Στη ζωή, υπάρχουν στιγμές που σε παίρνει και κάποιες άλλες που δεν σε παίρνει. Άλλη είναι η συμπεριφορά μας όταν μας παίρνει, άλλη όταν δεν μας παίρνει. Κάτι αντίστοιχο συνέβη με τον Αχιλλέα Μπέο. Είναι άλλο να μιλάς με τον Τάκη Μπαλτάκο ο οποίος ως πρόεδρος της ΕΠΟ σου ζητάει το γήπεδο για την διεξαγωγή ενός τελικού και είναι άλλο να συζητάς με τον Ιβάν Σαββίδη και τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Από τη στιγμή που η ΕΠΟ επίσημα τους ενέπλεξε με την ανακοίνωση που εξέδωσε πριν από λίγες μέρες, είχαμε καταλάβει όλοι πως ο τελικός θα γίνει στον Βόλο.
Η ευθύνη προφανώς και δεν είναι μόνο της ΕΠΟ για αυτό το διοργανωτικό τερατούργημα που ζήσαμε. Ο Μαρινάκης έπαιξε το παιχνίδι του και ο Αυγενάκης το δικό του. Εννέα μέρες πριν τις εθνικές εκλογές, δεν μου είπε ούτε ένα στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, πως ο συγκεκριμένος τύπος θα αλλάξει πόστο. Όχι πως θα ψήφιζα ποτέ ΝΔ, αλλά περίμενα μία ένδειξη κατανόησης του προβλήματος που δημιούργησε αυτό το πράγμα και σε εμάς, αλλά και στην ίδια του την παράταξη που δεν περνά τις καλύτερες μέρες της στον Βορρά.
Το ότι ο Αυγενάκης έβγαλε τέσσερα χρόνια στη συγκεκριμένη θέση, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη διαπλοκής που βρίσκεται στο πετσί της ΝΔ επί Μητσοτάκη. Όσοι συσχετισμοί και αν υπάρχουν, όσες ισορροπίες και αν πρέπει να κρατηθούν, είναι αδιανόητο πως έμεινε μέχρι τέλους. Είναι η απόδειξη έλλειψης ήθους της ΝΔ του 2023.
Ο καθένας στρώνει όπως κοιμάται εννοείται, είτε είναι πολιτικός, είτε είναι πολίτης που κάνει την επιλογή του. Σε εννέα μέρες θα φανεί.
Στην οικογένεια του ΠΑΟΚ, ήρθε η στιγμή που ο Θανάσης Κατσαρής αποφάσισε να δώσει την σκυτάλη στον επόμενο. Παρότι δεν είμαι του στενού του κύκλου και ούτε είχα ποτέ σχέσεις μαζί του, οφείλω να παραδεχτώ πως κατάφερε σε μία εποχή που οι ερασιτέχνες λύγιζαν ο ένας πίσω από τον άλλο, να κρατήσει σταθερό τον ΠΑΟΚ. Επίσης, κατάφερε να διαχειριστεί ουκ ολίγες κρίσεις πριν εμφανιστεί ο Ιβάν Σαββίδης στη ζωή μας όσον αφορά στην ΠΑΕ. Τα 26 αν δεν κάνω λάθος χρόνια παρουσίας του στην ηγεσία του ΑΣ είναι πετυχημένα είτε συμφωνείς με την στρατηγική του είτε όχι.
Για να μπει η σφραγίδα του άρτιου περάσματός του από τον σύλλογο, θα έπρεπε να ορίσει και τον καλύτερο δυνατό αντικαταστάτη. Και το έκανε με περίσσια ευκολία, ορίζοντας τον Αντώνη Τσαλόπουλο ως τον άνθρωπο που επιλέγει για την επόμενη μέρα.
Ο τελευταίος, είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει τον σύλλογο, που έχει οικονομική επιφάνεια και παράλληλα είναι νοικοκύρης. Έχει όραμα, ξέρει τις παθογένειες και πιστεύω πως θα παλέψει να κάνει όσα δεν πρόλαβε ο Κατσαρής που κακά τα ψέματα, ατύχησε γιατί στην εποχή του περισσότερο είχε να διαχειριστεί ιδιαίτερες στιγμές, παρά σταθερές που είχαν περιθώρια ανάπτυξης. Και όταν επήλθε η σταθερότητα με τον Ιβάν Σαββίδη, έπεσε πάνω στην οικονομική κρίση που τον ανάγκασε να κάνει προσεκτικές κινήσεις διατήρησης του συλλόγου σε καλά επίπεδα.
Στα μάτια μου ο Τσαλόπουλος είναι ιδανικός, παρότι είναι διαφορετικός χαρακτήρας από τον Κατσαρή. Και ως άνθρωπος που ζει μέσα στον σύλλογο από την δεκαετία του 80΄, προφανώς και γνωρίζει πως αυτό που αναλαμβάνει δεν έχει ταβάνι.
Αφήνοντας τους αγαπημένους παράγοντες του ΑΣ, πάμε να πιάσουμε τα ποδοσφαιρικά. Ο αγώνας με τον Ολυμπιακό είναι εξαιρετικά δύσκολος.
Πρέπει να ομολογήσω πως στα ντέρμπι της Τούμπας στα πλέι οφς, δεν μου άρεσε το άτιτουντ – που λένε και στο χωριό μου – της ομάδας. Και απέναντι στην ΑΕΚ και απέναντι στον ΠΑΟ, η ομάδα ήταν φοβική. Αποδείχτηκε βέβαια όταν έμεινε πίσω στο σκορ, πως οι δυνατότητές της είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτό το άνευρο πράγμα που είδαμε μέχρι να βρεθεί σε δύσκολη θέση.
Την Κυριακή, πάει για ένα αποτέλεσμα, απέναντι σε μία ομάδα που παίζει για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι για δύο. Ο Ανιγκό συμμάζεψε τον Ολυμπιακό, πήγε στο καθαρό 4-3-3 για να μειώσει τις αποστάσεις, δεν κυνηγά την κατοχή και επιδιώκει κυρίως την οργανωμένη άμυνα και το γκολ στο ανοιχτό γήπεδο.
Σημαντική παράμετρος επίσης, το γεγονός πως για τον Ολυμπιακό είναι η τελευταία αναμέτρηση της σεζόν, σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ που ακολουθεί και ο τελικός του κυπέλλου.
Αναλύοντας λοιπόν τα δεδομένα, δεν το λες και εύκολο αυτό που έχει να αντιμετωπίσει ο ΠΑΟΚ. Με τον Λουτσέσκου να έχει και άλλον έναν προβληματισμό. Το πως θα χρησιμοποιήσει τους τραυματίες που επέστρεψαν. Να τους φέρει από τον πάγκο ή να τους ξεκινήσει με ρίσκο να μην έχουν ρυθμό αλλά και στόχο να τον έχουν βρει στον τελικό; Για όσους θυμόμαστε τον περσινό τελικό, το γεγονός πως ο ΠΑΟΚ είχε πολλές επιστροφές σε εκείνο το παιχνίδι, του στέρησαν ένα ημίχρονο. Μετά απλά η μπάλα δεν έμπαινε μέσα.
Ο ΠΑΟΚ οφείλει την Κυριακή να είναι πιο έξυπνος από ποτέ φέτος. Να κάνει ένα ώριμο παιχνίδι, χωρίς να χάσει το μυαλό του και χωρίς να δείξει αυτή την θλιβερή φοβία που έδειξε απέναντι σε ΑΕΚ και ΠΑΟ.
Πραγματικά είμαι πολύ περίεργος για την εικόνα του.
