μάη του 2016, ήταν ονειρική για τις «Αλεπούδες». Όλα τα υλικά ήταν τέλεια. Ακόμα και ο σεφ, αν και είχε κατά καιρούς αμφισβητηθεί από συναδέλφους του και όχι μόνο, έβαλε όλη του την... τέχνη. Και η πίτσα έγινε τέλεια.
Και στα χρόνια που ακολούθησαν η Λέστερ έδειχνε τη δυναμική της, έδειχνε ικανή να απειλήσει ξανά τους μεγάλους της Πρέμιερ Λιγκ. Ήταν ομάδα-υπόδειγμα σε όλα τα επίπεδα. Ένας σύλλογος που επένδυσε πολλά χρήματα στις ακαδημίες, που έφτιαξε ένα υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο και που, παρά το γεγονός ότι δεν ανήκει σε Άγγλους, διοικείται από ανθρώπους που νοιάζονται για το άθλημα, για τον προπονητή, για τους παίκτες. Άρθρα στον αγγλικό Τύπο έγραφαν πως οι λεγόμενοι Big-6 της Αγγλίας φοβούνται τη Λέστερ για το εξαιρετικό τρόπο οργάνωσης και διοίκησής της.
Αν κάποιος έλεγε στους φίλους των «Αλεπουδων», που πάλευαν απλά για να έχουν μια θέση στην Πρέμιερ Λιγκ, ότι σε μια πενταετία θα κατάφερναν να πανηγυρίσουν και πρωτάθλημα (έχοντας μπάτζετ μόνο 60 εκατομμυρίων ευρώ) και κύπελλο και να αγωνίζονται για να συμμετέχουν συστηματικά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν θα το πίστευαν. Αν πάλι τους έλεγε ότι μόλις επτά χρόνια μετά το θαύμα θα ήταν ξανά στην Τσάμπιονσιπ, πάλι αστείο θα τους φαινόταν.
Έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ, έφτασε και στον ημιτελικό του Europa Conference League. Και τώρα είναι η πρώτη ομάδα στον 21ο αιώνα στην Πρέμιερ Λιγκ που κατέκτησε το πρωτάθλημα και λίγα χρόνια μετά δεν είναι στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Τι συνέβη, λοιπόν, φέτος στη Λέστερ, που είχε όντως μια πολύ δύσκολη σεζόν, έχασε τα 22 από τα 38 παιχνίδια πρωταθλήματος και άλλαξε τρεις προπονητές;
Όπως σημειώνεται σε σχετικά ρεπορτάζ στο Νησί, τα άσχημα σημάδια είχαν φανεί ήδη από την προετοιμασία, αν και ο Μπρένταν Ρότζερς είχε κάνει ήδη μια εξαιρετική δουλειά τα προηγούμενα χρόνια, από το 2019 όταν άφησε τη Σέλτικ για να μετακομίσει στο «King Power». Ο ίδιος ο προπονητής φάνηκε πως θέλει να κάνει αλλαγές στο ρόστερ σε μια προσπάθεια για ανανέωση και νέο… αίμα.
Με τη λήξη της περσινής σεζόν, ο Ρότζερς, βλέποντας πως η ομάδα ήταν κορεσμένη, παρέδωσε τη λίστα με τους παίκτες που ήθελε να φύγουν, μεταξύ των οποίων οι Ναμπαλίς Μεντίθ και Αγιόθε Πέρεθ. Kαι ο ίδιος προσωπικά ήρθε σε επικοινωνία με ποδοσφαιριστές που ήθελε να αποκτηθούν, όπως ο αμυντικός της Τσέλσι Λέβι Κόλγουιλ, ο οποίος τελικά πήγε δανεικός στην Μπράιτον.
Επιστρέφοντας από τις διακοπές του για να αρχίσει η προετοιμασία, ο Ρότζερς διαπίστωσε ότι δεν είχε προχωρήσει μεταγραφικά τίποτα από όσα είχε ζητήσει, ενώ ενημερώθηκε ότι η ιδιοκτησία, οι επιχειρήσεις της οποίας είχαν πληγεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από την πανδημία του κορωνοϊού, δεν είχε τη διάθεση να ξοδέψει πολλά χρήματα για μεταγραφές. Mε αυτά τα δεδομένα, ο 50χρονος προπονητής ήταν ξεκάθαρος ήδη από τον περασμένο Ιούλιο ότι αν η ομάδα δεν ενισχυθεί, τότε οι προσδοκίες δεν θα έπρεπε να είναι υψηλές.
Στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος, η Λέστερ είχε μόλις μια νίκη σε δέκα παιχνίδια, στη συνέχεια έφτασε στη 12η θέση, τέσσερις βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού, στη διακοπή για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η διοίκηση στήριζε τον Ρότζερς παρά το γεγονός ότι το «Ρότζερς out» έγινε και σύνθημα και πανό από τους οπαδούς και τελικά στις 2 του περασμένου Απριλίου μετά την ήττα από την Κρίσταλ Πάλας, που άφησε τη Λέστερ 18η και στο -1 από την 17η Έβερτον, ο προπονητής απομακρύνθηκε.
Και εκεί φάνηκε ότι δεν υπήρχε κάποιο αξιόπιστο σχέδιο σχετικά με τον διαδοχό του. Ανέλαβε ως υπηρεσιακός ο Άνταμ Σάντλερ, ο οποίος είχε δύο εντός έδρας ήττες από την Άστον Βίλα και από την Μπόρνμουθ, έγινε προσπάθεια για τον Γκρέιαμ Πότερ και για τον Τζέσι Μαρς και τελικά οκτώ παιχνίδια πριν από το τέλος προσελήφθη ο Ντιν Σμιθ. Αλλά ήταν αργά…
Το περασμένο καλοκαίρι ήταν, επίσης, το καλοκαίρι που αποχώρησε από την ομάδα ο Κάσπερ Σμάιχελ. Μετά από έντεκα χρόνια και 479 παιχνίδια με τις «Αλεπούδες» ο Δανός αποφάσισε πως ο κύκλος του έληξε, δεν δέχθηκε τη μονοετή επέκταση του συμβολαίου του, και μετακόμισε στη Νις, που του προσέφερε τριετή συνεργασία. Είναι προφανές πως ο αρχηγός της Λέστερ όχι απλά δεν αντικαταστάθηκε επάξια, αλλά δεν βρέθηκε καν ένας τερματοφύλακας που να τον πλησιάζει σε ικανότητα.
Και, προφανώς, η Λέστερ δεν έχασε μόνο έναν πορτιέρο, αλλά και έναν ηγέτη. Ο Ντάνι Γουόρντ έγινε βασικός, μετά από τέσσερα χρόνια ως αναπληρωματικός του Σμάιχελ, αλλά δεν κατάφερε να πείσει καθώς δεχόταν κατά μέσο όρο 1,8 γκολ ανά αγώνα. Συνολικά η Λέστερ δέχθηκε 68 τέρματα τη φετινή σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ, μόνο η Λιντς (78) και η Σουθάμπτον (73), που επίσης υποβιβάστηκαν, δέχθηκαν περισσότερα.
Ο υποβιβασμός ίσως να μη φαινόταν προδιαγεγραμμένος, αλλά ήταν ένα σενάριο που μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Τα οικονομικά του συλλόγου είναι σφιχτά, αλλά παραμένουν καλά, μπάτζετ υπάρχει, ειδικά για την Τσάμπιονσιπ, κι ένας καλός προπονητής στον πάγκο μπορεί να την οδηγήσουν ξανά σε μερικούς μήνες στη μεγάλη κατηγορία. Εκεί όπου ανήκει.
Η πορεία της αυτά τα χρόνια είναι μια απόδειξη πως η επιτυχία δεν είναι δεδομένη, ότι χρειάζεται κόπος, αλλά επίσης και «μαγιά», το πρώτο υλικό για να φτιάξεις την ομάδα. Όπως το είχε πει ο Ρανιέρι.
Μέχρι να βρεθούν ξανά τα κατάλληλα υλικά, αυτά που θα δέσουν για να δημιουργήσουν το ιδανικό αποτέλεσμα, οι παίκτες και οι οπαδοί της Λέστερ θα σκύψουν το κεφάλι για να συνειδητοποιήσουν τον εφιάλτη και κατόπιν θα ορθώσουν ανάστημα για να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής.
Για το τότε, το τώρα, το πάντα...
